شعر ∆سهراب سپهری∆ | shaghiw.79

[shaghiw.79]

ودر مسیر سفر مرغ های با نشاط؛
غبار تجربه را از..؛
" نگاه من "شستند.... !

#سهراب_سپهری



پرتقالی پوست می کندم
شهر در آیینه پیدا بود
دوستان من کجا هستند ؟
روزها شان پرتقالی باد!

#سهراب_سپهری


پشت هیچستان؛
چتر خواهش باز است...،
تا نسیم عطشی در بن برگی بدود.... !

#سهراب_سپهری


چشمانت را گشودی،
شب در من فرود آمد

#سهراب_سپهری


مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
حضور"هیچ" ملایم را
به من نشان بدهید،"

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

و چنان بی تابم
که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت
بروم تا سر کوه

#سهراب_سپهری


مرا راهی از تو بدر نیست...!!
زمین باران را صدا می زند،
من تُرا...؛

#سهراب_سپهری



پشت هیچستان رگهای هوا
پر قاصدهایی است
که خبر می ارند ..
از گل واشده ی دورترین بوته خاک....

#سهراب_سپهری



گاه باید رویید ...
در کنارِ چشمه ، در شکافِ یک سنگ !
به امید فرداها ...

#سهراب_سپهری



ریگی از
روی زمین برداریم
وزن بودن را احساس کنیم..
بد نگوییم
به مهتاب اگر تب داریم...

#سهراب‌‌_سپهری



تو اگر در تپش باغ خدارا دیدی
همت کن
و بگو ماهی ها
حوضشان بی آب است...

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

هر کجا برگی هست
شور من می‌شکفد
مثل یک گلدان
می‌دهم گوش به موسیقی روییدن.

#سهراب_سپهری


تیرگی پا میکشد از بام ها:
صبح می خندد به راه شهر من...
دود می خیزد هنوز از خلوتم
با درون سوخته سخن دارم..!!

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

‌
هنوز در سفرم.
خيال مي كنم
در آب هاي جهان قايقي است
و من - مسافر قايق - هزار ها سال است
سرود زنده دريانوردهاي كهن را
به گوش روزنه هاي فصول مي خوانم
و پيش مي رانم.
مرا سفر به كجا مي برد؟

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

من..پس ازرفتن تو...؛
لب شط....
بانگ پاهای تند عطش را
میشنیدم....!!!

#سهراب_سپهری



لرزان گریستیم.
خندان گریستیم.
سکوت ما به هم پیوست ،
و ما
ما شدیم .

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

امشب
ساقه معنی را
وزش دوست تکان خواهدداد
بهت پرپر خواهد شد
ته شب یک حشره
قسمت خرم تنهایی را
تجربه خواهد کرد
داخل واژه صبح
صبح خواهد شد..

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

آسمانی بی ابراطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک
لای گل های حیاط نور در کاسه ی مس
چه نوازش ها میریزد
نردبان از سر دیوار بلند
صبح را روی زمین می آرد

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

‌
بايد كتاب را بست.
بايد بلند شد
در امتداد وقت قدم زد،
گل را نگاه كرد، ابهام را شنيد.
بايد دويدن تا ته بودن.
بايد به بوي خاک فنا رفت.
بايد به ملتقاي درخت و خدا رسيد.
بايد نشست
نزديك انبساط
جايي ميان بيخودي و كشف.

#سهراب_سپهری

مهتاب

 

[shaghiw.79]

اتمام چکیده اشعار

سهراب سپهری​

مهتاب