فرمها در مجسمه سازی مدرن
رودن فرمها را در فضا ذوب کرده،درهم یکی میکرد، بهم پیوند میداد و با نور سطح آنها را شیاردار جلوه میداد.
در حالی که حجمهای فشرده و فرمهای گرد ملول به هم پیوستگی فرمها را از لحاظ تکنیک مستحکم میکرد.
از اینجا مسیر از یک طرف به سوی بکارگیری شفاف و لحاظ تکنیک مستحکم میکرد.
از اینجا مسیر از یک طرف به سوی بکارگیری شفاف و تحلیلی فضا و از طرف دیگر به سمت یک حجم فشرده بسته میرود.
اکنون نامهای نوام گابو (Naum Gabo) و کنستانتین برانکوزی (Constantion Brancuzi) به ذهن میآید.
بگذارید به جای بررسی این دو مسیر توسعه، تاریخ مجسمهسازی قرن بیستم را در پرتو این دو مرحله پرثمر مدنظر بگیریم.
رودن، که آثار پخته و به کمال رسیدهاش در تمامی قلمرو دوره اول به چشم میخورد، مرکز شروع مجسمهسازی مدرن قلمداد میشود.
او یک عنصر متمرکز را برگرفته از فرمهای برجسته، فارغ از قید و بند شکلپذیری مجسمهوار را
که در تضاد با فرمهای فشرده و متراکم و حجمهای قالب گونه بوده در سال ۱۹۰۷ معرفی میکند.
رودن فرمها را در فضا ذوب کرده،درهم یکی میکرد، بهم پیوند میداد و با نور سطح آنها را شیاردار جلوه میداد.
در حالی که حجمهای فشرده و فرمهای گرد ملول به هم پیوستگی فرمها را از لحاظ تکنیک مستحکم میکرد.
از اینجا مسیر از یک طرف به سوی بکارگیری شفاف و لحاظ تکنیک مستحکم میکرد.
از اینجا مسیر از یک طرف به سوی بکارگیری شفاف و تحلیلی فضا و از طرف دیگر به سمت یک حجم فشرده بسته میرود.
اکنون نامهای نوام گابو (Naum Gabo) و کنستانتین برانکوزی (Constantion Brancuzi) به ذهن میآید.
بگذارید به جای بررسی این دو مسیر توسعه، تاریخ مجسمهسازی قرن بیستم را در پرتو این دو مرحله پرثمر مدنظر بگیریم.
رودن، که آثار پخته و به کمال رسیدهاش در تمامی قلمرو دوره اول به چشم میخورد، مرکز شروع مجسمهسازی مدرن قلمداد میشود.
او یک عنصر متمرکز را برگرفته از فرمهای برجسته، فارغ از قید و بند شکلپذیری مجسمهوار را
که در تضاد با فرمهای فشرده و متراکم و حجمهای قالب گونه بوده در سال ۱۹۰۷ معرفی میکند.