شعر ∆سهراب سپهری∆ | shaghiw.79

[shaghiw.79]

وزشی بر خاست ...؛
دریچه ای بر خیر گی ام گشود
روشنی تندی به باغ امد !
باغ می پژمرد،
ومن به درون دریچه رهامی شدم...!

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

چه علمی
به موسیقیِ مثبتِ
بوی باروت پی برد!؟
چه ادراکی از طعمِ مجهولِ نان
در مذاقِ رسالت تراوید...؟!

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گل ها را میگیرم.
آشنا هستم با سرنوشت تر آب، ، عادت سبز درخت.

#سهراب_سپهری


دور باید شد،دور
شب سرودش را خواند...
نوبت پنجره‌هاست...

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

تا دوزخ‌ها بشکنند
تا سایه‌ها بی‌پایان شوند
تا نگاهم رها گردد
درهم شکن بی‌جنبشی‌ات را
و از مرزِ هستیِ من بگذر
سیاهِ سردِ بی‌تپشِ گنگ!...

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

ترا دیدم
از تنگنای زمان جستم .
ترا دیدم ، شور عدم در من گرفت.
و بیندیش ، که سودایی مرگم .
کنار تو ، زنبق سیرابم.
دوست من ، هستی ترس انگیز است.

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

بدی تمام زمین را فرا گرفت
هزار سال گذشت
صدای آب تنی کردنی به گوش نیامد
و عکس پیکر دوشیزه‌ای در آب نیفتاد ...

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

مردم بالادست، چه صفایی دارند!
چشمه‌هاشان جوشان، گاوهاشان شیرافشان باد!
من ندیدم دهشان،
بی‌گمان پای چپرهاشان جا پای خداست.
مردمش می‌دانند، که شقاق چه گلی است.
بی‌گمان آن‌جا آبی، آبی است.
غنچهٔی می‌شکفد، اهل ده باخبرند.
چه دهی باید باشد!
کوچه باغش پر موسیقی باد!

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

و در تنفس تنهایی
دریچه‌های شعور مرا بهم بزنید
روان کنیدم دنبال بادبادک آن روز
مرا به خلوت ابعاد زندگی ببرید
حضور "هیچ" ملایم را
به من نشان بدهید...

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

جوی آبی که از پای شمشادها
تا تخیل روان بود
جهلِ مطلوب تن را به همراه می‌برد ...

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

و با این همه
ای شفاف!
مرا راهی از تو بدر نیست...

#سهراب_سپهری