مستند Audrey با تمرکز بر یک شخصیت ساخته شده است. یک ستارهی سینما که بر خلاف نمونههایی مثل «مرلین مونرو» زندگی عجیب و هیجانانگیزی هم نداشته است. یک دختر ساده و احساسی که دل مردم جهان را در زمان کوتاهی برد بدون آنکه هیچ حاشیهی غیراخلاقی داشته باشد. در مواجهه با مستندی که پس از ۷۰ سال از دوران اوجگیری این سوپراستار ساخته شده سوالی که ذهنم را مشغول میکند این است: چه چیز از این مستند نصیبم میشود که در جستجوهای شخصی به آن برنخورم؟ این همان نقطهای است که باعث میشود Audrey با سر زمین بخورد و تبدیل به یک مستند عمیق و تاثیرگذار نشود. مستندی که از پتانسیلهای موجود در ایده استفاده نکرده است و هدفش را در حد تعریف یک شخصیت نگه داشته است. هر چند تعریف شخصیت هم چندان عمیق و ریشهای نیست و به سطح ظاهری آدری هپبورن اکتفا کردهاند.