شعر مجموعه شعرخیام نیشابوری

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۹۵

یاران موافق همه از دست شدند

در پای اجل یکان یکان پست شدند

خوردیم ز یک نوشید*نی در مجلس عمر

دوری دو سه پیشتر ز ما مـسـ*ـت شدند

***


رباعی شمارهٔ ۹۶


یک جام نوشید*نی صد دل و دین ارزد

یک جرعه می مملکت چین ارزد

جز باده لعل نیست در روی زمین

تلخی که هزار جان شیرین ارزد​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۹۷

یک قطره آب بود با دریا شد

یک ذره خاک با زمین یکتا شد

آمد شدن تو اندرین عالم چیست

آمد مگسی پدید و ناپیدا شد

***


رباعی شمارهٔ ۹۸

یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد

از کوزه شکسته‌ای دمی آبی سرد

مامور کم از خودی چرا باید بود

یا خدمت چون خودی چرا باید کرد​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۹۹

آن لعل در آبگینه ساده بیار

و آن محرم و مونس هر آزاده بیار

چون میدانی که مدت عالم خاک

باد است که زود بگذرد باده بیار

***

رباعی شمارهٔ ۱۰۰


از بودنی ایدوست چه داری تیمار

وزفکرت بیهوده دل و جان افکار

خرم بزی و جهان بشادی گذران

تدبیر نه با تو کرده‌اند اول کار


​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۰۱

افلاک که جز غم نفزایند دگر

ننهند بجا تا نربایند دگر

ناآمدگان اگر بدانند که ما

از دهر چه میکشیم نایند دگر

***
رباعی شمارهٔ ۱۰۲

ای دل غم این جهان فرسوده مخور

بیهوده نئی غمان بیهوده مخور

چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید

خوش باش غم بوده و نابوده مخور



​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۰۳


ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر

باغ طربت به سبزه آراسته گیر

و آنگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم

بنشسته و بامداد برخاسته گیر

***


رباعی شمارهٔ ۱۰۴

این اهل قبور خاک گشتند و غبار

هر ذره ز هر ذره گرفتند کنار

آه این چه نوشید*نی است که تا روز شمار

بیخود شده و بی‌خبرند از همه کار​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۰۵

خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر

بوی قدح از غذای مریم خوشتر

آه سحری ز سـ*ـینه خماری

از ناله بوسعید و ادهم خوشتر

***

رباعی شمارهٔ ۱۰۶

در دایره سپهر ناپیدا غور

جامی‌ست که جمله را چشانند بدور

نوبت چو به دور تو رسد آه مکن

می نوش به خوشدلی که دور است نه جور​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۰۷

دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار

بر پاره گلی لگد همی زد بسیار

و آن گل بزبان حال با او می‌گفت

من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

***

رباعی شمارهٔ ۱۰۸

ز آن می که حیات جاودانیست بخور

سرمایه لـ*ـذت جوانی است بخور

سوزنده چو آتش است لیکن غم را

سازنده چو آب زندگانی است بخور​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۰۹

گر باده خوری تو با خردمندان خور

یا با صنمی لاله رخی خندان خور

بسیار مخور ورد مکن فاش مساز

اندک خور و گـه گاه خور و پنهان خور

***
رباعی شمارهٔ ۱۱۰


وقت سحر است خیز ای طرفه پسر

پر بادهٔ لعل کن بلورین ساغر

کاین یکدم عاریت در این کنج فنا

بسیار بجویی و نیابی دیگر

​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۱۱


از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده کیست تا بما گوید باز

پس بر سر این دو راههٔ آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی‌آیی باز

***

رباعی شمارهٔ ۱۱۲

ای پیر خردمند پگه‌تر برخیز

و آن کودک خاکبیز را بنگر تیز

پندش ده گو که نرم نرمک می‌بیز

مغز سر کیقباد و چشم پرویز

​

 

[Ana.A]

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

وقت سحر است خیز ای مایه ناز

نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

کانها که بجایند نپایند بسی

و آنها که شدند کس نمیاید باز

***

رباعی شمارهٔ ۱۱۴


مرغی دیدم نشسته بر باره طوس

در پیش نهاده کله کیکاووس

با کله همی گفت که افسوس افسوس

کو بانگ جرسها و کجا ناله کوس


​