*Stephanie*
کاربر نگاه دانلود
فیلمنامه این انیمیشن فرانسوی که توسط Guillaume Laurant با اقتباس از رمان Amelie نوشته شده ، در مورد دستی جدا شده است که تلاش می کند دوباره به صاحب اصلی اش متصل شود و یک درام ماجراجویانه و سرگرم کننده تاریک و ترحم برانگیز را روایت می کند .
داستان این انیمیشن نیز مانند سایر آثار امروزی و مدرن با معرفی شخصیت تنها و بدشانس نقش اول ماجرا در میان دریایی از مردم بی توجه و سرزنشگر آغاز می شود ، که با غوطه ور شدن در آن بیننده را به قهرمان انتهای انیمیشن می رساند . زندگی پر از ماجراهای گریز ناپذیر و غیر قابل تغییر است . سرنوشتی از پیش تعیین شده که تنها در مسیر آن می توان زیبا تر زیست . گاهی آدمی درست در لحظه تسلیم در برابر ناتوانی است که با پرشی بلند دوباره به زندگی امیدوار می شود .
دست ، پس از فرار از آزمایشگاه کالبد شکافی بیمارستانی در پاریس ، به طور مستقل به شهر سفر می کند – خطراتی مثل عبور از خیابان پر رفت و آمد ، مواجهه با کبوترهای غیر قابل پیش بینی ، فرار از موش های صحرایی وحشی و مورچه ها و جریان شدید آب ، چرخهای قطار مترو و سقوط از ساختمانهای بلند –در یک تلاش غیر ممکن برای پیوستن به جسم “نوفل” تنها و دست و پا چلفتی که زمانی متعلق به آن بود . رویدادهای تاسف بار قبل – و داستان عاشقانه اش با گابریل کتابدار زرنگ و باهوش – به صورت فلش بک هایی که در ادامه ما را به کشف علت جدا شدن وحشتناک دست ، نزدیک تر می کنند باز می شوند.
در این انیمیشن ، مطالعه کمی در مورد خطرات سطح زمین به عمل آمده که خود کمدی عالی را در جزئیات پدید می آورد. از سوی دیگر این فیلم ، تفکری در زمینه هویتی از هم گسیخته است که با امید کنایه آمیز دست برای تلفیق مجدد، تشدید می گردد.
موسیقی ملایم و نامحسوس بستر انیمیشن احساس همزاد پنداری و غم کمرنگ شما را ناخودآگاه به اوج می برد. مگس، عنصری ، که مثل یک راوی در همه جا هست حتی وقتی با آزار بزکوهی و راندن آن به جاده موجب تصادف و مرگ پدر و مادر نوفل می شود یا در صحنه ای که با کشاندن دست نوفل به سوی تیغه دستگاه برش ، قطع آن را باعث می شود و هیچ گاه به دام او نمی افتد نماد دستمایه های به ظاهر خردی است که کلان سرنوشت را رغم می زنند و در این انیمیشن آغاز و پایان داستان را می بندد.
جرمی کلاپین کارگردان و دستیار نویسنده به گونه ای حساس سودای زندگی را با پیامی نهایی در اثبات آن در هم می آمیزد.
گاهی لازم است چیزی را از دست بدهیم تا هدف زندگیمان را در اوج ناامیدی پیدا کنیم ، باید نوار صدای غم و شادی و شکست گذشته را که تا به حال هزار بار مرور کرده ایم این بار برای ضبط صدای پیروزیمان زمین بگذاریم .
“من بدنم را گم کردم” برنده جایزه بزرگ هفته منتقدین جشنواره کن 2019 شد ، که توسط کمپانی نتفلیکس دریافت گردید و به صداپیشگان ستاره اصلی این انیمیشن Dev Patel (نوفل) و Alia Shawkat(گابریل) اهدا شد. اما هنوز هم این انیمیشن یک فرضیه غیر متعارف ، استعدادهای هنری جذاب و مضامین عمیقی را در بردارد که واقعا شما را به دام می اندازند.
داستان این انیمیشن نیز مانند سایر آثار امروزی و مدرن با معرفی شخصیت تنها و بدشانس نقش اول ماجرا در میان دریایی از مردم بی توجه و سرزنشگر آغاز می شود ، که با غوطه ور شدن در آن بیننده را به قهرمان انتهای انیمیشن می رساند . زندگی پر از ماجراهای گریز ناپذیر و غیر قابل تغییر است . سرنوشتی از پیش تعیین شده که تنها در مسیر آن می توان زیبا تر زیست . گاهی آدمی درست در لحظه تسلیم در برابر ناتوانی است که با پرشی بلند دوباره به زندگی امیدوار می شود .
دست ، پس از فرار از آزمایشگاه کالبد شکافی بیمارستانی در پاریس ، به طور مستقل به شهر سفر می کند – خطراتی مثل عبور از خیابان پر رفت و آمد ، مواجهه با کبوترهای غیر قابل پیش بینی ، فرار از موش های صحرایی وحشی و مورچه ها و جریان شدید آب ، چرخهای قطار مترو و سقوط از ساختمانهای بلند –در یک تلاش غیر ممکن برای پیوستن به جسم “نوفل” تنها و دست و پا چلفتی که زمانی متعلق به آن بود . رویدادهای تاسف بار قبل – و داستان عاشقانه اش با گابریل کتابدار زرنگ و باهوش – به صورت فلش بک هایی که در ادامه ما را به کشف علت جدا شدن وحشتناک دست ، نزدیک تر می کنند باز می شوند.
در این انیمیشن ، مطالعه کمی در مورد خطرات سطح زمین به عمل آمده که خود کمدی عالی را در جزئیات پدید می آورد. از سوی دیگر این فیلم ، تفکری در زمینه هویتی از هم گسیخته است که با امید کنایه آمیز دست برای تلفیق مجدد، تشدید می گردد.
موسیقی ملایم و نامحسوس بستر انیمیشن احساس همزاد پنداری و غم کمرنگ شما را ناخودآگاه به اوج می برد. مگس، عنصری ، که مثل یک راوی در همه جا هست حتی وقتی با آزار بزکوهی و راندن آن به جاده موجب تصادف و مرگ پدر و مادر نوفل می شود یا در صحنه ای که با کشاندن دست نوفل به سوی تیغه دستگاه برش ، قطع آن را باعث می شود و هیچ گاه به دام او نمی افتد نماد دستمایه های به ظاهر خردی است که کلان سرنوشت را رغم می زنند و در این انیمیشن آغاز و پایان داستان را می بندد.
جرمی کلاپین کارگردان و دستیار نویسنده به گونه ای حساس سودای زندگی را با پیامی نهایی در اثبات آن در هم می آمیزد.
گاهی لازم است چیزی را از دست بدهیم تا هدف زندگیمان را در اوج ناامیدی پیدا کنیم ، باید نوار صدای غم و شادی و شکست گذشته را که تا به حال هزار بار مرور کرده ایم این بار برای ضبط صدای پیروزیمان زمین بگذاریم .
“من بدنم را گم کردم” برنده جایزه بزرگ هفته منتقدین جشنواره کن 2019 شد ، که توسط کمپانی نتفلیکس دریافت گردید و به صداپیشگان ستاره اصلی این انیمیشن Dev Patel (نوفل) و Alia Shawkat(گابریل) اهدا شد. اما هنوز هم این انیمیشن یک فرضیه غیر متعارف ، استعدادهای هنری جذاب و مضامین عمیقی را در بردارد که واقعا شما را به دام می اندازند.
