نارنج از منظر طب سنتی/ ضد سنگ‌های کلیه و مثانه

[ஜ ℱαт℮мℯ ஜ]

نارنج از منظر طب سنتی در گروه میوه‌ها قرار می‌گیرد و مزاج آن، سرد و خشک است. عسل و گلنگبین به‌عنوان مُصلح‌های نارنج شناخته می‌شوند.
آشامیدن آب نارنج با شکر، مُسهل و مدر صفرا و تسکین‌دهنده عطش و حرارت محسوب می‌شود. پوست زرد نارنج، مفرح است و خوردن پوست خشک‌کرده آن با آب برای رفع استفراغ و درد شکم و روده و خارج کردن کرم شکم مفید است. البته قبل از این کار باید معده را از اخلاط نامناسب پاک کرد.


اگر می‌خواهید از نارنج برای رفع سرفه گرم و نزله ریه استفاده کنید، باید نارنج را از وسط به دو نیم تقسیم کنید و تخم‌های آن را بیرو بیاورید. بعد مقداری نبات روی آن بریزید و بر روی آتش بگذارید تا دو سه جوش بخورد. در ادامه باید نارنج را از روی آتش بردارید و نیم‌گرم بمکید.


ضماد پخته نارنج (همراه با پوست و مغز و تخم) با سرکه برای رفع خارش بدن، از بین بردن جوش‌های سر و نرم کردن پوست و مو مفید به حساب می‌آید. ضرر آب نارنج برای اعصاب نسبت به سایر ترشی‌ها کمتر است، ولی زیاده‌روی در خوردن آن کبد را ضعیف می‌کند. این خطر خصوصا زمانی بالاتر می‌رود که نارنج را ناشتا مصرف کنید.


عرق بهار نارنج دارای خصلت‌های مختلفی است: مقوی مغز، مفرح، اشتهاآور و مانع تپش قلب. آشامیدن آن با آب کرفس، سنگ کلیه و مثانه را دفع می‌کند.
منبع:سلامتیسم