نقد و بررسی فیلم خارجی معرفی و نقد فیلم TENETنولانی ترین فیلم کریستوفر نولان

[^M.Sajdeh.76]

با تماشای فیلم متوجه می‌شوید درک بیشتر آنچه در Tenet اتفاق می‌افتد غیرممکن است. خود من بعد از تماشای فیلم دو روز است که در حال مطالعه قانون دوم ترمودینامیک و مباحث مربوط به پیکان زمانی هستم. (این اتلاف وقت بود) من در یک روز دو بار فیلم را تماشا کردم، به امید این که بازدید دوم به درک من کمک کند.

اما با تمام این اوصاف، مطمئن نیستم که بتوانم اتفاقات تنت را با جزئیات کامل برای شما توضیح دهم. برای مثال شما در درک معنای تنت، هم نیاز به وارونگی زمان دارید و هم ندارید. حتی اگر شما مانند یکی از شخصیت‌های داخل فیلم فوق لیسانس فیزیک هم داشته باشید، به احتمال زیاد برای پیروی از طرح تنت بازهم تلاش خواهید کرد.

 

[^M.Sajdeh.76]

یکی دیگر از مشکلات فیلم غیرقابل درک بودن دیالوگ‌ها است. برای فیلمی پیچیده چون تنت، که در آن هر جمله و کلمه برای درک فریبکاری‌های متراکم فیلم مهم است، عدم ارتباط با شخصیت‌های فیلم، یک نکته منفی بزرگ در قصه پردازی محسوب می‌شود. در برهه‌ای از یک فیلم دو و نیم ساعته، باید بدانید که در آن چه خبر است. نیاز به شناختن مخاطرات و اهمیت دادن به چگونگی پیش آمدن یا نشدن شرایط مهم است. اما تنت نولان چنین چیزی ندارد و در لحظاتی خسته کننده می‌شود.

 

[^M.Sajdeh.76]

حداقل آثار قبلی نولان چون میان ستاره‌ای و تلقین که به فضای تنت می‌خوردند و با مولفه زمان بازی می‌کردند، دارای یک هسته متحرک احساسی بودند. اما تنت به شدت فاقد چنین موضوع بزرگی در دل تعاملات خود است. برای مثال اولی ماهیت زمان را از طریق یک ادیسه فضایی و داستان پدر و کودکی کاوش می‌کند که برای بیننده جذاب است، و در دانکرک او از زمان استفاده می‌کند تا یک تجربه ناخن جویدن کاملاً هیجانی از پروسه نجات بسازد

 

[^M.Sajdeh.76]

آنچه باعث شده نولان به عنوان یک کارگردان محبوب شناخته شود، این است که او به طرز منحصر به فردی دامنه فیلم‌های پرفروش و پیچیده را مخلوط کرده، آنهم بدون از دست دادن هسته انسانی داستان هایش. این همان چیزی است که باعث می‌شود اثری مانند تلقین ارزش تعامل و دیده شدن را داشته باشد. چرا که برای شما مهم است این شخصیت‌ها چه کسی هستند، کجا می‌روند و غیره.

اما نولان با تنت فیلمی پیچیده با ایده‌ای جالب ساخته که هیچ فرصتی برای توسعه ارزشمند شخصیت یا داستانی که عمق قابل توجهی داشته باشد ندارد.

 

[^M.Sajdeh.76]

جان دیوید واشنگتن به معنای واقعی کلمه “قهرمان داستان” نامیده می‌شود (اسمی که هرگز به آن ارجاع نمی‌شود)، او قهرمانی سنتی است، زیرا به راحتی مایل است جان خود را فدای دیگران کند. اما این همه چیزی است که نقش او ارائه می‌دهد. در واقع تمام وقت این قهرمان صرف نجات جهان می‌شود و بیننده با او به عنوان یک انسان هویت‌دار ارتباط برقرار نمی کند.

رابرت پتینسون نیز یک شخصیت فرعی لذتبخش است، اما او نیز دارای یک هویت و شناسه شخصیتی درست نیست. هیچ چیز دیگری به غیر از مأموریت و رفت و برگشت خوبی که به یک دوستی محکم تبدیل می‌شود، برای این دو شخصیت وجود ندارد. شاید عمیق‌ترین شخصیت تنت الیزابت دبیکی و قوس شخصیتی پیرامون او باشد. اما به معنی واقعی کلمه بازی‌ها خوب است اما شخصیت‌ها نه.

 

[^M.Sajdeh.76]

شاید صحنه‌های اکشن تنت از نظر هیجان و خلاقیت بی‌نظیر باشد، واشنگتن، پتینسون و دبیکی همگی درخشان باشند و داستان آن چنان پیچیده و چالش برانگیز باشد که سال‌ها در مورد آن بحث شود، اما هویت و احترام یک اثر برای بیننده مهم‌ترین دارایی یک فیلم است. چیزی که تنت نولان خیلی آن را ندارد.

هیچ واقعیتی در مورد اینکه جناح‌هایی که در فیلم مشاهده می‌کنیم چه کسانی هستند یا اینکه چرا آنها به هر چیزی اهمیت می‌دهند، در تنت وجود ندارد. در واقع نولان با تنت به ما می‌گوید: “درِ مغز خود را بِبَند” و تنها به تصاویر تماشا کُن! همینُ بس. تنت بلندپروازانه‌ترین پروژه کریستوفر نولان در سطح مفهومی است، اما او در جایی از مسیر تولید تنت فراموش کرده که برای چه کسی آن را می‌سازد.

 

[^M.Sajdeh.76]

بینندگان نمی‌توانند دیالوگ های تنت را به طور کامل درک کنند و احتمالاً در تلاش برای درک طرح پیچیده آن نیز همین مشکل را دارند. اما این آزمونِ ریاضی فیزیک دشوار، یک اکشن مسحور‌کننده است که می‌تواند بیننده تنت را امیدوار کند. در مجموع این بینندگان هستند که باید تصمیم بگیرند آیا از معمای داستانی متراکمی که نولان برای گره گشایی برای آنها ایجاد کرده لـ*ـذت می‌برند یا خیر.