شعر ∆سهراب سپهری∆ | shaghiw.79

[shaghiw.79]

کعبه ام بر لب آب ،
کعبه ام زیر اقاقی هاست.
کعبه ام مثل نسیم ، می رود باغ به باغ ، می رود شهر به شهر.
حجر الاسود من روشنی باغچه است.

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

لب آبی
گیوه‌ها را کندم، و نشستم، پاها در آب:
"من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه... !

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

روی باغ‌های روشن پرواز می‌كنم
چشمانم لبریز علف‌ها می‌شود
و تپش‌هایم با شاخ و برگ‌ها
می‌آمیزد...می‌پرم، می‌پرم

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

لب دریا برویم
تور در آب بیندازیم
و بگیریم طراوت را از آب
ریگی از روی زمین برداریم
وزنِ بودن را احساس کنیم...!

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

دارم نگاه می کنم
و چیزها در من می روید.
در این روز ابری چه روشنم.
همه رود های جهان به من می ریزد.
به من که با هیچ پر می شوم.
خاک انباشته از زیبایی است.

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

در خطاب تو،
انگشت‌ های من
از هوش رفتند ...!

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

من در این تاریکی
ریشه‌ها را دیدم
و برای بته نورس مرگ،
آب را معنی کردم.

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

سفر مرا به زمین های استوایی برد
و زیر سایه ی آن
بانیان سبز تنومند.
چه خوب یادم هست
عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:
وسیع باش ، و تنها ،
و سربه زیر ، و سخت

#سهراب_سپهری

 

[shaghiw.79]

مرا سفر به کجا می‌برد؟
کجا نشان قدم نا تمام خواهد ماند
و بند کفش به انگشت‌های نرم فراغت
گشوده خواهد شد؟

#سهراب_سپهری