اشعار مجموعه اشعار کودکانه | مصطفی رحماندوست

[*~SAEEDEH~*]

پسر

سرخ و سفید پسرم
سیب شب عید پسرم

لپ نگو توت فرنگی
چه چشمای قشنگی

چشم نگو، آسمونه
آبی مهربونه

آقا پسرم پلنگه
با گرگ بد می‌جنگه

وقتی منو می‌بینه
یه گوشه می‌نشینه

می‌شینه می‌گـه: «قصه بگو
قصه گرگ و شیر و قو»

تو قصه وقتی جنگ می‌شه
گل‌پسرم پلنگ می‌شه

غرش و غوغا می‌کنه
با شیره دعوا می‌کنه

گرگه فرار می‌کنه
برای قو کاری می‌کنه

 

[*~SAEEDEH~*]

دریا

این جا کجاست؟
یه دریاست

دریا چی داره؟
ماهی

چه ماهی بزرگی!
چشم نخوری الهی

دو دست من ماهی شده
وای که چه زیبا شده

باله‌هاشو تکان می‌ده
تو دریا هی تاب می‌خوره

دهنشو هی باز می‌کنه
حرف می‌زنه آب می‌خوره

 

[*~SAEEDEH~*]

ماهی

ماهی کجاست؟
تو آبه

آبه کجاست؟
تو دریا

دریا کجاست؟
پشت کوه

کوهه چقدر بلنده
راه منو می‌بنده

با دو تا کفش زردم
به خونه برمی گردم

 

[*~SAEEDEH~*]

درخت

لی لی لی لی ‌های‌ های
گریه کنیم وای وای
گریه چرا؟

چون که رفیق ناز ما مریض است
دوست تمام بچه‌ها مریض است

دست و بالش شکسته
شاخه سبز پارسالش شکسته

گریه کنیم مریض شده وای وای
درخت نازنین بود ‌های ‌های

با باد همبازی می‌شد
خواننده نازی می‌شد

سایه‌ای داشت صفایی داشت
دور و برش چه جایی داشت

آهای درخت مهربان
نرو تو شهر ما بمان

باران می‌آد آب می‌خوری
باد که می‌آد تاب می‌خوری

 

[*~SAEEDEH~*]

غصه درخت

دار، دور، دار، درختم
مادر میز و تختم

سایه و شاخ و برگ من زیاده
اما دلم نه راضیه، نه شاده

غصه دارم، یه عالمه
چون میوه‌هام خیلی کمه

کمک کن ای خدا جون
تا میوه‌هام زیاد و ارزون بشن
خوشمزه و خوب و فراوون بشن

تا بچه‌ها هی بخورن، بخندن
قوی بشن با تنبلی بجنگن

 

[*~SAEEDEH~*]

نسیم

یک دوست دارم
که مهربان است

جایش همیشه
در آسمان است

او صورتم را
هی می‌کند ناز

یا توی گوشم
می‌خواند آواز

اسمش نسیم است
آرام و شاد است

بابای خوبش
آقای باد است

 

[*~SAEEDEH~*]

شاپرک

دویدم و دویدم
به سبزه‌ها رسیدم

رو فرش سبز سبزه
گل قشنگی دیدم

کنار گل نشستم
نفس‌زنان و خسته

دیدم که روی آن گل
شاپرکی نشسته

سفید و سرخ و آبی
دو بال رنگارنگ داشت

لطیف‌تر از پر گل
دو شاخک قشنگ داشت

 

[*~SAEEDEH~*]

مار

تو که شکل قطاری
نیش و سر و دم داری

با آن پوست نرم و لیز
تند و تیز و سـ*ـینه خیز

رفتی دراز و باریک
توی سوراخ تاریک

نمی‌ترسم از نیش‌ات
از صدای فیش فیش‌ات

پر از نقش و نگاری
نگو که بی آزاری

 

[*~SAEEDEH~*]

روباه

یک روز دیدم کنج باغی
روباه زیبایی نشسته

افسرده و بی حال و ساکت
تنها و غمگین است و خسته

در قصه‌ها من خوانده بودم:
«روباه زرد و پرفریب است

بسیار مکار است، هرچند
در ظاهر آرام و نجیب است»

گفتم: «اگر زنده بماند
حتما ازاینجا می‌گریزد

تا جای دیگر با فریبش
خون خروسی را بریزد»

برداشتم سنگ بزرگی
رفتم جلو، او هم مرا دید

رفتم جلوتر کم کم، اما
اصلا ز جای خود نجنبید

گفتم به او: «روباه مکار
از چیست بی حال و غمینی

در فکر مکری تازه هستی
یا خسته یا بی همنشینی؟»

آهی کشید آرام و گفت:
«من نیستم روباه مکار

من نیز مانند تو هستم
از حیله و نیرنگ بیزار

در قصه‌های کودکانه
من پرفریبم یا دورنگم

با آنکه زوری در تنم نیست
بسیار فعالم، زرنگم

اما جدا از داستان‌ها
معمولی ام چون موش و خرگوش

ای کاش می‌کردند مردم
آن داستان‌ها را فراموش!»

روباه زیبا پا شد از جا
کم کم روان شد سوی لانه

حیوان غمگین غصه‌ها داشت
از قصه‌های کودکانه

 

[*~SAEEDEH~*]

مورچه

آی آهسته‌تر قدم بردار
من و این دانه را نمی‌بینی؟

اندکی بیش از این مواظب باش
بهتر از این چرا نمی‌بینی؟

دانه‌ای در دهان خود دارم
دانه‌ام توشه زمستان است

می‌برم دانه را به لانه خود
فکر کردی که کارم آسان است؟

من و این دانه را نمی‌بینی؟
بی خبر فکر کار خود هستی

زیر پایت اگر بمیرم باز
در غم روزگار خود هستی

گرچه من مور کوچکی هستم
مثل تو جان و آرزو دارم

زنده بودن چقدر شیرین است
از غم و درد و رنج بیزارم

شهر من گرچه زیر خانه توست
شهر با نظم و خوب و زیبائیست

توی آن شهر خانه‌ای دارم
که کم از خانه تو اصلاً نیست

بچه‌هائی که مثل گل هستند
توی خانه در انتظار منند

آشنایان پرتلاشم نیز
همه چشم انتظار کار منند

حرف‌های دلم فراوان است
اندکی را شنیدی از بسیار

پس کمی فکر زیر پایت باش
یعنی آرام‌تر قدم بردار