~●Monster●~

کاربر نگاه دانلود
کاربر نگاه دانلود
عضویت
2017/11/09
ارسالی ها
3,467
امتیاز واکنش
25,677
امتیاز
918
محل سکونت
●آرامگاه تاریکی●
۲- نمد مالی:

نمد که در اصطلاح نسج نا بافته است با ایجاد فشار ، رطوبت و حرارت درست می شود. ساختن نمد بر اساس دو خاصیت پشم است ، یکی خاصیت جعد یابی و دیگری پوسته ای شدن . وقتی که پشم در حرارت مر طوب مجعد شده و الیاف آن در هم می روند پوسته ها نمی گذارند الیاف دوباره از هم باز شوند این به هم پیچیدگی ، نسج نا منظمی درست می کند که اگر ترکیبات نمد سازی ( مانند قلیاها و یا خاک نمد ) را به آن بیافزایند محکم تر می شود . کار های دستی ، یعنی نمد مالی پیوستگی الیاف را تسریع می کند .

تولید نمد شاید یکی از ابتدایی ترین اشکال استفاده از پشم برای ساخت زیر انداز باشد. تولید این زیر انداز از همان ابتدا بیشتر در مناطق پرورش دام و تولید پشم به خصوص مناطق سرد و مطلوب مرسوم بوده است .

مراحل تولید نمد بدین گونه است که پرز الیاف پشم به علت قرار گرفتن در محیط آب گرم و صابون از هم باز شده و در اثر مالش و فشار دوباره در هم فرو می روند و بافتی متراکم به وجود می آورند که رطوبت و سرما را به سختی از خود عبور می دهد . زیر اندازهای بزرگ ، کف پوش چادرها و.... را بدین صورت درست می کنند که ابتدا پشم ها را بر طبق نقشه بر روی زمین پهن کرده و آب صابون روی آن می پاشند و بعد نمد مال برای درگیر شدن پشم ها به یکدیگر (پشم گرفتن) روی آن راه می رود و اغلب چند نفر نمد مال با پای برهنه و در کنار هم روی نمد کار می کنند و بعد با دست های خود با نظم و ترتیب خاصی همراه با زمزمه آواز به صورت هماهنگ عمل نمد مالی را انجام می دهند . هنگامی که پشم ها کمی فشرده شد توی کرباس یا حصیر لوله کرده و در جوی طویلی فرو کرده و زیر آن را گرم می کنند. چند نفر مرد روی این لوله راه می روند و در حالی که به چوبی که بلندی آن تا کمر آن ها می رسد تکیه داده اند آن را با پای خود می گردانند . مالش نمد های بزرگ چند ساعت طول می کشد تا اینکه خوب به هم فشرده شود . برای گل انداختن نمد ها قبل از نمد مالی پشم را رنگ می کنند اولین مرحله نمد مالی را با یک رنگ انجام می دهند ، آن گاه لوله را باز کرده و طبق نقشه تزیینی که دارند پشم های رنگی مختلف را به صورت نقوش مختلف بر روی نمد پیاده می کنند بعد نمد مالی را ادامه می دهند به طوری که گل و آرایش جزو قسمت پیوسته نمد می شود .
 
  • پیشنهادات
  • ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    ۳- دولچه سازی:
    واژه دلو ، عربی و به معنی آوند آب کشی و ظرفی است که بیشتر از پوست و گاهی فلز می سازند و با آن ، آب از چاه می کشند . این لغت به طور مقلوب و به صورت دول و به همین معنی استعمال می شود . در زبان فارسی ترکیب دولاب در متون نظم و نثر پارسی به کار رفته است .

    دولچه شکل مصغر همین واژه است که در کازرون معمول است . ظرف مخروطی شکل که از پوست دباغی شده (چرم) و یا مشک آبخوری سوراخ شده یک عشایرساخته شده که با سه پایه چوبی روی زمین قرار می گیرد و سری از چوب دهانه آن را مسدود می کند . سر و پایه دولچه را چوب تراشان (خراطان) محلی درست می کنند و اغلب به طرز زیبایی رنگ می کنند و اطراف دولچه را با چرم ها و تسمه های رنگین و آیینه دوزی تزیین می کنند. دولچه کازرونی ، تا قبل از لوله کشی آب و پیدا شدن یخچال و سرد کن های مختلف ، وسیله خوبی برای خنک نگه داشتن آب بود و همراه با گیوه مخصوص (ملکی) سوغات مطلوب این شهر برای جاهای دیگر شمرده می شد اما با گسترش شبکه لوله کشی و فراوانی یخچال ، این فراورده صنعتی دستی نیز از مصرف افتاد و هنرمندان این صنعت نیز به سایر مشاغل روی آوردند.



    ۴- دول دوزی:

    این صنعت هنوز که هنوز است در کازرون رواج دارد و عده قلیلی به این شغل کم درآمد مشغولند . دول ظرفی ساخته شده از جنس چرم یا لاستیک های فرسوده ماشین های سنگین می باشد که توسط افرادی که در ساخت دول مهارت لازم را دارند تهیه می شود و مخصوص حمل و نگه داری آب است و آب را از جایی به جای دیگر به وسیله این ظرف جا به جا می کنند . همچنین از این وسیله برای کشیدن آب از چاه استفاده می شود.



    ۵-سفال سازی:

    سفال سازی هنری است قدیمی و جهانی که می گویند ابداع ملت های کشاورز است . خاک رس که ماده اولیه کوزه گری است تقریبا در هر کشوری یافت می شود و وقتی که بشر اولیه زندگی شکار ورزی خود را تبدیل به دامداری و کشاورزی کرد کوزه ها و سفالینه ها بوجود آمد. تاریخ سفالینه سازی ایرانی به هزاره های چهارم قبل از میلاد مسیح می رسد . در آن زمان بیشتر مردم دوره نوسنگی یک نوع زندگی کشاورزی و روستایی اختیار کرده و در ساختن چهره های گوناگون سفالینه ها برای کار های روزانه و امر مذهبی توفیق یافته بودند تعداد کمی از کشور ها که در این مرحله به اوج خود رسیده و توانسته اند مدتی طولانی این صنعت را باقی نگه دارند ؛ معروفترین این کشورها چین و ایران است.

    کازرون نیز از دیرگاه ، یکی از مراکز تولید این گونه فراورده ها بود و کثرت دست اندر کاران این صنعت تا بدانجا بود که یکی از محلات قدیمی شهر که در قرن چهارم به نورد شهرت داشته و امروز آرامگاه شیخ ابوالسحق و احداثات مربوط به آن در آنجا است، در اثر زیادی کارگاه های سفالگری و درصد بالای مشتغلین به این هنر باستای به نام کوزه گران شهرت یافته و امروز نیز همین نام کوزه گران ، مبین پیشینه تاریخی آن است.

    سفالگران ابتدا خاک رس مورد نیاز خود را تهیه می کنند سپس کلوخ ها را خرد نموده و با آب زدن خاک ، لگد کردن گل ، چنگ زدن و اضافه کردن آب ، آن را ورز می دهند . ورز دادن یکی از مهم ترین کارهای مقدماتی سفالگری است و سفالگر بدون استفاده از گل ورز داده شده نتیجه مطلوبی از کار خود نمی گیرد . آنگاه مرحله خواباندن گل سفالگری است که از مهمترین نکاتی است که سفالگران باید بدان توجه کنند و همین قسمت است که اثر سفالگر را از تولیدات ماشینی متمایز می سازد . پس از مخلوط کردن آب و خاک ، خواباندن گل یا عمل آوردن آن باعث افزایش کار آیی گل می شود و تاثیر زمان، روی گل برای مهیا شدن آن غیر قابل انکار است . در این مرحله آب آهسته و به مرور زمان در زرات گل نفوذ می کند . این کار که چند روزپس از مخلوط کردن آب و خاک صورت می کیرد در عمل باکتری ها بسیار موثر است و بویژه اگر گل مرطوب در جای گرم نگهداری شود بهترین محیط برای رشد باکتری هاست . این باکتری ها در ایجاد مواد اسیدی که باعث انعطاف پذیری گل می شوند و نقش اساسی دارند . با افزون مقداری گل قدیمی به گل جدید می توان پرورش باکتری را تسریع کرد. بعضی از سفالگران سنتی برای این منظور مقداری سرکه به گل می افزایند . افزودن مقدار کمی نشاسه نیز همین اثر را دارد ؛ زیرا مواد مورد نیاز رشد را تامین می کند. پس از مدت ۲ هفته که از خواباندن گل گذشت ، تغییرات شیمیایی در آن اتفاق افتاده و گل سفت کارآتر شده است. آمادگی گل را میتوان از بوی مخصوص آن تشخیص داد . آنگاه سفالگر مقداری از گل را بر چرخ سفالگری گذارده و با آن ظرفی دلخواه را درست می کند و در هوای آزاد قرار داده تا مقداری از آب آن تبخیر شود و هنگامی که حرارت کوره به صد درجه رسید سفالگر ظروف را در کوره گذاشته و بعد از پخت کامل سفال آن را برای فروش عرضه می دارد.

    صنعت گران سفالگر شهر کازرون در زمانهای پیشین با گل کوزه گری ، گلدان، لگن، قلک، سر قلیان، آفتابه(لولهین) ، کاسه ، لیوان و .... می ساختند و لعاب می دادند . امروزه در محله کوزه گران کازرون کارگاههای کوزه گری رو به زوال نهاده و هنرمندان سفال کار به مشاغل دیگر روی آوردند زیرا رواجع صنایع پلاستیک سازی و ملامین و چینی سازی و بی توجهی به هنر دستی سفالگری ارزش اقتصادی این صنعت دستی را تقریبا به صفر رسانده و زندگی شلوغ امروز ، متاسفانه ارج و قربی برای سفال کاران چیره دست باقی نگذاشته است.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    ۶-لحاف دوزی:

    با اینکه ایران امروزه دارای صنایع پیشرفته نساجی است و حتی پتوی پشمی خوب می بافد ، هنوز مردم دوست دارند که از لحاف استفاده کنند. در شهرستان کازرون یکی از مهمترین جهیزیه ای که خانواده عروس برایش تهیه می کنند لحاف است . استفاده از لحاف در کازرون جایگاه ویژه ای را دارد و هنوز هم لحاف دوزان در این حرفه مشغول به کار می باشند رویه ی لحاف از به هم دوختن قطعات پارچه های پنبه ای رنگین یا پارچه های مخمل درست می شود . نقش های معروف لحاف بسیار است که معمولی ترین آن دارای زمینه قلمکار و گل وسط و کناره یا حاشیه ی پهن است که از کتان ساده و رنگهای متضاد درست می شود . درون لحاف را پشم یا پنبه ای که حلاج آن را زده است می گزارند و پس از پر کردن و دوختن رویه ی آن ، با چوب تشک صاف کن آن را صاف می کنند و سپس با سوزن لحاف دوزی که ۷ تا ۱۰ سانتی متر است و نخ پنبه ای یا کتانی آن را می دوزند . لحاف دوز بدون داشتن هیچ گونه نقشه ای طرح های زیبا و قشنگی(نقوش ستاره ای،ترنجی،قلبی و....) را روی لحاف می دوزد که جای بس تحسین و تمجید را دارد.



    ۷-چینی بند زن ( گنگو کار):

    در شهرستان کازرون این شغل جایگاه ویژه ای داشته که هم اکنون در این شهرستان یک نفر به این کار اشتغال دارد . چینی بند زن یا گنگو کار ابتدا قطعات ظروف شکسته شده مانند قوری نلعبکی ، بشقاب و .... را به وسیله سفیده تخم مرغ و آهک به یکدیگر متصل می کنند. ( در این کار به هیچ عنوان از چسب صنعتی استفاده نمی کنند ) بعد از اینکه ظرف را به هم چسباندند گنگو کار سیمی فلزی را به صورت طوق بر گردن و کف قوری می اندازد و تعداد ۱۰ نوار بریده شده حلبی به عرض نیم سانتی متر و طول آن بستگی به ارتفاع ظرف دارد به طوق بالای ظرف و کف ظرف وصل می نماید و اضافات آن را با قیچی می چیند اگر ظرف مورد نظر قوری باشد یک عدد طوق را بر قسمت لوله قوری و یک طوق در كف ظرف و طوق دیگر نیز در قسمت لبه کار می گیرد. ابزار مورد استفاده در این شغل چکش ، سندان، انبر دست و قیچی است. اغلب کسانی که از این صنعت برای استحکام ظروف خود استفاده می کنند بیشتر عشایر و روستاییان هستند.



    ۸-قالی، گلیم، گبه، جاجیم و......:

    یکی دیگر از صنایع دستی شهرستان کازرون که بسیار پر رونق است قالی بافی و گلیم بافی و غیره است که این هنر بافندگی در وهله اول هنری عشایری و در وهله دوم هنری روستایی است که وابستگی به عشایر دارد . این هنر به طور عمده به دست زنان انجام می شود . به طور کلی تولید دست بافته ها از مرحله ابتدایی تا آخرین مرحله به دست زنان صورت می گیرد . دارهای قالی عشایر به صورت افقی است و بافنده بر روی زمین می نشیند و بیشتر دار های روستایی نیز افقی و گاه عمودی هستند . فرش های عشایری معمولا به طریق ذهنی بافته می شوند و طرح و نقشه ای ندارند ولی گاهی از نقشه هایی که از قبل طراحی شده اند استفاده می کنند. اغلب نقوش شامل نقوش گیاهی،حیوانی،انسانی و عناصر طبیعت که در زندگی آنها نقش اساسی را ایفا می کند می باشند.و اکثر دست بافته های عشایری شامل :قالی ،گلیم،گبه،گلیمچه،مفرش،چنته،و.... میباشند.



    ۹- سبد بافی:

    مردم برخی از روستاهای کازرون از قرار دادن شاخه های درختان به خصوص درخت بادام کوهی و خرما در کنار یکدیگر صنایع دستی بسیارزیبایی را می سازند که امروزه نیز در بین آنها رایج می باشد و از پر کار ترین وسایل مورد نیاز خانه ها بشمار می رود و این ظروف و صنایع بیشتر شامل:

    تپک (tapek): طبقی ساخته شده از ساقه بادام کوهی یا شاخه های خرما به اندازه یک مجمعه می باشد که از آن به جای سفره و سینی استفاده می شود.

    بووک (bovak): قفس چوبی به صورت مخروطی شکل برای نگه داری مرغ و جوجه.

    ک لو (ka:low): سبدی بافته شده از شاخه های درخت بادام کوهی و دارای دسته ای بلند و درب است که در قدیم برای نگه داری گوشت و مواد فاسد شدنی از آن استفاده می کردند و در سقف اتاق به دور از دسترس حیوانات و حشرات موزی آویزان می نمودند.

    نان دان: سبد بسیار بزرگ به صورت استوانه ای و پهن که در آن نان پخته شده را قرار می دهند.

    گیره: سبدی بافته شده از شاخه های بادام کوهی که دارای نوع بزرگ و کوچک است که از آنجهت قرار دادن ظروف و اسباب و اثاثیه خانه استفاده می شود.

    کرکری (kor-kori): سبدی حفره مانند جهت حمل و نقل مرغ و جوجه برای فروش به شهر یا کوچ نمودن از جایی به جای دیگر .

    لوده (lovdeh): ظرفی به شکل هرم وارونه که در حدود یک متر ارتفاع دارد و در آن انگور ، میوه درختان و.... را می گذاشتند و آن را دو طرف الاغ یا اسب می بستند و به نقاط دیگر حمل می نمودند.

    کپورک (kapourak): سبدی سر پوش دار و چیزی میان کیف و چمدان و بیشتر شبیه کیف زنانه است که در آن خرده ریزهای زندگی و لوازم خیاطی نگه داری می شود.

    تویزه (tavizeh): نوعی طبق یا سینی مدور است به قطر تقریبی ۹۰ سانتی متر که معمولا از الیاف و شاخه های درخت خرما ساخته می شود . تویزه را به جای سفره غذا به کار می برند و برای مصارف دیگر در اندازه های کوچکتر نیز می بافند.

    از جمله صنایع و حرفه های دیگری که در کازرون رواج دارد می توان به مشاغل زیر اشاره کرد:

    سنگ تراشی، آهنگری، غربال سازی( الک سازی) ، مجسمه سازی ، خراطی، خطاطی، منبت کاری،رویگری ،حجاری ،سراجی (زین سازی) و..... اشاره نمود.

    و از صنایع دیگری که در گذشته وجود داشته و هم اکنون منسوخ گشته است می توان به صنعت مسگري ، پالان دوزی، بافندگی، ضرب سکه اشاره نمود.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    مسگری:

    در این شهرستان میدان(بازار) مسگری ، محوطه ای به وسعت حدود ۵۰۰ متر مربع است که اطراف آن را دکان های قدیمی و طاقی تشکیل می دهند که در گذشته نه چندان دور ، در مغازه های مسگری این میان از صبح زود تا دم غروب مسگرها با دست های هنرمندانه خود بر ورقه های فلزی آلیاژ مس و روی می کوبیدند و با مهارت خاصی انواع ظروف طبخ و نگه داری و پذیرایی غذا می ساختند . دیگ های بزرگ و کوچک ، سینی های گرد و بیضوی و کنگره دار ، کف گیر و دیگر لوازم آشپز خانه ، آفتابه های مس و ظروف دیگر همه و همه محصول دستهای هنرمندانه این صنعت کاران مسگر بود . در قدیم بخشی از جهیزیه عروس ، ظروف مس و روی تشکیل می داده که معمولا با سفارش توسط همین مسگرها ساخته می شد و در حاشیه یا پشت ظروف، نام عروس حک می گردید . هم چنین آدم های خیری که ظروف مسی را برای مراسم نذورات وقف می نمودند بر پشت آن ظروف کلمه وقفی و نام واقف حک می گردید . اما این صنعت با مکانیزه شدن و پیشرفت تکنولوژی رو به زوال نهاده و دیگر کسی در کازرون به این حرفه اشتغال ندارد.



    پالاندوزی:

    در گذشته که الاغ و یابو نقش بزرگی در حمل و نقل ، بویژه در نقاط روستایی و عشایر نشین، داشت صنعت پالاندوزی رواج داشت . طرز ساخت پالان بدین نحو است که موی اسب و کاه را دور یک قاب چوبی جمع آوری کرده و با جوال های پشمی دست باف و حاشیه دار آن را می پوشانند . دوخت دور لبه آن با جوال دوز انجام می گیرد . برای دوخت هایی که باید از این ور پالان تا آن طرف امتداد یابد با درفشی که بلندی ان در حدود ۱.۲۵ متر است آن را سوراخ کرده و نخ پشمی محکمی را از یک طرف سوراخ فرو کرده و از سوی دیگر با قلابی آهنی به نام شاخ بیرون می کشند . موی اسب و کاه را با مشته آهن بی دسته می کوبند که سر جای خود قرار گیرد. امروزه این صنعت در کازرون فراموش شده و دیگر کسی به این حرفه اشتغال ندارد.



    بافندگی:

    کازرون از دیر گاه تاریخ ، یکی از مراکز پر رونق صنعتی بوده و فرآورده های کارگاه های ان ، از مرزهای شهر و استان گذشته ، به نقاط دور دست جهان می رسیده است. این شهر به قول یاقوت حموی در معجم البلدان از نظر صنعت پارچه بافی چون دمیاط مصر بوده و در روز دو هزار درهم مالیات می پرداخته است . استخری نیز در المسالک و الممالک آورده است که« از کازرون پارچه کتانی ، بر می خیزدکه از آن به همه جهان می برند.»

    ابن بلخی در فارسنامه آورده :« جامه توزی که کنند چوب کتان بیارند و دسته ها بندند و آن را در حوض های آب اندازند و رها کنند تا بپوسد . سپس بیرون آرند کاه آن دور کنند و بریسند و ان ریسمان کتان را به آب کاریز راهبان شویند و این کاریز راهبان ، آب اندک دارد اما خاصیت آن این است که کتان به آن شویند سپید آید و هر کجا ی دیگر که شویند البته سپید نشود.»

    علاوه بر پارچه توزی ، پارچه دبیکی کازرون نیز شهرت و مشتری داشته است . این پارچه های توزی و دبیکی یا دبیقی کازرون را آنچنان بلند آوازه ساخته بود که همانند تیغ یمانی و مشک تتار جامه کازرون را همه می شناختند.

    کازرون با چنین سابقه یک هزار ساله در صنعت بافندگی امروز فاقد هر گونه نشانه ای در این زمینه است و حتی از کار گاه بافندگی ابتدایی هم که تا اواسط قرن حاضر در این شهر کار می کرد امروز اثری نیست.



    ضرب سکه:

    کازرون از جهت ضرب سکه نیز در میان سکه شناسان و دارندگان مجموعه های آن نامی آشنا و وجود بعضی از آثار معروف به ضرابخانه و گنج خانه بیانگر سابقه تاریخی شهر در این زمینه است . در مجاورت محل تاریخی معروف به قلعه جیدون محلی به نام ضرابخانه وجود دارد و همچنین محل مزار شیخ ابواسحق در میان اهالی محل به گنج خانه معروف و مسجد و حوض مجاور آن به مسجد و حوض گنج آباد شهرت دارد.

    کازرون در عصر ایلخانان مغول یکی از شهرهایی بود که در ردیف دیگر نواحی و شهرهای فارس از قبیل شیراز ، زیدون، ابرقوه، شبانکاره و لار محل ضرب سکه بود. در قرن نهم هجری سکه هایی در فارس ضرب شده که محل ضرب آنها را شیخ ابواسحاق نام بـرده اند.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    به‌ گزارش حوزه میراث و گردشگریگروه فرهنگیباشگاه خبرنگاران جوا؛ سیرجان به‌ عنوان شهر جهانی گلیم، مریوان به‌ عنوان شهر جهانی کلاش و کلپورگان به‌ عنوان دهکده جهانی سفال در شورای جهانی صنایع‌ دستی ثبت شدند.

    بهمن نامور‌مطلق معاون صنایع‌ دستی سازمان میراث‌ فرهنگی شامگاه شنبه ۲۵ شهریور با اعلام این خبر افزود: «شورای جهانی صنایع‌ دستی با ثبت سیرجان از استان کرمان به‌ عنوان شهر جهانی گلیم، مریوان از استان کردستان به‌ عنوان شهر جهانی کلاش و روستای کلپورگان از سیستان و بلوچستان به‌ عنوان دهکده جهانی سفال موافقت کرد.»

    وی با اشاره به حضور ارزیابان شورای جهانی صنایع‌ دستی در ایران در ماه گذشته و بازدید از این سه استان اضافه کرد: «ارزیابان شورای جهانی صنایع‌ دستی در بازدید از این سه استان وضعیت تولید، فروش و آموزش صنایع‌ دستی را تأیید کردند و گزارش خود را به شورای جهانی صنایع‌ دستی ارائه دادند.»

    نامور‌مطلق تصریح کرد: «اعضای شورای جهانی صنایع‌ دستی بعد از بررسی گزارش ارزیابان اعزامی به ایران، با ثبت سیرجان و مریوان به عنوان شهر‌های جهانی گلیم و کلاش و روستای کلپورگان به‌ عنوان دهکده جهانی سفال موافقت کردند.»

    معاون صنایع‌دستی سازمان میراث‌ فرهنگی، صنایع‌ دستی و گردشگری افزود: «ثبت‌جهانی یک شهر یا روستا سه مرحله دارد که در مرحله اول پرونده تهیه و به شورای جهانی صنایع‌ دستی ارسال می‌شود، در مرحله دوم ارزیاب‌ها به شهر‌های نامزد شده سفر می‌کنند و در مرحله سوم رأی‌گیری برای ثبت‌جهانی این مکان‌ها انجام می‌شود که این دو شهر و یک روستا از ایران بعد از طی این سه مرحله ثبت جهانی شدند.»

    نامور‌مطلق خاطرنشان کرد: «ثبت شهر‌ها و روستا‌های جهانی آغاز راه است و با توجه به ظرفیت‌هایی که در ایران در حوزه صنایع‌ دستی وجود دارد امیدواریم دیگر شهر‌ها و روستا‌هایی نیز که در سال‌های آینده نامزد می‌شوند، ثبت شوند.»

    پیش از این مشهد به‌ عنوان شهر جهانی گوهرسنگ‌ها،لالجین به‌عنوان شهر جهانی سفال، اصفهان به‌ عنوان شهر جهانی صنایع‌ دستی و تبریز به‌ عنوان شهر جهانی فرش دستباف ثبت‌ جهانی شده بود.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    كردستان مهم ترين استان كشور از لحاظ توليدات نازك كاري است



    صنايع دستي به عنوان بخشي از ميراث فرهنگي و نمادي از نوع زندگي فرهنگي يك جامعه، همواره مورد توجه مي باشد. به علت ويژگي زندگي سنتي در بسياري از نقاط كردستان و عدم استيلاي بخش صنعتي، هنوز صنايع دستي استان از لحاظ كيفيت و گستردگي در سطح كشور مطرح مي باشد، به گونه اي كه فرش و گليم كردستان به همراه محصولات ظريفه مانند شطرنج شهرت جهاني پيدا كرده است.



    مهم ترين صنايع دستي استان كردستان عبارتند از: نازك كاري چوب، دست بافي، خراطي، ساخت زينت آلات محلي، سوزن دوزي و روكاري، سفال سازي، حصيربافي، گيوه دوزي، نمدمالي و ساخت محصولات چرمي. دستبافي شامل سجاده، موج، شال، جاجيم، گليم، گليمچه و پارچه لباسي است كه در بيشتر نقاط شهري و روستايي كردستان تهيه مي شود. زينت آلات شامل انواع دستبند، گردن بند، سينه ريز، النگو، سربند، انگشتري و گوشواره است. نازك كاري با چوب شامل قوطي سيگار، شيريني خوري، كيف زنانه، سيني، بشقاب، آجيل خوري و... مي باشد.(سعيديان، 1369، 1023).



    قالي و گليم

    استفاده از رنگ هاي گياهي، تركيب نقش و اصالت طرح، موجب برتري كيفيت قالي و گليم استان كردستان شده است. شهر سنندج و بيجار مهم ترين مركز توليد گليم و قالي مي باشد. شهرت جهاني فرش سنندج و اعتبار آن در ميان بازارهاي جهاني سبب شده است كه در دائره المعارف بريتانيا كه از معتبرترين دائره المعارف هاي دنياست، واژه « سنه» را كه كردي سنندج است به نوعي قالي معروف ترجمه كرده اند.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    محصولات نازك كاري

    كردستان مهم ترين استان كشور از لحاظ توليدات نازك كاري است. هنر نازك كاري تركيب قطعات بسيار كوچك از انواع چوب هاي پرداخت شده طبيعي مي باشد كه با ظرافت خاص در كنار هم قرار گرفته و موجب به وجود آمدن قطعات بسيار ظريف چوبي همانند قلمدان و ساير محصولات مي گردد. علاوه بر نازك كاري، اروسي سازي، منبت و معرق سنندج نيز از شهرت و اعتبار برخوردار است.



    جولايي ( نساجي سنتي )

    كارگاه هاي توليد پارچه لباس كردي مردانه به جولايي معروف است. اين پارچه ها ده سانتيمتر عرض و در حدود بيست و يك متر طول دارند. محصولاتي همانند جاجيم يا رختخواب پيچ و جانمازها هم حاصل كار جولاها مي باشد كه به صورت سنتي تهيه و به بازار عرضه مي گردد.



    كلاش

    در مناطق كردنشين نوعي گيوه به نام كلاش توليد مي شود كه هماهنگي جالبي با لباس كردي دارد. رويه اين كفش از نخ پنبه اي بافته شده و زيره آن از پارچه ي فشرده شده ساخته شده است، به همين دليل كفشي بسيار سبك، نرم، قابل انعطاف و متناسب با محيط كوهستاني است. توليد كلاش در اصل مختص به اورامان بوده ولي اكنون در تمام شهرهاي كردستان توليد مي شود.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    ساخت ابزار و آلات موسيقي

    پيشرفت ساخت صنايع دستي چوبي به علت وجود چوب درختان جنگلي مرغوب و استعداد فراوان در زمينه تعليم و يادگيري موسيقي موجب شده استان كردستان به يكي از مناطق عرضه وسايل موسيقي، به ويژه موسيقي سنتي تبديل شود كه نمونه آن ساخت دف، ديوان، تار، سه تار، ويولن، قانون و سنتور مي باشد. ساير صنايع دستي استان عبارتند از: زرگري سنتي، سفالگري، ساخت مصنوعات چرمي، كارددوزي و خراطي ( استانداري كردستان، 1389 ).



    شاخص ترين توليدات صنايع دستي استان كرمانشاه نيز عبارتند از: گليم، قالي، گيوه و سازهاي سنتي. در كنار آن ها صنايع دستي ديگري نيز وجود دارد، از جمله: جاجيم بافي، چاقوسازي و ابزارآلات فلزي، قلم زني منبت، معرق، پارچه دستباف، نازك كاري چوب و ريزه كاري چوب، نمدمالي، مصنوعات چرمي، ساخت زيورآلات محلي، چيغ بافي، فلزكاري، دوخت هاي سنتي( رودوزي) گليم گل برجسته، سفالگري، طراحي سنتي، سبدبافي، نساجي ( موج بافي و اهرامي بافي )، تراش شيشه، رنگرزي سنتي، طراحي فرش، تذهيب، نگارگري، خراطي و مجسمه سازي.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    سوغاتی های ایران
    سوغاتی های ایران صنایع هنری دست ساز منحصر به فردی هستند که مردمان ما با عشق و علاقه آنها را می سازند.


    هر سوغاتنشانگر یکی از شهرهای زیبای ایران است.


    کافی است در بازارهای هر شهر قدم بزنیم دنیایی از صنایع هنری زیبا به چشممان می خورد


    که دوست داریم آنها را به عنوان یادگار سفرمان از آن شهر داشته باشیم.


    با هم از سوغاتی های مخصوص چند شهر زیبای ایران لـ*ـذت ببریم.

    FABRIC-HGH724-COM-500x288.jpg


    پارچه دستباف
    پارچه های دستباف یکی از بهترین سوغاتی های ایران هستند که بسته به شهری که از آن بازدید می کنید متفاوت اند.


    قلمکاری،چاپ نساجی سنتی اصفهان است که از مهرهای چوبی برای چاپ گل ها، اشکال هندسی و الگوهای عربی


    بر روی پارچه های کتان استفاده می شود.

    پارچه ای که در کرمان ساخته می شود پته نام دارد، یک پارچه تزئینی دست ساز شده از پشم که به طور طبیعی رنگ شده است.

    همینطور پارچه معروفی که در یزد وجود دارد ترمه است، طراحی های زیبا بر روی پارچه های ابریشم از ترمه


    یک پارچه ی لوکس می سازد. ترمه مخصوصا برای ساخت کیف پول، کفش، سفره و … استفاده می شود.
     

    ~●Monster●~

    کاربر نگاه دانلود
    کاربر نگاه دانلود
    عضویت
    2017/11/09
    ارسالی ها
    3,467
    امتیاز واکنش
    25,677
    امتیاز
    918
    محل سکونت
    ●آرامگاه تاریکی●
    گیوه
    گیوه ها کفش های سنتی هستند که در مناطق کوهستانی استان فارس، اصفهان، چهارمحال و بختیاری، کرمانشاه


    و زنجان رواج دارند همچنین تولید گیوه در شهرزنجان و استان مرکزی نیز رواج دارد.

    همه مراحل تولید این پاپوش، دستی است و عموماً از نخ قالی، نخ ابریشم و کف آن از پارچه، چرم یا لاستیک است.


    گیوه ها به خاطر منافذی که دارند مخصوصا در هوای تابستانی قابل استفاده اند.



    spice_shop_mashad_iran-hgh724-com-500x333.jpg


    خوراکی ها، شیرینی، آجیل و ادویه برای مواد غذایی
    اگر حسابی شیرینی دوست هستید سوهان قم و گز اصفهان را فراموش نکنید.


    چه غذایی مقوی تر از پسته و چه جایی بهتر ازکرمان؟


    اگر در بازارهای کرمان قدم بزنید مطمئنا نمی توانید از کنار پسته هایی که با دهان باز به شما لبخند می زنند به سادگی بگذرید.


    مسافران مشهد حتما طلای سرخ این شهر را با خود به خانه ببرند.

    زعفران های مشهد بهترین عطر و طعم را به غذای ما می دهد.

    و اما گلاب و گلهای معطر محمدی را در فهرست خود یادداشت کنید تا هنگام بازدید


    از شهر تاریخی کاشان حتما سوغات خوشبوی آن را با خود به خانه ببرید.



    Home-furnishings-hgh724-com-500x333.jpg


    دست باف ها
    مطمئنا کسانی که به ایران سفر می کنند صنایع دستباف را یکی از بهترین سوغاتی های ایران می دانند.


    هر کدام از شهرهای ایران دستی در این هنر دارند. قالی، گبه، گلیم، فرش ترکمن، قالیچه، پشتی، نمدبافی


    که از جمله آنها می توان به گبه و گلیم استان کهگیلویه و بویر احمد، فرش ترکمنی


    استان گلستان، گلیم گیلان و مازندران، حصیربافی های استان سیستان و بلوچستان و … اشاره کرد.

     

    برخی موضوعات مشابه

    بالا