...zαнrα...*
کاربر نگاه دانلود
استعمار در قرن نوزدهم به اوج خود رسید. بهره کشی از ملل آفریقایی و آسیایی به میزانی فراگیر شد که برخی از این ملل برای جبران عقب ماندگی خود دست به کار شدند. ژاپن یکی از کشورهایی بود که توانست در مدتی کوتاه به مدد پشتکار و تلاش مستمر خود ، به کشوری پیشرفته و صنعتی تبدیل شود.
ژاپنی‌ها نیز پس از مدتی همچون سایر استعمارگران اروپایی به فکر تدارک نیازهای صنعتی افتادند. لازمه این کار ، تهاجم به کشورهای همسایه بود. ژاپن ابتدا در ۱۸۹۴ با حمله به کره ، جنگی تازه را با چین آغاز کرد. روسیه که از نزدیک شدن ژاپن به منطقه منچوری به وحشت افتاده بود ، قراردادی بازرگانی با چین به امضا رسانید که به موجب آن ، امتیاز احداث راه آهن سراسری سیبری را – که در مقصد خود به منچوری ختم می شد- از چینی‌ها اخذ کرد.
راه آهن سراسری سیبری
اگرچه روسها توانستند تا ۱۹۰۴ کار احداث این خط آهن را به پایان برند ، هنوز پادگان‌های کافی برای استقرار ارتش روسیه در منچوری وجود نداشت. در مقابل ، ژاپن از زمان پایان جنگ با چین در ۱۸۹۸ ، بر نیروی نظامی خود در آسیای شرقی افزوده و برتری محسوسی نسبت به روسیه بدست آورده بود.
آغاز جنگ
پس از آنکه روسیه در ۱۹۰۳ قراردادی دیگر با دولت چین به امضاء رساند تا همچنان نیروهای نظامی خود را در منچوری نگه دارد ، ژاپنی‌ها دانستند که زمان حمله فرا رسیده است.
نقشه جنگ ژاپن و روسیه
نبرد پورت آرتور
جنگ در ۸ فوریه ۱۹۰۴ آغاز شد؛ زمانی که ناوگان ژاپن در یک حمله غافلگیرکننده به بندر پورت آرتور یورش برد. در ماه مارس ، ارتش ژاپن وارد خاک کره شد و این کشور را به سرعت تسخیر کرد. در ماه می ، لشکر دیگری از ژاپن وارد شبه جزیره لیائوتونگ گردید. ژاپنی‌ها در ۲۶ مه توانستند ارتباط مدافعین پورت آرتور را با سایر نیروهای روسی در منچوری قطع کنند.
بقیه نیروهای روس به سمت شمال (در شهر موکدن) عقب نشستند. محاصره پورت آرتور سرانجام در ۲ ژانویه ۱۹۰۵ به اتمام رسید. پس از سه ماه کمبود تدارکات ، فرمانده نظامی شهر را تسلیم ژاپنی‌ها کرد.
نبرد موکدن
نبرد نهایی در اواخر فوریه و اوایل مارس ۱۹۰۵ رخ داد. ۳۳۰ هزار سرباز روس در مقابل ۲۷۰ هزار ژاپنی در موکدن سرنوشت جنگ را رقم زدند. پس از درگیری طولانی مدت و برجای ماندن تلفات فراوان از طرفین ، فرمانده نیروهای روس در موکدن – ژنرال کوروپاتکین – به نیروهایش فرمان عقب نشینی داد. شهر متعاقباً به دست ارتش ژاپن افتاد. تلفات نبرد موکدن به شدت تکان دهنده بود : حدود ۹۰ هزار سرباز روس و ۷۰ هزار ژاپنی.
نبرد تسوشیما
ژاپن پس از نبرد تسوشیما عملاً جنگ را به سود خویش به پایان برد. ژاپنی‌ها در دریا به برتری کامل نرسیده بودند. ناوگان روسیه در پورت آرتور همچنان فعال باقی مانده بود. روسها برای حفظ برتری در دریا ، نیروی دریایی خود را از بالتیک (در شمال اروپا) به میدان نبرد فرستادند. در تنگه تسوشیما – واقع در راه دریایی میان کره و ژاپن – ناوگان ژاپن و روسیه به هم رسیدند. دریاسالار توگو هیاچیرو با تاکتیک جنگی موفق توانست ناوگان روسیه را منهدم کند. جنگ کاملاً به سود ژاپن خاتمه یافت.
صحنه ای از نبرد تسوشیما
پایان جنگ
مردم روسیه از شکست‌های نظامی پی در پی ناراضی بودند. از طرفی ، اقتصاد ژاپن نیز به شدت تحت تاثیر وضعیت جنگ قرار گرفته بود. مجموعه این عوامل دو طرف را به میز مذاکره کشاند.
با وساطت تئودور روزولت – رئیس جمهور آمریکا – مذاکرات صلح در پورتموث (واقع در ایالت مین آمریکا) به انجام رسید. ژاپن کنترل شبه جزیره لیائوتونگ ، پورت آرتور ، راه آهن سراسری جنوب منچوری و نیمی از جزیره ساخالین را بدست آورد. روسیه ملزم شد کنترل ناحیه جنوب منچوری را به چین واگذار کند و حاکمیت ژاپن بر کره را به رسمیت شناسد.
ژاپنی‌ها نیز پس از مدتی همچون سایر استعمارگران اروپایی به فکر تدارک نیازهای صنعتی افتادند. لازمه این کار ، تهاجم به کشورهای همسایه بود. ژاپن ابتدا در ۱۸۹۴ با حمله به کره ، جنگی تازه را با چین آغاز کرد. روسیه که از نزدیک شدن ژاپن به منطقه منچوری به وحشت افتاده بود ، قراردادی بازرگانی با چین به امضا رسانید که به موجب آن ، امتیاز احداث راه آهن سراسری سیبری را – که در مقصد خود به منچوری ختم می شد- از چینی‌ها اخذ کرد.
راه آهن سراسری سیبری
اگرچه روسها توانستند تا ۱۹۰۴ کار احداث این خط آهن را به پایان برند ، هنوز پادگان‌های کافی برای استقرار ارتش روسیه در منچوری وجود نداشت. در مقابل ، ژاپن از زمان پایان جنگ با چین در ۱۸۹۸ ، بر نیروی نظامی خود در آسیای شرقی افزوده و برتری محسوسی نسبت به روسیه بدست آورده بود.
آغاز جنگ
پس از آنکه روسیه در ۱۹۰۳ قراردادی دیگر با دولت چین به امضاء رساند تا همچنان نیروهای نظامی خود را در منچوری نگه دارد ، ژاپنی‌ها دانستند که زمان حمله فرا رسیده است.
نقشه جنگ ژاپن و روسیه
نبرد پورت آرتور
جنگ در ۸ فوریه ۱۹۰۴ آغاز شد؛ زمانی که ناوگان ژاپن در یک حمله غافلگیرکننده به بندر پورت آرتور یورش برد. در ماه مارس ، ارتش ژاپن وارد خاک کره شد و این کشور را به سرعت تسخیر کرد. در ماه می ، لشکر دیگری از ژاپن وارد شبه جزیره لیائوتونگ گردید. ژاپنی‌ها در ۲۶ مه توانستند ارتباط مدافعین پورت آرتور را با سایر نیروهای روسی در منچوری قطع کنند.
بقیه نیروهای روس به سمت شمال (در شهر موکدن) عقب نشستند. محاصره پورت آرتور سرانجام در ۲ ژانویه ۱۹۰۵ به اتمام رسید. پس از سه ماه کمبود تدارکات ، فرمانده نظامی شهر را تسلیم ژاپنی‌ها کرد.
نبرد موکدن
نبرد نهایی در اواخر فوریه و اوایل مارس ۱۹۰۵ رخ داد. ۳۳۰ هزار سرباز روس در مقابل ۲۷۰ هزار ژاپنی در موکدن سرنوشت جنگ را رقم زدند. پس از درگیری طولانی مدت و برجای ماندن تلفات فراوان از طرفین ، فرمانده نیروهای روس در موکدن – ژنرال کوروپاتکین – به نیروهایش فرمان عقب نشینی داد. شهر متعاقباً به دست ارتش ژاپن افتاد. تلفات نبرد موکدن به شدت تکان دهنده بود : حدود ۹۰ هزار سرباز روس و ۷۰ هزار ژاپنی.
نبرد تسوشیما
ژاپن پس از نبرد تسوشیما عملاً جنگ را به سود خویش به پایان برد. ژاپنی‌ها در دریا به برتری کامل نرسیده بودند. ناوگان روسیه در پورت آرتور همچنان فعال باقی مانده بود. روسها برای حفظ برتری در دریا ، نیروی دریایی خود را از بالتیک (در شمال اروپا) به میدان نبرد فرستادند. در تنگه تسوشیما – واقع در راه دریایی میان کره و ژاپن – ناوگان ژاپن و روسیه به هم رسیدند. دریاسالار توگو هیاچیرو با تاکتیک جنگی موفق توانست ناوگان روسیه را منهدم کند. جنگ کاملاً به سود ژاپن خاتمه یافت.
صحنه ای از نبرد تسوشیما
پایان جنگ
مردم روسیه از شکست‌های نظامی پی در پی ناراضی بودند. از طرفی ، اقتصاد ژاپن نیز به شدت تحت تاثیر وضعیت جنگ قرار گرفته بود. مجموعه این عوامل دو طرف را به میز مذاکره کشاند.
با وساطت تئودور روزولت – رئیس جمهور آمریکا – مذاکرات صلح در پورتموث (واقع در ایالت مین آمریکا) به انجام رسید. ژاپن کنترل شبه جزیره لیائوتونگ ، پورت آرتور ، راه آهن سراسری جنوب منچوری و نیمی از جزیره ساخالین را بدست آورد. روسیه ملزم شد کنترل ناحیه جنوب منچوری را به چین واگذار کند و حاکمیت ژاپن بر کره را به رسمیت شناسد.
