صنایع دستی ❉❈❉❈ صنایع دستی شهرهای ایران ❉❈❉❈

[~●Monster●~]

ملیله سازی
یکی از صنایع دستی و زیبای استان ملیله سازی نام دارد. ملیله سازی هنر-صنعتی است که درآن فلز طلا و یا نقره را به مفتول های نازک (با سطح مقطع دایره یا چهارگوش و مضرس کردن لبه ها) تبدیل نموده و سپس مفتول های آماده شده را در قالبی که از قبل تهیه شده بوسیله انبری ظریف فرم داده و نقش اندازی می نمایند, سپس مرحله حرارت دادن و اتصال مفتولها بوسیله ماده ای بنام جوش نقره انجام می پذیرد.معمولا با ملیله طلا, زیورآلاتی چون سـ*ـینه ریز, گردنبند, انگشتر و گوشواره تهیه می نمایند و با ملیله نقره ظروفی مانند سینی, گیره استکان و لیوان و زیورآلات تهیه می شود.

ورشوسازی
یکی از صنایع دستی سنتی و زیبای استان ورشوسازی نام دارد و آن عبارتست از ساخت و تهیه انواع ظروف مصرفی از قبیل سماور, سینی, انگاره و … از جنس ورشو. ورشو آلیاژی است از جنس ۲۰% نیکل, ۳۵% روی و ۴۵% مس که به رنگ نقره ای است. این آلیاژ به خوبی فرم گرفته و می توان با آن زیرساختهای مصرفی و زیبایی که کاملا جنبه کاربردی دارند تهیه نموده, سپس روی آن را قلمزنی کرده و بر زیبایی آن افزود.

آئینه کاری
آئینه کاری یکی از هنرهای سنتی استان است که عمدتا برای تزئین سقف و دیوارهای اماکن مقدسه و غیره مورد استفاده قرار می گیرد. روش کار بدین صورت است که با بریدن آئینه به قطعات کوچک هندسی و سپس پهلوی هم قرار دادن آنها در سطوح دیوارها و سقف, سطوحی پرتلولو و جذاب را بوجود می آورند. نقوش آئینه کاری مانند گلهای خاتم خود دارای طرحهای مختلف و متنوعی می باشند.

چیق بافی
یکی از صنایع دستی سنتی ایران چیق بافی نام دارد که که دیواره چادر و زیستگاه عشایر ائل سون اردبیل می باشد. چیق هم زیباست و هم از ورود گرما, سرما, خاک و باد جلوگیری می نماید و این بدان علت است که نی ها توخالی هستند و در نتیجه به عنوان عایق عمل می کنند. در مواقع بارندگی یا سرما, رطوبت باعث ازدیاد حجم نی ها و چسبیدن آنها به یکدیگر گردیده و از ورود سرما یا باران جلوگیری می کند. در موقع گرما و خشکی هوا, نی ها انقباض پیدا کرده و راه را برای تردد هوا باز می گذارند.

حجم سازی چوب
یکی از صنایع دستی زیبای استان حجم سازی چوب نام دارد. در هر نقطه ایران که چوب یافت شود, ساخت احجام چوبی نیز رواج دارد. هنگامی که انسان تمایل به ساخت احجام و مجسمه را پیدا کرد, چوب را به نوعی ماده اولیه کار خود قرار داد. به لحاظ امکانات فیزیکی و نیز بافت زیبای چوب, تولیدات حجمهای چوبی, بسیار بدیع, زیبا و تحسین برانگیز می باشد. ابزار کار این هنر تقریبا همان ابزار کار نجاری و منبت کاری می باشد, ضمن اینکه بر حسب نیاز از وسایل و ابزار خاصی نیز استفاده می کنند.

خراطی
مواد اولیه این هنر انواع چوب سپیدار می باشد ولی آنچه مسلم است هر چه چوب فشرده و محکم تر باشد, می توان به کارهای ظریف تر پرداخت و دوام آن نیز بیشتر می شود. ابزار کار در قدیم چهارچوبی بود که فقط رکابی داشت و سر و ته چوب را به آن محکم کرده و توسط کمانی چوب را به حرکات دورانی حول محور خود وامی داشتند. ولی امروزه این قسمت برقی شده و کار خراطان تا حدودی آسان تر شده است. دیگر ابزار کار عبارتست از انواع مغار که نوعی ابزار است که سر آن شبیه ناخن بوده و البته با لبه های دیگر نیز مورد استفاده دارد.

کنده کاری روی چوب
با این هنر می توان ابزار مصرفی چون مهره شطرنج و تخته نرد, صندوق, کشکول درویشان, دسته قاشق شربت خوری (قاشق شاهی), درب های اماکن مقدسه و … تولید کرد. چوبهای مناسب برای این هنر چوب گردو, فوفل, انار سرخ, انار زرد, افرا و از همه بهتر چوب گلابی است. مغار نیم باز, مغار لوله کوچک, مغار کبریتی, قلم های کوچک و بزرگ, سندان, مارپا(ترکیبی از سوهان و اره) و اره مویی از ابزار کار این هنر هستند.

محرق
یکی از صنایع دستی زیبای استان محرق نام دارد. محرق به عمل سوخت روی ساقه های طلایی گندم می گویند. هنرمندان این رشته با استفاده از ساقه های گندم, حروف و یا طرح را بر روی پارچه یا کاغذ چسبانده و بوسیله هویه و یا سیخ فلزی داغ شده بر روی ساقه گندم اقدام به ایجاد نوعی سوخت می نمایند که بر زیبایی کار می افزاید.

مشبک چوب
یکی از صنایع دستی زیبا مشبک چوب نام دارد. مشبک چوب اغلب با دیگر هنرهای مربوط به چوب (خصوصا منبت) همراه می گردد. برای اجرای کار مشبک چوب, پس از اجرای طرح موردنظر بر روی چوب, قسمتهای منفی طرح را به کمک ابزاری چون مغار و اره مویی خارج می سازند تا طرح اصلی بصورت مشبک باقی بماند. معمولا طرح باقیمانده را نیز منبت کاری می نمایند تا طرح بعد پیدا کرده و زیباتر شود.

معرق چوب
معرق یکی از رشته های زیبای صنایع دستی ایران است که با استفاده از انواع چوب درختان (حدود ۷۰ الی ۸۰ نوع) که دارای رنگهای متفاوت هستند و همچنین گاهی با استفاده از استخوان شتر، صدف، مس، برنج، نقره، طلا، عاج و خاتم برای زیبایی یا تکمیل کار تولید می شود. مواد اولیه مورد مصرف در هنر معرق کاری انواع چوب درختان، استخوان شتر، صدف، مس، برنج ، نقره، طلا، عاج و خاتم می باشد. چوبهای مورد استفاده در معرق عبارتند از : زیتون، شمشاد، نارنج، فوفل، عناب، گردو، اقاقیا، ممرز، گلابی، کی کم و … . طریقه تولید معرق بدین صورت است که قطعاتی از چوبهای موردنظر (از نظر رنگ و بافت چوب) انتخاب کرده و به شکل و اندازه موردنظر (گل, برگ و ساقه) بریده و در جای خود می نشانند. در نهایت روی کار پلی استر زده و سمباده و پلیش می نمایند. از هنر معرق کاری در ساخت رویه میز, تابلو, قاب آئینه, صفحه شطرنج و … استفاده می نمایند.

تراش شیشه
یکی از صنایع دستی سنتی و زیبای استان اردبیل تراش شیشه نام دارد و آن عبارتست از ایجاد نقوش مختلف سنتی بر روی شیشه بوسیله تراش با استفاده از سنگهای مخصوص که درجه سختی آنها بیش از سختی شیشه باشد.
پس از تراش نقاط تراش خورده را صیقل می دهند. تراش روی شیشه در شهرستان اردبیل رایج می باشد.

پلاس بافی
در برخی از نقاط روستایی استان منسوجی به نام پلاس بافته می شود. پلاس از نظر ظاهری به گلیم درشت بافت شباهت دارد و روش بافت آن شبیه گلیم است .به طور عمده ابعادی حدود ۲۵۰ * ۳۵۰ سانتیمتر دارد. موارد مصرف آن بجز زیرانداز, کیف, سجاده, خورجین و … نیز می باشد.

چنته بافی
یکی از صنایع دستی و سنتی استان اردبیل چنته بافی نام دارد. بافت چنته و نوع مواد اولیه آن کاملا مانند قالی و ورنی است و تنها تفاوت آن در ابعاد و اندازه آن است. چنته عبارتست از دو قطعه قالی کوچک مستطیل بافته شده به ابعاد تقریبی ۴۰*۳۰ سانتیمتر که با ظرافت از سه طرف (بصورت پاکت) به هم دوخته شده است و در دو طرف پایین آن دارای دو منگوله رنگی و در قسمت بالا دارای دسته ای مانند کیف می باشد. چنته یک کیف سنتی می باشد که در اکثر روستاها و مناطق عشایری می بافند.

قلاب بافی
یکی از صنایع دستی زیبای استان قلاب بافی نام دارد. انواع محصولات بافته شده بوسیله قلاب و با استفاده از الیاف طبیعی را قلاب بافی می گویند. قلاب بافی تکنیکهای متنوعی در بافت و نقش دارد. محصولات بسیاری از قبیل لباس, کلاه, دستکش, لیف, انواع رومیزی های تزئینی, روتختی, عروسکهای بافتنی و … که جنبه کاربردی و تزئینی دارند با این روش تولید و بافته می شوند.

منبت چوب
مواد اولیه مورد مصرف در هنر منبت انواع چوب درختان می باشد, البته هر چه جنس چوب محکم تر و فشرده تر باشد کار منبت بهتر, زیباتر و بادوام تر خواهد شد, مانند چوب گردو, شمشاد و گلابی (خودرنگ). انواع نقوش اسلیمی, ختایی, جانوری, انسانی, گل و مرغ, خطوط کوفی بصورت خودرنگ در منبت کاری درب ها, رحل قران, مبلمان و میز, انواع جعبه, قاب عکس و قاب آئینه و … و مهر قلمکار مورد استفاده دارند.هم اکنون منبت چوب در شهرهای اردبیل, مشکین شهر, خلخال, نمین و پارس آباد رواج دارد.

حجاری (سنگ تراشی)

سنگهای مورد استفاده در ساخت اینگونه محصولات عبارتند از : فیروزه, مرمر, یشم, سنگ سیاه و سایر سنگهای معمولی و نرم. سنگ تراشان امروزه سنگ خام را از کوه برگرفته و آن را به قطعات موردنظر تقسیم می نمایند. قسمتهای اضافی را با قلم (های درشت) و چکش درآورده, توسط قلمهای کوچکتر پرداخت می نمایند. سپس از قلم شانه (که لبه آن مانند شانه است) استفاده نموده و سرانجام برای سرعت بخشیدن به کار با دستگاهی شبیه به اره های چوب بری برقی رویه سنگ را صیقل داده و پرداخت می نمایند.

طراحی سنتی
طراحی سنتی یعنی هنر آراستن انواع اجسام مانند : کاغذ, چوب, فلز, شیشه و … با انواع نمادهای سنتی ایرانی از قبیل ختایی ها, اسلیمی ها و نقوش هندسی. نقوش ختایی شامل گل ها و برگ ها می باشد, مانند گل شاه عباسی, گل پروانه ای, لوتوس, برگ کنگره ای و … .
نقوش اسلیمی انواع طرحهای گردان که به نقوش “آرابسک” نیز معروفند و انواع مختلفی مانند اسلیمی ساده, اسلیمی ماری (ابری), اسلیمی دهان اژدری (اژدهایی) و … را شامل می شوند.

زیرانداز نمدی
برای تهیه آن عمل بافت صورت نمی پذیرد، بلکه با استفاده از دو خاصیت پشم (جعد یابی و پوسته ای شدن) تولید می شود و با ایجاد فشار (مالیدن) و رطوبت و حرارت و در نتیجه در هم رفتگی الیاف پشم نمد تولید می گردد.
مواد اولیه مورد استفاده در نمد فقط پشم بهاره گوسفند با الیاف بلند در رنگهای مختلف می باشد, البته گاهی می توان کمی صابون و زرده تخم مرغ را جزء مواد مصرفی در تولید نمد محسوب نمود. ابزار کار نمدمالان معمولا پارچه کرباس برای بستن نمد می باشد و ابزار خاصی ندارد و زحمت و حوصله و کار طاقت فرسای هنرمند است که باعث بوجود آمدن نمد می گردد. نکته جالب توجه آن است که برای تهیه یک نمد دو در سه متر همان مقدار پشم مورد نیاز است که در تولید قالی به همین ابعاد مورد نیاز می باشد. فقط مدت زمان تولید نمد (یک روز) باعث می شود که نمد بسیار ارزانتر از قالی به فروش برسد.

کلاه نمدی
برای تهیه آن عمل بافت صورت نمی پذیرد, بلکه با استفاده از دو خاصیت پشم (جعد یابی و پوسته ای شدن) تولید می شود و با ایجاد فشار (مالیدن) و رطوبت و حرارت و در نتیجه در هم رفتگی الیاف پشم نمد تولید می گردد. نحوه تولید بدین صورت می باشد که ابتدا نقش را به روی پارچه کرباس با استفاده از پشم های رنگی (خودرنگ) طراحی نموده, سپس پشم های حلاجی شده را روی کل سطح موردنظر قرار می دهند و با پیچیدن کرباس و مالیدن آن و پاشیدن آب جوش نمد را تولید می نمایند.

 

[~●Monster●~]

شهرستان های اصفهان و کاشان دو قطب بزرگ و با اهمیت صنایع دستی استان به شمارمی آیند که بیش ترین وزنه صنایع دستی ناحیه را به سمت خود متمایل نموده اند. صنایع دستی شهرستان اصفهان و صنایع دستی شهرستان کاشان شامل دست ساخت های زیادی می شوند که مهم ترین آن ها قالی بافی، قلم زنی، خاتم سازی، مینیاتور، میناکاری، قلم کاری، کاشی سازی و کاشی کاری، انواع رودوزی ها (قلاب دوزی، سوزن دوزی، ملیله دوزی، چشمه دوزی و ژوردوزی)، فیروزه کوبی، منبت کاری، گلاب گیری و سفالگری هستند.
سیم کشی، زری کشی، زری بافی، گلابتون دوزی، پولک دوزی، زنجیره بافی، قالی بافی و نساجی از صنایع رایج دستی اصفهان است. این صنایع در عهد شاهان صفوی رونق فراوان داشت.

نقش دوزی، ترمه دوزی، زری دوزی، اشک دوزی، تکه دوزی، لندره دوزی، خاتمی، گلابتون دوزی، ده یک دوزی، نقده دوزی، مروارید دوزی، سرمه دوزی، ابریشم دوزی، مروارید دوزی، نقاشی، نقره کاری، تذهیب و تحریر انواع کتاب قرآن، نقاشی روی صدف، نمدمالی، خراطی، سیم کشی و زرکشی، پولک دوزی، زنجیره بافی، نساجی، پاپیه ماشه، پوست دوزی، گیوه دوزی، عبابافی، گلیم بافی، بافت خورجین، مخمل بافی، سکه دوزی، ورشوسازی، ملیله بافی، نقش دوزی، زنار دوزی(اریب دوزی)، مضاعف دوزی، شرابه دوزی، اشک دوزی، مخمل دوزی، تکه دوزی، لندره دوزی، تار دوزی، یراق دوزی، سکمه دوزی، شیشه گری، ابریشم دوزی، کتیبه دوزی، مسگری، چاپ پارچه و شرفه دوزی.

قلم کار: قلم کاری و نقاشی روی پارچه از دوران مغول در ایران به وجود آمده است.

شعربافی: شعربافی بافته با ارزشی است که دستگاه آن یک دستگاه عمودی است و شکل بافت آن همان شکل رد کردن پود از ضرب تارهاست. بافته این دستگاه بسیار سبک، ظریف و دقیق است و شعربافی یکی از پر مشقت‌ ترین کارهاست.

زری بافی: اصفهان یکی از بزرگ ترین مناطق زری بافی است. زری بافی هنری است که از پارچه‌های زربفت تشکیل شده و پارچه‌ای است که پودهای آن طلاست.

کرباس بافی: این نوع پارچه ساده در روستای کرد‌آباد اصفهان بافته می ‌شود و تمام دستگاه‌ها ماشینی هستند.

لنگ‌بافی: بافته هنری دیگری است که هم اکنون بسیار کم در اصفهان بافته می ‌شود.

چادر شب: یکی دیگر از پارچه‌های سنتی رایج در اصفهان است که هم اکنون به علت گرانی مواد اولیه دستگاه سنتی جمع‌آوری شده و کم تر بافته می شود.

زری دوزی: عمل زری دوزی معمولاً بر روی پارچه تور و توسط نخ ابریشمی رنگ خام و رنگ طلایی دوخته می ‌شود و به این عمل دوختن زری یا زربفت کردن می ‌نامند.

سرمه‌دوزی: سرمه در لغت سنگی است براق که می سایند و سوده آن را به چشم می کشند و بهترین آن سرمه اصفهان است.

نقره دوزی: نقره دوزی یکی ازعوامل تزیین پارچه است که دوخت با استفاده از نخ‌های فلزی و نقره‌ای و طلایی پهن شده و مسطح دوخته می شود.

ده یک دوزی: به نوعی دوخت اطلاق می ‌شود که نخ و سوزن از یک نقطه زمینه ده بار عبور داده شده و یا ده لانخ شکل گرفته به وسیله یک بست روی زمینه دوخته می شود.

گلابتون دوزی: در گلابتون دوزی پارچه بر روی دستگاه دایره مانند خاصی قرار می ‌گیرد که توسط پیچ موجود در کنار دستگاه می توان پارچه را شل و سفت کرد و سپس با نخ زری گلابتون دوزی را آغاز می ‌کنند.

شرفه دوزی: شرفه دوزی نیز مانند گلابتون دوزی است با این تفاوت که ابتدا طرح را توسط نخ گلابتون بر روی کار مشخص می ز‌نند و سپس با نخ هم رنگ گلابتون آن را به پارچه می ‌دوزند.

ابریشم دوزی: به نوعی دوخت اطلاق می ‌شود که نقش آن را نخ گلابتون به شیوه ساقه‌دوزی سوزن‌دوزی می ‌شود و بر روی انواع پارچه‌های اطلسی، مخمل تافته وساتن انجام می‌گیرد.

شرابه دوزی: رشته و منگوله‌هایی که از کنار و حاشیه چیزی بیاویزند یا لوله‌هایی از شیشه باریک که از داخل آن ها نخ بیرون کنند را شرابه دوزی می گویند.

مخمل دوزی: به نوعی سوزن‌دوزی اطلاق می ‌شود که بخیه‌های دوخته شده بر روی طرح پس از اتمام کار به صورت مخمل دیده می ‌شود.

اشک دوزی: دوختن مرواریدهایی است که شکل و فرم قطره اشک را دارند و بر روی پارچه مخمل ماهوت یا ساتن بافته می‌شوند.

مضاعف دوزی: این دوخت یکی از دوخت های رایج قفقاز بوده و امروزه در اصفهان رایج است. وقتی بخیه‌ها در دو مرحله روی هم دوخته شده و نیز رنگ های مورد استفاده از نظر تیرگی بردوخت قبلی مضاعف بوده باشد، این دوخت شکل می گیرد.

سکمه دوزی: به نوعی دوخت اطلاق می شود که با فشار آوردن به وسیله دوخت بر روی پارچه کیفیت بافت را تغییر داده و آن را به شکل دل خواه در می‌آورند.

ملیله دوزی: به دوخت هایی اطلاق می ‌شود که با استفاده از طلا و نقره و آلیاژ مختلف که به صورت لوله‌ای در آمده‌اند، انجام می‌شود.

باتیک: رنگرزی پارچه انواع مختلفی دارد که یکی از انواع آن باتیک نام دارد. لوازم مورد استفاده در باتیک رنگ های گیاهی و شیمیایی رقیق و پارافین صمغ و سقز است. درمیان بافته های داری استان اصفهان؛ قالی اهمیت و ارزش بسیار زیادی دارد. اصفهان در زمان صفویه یکی از مراکز عمده تولید قالی و فرش و بافت قالی های زربفت بوده است.

فیروزه کوبی: فیروزه کوبی یکی از صنایع دستی استان اصفهان است و جزو معدود رشته هایی است که دارای سابقه تاریخی چندانی نیست و قدمت آن به حدود ۶۰ سال قبل باز می گردد.

خاتم سازی: یکی از گونه های زیبا و هنرمندانه صنایع دستی اصفهان است که یادآوری آن نام اصفهان را به خاطر می آورد. این هنر بی بدیل و کم نظیر در واقع هنر آرایش سطح اشیای چوبی به صورتی شبیه به موزاییک با مثلث های کوچک با طرح هایی زیبا و دلنشین است.

مینیاتور و تذهیب: مینیاتور و تذهیب یکی از هنرها و صنایع دستی رایج در اصفهان است که بسیاری از اصفهانی ها به طور موروثی در خانواده‌شان رواج دارد. مینیاتور و تذهیب علاوه بر این که بر روی کاغذهای مخصوص نقش می شوند و قاب می‌شوند بر روی اشیاء ‌خاصی نیز کشیده می‌شوند مثل جعبه‌های مختلف، جا قلمی‌ها و اشیای ظریف و گران قیمتی که از عاج ساخته می‌شوند.

مینا کاری: عبارت از نقشه برجسته بر روی اشیای گوناگون است. این صنعت از هنرهای بسیار زیبا و ظریف استان اصفهان است که مانند بسیاری از هنرهای دیگر برای اولین بار در ایران به وجود آمده و سپس به سایر کشورها راه یافته است.

منبت کاری: هنر منبت کاری مشتمل بر کنده کاری و نقش برجسته بر روی چوب بر اساس نقشه ای دقیق است که نقاشان و معماران به نقشی که اندکی از زمینه خود بلند تر باشد نیز منبت می گویند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

قالی بافی: مواد اولیه بکار رفته در این گونه زیر انداز عمدتاً از ابریشم بوده که در بیشتر موارد به صورت تمام ابریشم و در پاره ای از مواقع از کرک و ابریشم با پشم در بافت فرش استفاده می شود. امروزه بخش عمده ای از زیر اندازهای سنتی که در استان استفاده می شود را فرش های گل ابریشم با رج شماره بالای ۴۰ و در اندازه های ذرع و نیم(۱۰۰×۱۵۰) و قالیچه(۱۴۰×۲۲۰) تشکیل می دهند که عمدتاً در شهرستانهای دره شهر و ایوان از توابع استان ایلام بافته می شود.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

گلیم نقش برجسته: این بافته از نظر اصالت و تولید مهمترین و شاخص ترین صنعت دستی استان ایلام است که زمینه آن گلیم ساده و نقوش آن گره کامل قالی است که طبیعتاً بعد از بافت نقوش آن برجسته تر از زمینه است در سایر مناطق ایران از جمله اراک، کرمانشاه نیز بافت این گونه گلیم انجام می شود ولی اصالت آن مختص به استان ایلام بوده و برای اولین بار بافت آن در روستای زنجیره از توابع شهرستان شیروان چرداول استان ایلام شروع شده است.

نمد مالی: به دلیل بافت عشایری این استان و تامین مواد اولیه (پشم) مورد نیاز در داخل منطقه، نمد مالی از رونق خوبی برخوردار است. البته به دلیل تاثیرات جوی، این حرفه فصلی بوده و از اول تابستان تا ابتدای ماه سوم پائیز به مدت پنج ماه در سال انجام می گیرد و فرایند تولید شامل در هم تنیدن الیاف طی مراحل حلاجی کردن پشم، لوله کردن و کوبیدن آن است که در نهایت منجر به تولید نمد زیر انداز، کلاه نمدی و پالتوی (کپنک) خواهد شد. این حرفه عجین با سر انگشتان نمد مالان سخت کوش ایلام، ایوان، دهلران و آبدانان است.

موج بافی: بافت جاجیم بدون گره است و تقریبا در تمام نقاط باختری ایران کاربرد دارد. از موج یا جاجیم به عنوان رخت خواب پیچ و جانماز و … استفاده می شود. موج از پشم ریسیده شده بافته می شود. جاجیم را به شکل نوارهای دراز و باریک می بافند و سپس هر نوار را به هم می دوزند و تقریباً چهار تا نوار تشکیل یک جاجیم را می دهند. در سطح و روی جاجیم فقط تارها دیده می شود و پودها زیر تارها مخفی می ماند.

احرامی بافی: یکی از دستبافته هایی است که ماسوره اساس کار آن است و ماکو با الیاف نخی در این نوع بافته به کار می رود و از خامه پشمی رنگرزی شده به عنوان مواد اولیه آن استفاده می شود. بافت این هنر- صنعت در ایلام، ایوان و مهران انجام می شود و با توجه به تعیین شهر مرزی مهران به عنوان مسیری برای اعزام و تردد زائران کربلای معلی، بافت این گونه دست بافته ها برای سجاده اهمیت بیشتری یافته است.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

صنایع دستی و هنرهای سنتی استان بوشهر به دلیل دور بودن از مرکز و همچنین نبودن مواد اولیه در منطقه، معدود و تنها شامل رشته های حصیر بافی، عبا بافی، منبت، گره سازی ( گره سازی امروز دیگر رایج نیست)، گلیم، گبه، قالی و جاجیم است. رشته های گلیم و گبه به دلیل این اما عبا بافی رو به فراموشی است . سفال گری به دلیل نبودن بودجه کافی در دسترس هنرمندان و دور بودن از مرکز از کیفیت خوبی برخوردار نیست . هنرهای سنتی در این منطقه انگشت شمار است، اما در بیشتر روستاهای شهرستانهای دشتی، دشتستان، گناوه، کنگان و دیر به گبه بافی مشغولند . در گبه بافی، روستای شول شهرستان گناوه از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا قدمت بیشتری در گبه بافی دارد . گبه های شول به کشورهای حوزه خلیج فارس و حتی اروپا صادر می شود . نقشه های گبه های صادراتی توسط شرکت ها سفارش داده می شود و نقش هایی است که مورد پســند بازار اروپا است و ریشه در گبه بافی محلی ندارد .

گبه بافی : برجسته ترین صنعت دستی و خانگی استان بوشهر که تقریباً در بیشتر نقاط روستایی و حتی شهری رایج بوده و شغل اول یا حرفه دوم تعداد زیادی از خانوارها محسوب می شود، بافت گبه است.

گلیم بافی : تقریباً در بیشتر نقاط روستایی رایج است . فصل بافت گلیم معمولاً در زمستان می باشد و خانواده های روستایی در کنار سایر فعالیتهای کشاورزی و دامپروری، از اوایل پاییز که فصل چیدن پشم گوسفندان آغاز می شود خود را برای شروع کار در زمستان آماده کرده و تدریجاً شستشوی، ریسیدن پشم و رنگرزی را آغاز می کنند و در اوایل دیماه بکار بافت می پردازند . تار گلیم های روستایی اغلب از موی بز که دارای استحکام بیشتری می باشد انتخاب می شود . ولی پود مصرفی تماماً ار پشم است.

نج و قایق سازی ( گلافی) : لنج و قایق سازی از قدیمی ترین و مهمترین صنایع دستی بوشهر محسوب می شود که سابقه آن به دوره افشاریه می رسد . نیروی شاغل در این بخش منحصر به همان سازندگان لنج و قایق ( گلافان ) قدیمی می گردد . مصالح اولیه مورد نیاز چوبهای جنگلی مقاوم در مقابل رطوبت برای اسکلت و تخته های مرغوب هندی به نام ( سای ) برای بدنه آن است و بقیه از محل تأمین می شود.

بیشتر صنایع دستی استان عبارتند از: قلم زنی روی مس و برنج، خراطی و سبد بافی، خاتم کاری، شیشه گری، تراش و نقاشی روی شیشه، زیلوبافی، نقاشی روی چرم، قالی بافی و چاپ باتیک، سفال گری، حصیر بافی، ورنی بافی و دست بافی، جاجیم و گلیم، چنته، روبه پشتی، جوال، خورجین.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

پتو بافی
این صنعت فقط در روستای قشلاق ملارد، از توابع کرج، رواج دارد و دست اندرکاران آن را عموماً افراد غیر بومی مهاجر از تبریز و دیگر نقاط کشور تشکیل می دهند.

جاجیم بافی
کوهستانی بودن و داشتن مراتع سرسبز و گله داری گسترده در منطقه فیروزکوه، این منطقه را به یکی از مراکز تولید پشم ایران تبریل کرده است. جاجیم های تولیدی در روستاهای فیروز کوه به دلیل نزدیکی منطقه با مازندران کاملاً تحت تاثیر دست بافت های آلاشت است، با این تفاوت که عرض جاجیم های تولیدی آن از ۲۵ سانتی متر تجـ*ـاوز نمی کند. گروهی از عشایر ساکن در روستای «قجر تخت رستم » از توابع شهریار ، نیز در گذشته به تولید جاجیم های بسیار نفیس اشتغال داشتند که امروزه به دلیل جاذبه های اقتصادی قالی بافی جذب این حرفه شده اند. در روستاهای کوهان از توابع دماوند، کارگاه های تولید جاجیم، به تولید بافته هایی به عرض ۵۲ سانتی متر اشتغال دارند. عشایر اسکان یافته در روستاهای قشلاق فرون آباد، قشلاق حاجی آباد، قلعه نو و لپه زنگ (از توابع شهر ری) نیز با بافت جاجیم آشنایی دارند.

چادر شب بافی
دیرینه ترین صنعت دستی رایج در مناطق روستایی استان تهران بافت چادر شب در اندازه های متفاوت، برای مصارف مختلف است.

حوله بافی
در گیلان و کوهان به وسیله دستگاه های دو وردی ساده به تولید نوعی حوله ابریشمی در اندازه های مختلف می پردازند. در روستای آبسرد از توابع دماوند نیز حوله بافی رایج است.

زیلوبافی
در منطقه ورامین بافت زیلوهای نامرغوب و ارزان قیمت رواج تقریباً گسترده ای دارد و در قشلاق داود آباد ورامین، باقرآباد، گرگ تپه، قرچک و خیرآباد کارگاه زیلوبافی دایر است و گروهی تولید کننده غیر بومی با بهره گیری از دستگاه های بافندگی دستی سرگرم به کار هستند.

شیشه گری
در روستاهای خیرآباد (از توابع ورامین) و قشلاق ملارد (از توابع کرج) کارگاه های شیشه گری دایر است. تولید عمده این کارگاه ها پارچ و لیوان ها و گاهی گلاب پاش است.

قالی بافی
بافت قالی و قالیچه در استان تهران گستردگی چشمگیری دارد. این هنر به صورت حرفه ای خانگی در تمام نقاط روستایی رایج است.

گلیم بافی
گلیم بافی در استان دارای سابقه طولانی است و بافت انواع گلیم نقش دار و مخطط در نقاط مختلف رواج دارد. گلیم بافان روستایی برای تار و پود بافته های خود از پشم استفاده می کنند ، ولی در پاره ای موارد نیز برای تولید محصول مرغوب تر از نخ پنبه ای برای تار بهره می گیرند. گلیم بافی در اغلب نقاط استان رواج دارد، روستای امیریه (از توابع فیروزکوه)، قشلاق فرون آباد، حاجی آباد و قلعه نو (از توابع شهرری)، روستاهای کرج از این جمله اند.

نمدمالی
از جمله صنایع پرپیشینه مناطق روستایی استان تهران نمدمالی بودکه در حال حاضر تقریباً منسوخ شده است. در سال های اخیر کلیه دست اندرکاران از این صنعت دست کشیده و فقط تعداد معدودی از عشایر هنگامی که به مراتع حومه منطقه شمیران کوچ می کنند تعداد محدودی نمد برای مصرف شخصی تولید می نمایند. تعدادی نمدمال در روستای «کش» از توابع طالقان نیز هنوز حضور دارند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

قالی بافی: در میان عشایر بختیاری قالی بافی از اهمیت زیادی برخوردار است. برخی از زنان نوعی قالی به نام بی بی باف می بافند که از کیفیت بالایی برخوردار است. طرح و چشم انداز آن به لچک و ترنج معروف است. هم اکنون نوعی قالیچه با کرک های بلند و پرزدار از نوع پست به نام خرسک بافته می شود. اکثر قالی های بنام بختیاری در منطقه چهارمحال بافتهمی شود.

چوخابافی: چغا و چوغا نیز خوانده می شوند که نوعی بالا پوش محلی و لباس ویژه بختیاری هاست و معمولاً به رنگ سفید با نقوشی به رنگ های سیاه یا آبی بافته می شود که نوع پشم آن مرغوب است.

نمدمالی: ساخت نمد اختصاص به شهرهای شهرکرد و بروجن دارد. بعضی از نمدمالان شهر کرد یا بروجن در محل های ییلاقی عشایر چلگرد، شیخ علیان و دشتک برای مدت ۳ الی ۴ ماه اتراق می کنند و یا در مرکز تجمع عشایر اقدام به نمدمالیمی نمایند.

کلاه مالی:مرکز تولید این صنایع دستی شهرکرد و بروجن است. معروفترین کلاههای منطقه کلاه خسروی، شب کلاه و کلاه قشقایی است.

گیوه دوزی:در شهرکرد و بروجن رایج است. رویه گیوه معمولاً از قمشه، آباده، فسا و جهرم وارد می شود و مقدار کمی را نیزبرخی از زنان شهرکرد و بروجن می بافند.

خورجین بافی:از دست بافتهای بی گره عشایر بختیاری است که جنبه خود مصرفی دارد و توسط زنان برروی دارهای افقی بافته می شود.

گلیم بافی:از نظر اندازه، وزن، رنگ و کاربرد تفاوت چشمگیری با قالی بافی دارد و به همین دلیل کاربردهای متفاوت دارند.گلیم های عشایر بختیاری عمدتاً دستبافت زنان طائفه اولاد حاج علی است که بافت آن سوزنی و بسیار مشکل است.

جاجیم بافی: جاجیم ها به شکل نوارهایی دراز و باریک به عرض ۱۵ تا ۳۰ سانتی متر بافته می شود. در معدودی از روستاهای چهارمحال و بختیاری جاجیم بافته می شود که میزان تولید آن کم و جنبه خود مصرفی دارد.

وریس:وریس یا ویریس نوعی تسمه بافته شده از ابریشم است که بیشتر توسط زنان ایل بافته می شود و برای استفاده های گوناگون در زندگی کوچ نشینی به کاربرده می شود.
خور:از آن برای حمل گندم، آرد ، برنج و جو و … استفاده می شود، نحوه بافت خور شبیه بافت خورجین است.

نمکدان:نمکدان یا تی ور گونه ای خاص از صنایع دستی عشایر است که برای حمل و نگهداری نمک و در مواردی سایر لوازم کوچک مورد استفاده قرار می گیرد و قسمت رویه آن به صورت فرش و قسمت زیرین آن به صورت جاجیم بافته می شود.

پلاس:نوعی زیر انداز است که آن را یا از تکه های پارچه و یا از نخهای پنبه ای و پشمی می بافند و مورد استفاده قرار می دهند .

افته های داری
وجود مراتع سرسبز و بکر و رونق دامداری که نتیجه آن دسترسی به مواد اولیه فراوان و ارزان قیمت است، دستبافت های متنوع و چشم نوازی از نظر طرح و رنگ را باعث شده است. نقشهای ذهنی همه ریشه در اعتقادات و باروهای بافنده دارد. نگاره ها و موتیف ها برگرفته از طبیعت و زندگی روزمره و کارکردی سمبلیک دارند. بافته های داری شامل موارد گلیم، سفره کردی، پلاس، قالی، قالیچه و پشتی می باشد.

گلیم
نوعی مفرش بدون پرز است که از درگیری تار و پود به یکدیگر ایجاد می شود. که معمولاً تار از پنبه و پشم بوده و پود گذاری با نخ های پشمی بوده یا کرک بصورت رنگی انجام می شود. گلیم بافی در ایران شوه های گوناگونی دارد ولی انچه که مهم است و گلیم یک منطقه را از منطقه دیگر جدا می کند نقوش و طرحهای مورد استفاده رنگ آمیزی و نوع بافت آن بسیار است. گلیم شامل یک رو و دورو بوده و موارد استفاده ان بسیار است. نه تنها جهت زیانداز بلکه در مواردی دیگر چون جوال، خورجین، پادری، کناره، پرده ای، کیف، پشتی و موارد تزئینی به کار می رود. امروزه تقریباً در تمام شهرستانهای استان بافت گلیم رواج داشته و در کلیه مراکز اموزشی صنایع دستی به هنر جویان آموزش داده می شود.

سفره کردی
رایج ترین هنر عشایر بافت نوعی گلیم به نام سفره کردی است که بازگو کننده داستان زندگی بافنده است. این هنر مختص به خراسان بزرگ بوده و از بافته های منحصر به فرد زنان کرد عشایر این خطه می باشد که در شهرستانهای بجنورد، مانه و سملقان، شیروان، فاروج و اسفراین رواج دارد. سفره کردی با نقشهای بسیار زیبا و با مضامین و مفاهیم عمیق که ریشه در باورهای این منطقه دراد، از جنس پشم بافته می شود. نقوش به کار رفته در این دستبافته های نیز دارای تنوع بسیاری بوده که عمدتاً شامل نقوش انتزاعی گیاهی، حیوانی و نقوش هندسی و بر اساس سه شکل مربع، مثلث و دایره می باشد.

جاجیم
جاجیم دستبافته ای ضخیم شبیه پلاس یا گلیم که راه راه و رنگین است و مانند سایر دستبافته ها به عنوان زیرانداز مورد استفاده قرار می گیرد و جنس آن عمدتاً از پشم انتخاب می گردد، تمام جاجیم یک بار بافته می شود و رنگ و نقش آن متنوع و نمادهایی مانند جوان بودن بافنده و امید به آینده ای روشن را در بر دارد.

رش، پشتی و قالیچه ترکمنی
فرش و پشتی ترکمنی هنر دست زنان ترکمن نشین بجنورد و همچنین در شهرستانهای مانه و سملقان رواج داشته و نقوش بسیار زیبا و خاص آن چشم را نوازش می دهد.
عمدتاً نقوش فرشهای ترکمن از لحاظ شکل هندسی و شکستگی خطوط، خاص مردم کوچ نشین که به صورت ذهنی و در انواع طرحهای ترکمن یموتی، شانه ای، آغال، چهارقاب، غزال گز و قاشقی بافته می شود.

پلاس بافی
پلاس نوعی گلیم پشمی است که از دیرباز به عنوان زیرانداز مناسب جهت محافظت از رطوبت، سرما و گرمای زمین به کار می رود و به این لحاظ در مفروش نمون کف چادرهای عشایر خراسان شمالی که اغلب در زمینهای مرطوب و بدون زه کشی برپا می گردد و نیز در خانه های روستایی مورد استفاده قرار می گیرد. پلاس در سایر نقاط ایران نیز بافته می شود و در خراسان شمالی به صورت بافت پیچ انجام می گیرد.

نساجی سنتی
این هنر گره خورده با زندگی مردم این سرزمین که دیرزمانی از رونق و شکوفایی خاصی برخوردار بوده و درصد بالایی از مواد اولیه مورد نیاز تولید لباس و پوشاک را در استان تامین می کرده است. در حال حاضر نیز بخشی از این منسوجات نظیر چادرشی در شهرستانهای جاجرم و اسفراین بافته می شود. از ابعاد بزرگ تولید شده آن نیز برای پیچیدن رختخواب و از ابعاد کوچک آن نیز برای رومیزی و پرده و … استفاده می شود.

چادرشب
چادرشب، دست بافته دستگاهی است که در گذشته از نخهای ابریشمین جهت بافت انها استفاده می شد ولی در حال حاضر جهت بافت چادرشب از نخهای پشمی و پنبه ای استفاده می شود که مصارف گوناگونی دارد. از ابعاد بزرگ آن برای پیچیدن رختخواب و ابعاد کوچک آن به عنوان رومیزی، حوله، دستمال و … استفاده می شود. پارچه بافی در منطقه جرگلان بجنورد نیز رواج دارد گکه جنس آن از ابریشم مرغوب می باشد.

چاروق دوزی
چاروق به استنادلغت نامه دهخدا کلمه ای ترکی است و به نوعی پای افزار و یا کفش اطلاق می شود که از پوست تهیه شده باشد و آن را با ریسمانهای ضخیم و بلندی به پای بندند.
چاروق با ویژگیها و ظاهر خاصش از گذشته های دور در مناطق شمال شرقی ایران از جمله بجنورد متداول بوده است و باتوجه ساکنین کرد و ترک می توان این پای افزار سنتی را متعلق به این منطقه دانست. رویه چاروق را توسط نخهای الوان ابریشمی و گلابتون زودوزی می کنند و همچنین با انواع ابزار مخصوص فلزی سطح آن را به روش سوخت و یا حکاکی چرم زینت می دهند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

لباس کردی:
لباس کردی از بخشهای مختلفی چون شلیته، گراس، جلیقه، یاشار، سربند، گار و جوراب و کفش محلی (چاروق) تشکیل شده است

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

لباس ترکمن:
پوشاک مورد نیاز افراد خانواده ترکمن توسط زنان قبیله و از پشم گوسفند یا ابریشم تهیه می گردد.
البسه محلی ترکمن در دو بخش زنان و مردان شامل مواردی چون دون، اچمک، چا.ک، کولته، چلپی و … می باشد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

جوراب کردی
جوراب بیشتر توسط اقوام چادرنشین تولید و استفاده می وشد. نام دیگر جوراب محلی، جوراب کرکی می باشد که به جوراب کردی هم معروف است. طرحهای آن بیشتر نقوش هندسی است و رنگهای به کار رفته در بافت جوراب رنگهای قرمز تند، سرمه ای، زرد می باشد. نخ به کار رفته در جورابهای سنتی نیز از پشم گوسفند می باشد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

چوخه
در اکثر فرهنگ های لغت چوخه را نوعی تن پوش پشمی معنی نموده اند. چوخه بافی از صنایع دستی خراسان به ویژه خراسان شمالی است که البته در چند دهه اخیر از رونق کمتری برخوردار بوده است. این دستبافته معمولاً از پشم بره یا شتر تهیه می گردد و پس از اماده شدن پشم و تبدیل به نخ تابیده از طریق پود گذاری بر روی دار زمینی تولید می گردد. چوخه به عنوان جلیقه، لباس کشتی(پالتوی چوخ)، پا تابه، کت و شلوار و … بکار می رود و به علت نوع آب و هوای سرد و شرایط اقلیمی مردان چوخه را به عنوان البسه در زمستان استفاده می کنند. معمولاً جوانان و پهلوانان ایل که عموماً ورزشکار و سخت کوش بوده اند سفارش پالتوی چوخ را می دادند و این لباس را به عنوان یک قانون در هنگام مبارزه کشتی به تن می کردند و از اینجا بود که نام این مبارزه به کشتی با چوخه شهرت یافت. مهمترین علت پوشیدن این لباس، استحکام آن است بطوریکه در مبارزه کشتی هیچ پارچه ای مانند چوخه دوام نمی آورد .

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

کلاه کرکی
کلاه کرکی، کلاهی از جنس کرک می باشد که به دلیل داشتن حفاظ روی گوش در اصطلاح محلی به کلاه گوشی نیز معروف است. این هنر از هنرهای دستی خاص و کهن شهرستانهای گرمه و جاجرم می باشد که ماده اولیه آن کرک بز یوده و به صورت کاملاً خام و خود رنگ استفاده می شود. مراحل بافت آن بسیار ساده بوده و بدون دخالت هیچگونه ماشین یا ابزرا خاص، تنها توسط ۵ عدد میل چوبی بافته می شود. از خواص منحصر به فرد آن غیرقابل نفوذ بودن در برابر سرما، نم و رطوبت است که باعث شده تا کنون کاربرد خود را حفظ نماید.

ساخت زیورآلات سنتی
زیورآلات مکمل لباسهای سنتی و بومی بوده و معرف آداب، رسوم، عادات و سنن و فرهنگ مردم این استان می باشد. آنچنان که در مراسم عروسی و جشن و شادمانی اسب عروس نیز با زیورآلات خاص تزئین می شده است.
هنرمندان ترکمن خراسان شمالی با استفاده از طلا، نقره، قلع، فیروزه، پشم،عقیق، مهره ها و رنگینهای شیشه ای رنگی، با ابزاری چون سندان، چکش، سمباده، سوهان، انبردست، سیم چیم و مته و … و با ذوق و مهارت خاصی، ضمن حفظ ویژگی ها و اصالتهای منطقه به خلق این آثار هنر مشغولند.

ساخت سازهای سنتی
از سازهای بومی و رایج در این استان می توان به سازهای دوار، سه تار، دهل و سرنا، دایره، کمانچه و قشمه اشاره نمود.
لازم به توضیح است که سازهای تار (با یازده تا چهارده پرده) سه تار و کمانچه جزو سازهای زهی محسوب و قشمه و سرنا نیز جزو سازهای بادی محسوب می شوند. ساز قشمه جزو سازهای اصیل این استان بوده که دارای هفت بند در ابلا و یک بند در زیر می باشد و بدنه نی آن از جنس چوب ساخته می شود. جنس این سازها غالباً از چوب های گردو، سنجد، توت و افرا بوده و در اسخت ملزومات آنها نیز از موادی چون استخوان و شاخ قوچ استفاده می گردد.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

نمدمالی
این مصنوع در منطقه راز و جرگلان بیشتر به چشم می خورد و زمینه آن خود رنگ بوده و به رنگهای کرم و قهوه ای تولید شده و در نگاره های جای گرفته در ا« نیز از رنگ قرمز استفاده می گردد.
هنگام نقش اندازی در نمد از تصاویر و موتیفهای هندسی و همچنین حرکات اسپیرال یا حلزونی استفاده می شود. کلاه، پالتو، زیر انداز و … محصولات تولید شده از نمد می باشند.
نمد ساده ترین نوع کف پوش است و ساخت آن احتیاج به دستگاه خاصی ندارد، در نمدمالی عمل بافتن انجام نمی شود بلکه با ایجاد فشار و رطوبت و حرارت، موجب در هم رفتن الیافت پشمی می شود. دو خاصیت جعد پذیر و پوسته ای شدن پشم امکان تولید نمد را فراهم می کنند.

منبت چوب
برجسته کاری و کندن قسمتهای اضافی طرح برروی چوب را منبت کاری گویند .
ضریح منبت کاری شده به جای مانده در مقبره شیخ بیدوازی عارف دوره تیموری از قرن ۹ هجری درشهرستان اسفراین ، بیانگر رواج و قدمت دیرینه این هنردر استان می باشد که امروزه نیز در سطح استان هنرمندان به خلق اثار در این زمینه اشتغال دارند .

رنگرزی سنتی
به تبع دستبافته های متنوع در این استان و وجود شرایط اقلیمی مساعد و وجود بافت بافت گیاهی متنوع در منطقه و همچنین رونق دامداری در آن، این هنر صنعت در این استاد از پیشینه بسیاری برخوردار است.رنگرزی سنتی، با وجود تفاوتهایی که در مناطق مختلف وجود دارد، دارای فرمول شخصی بوده و حاصل تجربه صدها ساله مردمان این مرز و بوم است که همواره با اقتباس از طبیعت به زندگی خود رنگ بخشیده اند. در بخش رنگینه های گیاهی، گیاهانی چون روناس، گل بابونه، برگ انگور، برگ درخت توت، پوست انار، زعفران، پوست پیاز و … کاربر داشته و در بخش رنگینه های حیوانی نیز، قرمزدانه بهترین ماده رنگزای می باشد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

قالی‌بافی : در حال حاضر روستای مود ـ بیست و نه کیلومتری بیرجند ـ از مهم‌ترین مراکز تولید قالی در بیرجند به شمار می‌رود. امروزه در بازارهای جهانی قالی بیرجند را به نام مود می‌شناسند. مرغوبیت و شهرت قالی مود به جهت استفاده از پشم محلی، شست و شوی خوب، رنگریزی سنتی و بافت خوب آن است. نقش‌های ریز ماهی، خشتی، پر طاووسی (چهار شعله، بوته جغه)، نقش سی و سه کله، نقش ساده و … از جمله نقش‌های مورد استفاده قالی‌های این منطقه است.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

پارچه‌بافی : پارچه‌بافی در بیرجند از قدمتی طولانی برخوردار است، ولی با گسترش صنایع مدرن نساجی در حال فراموشی است. قدیفه، بقبند، چادر شب، سارق، صافی، دستارخان، چهار پوشاله، کرباس، لنگ، سفره توتی و حوله از انواع پارچه‌های نخی هستند که در این منطقه بافته می‌شوند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

سفالگری : سفالگری در برخی نقاط بیرجند به ویژه در روستای «شاهزیله» بخش خوسف متداول است. در این منطقه انواع وسایل سفالی ساخته می‌شود. سفال این منطقه کاربردی و از نوع بدون لعاب است.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

سبدبافی : این هنر هنوز در برخی از روستاهای بیرجند متداول است. در ساخت انواع سبد از ساقه‌های لطیف بید، بادامک، گز و ساقه غلات به ویژه گندم و جو استفاده می‌شود. انواع سبد عبارتند از: سبد معمولی، شلغم شوی، گربه تاز، قفس پرندگان، کباره، کالک بیز و … .

از انواع حرفه‌های دیگر که در بیرجند متداول است می‌توان به جاجیم‌بافی، گلیم‌بافی، نمدمالی، زیلوبافی، مسگری، آهنگری، زرگری، دباغی و … اشاره کرد. هم‌چنین سوزن‌دوزی سنتی، چشمه‌دوزی، آجیده‌دوزی، ابریشم‌دوزی، خامه‌دوزی، ملیله‌دوزی و قلاب‌بافی نیز از هنرهای ظریف و رایج این منطقه به شمار می‌رود.

ب‍‍ا ت‍وج‍ه‌ ب‍ه‌ پ‍ی‍ش‍ی‍ن‍ه‌ ت‍‍اری‍خ‍‍ی‌ م‍ن‍طق‍ه‌ ز‌اگ‍رس‌ ک‍ه‌ در گ‍ذش‍ت‍ه‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ دور م‍‍ه‍د ت‍م‍دن‌ و ف‍ر‌ه‍ن‍گ‌ ‌ع‍ی‍لام‍ی‍‍ان‌ ب‍وده‌، ‌ای‍ن‌ س‍رزم‍ی‍ن‌ پ‍ی‍وس‍ت‍ه‌ ب‍س‍ت‍ر م‍ن‍‍اس‍ب‍‍ی‌ ب‍ر‌ا‌ی‌ رش‍د و ش‍ک‍وف‍‍ای‍‍ی‌ ‌ه‍ن‍ر و ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ در زم‍ی‍ن‍ه‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ م‍خ‍ت‍ل‍ف‌ ب‍ه‌ ش‍م‍‍ار ‌آم‍ده‌ ‌اس‍ت‌. ‌ه‍م‍چ‍ن‍ی‍ن‌ ت‍‍ع‍دد و ت‍ک‍ث‍ر ق‍وم‍‍ی‌ و ف‍ر‌ه‍ن‍گ‍‍ی‌ م‍ردم‌ خ‍وزس‍ت‍‍ان‌ (ب‍خ‍ت‍یاری‍‍ه‍‍ا‌ی‌ س‍‍اک‍ن‌ ش‍م‍‍ال‌ و ش‍رق‌ خ‍وزس‍ت‍‍ان‌، ‌ا‌ع‍ر‌اب‌ س‍‍اک‍ن‌ در ج‍ن‍وب‌ و ‌غ‍رب‌ ‌اس‍ت‍‍ان‌ و س‍‍اک‍ن‍‍ان‌ ب‍خ‍ش‍‍ه‍‍ا‌ی‌ م‍رک‍ز‌ی‌ ک‍ه‌ ‌ع‍م‍دت‍‍ا ش‍‍ه‍ر‌ه‍‍ا‌ی‌ ‌ا‌ه‍و‌از، دزف‍ول‌، ش‍وش‌ و ش‍وش‍ت‍ر ر‌ا ش‍‍ام‍ل‌ م‍‍ی‌ ش‍ود) م‍وج‍ب‌ ش‍ده‌ تا ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ در خ‍وزس‍ت‍‍ان‌ ‌از ت‍ن‍و‌ع‌ چ‍ش‍م‍گ‍ی‍ر‌ی‌ ب‍رخ‍ورد‌ار ش‍ود. وج‍ود ‌ع‍ش‍‍ای‍ر ک‍وچ‌ رو ک‍ه‌ خ‍ود ح‍‍اف‍ظ ‌ه‍ن‍ر‌ه‍‍ا و ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ خ‍‍اص‌ ‌ه‍س‍ت‍ن‍د م‍وج‍ب‌ ت‍ن‍و‌ع‌ رش‍ت‍ه‌ ‌ه‍‍ا و ن‍ی‍ز ت‍روی‍ج‌ ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ ب‍ه‌ دی‍گ‍ر م‍ن‍‍اطق‌ ش‍ده‌ ‌اس‍ت‌.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

ک‍پ‍وب‍‍اف‍‍ی‌: ی‍ک‍‍ی‌ ‌از ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ ب‍وم‍‍ی‌ و خ‍‍اص‌ ‌اس‍ت‍‍ان‌ م‍ح‍ص‍ولات‍‍ی‌ ب‍ه‌ ن‍‍ام‌ ک‍پ‍و م‍‍ی‌ ب‍‍اش‍د ک‍ه‌ ب‍‍ا پ‍ی‍چ‍ش‌ س‍‍اق‍ه‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ م‍رک‍ز‌ی‌ و ج‍و‌ان‌ ن‍خ‍ل‌ ب‍ه‌ دور س‍‍اق‍ه‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ ک‍رت‍ک‌ ش‍ک‍ل‌ م‍‍ی‌ گ‍ی‍رد و ب‍‍ا ن‍ق‍ش‌ ‌ان‍د‌از‌ی‌ ک‍‍ام‍و‌ا‌ه‍‍ا‌ی‌ ‌ال‍و‌ان‌، زی‍ب‍‍ای‍‍ی‌ ‌آن‌ چ‍ن‍د ب‍ر‌اب‍ر م‍‍ی‌ ش‍ود. م‍رکز ب‍‍اف‍ت‌ ک‍پ‍و، د‌ه‍س‍ت‍‍ان‌”ش‍‍ه‍ی‍ون‌ ” و‌اق‍‍ع‌ در ش‍‍ه‍رس‍ت‍‍ان‌ دزف‍ول‌ ب‍وده‌ و م‍‍ع‍م‍ولاً ب‍ه‌ ش‍ک‍ل‌ س‍ب‍د‌ه‍‍ا‌ی‌ در د‌ار و ب‍دون‌ در ب‍ه‌ ص‍ورت‌ س‍ی‍ن‍‍ی‌ در ‌ان‍د‌ازه‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ م‍خ‍ت‍ل‍ف‌ رن‍گ‍‍ی‌ و س‍‍اده‌ ب‍‍اف‍ت‍ه‌ م‍‍ی‌ ش‍ود.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

ح‍ص‍ی‍ر: ح‍ص‍ی‍رب‍‍اف‍‍ی‌ ‌از ق‍دی‍م‍‍ی‌ ت‍ری‍ن‌ ص‍ن‍‍ای‍‍ع‌ دس‍ت‍‍ی‌ و ش‍‍ای‍د ک‍‍ه‍ن‌ ت‍ری‍ن‌ ‌آن‍‍ه‍‍ا در ‌اس‍ت‍‍ان‌ م‍‍ی‌ ب‍‍اش‍د. ‌ای‍ن‌ ‌ه‍ن‍ر- ص‍ن‍‍ع‍ت‌ در خ‍وزس‍ت‍‍ان‌ ب‍س‍یار پ‍ررون‍ق‌ ب‍وده‌ ب‍ه‌ طور‌ی‌ ک‍ه‌ ف‍ر‌آورده‌ ‌ه‍‍ا‌ی‌ ‌آن‌ در ‌ه‍م‍ه‌ ن‍ق‍‍اط ‌ای‍ر‌ان‌ ‌ع‍رض‍ه‌ م‍‍ی‌ ش‍ود. ‌ام‍روز در ن‍ق‍‍اط م‍خ‍ت‍ل‍ف‌ خ‍وزس‍ت‍‍ان‌ ‌ه‍ر ج‍‍ا ک‍ه‌ دس‍ت‍رس‍‍ی‌ ب‍ه‌ ب‍رگ‌ ن‍خ‍ل‌ و ن‍‍ی‌ و ت‍رک‍ه‌ ‌ام‍ک‍‍ان‌ پ‍ذی‍ر ب‍‍اش‍د م‍‍ی‌ ت‍و‌ان‌ ح‍ص‍ی‍رب‍‍اف‍‍ی‌ ر‌ا دی‍د. ش‍‍ه‍ر‌ه‍‍ا‌ی‌ ‌آب‍‍اد‌ان‌ خ‍رم‍ش‍‍ه‍ر، ش‍‍ادگ‍‍ان‌ و دش‍ت‌ ‌آز‌ادگ‍‍ان‌ ‌از م‍ر‌اک‍ز ‌ع‍م‍ده‌ ت‍ول‍ی‍د ‌ای‍ن‌ م‍ح‍ص‍ول‌ ‌اس‍ت‌.

ق‍‍ال‍‍ی‌ م‍ح‍ل‍‍ی‌: ن‍و‌ع‍‍ی‌ ق‍‍ال‍‍ی‌ ب‍‍ا ک‍ی‍ف‍ی‍ت‌ ب‍‍الا و ن‍ق‍وش‌ ب‍س‍ی‍‍ار م‍ت‍ن‍و‌ع‌ در ش‍م‍‍ال‌ ‌اس‍ت‍‍ان‌ ت‍وس‍ط زن‍‍ان‌ و دخ‍ت‍ر‌ان‌ ب‍خ‍ت‍ی‍‍ار‌ی‌ ب‍دون‌ ب‍ک‍‍ارگ‍ی‍ر‌ی‌ ن‍ق‍ش‍ه‌ ‌از پ‍ی‍ش‌ طر‌اح‍‍ی‌ ش‍ده‌ و ف‍ق‍ط ب‍‍ا ت‍ک‍ی‍ه‌ ب‍ر ذ‌ه‍ن‌ خ‍لاق‌ ‌آن‍‍ان‌ ت‍ول‍ی‍د م‍‍ی‌ ش‍ود. ن‍ق‍وش‌ ‌ای‍ن‌ ق‍‍ال‍ی‍‍ه‍‍ا ب‍س‍ی‍‍ار م‍ت‍ن‍و‌ع‌ و چ‍ش‍م‌ ن‍و‌از ‌اس‍ت‌ و ‌اک‍ث‍ر ن‍ق‍وش‌ ‌از طب‍ی‍‍ع‍ت‌ و م‍ح‍ی‍ط ‌اطر‌اف‌ زن‍دگ‍‍ی‌ ‌آن‍‍ان‌ م‍‍ان‍ن‍د گ‍ل‌، ک‍‍اس‍ه‌، م‍‍ا‌ه‍‍ی‌، پ‍رو‌ان‍ه‌، ش‍‍ان‍ه‌ ت‍ش‍ک‍ی‍ل‌ م‍‍ی‌ گ‍ردد. ش‍‍ه‍ر‌ه‍‍ا‌ی‌ م‍س‍ج‍د س‍ل‍ی‍م‍‍ان‌، ‌ان‍دی‍م‍ش‍ک‌ و ‌ای‍ذه‌ ‌از م‍ر‌اک‍ز ت‍ول‍ی‍د ‌ای‍ن‌ م‍ح‍ص‍ول‌ م‍‍ی‌ ب‍‍اش‍د.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

سفالگری

سفالگری از اواخر هزاره هفتم ق.م در استان زنجان رواج داشت. گواه این مطلب کشف سفال‌های کم دوام و کدر است که به آن دوره تعلق دارد. پس از اسلام بهترین نمونه سفال‌های دوره سلجوقی در این استان ساخته شده است. این ظروف به صورت کاسه و بشقاب، در اندازه‌های مختلف و به اشکال انسانی و حیوانی، با کتیبه‌هایی به خط کوفی و طرح‌های اسلیمی تزیین شده‌اند. نقوش این ظروف به صورت برجسته و لعاب آن زرد و سبز کم‌رنگ است. در اوایل قرن هشتم هـ .ق، سلطانیه یکی از مهم‌ترین مراکز سفالگری ایران بود. بارزترین مشخصات سفال‌های این دوره عبارتند ‌از: برجسته بودن نقوش، نقاشی زیر لعاب، کتیبه‌هایی به خط کوفی با عبارت لا‌اله‌الا‌الله و ظروفی با لعاب سفیدرنگ و گاهی سبز روشن و نقوشی مانند مجلس شکار، پرندگان در حال پرواز و بوته‌های گیاهی. از دیرباز تا کنون روستاهای سلطانیه، «بلوبین»، «گلابرسفلی و علیا» و «قلتوق» از جمله مراکز سفالگری استان زنجان بوده‌اند و ظروف مختلف مانند خمره، کشک‌ساب، کوزه، تنور در این مراکز تولید می‌شده است. در چند دهه اخیر با رواج ظروف پلاستیکی، تولید و استفاده از ظروف سفالی کم‌رنگ شده است. امروزه سفالگران این روستاها، اشیایی چون تنور، کوزه، گلدان تولید می‌کنند. گفتنی است که روستای قلتوق اولین روستایی است که در آن استفاده از چرخ سفالگری رواج یافته است و سفالگران آن را آقایان تشکیل می‌دهند، در صورتی که سفال‌های دیگر روستاها بدون چرخ سفالگری و با شیوه ورقه‌ای، فتیله‌ای ساخته شده و سفالگران آن‌ها را زنان تشکیل می‌دهند.

چاقوسازی

هر گاه نام زنجان به میان می‌آید، یاد هنرمندان چاقوساز این شهر از جمله استاد یعقوب زنجانی، استاد محمد علی زنجانی و استاد یحیی قدومی در اذهان زنده می‌شود. زنجان در قرن دهم هـ .ق یکی از مراکز مهم صنعتی ایران به شمار می‌رفت و کارگاه‌های بی‌شمار اسلحه‌سازی در آن دایر بود. بعدها به دلایل سیـاس*ـی و اجتماعی این کارگاه‌ها رو به اضمحلال نهاد و صنعت چاقوسازی شهر نیز با ورود چاقوهای ماشینی آلمان، انگلیس و ژاپن‌ دچار رکود شد. اما به رغم مشکلات فراوان با پایمردی استادکاران سخت‌کوش، این صنعت به

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

حیات خود ادامه داده و تا حدودی راه ترقی را پیموده است. چاقوهای زنجان تنوع فراوان دارد و ظرافت، تناسب، شیوه آب‌کاری و قدرت برش از ویژگی‌های آن‌ها است. تیغه این چاقوها معمولاً از جنس فولاد سخت است و پس از برش و حرارت دادن در کوره، با مهارت چکش‌کاری، ساییده و صیقل داده می‌شوند. آستر چاقو از جنس آهن یا برنج است و رویه آن نیز غالباً از شاخ حیوانات، به ویژه شاخ گوزن تهیه می‌شود. انواع چاقوهای زنجان عبارتند ‌از: چاقوهای مخزنی یا قلم‌تراش، چاقوهای ضامن‌دار، چاقوهای شکاری، چاقوهای صحرایی، چاقو‌های آشپزخانه، دشنه و قداره که هر یک به شکل‌های گوناگون تولید می‌شوند.

ملیله کاری

ملیله‌کاری با سابقه تاریخی چند هزار ساله، یکی از ظریف‌ترین و پر بهاترین هنر‌های فلز‌کاری است و جزء مهم‌ترین صنایع دستی بومی زنجان محسوب می‌شود. هنرمندان ملیله‌کار زنجانی با استفاده از نقره و ‌گاه طلا مبادرت به ساخت ظروف تزیینی و مصرفی گران‌قمیت از جمله سرویس چای‌خوری، انواع سینی، گلدان، کاسه، قلمدان، جعبه جواهرات، قاب عکس می‌نمایند که از شهرت جهانی برخوردار است و زینت بخش مجموعه‌های هنری خصوصی و موزه‌های جهان هستند. این هنر، فنی بسیار پیچیده و ظریف دارد. در حال حاضر ملیله‌کاری زنجان با همت و تلاش هنرمندان با ذوق این شهر روز به روز پیشرفت کرده و برخی از آنان دست به ابتکاراتی زده‌اند که موجب تحول و تکامل این هنر شده‌اند. همچنین زنان نیز هم‌گام با مردان کم و بیش به فعالیت در این رشته مشغول هستند.

چاروق دوزی

صنعت کفاشی از قرن یازدهم هـ .ق در شهر زنجان رونق داشته است. چاروق قدیمی زنجان پا‌پوشی بدون پاشنه، از چرم خام بود که با تسمه‌هایی بلند به ساق پا بسته می‌شد و در روستاها بیش‌تر مورد استفاده

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

چوپانان قرار می‌گرفت. در سال‌های اخیر چاروقی با رویه‌ای از چرم قرمز تولید می‌شود. این چاروق بدون بند و تسمه است و نوکی عقابی و برگشته دارد. این نوع چاروق که تولید آن از حدود چهل سال پیش رواج داشته است، کم‌ترتولید می‌شود.چاروق کنونی زنجان شکل خاص و ظریفی دارد و زنان و دختران شهری اغلب از آن به عنوان کفش روفرشی استفاده می‌کنند. این نوع چاروق پاشنه‌دار و کف آن از چرم است و رویه‌اش از نخ‌های ابریشم و گلابتون به رنگ‌های مختلف بافته و تزیین می‌شود. گفتنی است که یکی از اساتید معروف چاروق‌دوز زنجان به نام مرحوم استاد «اصغر خطیبی» چاروق نوع اخیر را در زنجان رواج داده است.

گیوه دوزی

گیوه یکی از پا‌پوش‌های سنتی ایران است و به دلایل مختلف از جمله راحتی، سبکی و جلوگیری از تعریق پا مورد استفاده عشایر، روستاییان و گروهی از شهر‌نشینان است. رویه گیوه توسط زنان و دختران و با استفاده از قلاب و انواع نخ‌های پنبه‌ای و ابریشمی بافته می‌شود. کف یا زیره آن نیز معمولاً از جنس چرم است و به وسیله صنعتگرانی که اصطلاحاً «تخت‌کش» نامیده می‌شوند، آماده می‌شود. کار دوخت رویه به تخت نیز به عهده گیوه‌دوزها است. مناطقی مانند زنجان، کردستان، کرمانشاه، آباده و شیراز جزء مهم‌ترین مراکز تولید گیوه در ایران هستند.

قالی‌بافی
قالی‌بافی در استان زنجان یکی از صنایع دستی عمده مناطق روستایی محسوب می‌شود و اغلب توسط زنان روستایی و در کنار کار کشاورزی و دامپروری تولید می‌شود. طرح‌ها و نقش‌های به کار رفته در قالی زنجان با توجه به اعتقادات، باورها و خواهش‌های باطنی بافندگان به صورت ذهنی و تجریدی است. نقوش رایج در قالی زنجان بسیار متنوع است. برخی از این نقوش عبارتند ‌از: ریزماهی، سه‌متن‌ماهی، لچک ترنج، شکارگاه، لچک و ترنج، ایلونی مهاجر، ساوه مهاجر، شاه‌عباسی، بوته ترمه، گل‌ افشار ، طرح بیدگینه، قلتوق. مرغوب‌ترین قالی‌های استان زنجان در روستاهای «بیدگینه» و قلتوق بافته می‌شوند و امروزه جزء کالاهای صادراتی مهم است. پشم‌ این قالی‌ها عموماً توسط بافندگان رنگرزی شده و از ثبات قابل توجهی برخوردار است. این قالی‌ها ریزبافت و دارای چهل رج است.

گلیم بافی
در حال حاضر کارگاه‌های گلیم‌بافی با توانایی بافت انواع گلیم‌های پشمی با نقوش متنوع از جمله نقوش حیوانی، گیاهی و هندسی در اکثر مناطق استان زنجان دایر است و روستاهای «قره پشتلو» و انگوران از مراکز مهم گلیم‌بافی در استان هستند.

جاجیم بافی
جاجیم بافته‌ای از پشم تابیده الوان است و اغلب برای پیچیدن رختخواب و مانند آن به کار می‌رود. تولیدکنندگان آن بیش‌تر عشایر هستند، اما بسیاری از ساکنان روستاهای استان زنجان نیز به بافت آن اشتغال دارند. عرض جاجیم معمولاً بیست و پنج الی سی سانتی‌متر تار و پود آن از پشم است. گاهی نیز از نخ پنبه‌ای خام برای پود آن استفاده می‌کنند. امروزه علاوه بر پشم، از نخ ابریشمی و کاموا نیز استفاده می‌نمایند. رنگ‌های جاجیم روشن و زنده و طرح ‌آن ساده و محدود است.

جوراب و دستکش بافی
بافتن جوراب، دستکش از سرگرمی‌های اغلب زنان روستایی در اوقات فراغت است. آن‌ها با استفاده از پنج میل، نخ ابریشمی این بافته‌ها را که اکثراً اکثراً خود رنگ هستند، می‌بافند. این محصولات بیش‌تر جنبه مصرف داخلی و محلی دارد ‌و گاهی مازاد آن در مناطق دیگر عرضه می‌شود.

حکاکی
حکاکی عبارت است از هنر خراشاندن و ایجاد نقوش ساده سطحی و کم عمق بر روی فلز به کمک ابزار و وسایل ساده فلزی. بدین طریق که با استفاده از قلم‌های مختلف و ضربات چکش به قلم، نقوش را ایجاد می‌کنند. از مهم‌ترین مراکز این هنر در حال حاضر اصفهان، زنجان‌، تبریز و تهران است. در زنجان استاد ابراهیم عیوقی آثار بسیار با ارزشی را روی مس حکاکی کرده است.

مسگری
براساس شواهد و مدارک باستان‌شناسی، شمال و مرکز ایران به دلیل وجود ذخایر فراوان کانی‌های معدنی، جزء قدیمی‌ترین مراکز فلز‌کاری جهان بوده است. زنجان نیز یکی از مراکز مسگری ایران است و راسته مسگری‌های بازار زنجان مرکز فعالیت‌ این صنعتگران است. انواع ظروف مسی از جمله مجمعه، دیگ (یا یداخ) کاسه، آفتابه لگن در استان زنجان تولید می‌شود.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

نمد مالی: یکی دیگر از صنایع دستی که قدمتی دیرینه در استان سمنان دارد، نمد مالی است. وضعیت فعلی تولید نمد در استان سمنان از نظر کمی و کیفی بسیار مطلوب است و مراکز تولید نمد در استان، شهرستان سمنان، دامغان و روستای ابرسیج شاهرود است. مواد اولیه مصرف شده در نمد مالی پشم است که در اندازه های مختلف تهیه می شود. آنچه در نمد مالی می توان مشاهده کرد، ذوق و هنر، به همراه تحرک تولید کننده است. تولیدات این زحمت کشان علاوه بر استفاده شخصی به روستاهای شمالی استان و شهرستان مازندران ارسال می شود.

چاپ قلمکار: چاپ قلمکار، گونه ای از چاپ سنتی روی پارچه بافته شده است. برای نخستین بار، قلم کار سازان ایرانی برای دسترسی به تولید بیشتر و ایجاد هماهنگی و یکنواختی نقش ها، استفاده از مهره های چوبی را جایگزین استفاده از قلمو ساخته اند. برای فراهم آوردن امکاناتی به منظور استفاده مردم، قلم کار را که در گذشته فقط برای روی پارچه های پشمی و ابریشمی انجام پذیر بود بر انواع پارچه از قبیل متقال، کتان، چلوار و کرباس انجام دادند. در حال حاضر چاپ قلم کار به وسیله قالب های چوبینی که دارای نقوش برجسته است انجام می شود. در حقیقت رکن اصلی قلمکار سازی را قالب سازی تشکیل می دهد که معمولاً توسط افرادی که حرفه و تخصصشان قالب تراشی است به تفکیک رنگ و حداکثر در چهاررنگ روی چوب های گلابی و زالزالک تراشیده می شود گروهی از هنرمندان در رشته هایی چون ریشه تابی که پارچه زیر ساخت قلمکار را آماده می سازند یا صحرا کاری که کارهای رنگرزی، سفید گری، بخار و شستشوی پارچه های قلمکار را به عهده دارد به فعالیت مشغولند. مهمترین مرکز این صنعت در استان در شهرستان دامغان قرار دارد که ماهانه مقادیر هنگفتی انواع رومیزی، پرده، سفره و سایر محصولات قلمکار تولید و برای صدور به خارج از کشور آماده می کند.

سفالگری و سرامیک: سفالگری از مهمترین و قدیمی ترین دست ساخته های بشر است. آثار سفالی برخلاف آثار یافته شده فلزی، چوبین در زیر خاک فاسد نمی شود و به خاطر این حالت استثنائی، به اطلاعات گویا درباره آن می توان پی برد. صنعت سفالگری در استان سمنان از پیشینه معتبر برخوردار است . به طوری که دکتر اریک اشمید هنگام حفاری در اطراف دامغان امیدوار به کشف شهر افسانه ای هکاتوم پلیس یا شهر صد دروازه بود ، اگرچه موفق به کشف بقایای شهر مورد نظرش نشد ، ولی به مجموعه ای از بهترین فراورده های صنعتگران دو تا سه هزار سال قبل از میلاد مسیح دست یافت . این فراورده ها شامل کوزه های بزرگ به اشکال هندسی و دارای لعاب قهوه ای روشن و کرم بودند . از آنجا که زمینه های لازم برای صنعت سفالگری در اکثر نقاط استان فراهم بوده، این صنعت با وجود فراز و نشیبهای تاریخی، به حیات خویش ادامه داده است کارگاه سفال گری و سفال سازی قان بیگی در شاهرود از اهمیتی ویژه برخوردار است.

دستباف ها: مردمان این سرزمین پارچه های مورد نیاز خویش را با دست های هنر آفرین خود تهیه می کردند که از نظر تنوع رنگ، نقش، طرح و شیوه های بافت شگفت انگیز بود. دستبافی شامل تولید پرده های سنتی و هنری و حوله و شال گردن و پارچه های متقال زیر ساخت قلمکار است که در استان رایج است. علاوه برآن جاجیم، چادر شب، پلاس و چوفا (چوخا) که عمدتاً توسط روستائیان و عشایر تولید می شود، از دیگر صنایع دست باف مردم استان است. ماهانه مقادیر قابل توجه ای از این تولیدات به استان های دیگر و مراکز ارسال می شود. شهرستان سمنان به ویژه سرخه، مهدی شهر، فولاد محله و روستاهای شهرستان دامغان و روستاهای بسطام از مراکز تولیدات جاجیمچه و دستباف استان به شمار می روند.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

گلیم‌بافی: عشایر مواد اولیه را از پشم دام‌های خود تهیه می‌نمایند. رنگ‌های مورد استفاده در گلیم عمدتاً تیره و در زمینه‌های قهوه‌ای، قرمز تیره مایل به قهوه‌ای، آبی سیر و شتری و رنگ‌های روشن مثل زرد، سبز، کرم، قرمز، سفید است و در شکل‌گیری طرح‌های بلوچی نقش به سزایی دارد.. نقوش و طرح‌ها عموماً راه‌راه، هندسی و محرمات است.دستگاه گلیم‌بافی به صورت افقی است و کمتر از دار عمودی استفاده می‌کنند و شیوه برپایی آن در سیستان با بلوچستان تفاوت دارد. یکی از انواع گلیم “سفره نان” است که از رنگ‌های بیشتر روشن استفاده می‌شود. از بافت گلیم نوارهایی به عنوان مال‌بند، و مهار بند شتر – مانند سکه و آینه‌دوزی- نیز تولید می‌گردد که تزیین آن بیشتر با خرمهره و صدف، منگوله‌های پشمی باقی‌مانده از مواد اولیه است. گلیم در ابعاد مختلف به عنوان زیرانداز، چادرشب، کناره، سجاده، جوال تولید می شود.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

بوریا، سبدبافی، پرده‌بافی، توتن سازی:از دیگر هنرهای دستی استان بوریا‌بافی (حصیربافی) و پرده‌بافی است. استفاده از این فن در پوشش سقف‌ها در شهر سوخته به پنج‌هزار سال پیش برمی‌گردد. اکنون نیز حصیر در مساکن بومی منطقه به وضوح قابل رویت است. مواد اولیه حصیر در منطقه بلوچستان، از نوعی درخت خرمای وحشی به نام داز که در کنار رودخانه‌ها و مسیل‌ها می‌روید، به‌دست می‌آید. از برگ داز، انواع مختلف ظروف مایحتاج روزمره و زیرانداز در ابعاد مختلف تولید می‌گردد. گاهی جهت تزیین آن‌ها از موی بز نیز استفاده می‌شود.از عمده‌ترین تولیدات حصیری می‌توان به زیرانداز، جارو، سجاده، جای نان، صندوقچه وسایل آرایشی، لانه مرغ و انواع سبدهای حمل و نقل کالا، نگهداری خرما، پرده حصیری، پوشش سقف اشاره کرد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

زرگری:زرگری و نقره‌سازی یکی دیگر از هنرهای دستی استان است. در اثر تغییرات زمان و عوامل متعدد دیگر، نقره‌سازی، جای خود را به طلاسازی داده است. زرگرهای بلوچ از اقوام و طوایف مشخصی هستند که علاوه بر جواهرسازی، انواع زیورآلات زنان بلوچ را با مهارت تهیه می‌کنند.زنان بلوچ مانند اغلب زنان مردم ایران از زیورهای بومی استفاده می‌کنند. زرگرهای محلی زیورهای طلا و نقره را با نقوش ساده هندسی و نمادین می‌سازند. این زیورها برای زینت سر‌و‌گردن و گوش و بینی و دست و پا استفاده می‌شود. زیورهای بلوچی بیشتر شبیه زینت‌آلات مردم پاکستان و هندوستان است. دلیلش رفت و آمد زیاد بین ساکنین بلوچستان و قسمت غربی شبه قاره هند و پاکستان است.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

سفالگری:پیشینه هنر سفالگری (سفال‌سازی) با توجه به اسناد و مدارک به عصر پارینه سنگی و پیش از تاریخ به مناطق باستانی بلوچستان می‌رسد. در شهر سوخته‌ سیستان، ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد، تولید سفال چشمگیر بود. از این میان سفال روستای کلپورگان حکایتی دیگر دارد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

سفال‌سازی در کلپورگان: این روستا در ۲۵ کیلومتری شهرستان سراوان واقع شده است. ساخت سفال امروزه هم در این روستا به صورت کاملاً ابتدایی و به روش لوله‌ای (کُویلْ-فتیله‌ای)، بدون لعاب و با نقوش سیاه‌رنگ، توسط زنان بومی، با دست انجام می‌پذیرد. این هنر نیز مانند دیگر هنرهای منطقه، به دلیل شباهت به سفال‌های ماقبل تاریخ، از شهرت خاصی برخوردار، و طرفداران زیادی دارد. مواد اولیه آن که دو نوع خاک است، توسط مردان تهیه می‌شودوپس از مخلوط نمودن به نسبت‌های مورد نظر، به صورت دوغاب و سپس گل درآمده و در اختیار زنان هنرمند قرار می‌گیرد. ابزار کار بسیار ابتدایی است و هر کدام نام محلی خود را داراست یکی از این ابزارها بونو (bono) گل را روی آن قرار می‌دهند. شکل آن محدب و مدور است و با دست و انگشتان پا به چرخش درمی‌آید و به گل فرم می‌دهد. تولیدات سفال‌های کلپورگان شباهت زیادی به سفال‌های به دست‌ آمده از حفاری‌های مناطق باستانی در هزاره سوم پیش از میلاد سیستان و بلوچستان و کرمان، گیلان، مناطقی از کشورهای آسیایی چون هند، ژاپن و پرو دارد. و اغلب به شکل کاسه، کوزه، جام، قدح، پارچ، لیوان و … ساخته می‌شود. اغلب ظرف‌های ساخته شده دارای سرپوش است. برخی از سرپوش‌ها به عنوان یک ظرف مستقل نیز کاربرد دارد. سرپوشی به صورت کاسه آبخوری ساده، و سرپوشی دیگر به صورت قدح به روی کاسه‌ای بزرگ است که به عنوان جامی برای تنقلات در پذیرایی از مهمان به کار می‌رود.

قالی بافی: قدمت این هنر، با ورود شاخه‌ای از اقوام سکائی به سیستان برمی‌گردد. زیراندازهای سیستانی به سه نوع تقسیم می‌شود:
۱٫ نوع تاریخی یا کهن که تا آغاز سده چهاردهم هـ.ق بافته می‌شد.۲. نوع میانه که از حدود اواخر قرن سیزدهم هـ.ق بافته شده و هنوز هم رایج است.۳. نوع نو، که هم‌اکنون بافته می‌شود.
عمده مواد اولیه توسط روستاییان تهیه شده و از رنگ‌های متنوع استفاده می‌نمایند. نقوش اغلب تجریدی و به صورت هندسی، مرغی، انسانی یا طرح و بافت کلی مددخانی، بهلوری، خشتی، سلیمانی و گلدانی است. در حال حاضر فرش سیستان به دلیل نوع طرح، رنگ، نقش، ابعاد، دوام علاوه در بازارهای داخلی و بازارهای خارجی فروش دارد. سیستان به لحاظ ارتباط گسترده فرهنگی و هنری با بلوچستان، عشایر خراسان، ترکمنستان، در زمینه نقش و رنگ و ابعاد قالی‌های خود با این مناطق وجوه اشتراک فراوان دارد.

تولید انواعی از صنایع دستی در مناطق عشایری و روستایی و نیز در شهرهای استان فارس رواج دارد. بیشترین تعداد صنعتگران دستی در گروه بافته های داری – قالی، گلیم و گبه – قرار دارد . پس از آن باید از خاتم – خاتم سازی و خاتم کاری و پس از آن معرق چوب، منبت کاری چوب، ریزه کاری، نقاشی روی چوب سفال و سرامیک سازی، کاشی معرق کاشی هفت رنگ و نقاشی روی سفال یاد کرد. از رشته های رایج در استان فارس طراحی و نگارگری ( نگارگری، گل و مرغ سازی، تذهیب و تشعیر ) است. رنگرزی گیاهی و استفاده از مواد ملونه طبیعی در رنگرزی خامه و ابریشم نیز کاری پررونق در استان فارس است. در زمینه فلز کاری و هنرهای مرتبط با فلز نیز استان فارس از سابقه طولانی برخوردار و آثار نقره کاری و قلمزنی روی نقره آن شاخص است. سایر رشته های صنایع دستی رایج در این استان عبارتند از : دوخت لباسهای محلی عروسک سازی، در پیکر تراشی، نمدمالی، سراجی، رودوزی های سنتی، بافتنی ها، نقشه کشی فرش و گچ گلیم.

گلیم : در استان فارس بخش عمده ای از تولید گلیم توسط زنان و دختران عشایر ساکن و کوچ رو قشقایی انجام می شود. برای بافت گلیم معمولاً از نقشه استفاده نمی کنند نقشه ها ذهنی هستند و معمولاً از طرح هایی استفاده می شود که از نسل های گذشته به حال انتقال یافته و تغییرات جزیی در همان چهارچوب آداب و رسوم موجود در منطقه است.

قالی : هنر و صنعت بافندگی فارس در وهله نخست، هنری عشایری و در وهله دوم هنری روستایی است که وابستگی به عشایر دارد . عشایر فارس بویژه قشقائی ها و ایل خمسه بیش از دیگر عشایر به این هنر اشتغال دارند و روستائیان که در مسیر این ایل ها زندگی می کنند نیز به کار تولید قالی و سایر دستبافت ها مبادرت می کنند.

گبه : گبه نوعی قالی گره بافته است با پرزهایی بلند که حداقل یک سانتی متر و پودهای متعدد (بین سه تا هشت پود در هر ردیف) و معمولاً درشت بافت است . این بافته معمولاً در ایلات و عشایر جنبه خود مصرفی دارد . در گبه های قشقایی برخلاف گبه های سایر نواحی ایران که خودرنگ است، بافنده از رنگ ها و نقش های متفاوتی استفاده می کند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

جاجیم : از بافته های عشایر قشقایی جاجیم است که برای پوشاندن رختخواب و اثاثیه درون چادر استفاده می شود از این رو به آن «پوشن» نیز می گویند.

رنگرزی سنتی : در شیراز و برخی دیگر از شهرهای استان فارس، کارگاههای متعدد رنگرزی با مواد ملونه طبیعی ( گیاهی ) وجود دارد که در این کارگاهها با بهره گیری از مواد رنگزایی همچون نیل، اسپرک، خوشک، روناس و استفاده از دندانه هایی نظیر زاج سفید، زاج سیاه و زاج سبز، اقدام به رنگرزی خامه و ابریشم می کنند.

رند : رند، نوعی گلیم بسیار ریز بافت و ظریف منطقه فارس است که به آن سوزنی هم می گویند.

خاتم سازی : نام شیراز با خاتم توام بوده و نام خاتم، شیراز را به ذهن و خاطر می آورد . چرا که از دوره صفویه به این سو، شهر شیراز به عنوان خواستگاه هنر خاتم سازی، مهمترین مرکز خاتم سازی ایران بوده و هست و شاخص ترین خاتم سازان شیرازی چون صنیع خاتم، گلریز خاتمی، حکیم الهی و … همواره سهم شایسته ای هم در تولید و عرضه آثار ممتاز خاتم و هم در تربیت نیروی انسانی و خاتم سازان جدید داشته اند. خاتم شیراز به واسطه کیفیت مناسب و طرحهای اصیل و مواد اولیه مرغوب، از جایگاه مناسبی در خاتم سازی ایران برخوردار است.

منبت کاری : در استان فارس و بویژه در شهر آباده، منبت کاری شهرتی دیرینه دارد و در این شهر زیباترین آثار منبت چوب به صورت جعبه ها، صفحات شطرنج، مبلمان، میز و … عرضه می شود. ضمن آنکه منبت کاری در شهر شیراز هم از رونق خوبی برخوردار است.

ساخت و قلمزنی نقره : شهر شیراز به واسطه آثار تهیه شده از نقره و نیز قلمزنی های شاخص انجام شده بر روی نقره که با طرح های زیبایی از تخت جمشید مشخص می شود و به صورت گیره های استکان و لیوان، سینی و ظروف دیگر عرضه شده است.

حصیر بافی : بوریا بافی و سبد بافی در استان فارس رواج دارد . بهترین نوع بوریا متعلق به شهر کازرون است . سبد بافی قشقایی ها از لحاظ شکل و نقش بسیار جالب است.

سفالگری : در فارس انواع ظروف سفالی ساده و لعابدار و انواع کاشی های هنری تولید می شود.

فرش بافی
فرش بافت قزوین از نفیس ترین فرشهای بافته شده ایران می باشد که متأسفانه بافت آن فراموش شده است و تنها تعدادی از آنها در موزه ها و مجموعه های شخصی دیده می شود از ویژگیهای این فرش تنوع کاربرد رنگ و نقش می باشد.

گلیم بافی
این هنر تقریباً در تمامی روستاهای قزوین رایج است از مراکز مهم بافت گلیم می توان به رودبار الموت، رودبار شهرستان، ارداق و ضیاء آباد اشاره کرد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

جاجیم بافی
این هنر در استان قزوین از سابقه نسبتاً طولانی برخوردار است در اکثر روستاهای این استان جاجیم بافی رایج بوده است، اما متأسفانه اکثر کارگاههای آن از چرخه تولید خارج شده است. مواد اولیه بافت جاجیم پشم است که معمولاً توسط زنان روستا تهیه می شود زنان در مواقع بیکاری علاوه بر پشم چینی آنها را توسط مواد محلی و گیاهی رنگ می کنند. لازم به ذکر است که امروزه از کامواهای رنگی در جاجیم بافی استفاده می کنند روستائیان در فصول بیکاری که پاییز و زمستان است کارگاه جاجیم را در داخل اتاق بر پا می دارند و عشایر از اوایل بهار و اواخر زمستان در فضای باز به جاجیم بافی می پردازند.

پن بافی (نوار بافی)
در گذشته پن را با نخهای ابریشمی می بافتند لیکن امروزه از نخهای نایلونی نیز استفاده می کنند انواع نقوشی که بر روی پن می اندازند عبارتند از چهل چپر، چشم بلبل یا بیست و نه چپر، چشم خروس یا بیست و هشت چپر، هشت چپر یا مار پیچ یا نیم مداخل. در گذشته بافت پن یا نوارهای تزئینی لباس در منطقه رودبار شهرستان و الموت بسیار رایج بوده است.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

موج بافی
موج نوعی دست بافته سنتی است که هنوز در برخی از مناطق بافت آن رواج دارد رونق این هنر مانند سایر صنایع دستی منطقه با رواج استفاده از مصنوعات کارخانه ای که هم ارزانتر و هم متنوع ترند، کم رنگ تر شده است دستگاه موج بافی قابلیت بافت پارچه های ظریف جهت تهیه البسه و تولید پارچه های ضخیم تر که بیشتر از آن به عنوان پتو، روکرسی، روفرشی، پرده، ملحفه و جا نماز استفاده می شود را دارا ست.

گلابتون دوزی
در قدیم میان طبقات متوسط و اعیان معمول بود وقتیکه دخترها را می خواستند به خانه بخت بفرستند بعضی از لوازم شخصی عروس از جمله جعبه لوازم آرایش، جای شانه، کیف پول، جای مهر و … را با این هنر تزئین می کردند. این هنر مانند سوزن دوزی می باشد با این تفاوت که به جای نخ از مفتولهای بسیار نازک طلائی و یا برنجی استفاده می کردند.

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[~●Monster●~]

نم نم دوزی
اشیاء مختلف تهیه می کردند اشیائی مانند کیسه پول، جای قیچی، جای شانه، سرمه دان، جای مهر و …. این مهره ها با ظرافت و دقت کنار هم چیده می شوند. در قزوین با استفاده از مهره های بسیار ریزی (که ترکها به آن منجوق می گویند)

گیوه دوزی ( گیوه کشی )
از جمله مراکزی که این صنعت رایج است شهر های قزوین و تاکستان است. در حال حاضر گیوه های تولیدی این استان با گیوه هایی که در یزد، آباده و کرمانشاه می دوزند کمی تفاوت دارد و آن اینکه در این استان کف گیوه ها پلاستیکی و یا چرمی است (شیوه ای که از پارچه های کهنه و نوارهای چرمی ساخته می شود) و در گیوه های موسوم به ملکی کاربرد دارد در این استان تولید نمی شود.

قالی : طرح های متدوال در قالی قم عبارتند از: بندی خشتی، بته ای، درختی،شکارگاه، هندسی جوشقانی، شاه عباسی لچک ترنج، شاه عباسی نشان،محرمات،محرابی ظل السلطانی .

خراطی چوب: تولید محصولات چوبی، توسط ابزار و وسایل مختلف و عمدتا” به وسیله ی دستگاه خراطی اشیایی نظیر قلیان، گهواره، پایه ی آباژور ساخته و پرداخته می شود .

خرمهره سازی : اولین لعاب چشم نواز تمدن بشری است، که از حدود ۶۰۰۰ سال پیش در ایران تولید می شده . محصولات خرمهره از جنس سیلیس می باشد و با لعابی از اکسید مس و مواد دیگر پوشیده می شود.

سنگ تراشی : مواد اولیه اصلی آن سنگ ها نظیر : فیروزه، سنگ مرمر،سنگ پشم، سنگ سیاه،سنگ سفید تشکیل می دهد .

منبت کاری : طرح ها و نقوش سنتی با استفاده از قلم، چکش، مغار و سایر ابزار نجاری بر روی چوب های مرغوب و با دوام شکل می پذیرد

شیشه گری:باشکل دادن مواد معدنی ذوب شده در کوره، نظیر سیلیس، خرده شیشه است که با استفاده از روش دمیدن توسط لوله ی مخصوص و ابزار دستی به آن شکل می دهند .

بافته های سنتی : با استفاده از ابزار دستی بر مبنای طرحی ساده، محصول بافته می شود و این بافته ها غالبا” برای تزئینات لوازم منزل، شال، سجاده، نوارهای تزئینی و…به کار می رود.

چلنگری(تولیدات فلزی فرفوژه) : اصطلاحا”تولیدمحصولات فلزی از میلگردها ویا پروفیل های سبک را که عموما” جنبه تزئینی دارند، فرفوژه می نامند.

معرق کاری: ترسیم طرح ها ی سنتی بر روی زمینه چوبی و خالی کردن داخل خطوط طرحها و پر کردن فضای خالی شده به وسیله قطعات آماده شده چوبی، سرامیک، فلزی، صدفی وسنگی.

نقاشی سنتی: نقاشی روی چرم، پشت شیشه، روی شیشه، سفال و چینی که نقوش آن عبارتند از: ختایی، روی بند ختایی واسلیمی در یک فضای مشخص وهم چنین جانوری، منظره، شکارگاه و…

قلم زنی روی فلزات : طرح ها ونقوش سنتی با استفاده از قلم، چکش وسایر ابزار دستی بر روی اشیاء ساخته شده از فلز یا آلیاژ شکل می گیرد.

مروابافی: بافت رشته های حاصل از الیاف سلولزی به کمک دست و ابزار ساده دستی است که محصولات مختلفی نظیر انواع سبد، انواع ظروف، مبلمان و.. تولید و عرضه می گردد.

قالیبافی
قالی بافی در کردستان بسیار رایج است و نام کردستان همیشه مترادف با مهمترین قالیهای دستبافت بوده که با کمال ذوق و سلیقه پدید آمده است و قالی افشار و سنندج و بیجار و بوکان امروز شهرت جهانی دارد و به تحقیق یکی از پر ارزشترین فرشهای ایران است بیشتر طرحهای مورد استفاده قالیبافان در کردستان طرحهای شکسته بوده و به ندرت از طرحهای دیگر استفاده می شود، از میان این طرحها می توان به طرح ماهی درهم (هراتی)، ریز ماهی نقش بته ای، گل وکیلی، گل میرزا علی، گل مینا و شاخ گوزن و میناخانی اشاره کرد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

فرش‌های‌ ایلیاتی‌ و روستایی
قالی‌های‌ بافت‌ روستا به‌ دلیل‌ استفاده‌ از پودهای‌ ضخیم‌ پشمی‌، دارای‌ بافت‌ سنگین‌ و پرزهای‌ بلند و گوشتی‌ هستند. از این‌رو، آنها را در اصطلاح‌ محلی‌ «خرسک‌» می‌نامند. طرح‌ این‌ قالی‌ها بیشتر هندسی‌ است‌. طراحی‌ این‌ فرش‌ها به‌ صورت‌ «ذهنی‌ بافت‌» اجرا می‌شود؛ به‌ این‌ معنی‌ که‌ هر بافنده‌ در بافت‌ نقشه‌ای‌ خاص‌ مهارت‌ می‌یابد و طرح‌ کلی‌ آن‌ را در ذهن‌ خود حفظ‌ می‌کند و هربار بر طبق‌ سلیقه‌ خود آن‌ رامی‌ بافد. رنگ‌ زمینه‌ بیشتر این‌ قالی‌ها تیره‌ است‌ و طرح‌ها با تضاد رنگی‌ مشخص‌ بر آن‌ قرار می‌گیرد.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

فرش‌ بیجار
ویژگی‌ شاخص‌ فرش‌ بیجار، ساختار متراکم‌ این‌ قالی‌هاست‌. بافت‌ آنها به‌ گونه‌ایست‌ که‌ نمی‌توان‌ آن‌ها را تا کرد. در مراحل‌ اولیه‌ تجارت‌ فرش‌، این‌ گونه‌ فرش‌ها را «لول‌» می‌نامیدند. این‌ کلمه‌ بیانگر استحکام‌ بیش‌ از حد فرش‌های‌ بیجار است‌. برای‌ تولید این‌ فرش‌ که‌ مانند تخته‌ محکم‌ است‌، یک‌ پود بسیار ضخیم‌ را علاوه‌ بر یکی‌ دو پود نازک‌، وارد بافت‌ فرش‌ می‌کنند‌. این‌ عمل‌ به‌ صورت‌ متناوب‌ در تار و پود فرش‌ تکرار می‌شود. با کوبیده‌ شدن‌ گره‌ای‌ فرش‌ توسط‌ شانه‌ آهنی، بافت‌ فرش‌ بسیار محکم‌تر می‌شود. نقش‌ فرش‌های‌ این‌ منطقه‌ بیشتر شامل‌ طرح‌های‌ منظم‌ است‌ و به‌ نسبت‌ نوع‌ روستایی‌ آن‌، دارای‌ خطوط‌ ملایم‌تر و نقش‌ مایه‌های‌ طبیعی‌تری‌ است‌. در این‌ طرح‌ها، نقوش‌ کلاسیک‌ ایرانی‌ بزرگ‌ شده‌ و در کنار نقش‌هایی‌ که‌ تحت‌ تأثیر مدل‌های‌ روستایی‌ و قبیله‌ای‌ است‌، دیده‌ می‌شوند. این‌ قالیچه‌ها که‌ از جذابیت‌ و گیرایی‌ خاص‌ برخوردارند، بافتی‌ ظریف‌ دارند و اصالت‌ و سادگی‌ در طرح‌ و رنگ‌ آنها مشهود است‌. قالیچه‌ سنندج‌ از لحاظ‌ سبک‌ کاملاً متفاوات‌ است‌ و با محصولات‌ دیگر نقاط‌ ایران‌ هیچ‌ شباهتی‌ ندارد. قدمت‌، کیفیت‌ و ظرافت‌ قالی‌ سنندج‌ به‌ حدود سه‌ قرن‌ پیش‌ یعنی‌ زمان‌ تبدیل‌ شدن‌ سنندج‌ به‌ مرکز استان‌ کردستان‌ باز می‌گردد.

گلیم بافی
مشهورترین گلیمهای کردستان،سنه است که اکنون شامل سنندج و اطراف آن می شود، این منطقه از مراکز مهم تولید قالی و گلیم های کردستان به شمار می آمده است.
سنه از زمان سلطنت صفویان پایتخت کردستان بوده است و تاثیر صفویان در گلیمهای به جای مانده از قرون هجدهم، نوزدهم و اوایل قرن بیستم به وضوح دیده می شود.
گلیم های قبایل سنجابی و جاف تحت تاثیر آویزهای زربافت و قلاب دوزی شده صفوی است، گلیمهای سنه چه از نظر فنی و چه از لحاظ زیبایی شناسی با دیگر گلیم هایی که توسط قبایل و چادرنشینان کرد بافته شده، تفاوت دارد.
در بافت آنها نوعی ذوق هنری دیده می شود و بیش از گلیم های دیگر به فرش های گره دار ایرانی شبیه است.

موج بافی
موج‌ یا رختخواب‌ پیچ‌ بیشتر در مناطق‌ روستایی‌ و کما بیش‌ در مناطق‌ شهری‌ مورد استفاده‌ است‌. از موج‌ در ماه‌های‌ سرد سال‌ به‌ عنوان‌ روانداز استفاده‌ می‌شود. ماده‌ اصلی‌ موج‌، پشم‌ است‌. طول‌ یک‌ موج‌ معمولاً ۲/۲۵ متر است‌ و عرض‌ آن‌ را چهار تخته‌ باریک‌ تشکیل‌ می‌دهد. این‌ چهار تخته‌ به‌ عرض‌ ۹/۵متر، یک‌ جا به‌ دستگاه‌ موج‌ بافی‌ بسته‌ می‌شود.

جانماز یا سجاده
جانماز یا سجاده‌ تولید دیگر کارگاه‌ موج‌بافی‌ است‌. این‌ بافته‌ چنان‌ که‌ از نام‌ آن‌ بر می‌آید، زیراندازی‌ برای‌ ادای‌ نماز است‌ که‌ همیشه‌ پاک‌ و منزه‌ نگه‌ داشته‌ می‌شود و پس‌ از انجام‌ نماز جمع‌ می‌شود. قطع‌ جانماز کوچک‌ و حدود ۱۵۰×۱۰۰ سانتی‌متر است‌ و از دو تخته‌ تشکیل‌ می‌شود.

نمد بافی
نمدبافی‌ در کردستان‌ با سابقه‌ طولانی‌ کردها در امر دامداری‌ ارتباط‌ تنگاتنگ‌ دارد. مزایای‌ نمد به‌ عنوان‌ عایقی‌ در برابر رطوبت‌، گرما و سرما و نیز استحکام‌ قابل‌ توجه‌ این‌ فرآورده‌، آن‌ را به‌ وسیله‌ مناسبی‌ برای‌ زندگی‌ در کوهستان‌ و مناطق‌ سردی‌ چون‌ کردستان‌ بدل‌ ساخته‌ است.

شالبافی
شال یک نوع پارچه است که برای تهیه لباس کردی مورد استفاده قرارمی گیرد.

دانلود رمان و کتاب های جدید