مدلسازی زمین کهن برای مطالعۀ سیارات فراخورشیدی

[آیدا.ف]

محققان می‌گویند بر روی نقش اساسی نور خورشید در میزان غبار آلود بودن اتمسفر تاکید می‌کنند. این غبار در مدل زمین در دوره‌ی نخست‌زیستی بعنوان “غبار خود محدود کننده” توصیف می‌شود. ضخامت غبار وابسته به دمای اتمسفر و دمای اتمسفر نیز وابسته به نور خورشید میباشد. اگر غبار نازک شود، سیاره سرد شده و غبار از بین می رود. این مدل نشان می‌دهد به دلیل کم نور بودن خورشید جوان، دمای زمین سردتر از حالت کنونی وحدود ۲۰ کلوین(۳۶ فارنهایت) بوده است. این دما به اندازه‌ای با دمای کنونی متفاوت است که کره‌ی زمین با حالت کنونی تفاوت زیادی داشته اما به حدی سرد نبوده که سراسر زمین یخ بزند.

شاون داماگال-گلدمن، از دانشمندان مرکز گودارد ناسا و عضو آزمایشگاه های سیاره ای مجازی می‌گوید:«مدلسازی ما نشان می‌دهد سیاره‌ای همچون زمین غبار آلود در دوران نخست زیستی که به دور ستاره‌ای همچون خورشید جوان می‌گردد، سیاره‌ای سرد خواهد بود. اما سرمایی که مد نظر ما میباشد سرمای زمستان یوکان در کانادا است نه سرمای مریخ کنونی.»

سیارات وابسته به نورخورشیدی که دریافت می‌کنند می‌توانند غبار بیشتر یا کمتری داشته باشند. این غبار پذیرای تمامی مولکول‌های آلی می‌باشد. نور فرابنفش نیز به واکنش‌های شیمیایی که سبب شکل‌گیری مولکول‌های پیشرو برای حیات بوده‌اند، کمک کرده است. این تیم تحقیقاتی معتقد است که غبار می‌تواند شاخص پتانسیل قابلیت سکونت باشد مخصوصا اکنون که ستاره‌شناسان شروع به رصد اتمسفر سیارات ِ فراخورشیدی کرده‌اند.

گیادا آرنی نویسنده‌ی ارشد این مقاله دانشمندی از مرکز گودارد ناسا و عضو آزمایشگاه های سیاره ای مجازی می‌گوید: « شاخص وجود غبار در محدود کردن تعداد سیارات خورشیدی با بالاترین احتمال قابلیت سکونت، بسیار کمک کننده است.» گرچه ممکن است غبارآلود بودن به یافتن حیات هوشمند فرازمینی کمکی نکند اما می‌تواند به درک ما از گذشته‌ی زمین و چگونگی شکل‌گیری حیات بر روی آن کمک کند.