شعر دفتراشعار سیروس اسدی

[Diba]

یادت ز باغ خاطره ها نازدودنی است
نام تو جاودانه تر از هر چه بودنی است

پیوسته ای اگر چه به رؤیا ولی هنوز
در پرده ی خیال حضورت ستودنی است

ای آن که شعر چشم تو سرشار عشق بود
هم چون غزل همیشه نگاهت سرودنی است

در کوچه باغ خاطره، پژواک نام تو
دیری ست چون، ترانه ی باران شنودنی است

آه! ای بهار رفته از این دشت بر گرد
بی تو هنوز عقده ی دل نا گشودنی است

 

[Diba]

باز هم شب و دل خراب من
باز هم گرفته آفتاب من

کاش می شد از حضور گرم تو
پر بهار کوچه های خواب من

یا که از نگاه آفتابیت
گرم عشق لحظه های ناب من

نیستی تو و به جا نمانده است
واژه های عشق درکتاب من

گفتمت:« دوباره بینمت نبود»
جز سکوت تلخ تو جواب من

ابری است هم چو چشم های تو
آسمان شعر های ناب من

 

[Diba]

باز امشب شب پریشانی است
رو برویم دریچه ای وا نیست

کوچه ها را غبار پوشانده است
هیچ کس در غبار پیدا نیست

پشت پرچین باغ کوچک من
سَهره ای بود و دیگر امّا نیست

دست هایم ز هرم عشق تهی است
چشم هایم به سمت فردا نیست

عاشقانه ترین غزل هایم
آه! دیگر سرود دریا نیست

زندگی با تمام زیبائیش
دیگر آئینه ی تماشا نیست

دیر گاهی است مرغ شبگردی
یا گل خسته ای به نجوا نیست

مانده ام خسته و شکسته زراه
همدلی، غمگسار آیا نیست؟

 

[Diba]

نه مهربانی دستی، نه شور دلهره ای
نه از بهار نشانی ، نه باغ و منظره ای

نه با نسیم گل افشان سرود چلچله ای
نه از نهایت این شب سرود زنجره ای

گلی نمی شکفد با نسیم صبحدمی
زدشت یاد نخیزد غبار خاطره ای

چگونه بال گشاید کبوتر دل من
در این هوا که نه پیداست چشم پنجره ای

پس از تو چشم کسی عاشقانه گریه نکرد
برای غربت گل ها و مرگ شب پره ای

 

[Diba]

چگونه باورم آید که بی تو باید زیست
که چون تو در همه آفاق مهربانی نیست

تو را اگر نه زآفاق دور می خوانند
پس این سکوت غم انگیز لحظه ها از چیست

تو را چه ساده زمن دست روزگار گرفت
چگونه؟آه! چگونه، پس از تو باید زیست

هنوز بوی تو را می دهد گل و شبنم
هنوز می شود آری بدین بهانه گریست

چه فرق می کند این فصل های رنگارنگ
به چشم من که بها و خزان همیشه یکی است

نگاه کن که چه آوار می شوم در خویش
دریغ و درد، دگر هیچ تکیه گاهی نیست

 

[Diba]

چشمی مگر هنوز بر این خاک مانده است
کز بوی گریه خاک طربناک مانده است
شاید به یاد توست که یک خوشه اشک سرخ
برشاخه های خسته ی هر تاک مانده است
پیچیده در غبار، زمین و زمان ولی
تصویر تو در آئینه ها پاک مانده است
مانده در این غبار- چو چشمم در انتظار -
ماهی که بیقرار بر افلاک مانده است
همچون غروب مرده ی پاییز های سرد
با من بسی ترانه ی غمناک مانده است
با آن که سطر آخر شعرم تو بوده ای
شعرم ولی غریب براین خاک مانده است

 

[Diba]

الا ای دست هایت تکیه گاه آخرین من
فدای چشم هایت ای امید واپسین من

تو لیلای نجیب و مهربان ایل من بودی
فدایت باد مجنون غریب سرزمین من

در اعماق نگاه مهربانت راز غمگینی است
که رنگی دارد از اندوه شب های حزین من

چه تصویر قشنگی بود آن شب پای آن چشمه
سکوت شرمگین تو و شعر دلنشین من

تو را تنها به دست باد ویرانگر سپردند آی !
نمی دانم چه خواهی کرد ای تنها ترین من

دریغ از دست پر مهر نسیمی تا که بزداید
غبار غربت از روی تفنگ و اسب و زین من

پس از تو ای امیّد آخرین ای عشق دامنگیر
کران تا به کران غم بین نشسته در کمین من

 

[Diba]

با تو هر روز آسمان زیباست
آسمان با تو بی گمان زیباست

رود، و دریا و جنگل و شالی
با تو تا هستم این و آن زیباست

ساحل و ردّ پای ما بر آن
با تو این ساحل و نشان زیباست

شرم و چشمان تو همزادند
چه قَدَر شرم نرگسان زیباست

لحظه ی دیگری بمان زود است
دیر رفتن برایمان زیباست

می پرستم تو را باور کن
با تو این جمله همچنان زیباست

این غزل ساده بود چون چشمت
سادگی با تو هر زمان زیباست

 

[Diba]

هلاً رها شده در باد پیر، تنها گرد
غریب واره ی شب های بی ستاره ی سرد

به شانه های ستبرت عقیق زخم که ماند
کدام حادثه ات بال و پر شکست ای مرد؟

کدام واقعه در خود خراب کرده تو را
کدام صاعقه آتش به خرمنت آورد؟

تو آن تناور سر سبز، آن حکایت سرخ
تو این شکسته ی دلتنگ، این ترانه ی زرد؟

سمند سرکشت آن سوی دشت های غرور
تفنگ کهنه ات آواز می دهد با درد:

به یاد آر شکوه قبیله ات را باز
ببین شقاوت نامردمان چه با او کرد

دوباره با گل خورشید و شاخه ای از نور
از اوج فاجعه بازآ! زعمق حادثه برگرد

 

[Diba]

این جا گلوی عشق پر از سرب و آهن است
شیوا ترین ترانه در این شهر شیون است

دیری است دل سپرده به رؤیای سبز آب
باغی که ابرهاش عقیم و سترون است

از شانه ها ی خسته ی خورشید می چکد
خونی که یاد آور مرگ تهمتن است

آرام گریه می کند آرام شهر من
چون گریه های مرد که مقهور دشمن است

با درد خو گرفته و با داغ آشناست
این چشم های خسته که هر سوی با من است

ای خشم سـ*ـینه سوز! که در دل نهفته ای
تا چند این شکیب که فصل شکفتن است