شاید باهات بگم و بخندم...شاید باهات خوب باشم ولی اون ته دلم ...اون ته مهای مغزم هیچ وقت رفتنتو....بی معرفت بودنتتو....تنها گذاشتنتو...فراموش نمیکنه.... این خنده های عاریه هم یه یاد روزهای خوش باهم بودنه وگرنه الانش که لایق یه سلامم هم نیستی(اینا رو تو ذهنم هزاران بار با صدای بلند تو چشاش فریاد میزنم)