شعر دفتراشعار سیروس اسدی

[Diba]

بهار از کوچه ی دل تا سفر کرد
پرستو باز آهنگ سفر کرد

شقایق با دلی خونین از این باغ
سحر عزم سفر با چشم تر کرد

 

[Diba]

این جا منم و دلهره ای پیر و دگر هیچ
آنجا تویی و کنده و زنجیر و دگر هیچ

این جا منم و وسوسه ی از تو سرودن
آن جا تویی و بازی تقدیر و دگر هیچ

این جا من و شرم از تو از با تو نرفتن
آلوده به صد تهمت و تکفیر و دگر هیچ

ای مانده تو تنها تر از آیینه و خورشید
ماندی تو یک جادّه و شمشیر و دگر هیچ

ترسم که نماند زتو ای مرد تهمتن
جز نقش به خون خفته ی یک شیر و دگر هیچ

اینک تو این فوج کلاغان شب اندیش
مانده ست به دستان تو یک تیر و دگر هیچ

 

[Diba]

زندگی را دوست دارم من به پاس چشم هایت
من گرفتار شبم، ای شب لباس چشم هایت

آه! ای باغ بلورین، با تبسّم های شیرین
دور کن آن اشک ها را از تماس چشم هایت

می روم در عمق چشمت، در سیاهی می شوم گم
می زنم دل را به دریا، بی هراس چشم هایت

با دو دستی حلقه بسته،زائری پیر و شکسته
می کند هردم طواف و التماس چشم هایت

ای تو تنها تکیه گاهم، ای همه پشت و پناهم
عشق را تفسیر کردم، بر اساس چشم هایت

 

[Diba]

آن صبح که شب تا سحر از دلهره پر بود
کوفه زخدا خالی و از ساحره پر بود

در خلوت یک کوچه و در خانه ی یک مرد
از یاد خدا وسعت یک حنجره پر بود

بر کوفه چه رفت آن شب خونبار که تا صبح
از آه یتیمان علی، یکسره پر بود؟

شب بود و سکوت و سحر و خلوت یک شهر
کز همهمه ی ممتد یک زنجره پر بود

با گرمی خورشید نگاه تو نیامیخت
آن شهر پر از فتنه که از شب پره، پر بود

از درد تو امّا نشد آگاه، کسی آه
جز چاه که زمزمه و خاطره پر بود

 

[Diba]

در این شبانه ی ممتد که صبح ناپیداست
دلم چو لاله ی در خون نشسته ای تنهاست

به پای معبد شب ریختند خون سحر
کجاست مرزسپیده، در این شبانه کجاست؟

در آسمان نگاهم که از پرنده تهی است
تو مانده ای و غروبی که رنگ خاطره هاست

به گریه های من ای شب، بخند و باز بخند
ولی شکوه رهایی، همیشه در فرداست

بیا و با من از آن خاطرات سرخ بگو
تو، ای که رنگ لبانت شرابگون گیراست

بگیر دست مرا، زین میانه ام بردار
که با تو بودن و مردن برای من رؤیاست

 

[Diba]

غمی در چشم هایت کرده لانه
غمی چون غربت من، جاودانه

نگاهت سوی آفاقی است تاریک
دو دستت شاخه های بی جوانه

 

[Diba]

هم چو ن نگاه خسته ی شب فرسود
چشمی که عاشقانه به راهت بود

رفتی و از نگاه تو ردّی نیست
در زیر این کبود غبار آلود

در دیده هم چو اشک نماندی دیر
از سـ*ـینه هم چو اشک گذشتی زود

در من هنوز شور جنون جاری است
در تو شکو ه عشق اگر آسود

بعد از تو دست های کسی با مهر
قفل سکوت پنجره را نگشود

ای چون غبار خاطره ها در یاد
ای عشق بی شکیب، ترا بدرود

روزی دوباره هم چو بهاری سبز
می آیی ای همیشه ترین موعود

 

[Diba]

باز امشب دل چه تنها مانده است
دست هایش در خدایا مانده است

سفره ی اندوهم امشب خالی از
اشک و آه و ای دریغا مانده است

یک تبسّم یک نگاه آشنا
در سکوت خانه ام جا مانده است

موج هایی آمد و او را ربود
چشم هایم سمت دریا مانده است

راز آن چشمان در خون خفته چیست
با من این تشویش و امّا مانده است

با غم و حسرت گذشت امروز من
روبرویم وهم فردا مانده است

شعله ی آهی و بغضی سر به زیر
یادگار این دل وامانده است

 

[Diba]

باز عشقی تازه در من پا گرفت
باز هم دل دامن صحرا گرفت

باز مجنون دل دیوانه ام
در شب گیسوی لیلا جا گرفت

هستیم را سوخت و با من هرچه بود
آخر این عشق جنون آسا گرفت

سایه ای از طرح یک لبخند بود
آن چه دل را از من شیدا گرفت

گردبادی بود و در جانم گرفت
آتشی شد خشک و تریک جا گرفت

ناگهان در یک غروب نازنین
یک نگاه آتشین درما گرفت

 

[Diba]

بی تو گفتم که می توانم زیست
سادگی کردم این میسّر نیست

آن شب تلخ رفتنت تا صبح
چشم آیینه بود و من که گریست

در تو تا شور خنده ها خشکید
در من این رود گریه ها جاری است

پشت پرچین سبز چشمانت
راز آن گریه های مبهم چیست

آن چه از تو برای من مانده است
چشم هایی همیشه بارانی ست