مویز از منظر طب سنتی/ ضد نفخ، ضد یبوست

[ஜ ℱαт℮мℯ ஜ]

مویز از منظر طب سنتی دارای مزاج گرم و تر است. از بین مُصلح‌های مویز می‌توان به سکنجبین، خشخاش، عناب و آب‌میوه‌های تُرش اشاره کرد.
بهترین مویز، نوع چاق، پُرگوشت، شیرین و کم‌دانه آن است. البته بدترین مویز هم نوع خشک و کم‌گوشت و پُردانه آن محسوب می‌شود.

مویز دارای خصلت‌های متفاوتی است: هضم‌کننده غذا، گرم‌کننده کل بدن (خصوصا کلیه و مثانه)، تحلیل‌برنده باد، تقویت‌کننده معده و کبد و کلیه و مثانه، بازکننده انسداد عروقی، ادرارآور، ملیّن، محرک نیروی جنـ*ـسی در سردمزاجان و تولیدکننده خون صالح. علاوه بر این، مصرف مویز خوب موجب تنقیه ریه و سـ*ـینه از اخلاط لزج می‌شود.


خوردن مویز با عسل باعث افزایش قدرت نفوذ و رسیدن آن به اعماق بدن می‌گردد. زیاده‌روی در مصرف مویز برای گرم‌مزاجان و در سرزمین‌های گرم با مشکلات مختلفی همراه است، از جمله سوزاننده خون و غلیظ‌کننده اخلاط، مولد بیماری‌های سوداوی (خصوصا طحال و مغز).


مویز خواص دیگری هم دارد: افزایش حافظه و قدرت فهم، تسکین صفرا و دفع بلغم، کاهش غضب و اصلاح خلق‌وخو، خوش‌بو کردن نفس و... .
اگر هر روز ناشتا و برای مدتی طولانی ۲۱ عدد مویز بخورید، موجب پیشگیری از بیماری‌های زیادی می‌شود. کشمش در خواص مثل مویز است و بهترین نوع آن، کشمش سبز است که از انگور عسگری تهیه شده باشد.
منبع:سلامتیسم