رقـ*ـص در غبار مجموعه ای از داستان کوتاه من/ م . میشی کاربر انجمن نگاه

[م . میشی]

داستان دهم

تا پای جان

همه بچه های یک گردان بودیم که بنابر یک مأموریت سری مجبور به پیشروی شده و از خط مقدم جبهه نیز گذشتیم .
همه تا پیش از پیشروی تا آخرین نفس جنگیده و نایی برای ادامه نداشتیم ؛ اما وقتی مجبور به پیشروی شدیم ، ما چند نفر داوطلبانه پذیرفتیم و طی یک هماهنگی اصولی و دقیق و با ذکر یا زهرا پیش رفتیم . همه جا خون بود و گلوله و خاک و تنها چیزی که باعث می شد بچه ها به پیشروی ادامه دهند و دست از تلاش برندارند و ناامید نشوند و ترسی به دل راه ندهند ، یک ایمانشان ، دو عشق به میهن شان بود . تا پای جان ادامه دادیم و شمار زیادی از بعثی ها را به درک واصل نمودیم . اما بر اثر یک اشتباه کوچک از یکی از رزمندگان ، ناغافل لو رفته و همه به بند اسارت کشیده شدیم . لحظه ای فراموش نشدنی و تلخی بود .
هیچ کاری از هیچکس برنمی آمد و همه تسلیم سرنوشت شدیم چرا که راه فراری نبود و در محاصره ی کامل دشمن قرار گرفتیم .
همه خسته و تشنه و گرسنه و بی رمق با بد و بیراه های بعثی ها که به عربی الفاظی را بلغور میکردند ، پیش می رفتیم .
هر اقدامی از سوی ما کار بچه های خط مقدم را سخت تر میکرد .
اسارت ما با اسارت دیگر رزمندگان فرق داشت . ما را به قسمتی دیگر بردند . آنها ما را مجبور کردند تا بر علیه نیروهای خودی اسلحه کشیده و به جنگ با رزمندگان خویش بپردازیم .
تحمل چنین وضعی برای همه ی ما سخت بود و هیچ یک از ما حاضر نبود تا به چنین اقدامی دست زند . طبق یک نقشه قرار شد
ما چنین نقشی را برای آنها بازی کنیم تا از ضرب و شتم ما دست بردارند . اما همه به نوعی وانمود کردیم که همپای آنان شدیم .
هنگام تیراندازی هر کدام با ترفندی با زیرکی از دیدشان مخفی شده و از نیروهای دشمن را هدف گرفته و مورد اصابت گلوله قرار دادیم . نی زار و آبی که آنجا بود کمک بزرگی به ما کرد .
من و چند نفری از بچه ها بین نی زار زیر آب مخفی شدیم و توانستیم خلاف خواسته ی بعثی ها عمل کنیم ، اما دیری نپائید و باز لو رفتیم .
آنها با این کارشان می خواستند ما ایرانیان را مردمی ترسو جلوه دهند و از ما استفاده کرده و فیلمی برای مردم کشورشان بسازند تا خود را شجاع و بی باک به مردمشان معرفی کنند .
لو رفتیم . همه ی ما را به صف کشیدند تا تیرباران کنند .
از وحشت سر تا پایم می لرزید ، که ناگهان از خواب پریدم .
هنگامی که از خواب پریدم ، تازه به خود آمدم و بیاد آوردم که من یک زنم نه مرد !

پایان

 

[م . میشی]

داستان یازدهم

یا ضامن آهو

مسیحی بود اما آوازه ی این دکتر را از دوست مسلمانش بسیار شنیده بود و حال نیز , به سفارش او پسر افلیجش را نزد بهترین پزشک مسلمانان آورده بود.
پزشکی که می گفتند , ضامن آهویی بی پناه شده است .
هنگامی که وارد صحن مطهر گردید , با آوای خوش دعای توسل در فضایی روحانی و اشک و آه دردمندان و حاجت مندان روبرو شد .
حال عجیبی داشت . تا به حال این گونه نشده بود . نمیدانست چرا همه گریه می کنند , اما او نیز بی اختیار سیل اشک بر دیدگانش جاری گشت و حالش منقلب شد و زیر لب چیزهایی می گفت .
به سفارش دوستش ویلچر پسرش را به طرف باب الحوائج راند . می گفتند شفا پیدا می کند , با خود عهد بسته بود اگر پسرش شفا یافت , به دین مسلمانان درآید .
پسر را با زحمت از ویلچر پیاده کرد , صلیبی بر سـ*ـینه کشید و آرام آرام از خستگی راه پلک هایشان سنگین شد و هر دو به خواب رفتند .
هنوز احتیاج به خواب داشت که با تکان هایی شدید از خواب بیدار شد .
پسرش بود که می گفت :
_ مامان پاشو , پاشو منو ببین !
چشم باز کرد و از اونچه دید , شوکه شد .
پسرش روی پاهایش ایستاده بود . از شوق او را در آغـ*ـوش کشید و پشت سر هم صلیب می کشید و لبهایش مرتب تکان میخورد . صورتهای هر دو از اشک خیس بودند . وقتی حالش را جویا شد , پسر گفت : خوابم برد که در خواب مردی سپید پوش که صورتش نورانی بود , به ملاقاتم آمد و گفت : بلند شو و بایست که ما تو را به اذن پروردگار شفا دادیم , به مادرت بگو به عهدش وفا کند .
زن وقتی این را شنید با صدایی بلند گفت : یا ضامن آهو و همانند دوستش که بارها او را دیده بود , سجده ی شکری بجا آورد . مردم به دور پسرش حلقه زدند و با صدای بلند صلوات می فرستادند .
و زن , با قلبی مملو از عشق همان جا به دین اسلام ملحق شد .

 

[م . میشی]

داستان دوازدهم

اشک مظلوم

کوه درد بر سـ*ـینه اش سنگینی میکرد و دریایی اشک از چشمانش سرازیر بود . مادر پیر و بیمارش در خانه انتظارش را می کشید .
اما او گوشه ی خیابان زانوی غم بغـ*ـل گرفته و مظلومانه اشک می ریخت .
خجالت می کشید تا به خانه بازگردد . چگونه دست خالی به خانه بازمی گشت , وقتی می دانست مادرش در انتظار روزی امروز چشم به در دارد؟!
پسرک در آتش غم می سوخت و چه بی رحمانه مأمور شهرداری بدون اینکه به شکم خالی او و چشم پر انتظار یک مادر بیندیشد , تمام سرمایه اش را با ضربه ای درهم شکسته بود .
پسرک با اندوه به شیشه ی خرد شده ی ترازویش می نگریست , چون خرده های دلش را نیز لابه لای شیشه ها می دید .
پایان

 

[م . میشی]

داستان چهاردهم

داستانی واقعی از نسل امروز

راز فرشته
یک سال از دوستی آن دو می گذشت . یکسال که برای فرشته پر از رنج و درد و توهین بود و تنها التیام بخش دردهایش همین دوست نو رسیده از راه بود . زودتر از آنچه در باور می گنجید به هم اعتماد پیدا کرده بودند چرا که پایه ی دوستی را بر صداقت بنا کرده و جز مهر و محبت از هم چیزی ندیده بودند . دوستی آنها از یک سؤال ساده شروع شده بود .
هر دو دردهای زیادی در دل پنهان داشتند اما همیشه این فرشته بود که از دردها سخن می گفت و خیلی کم پیش می آمد تا او نیز لب به سخن گشوده و گاهی از دردهایش سخنی به میان آورد . اکثراً او شنونده بود و سعی میکرد کمتر از دردهایش برای فرشته بگوید مبادا دردی بر دردهایش اضافه کند . شنونده بود و در حینی که دو گوش برای شنیدن داشت ؛ زبانی هم برای پند دادن و دلداری و راهنمایی کردن داشت تا فرشته کار خطایی را مرتکب نشود که باعث ویرانی زندگی اش گردد و یا خدای نکرده فاصله ای در بین او و خانواده اش ایجاد شود .
فرشته هر مشکلی داشت به سراغ این دوست رفته و از او راهنمایی میخواست و آن دوست صادقانه و از جان و دل تا آنجا که در توان داشت به او کمک میکرد . فرشته بر اثر همصحبتی با او پخته تر و باتجربه تر شده و سعی میکرد تا کاری مبنی بر بچگی و خامی از او سر نزند و در همه حال نصایح ارزشمند دوستش را که جز خیر و صلاح او در آن نبود را بخاطر سپرده و انجام دهد .
هر گاه دلش از جور زمانه میگرفت و اشک میهمان چشمانش می گردید ؛ این دوست بود که بی هیچ توقعی مهربان شده و سنگ صبورش میشد تا از راه دور اشک از دیده اش بزداید و خنده را جایگزین اشک چشمان او کند و شانه اش را هر چند با فاصله ؛ اما تکیه گاه او میکرد تا مأمنی امن بر اشکهای بی پایان او نماید . هر چند آنها از هم فرسنگها فاصله داشتند اما ؛ دلهایشان نزدیک و بهم گره خورده بود . دوستانی که هیچگاه یکدیگر را ندیده بودند اما مرهم درد هم شده و یگدیگر را به آرامشی ژرف میرساندند . تنها دیداری که آنها با هم داشتند ؛ عکس هایی بود که با هم رد و بدل کرده بودند و بس . چرا که دوستی شان از دنیای مجازی شروع شده بود . دنیایی مجازی با قلبهایی واقعی .
هیچ کدام نمی دانستند که دیگری تا چه اندازه در کلامش صداقت دارد اما این حس آنها بود که بین این دوستی قضاوت میکرد و جولان میداد .
حتی اگر دروغ در کلامشان پرپر میزد ؛ باز در دوستی آنها این حس آرامش بود که در میدان می تاخت . آرامشی که از هم صحبتی هم در وجود هر یک از آنها ریخته میشد و این برای فرشته که زندگی متشنجی داشت و همیشه در تنهایی به سر میبرد ؛ دنیایی ارزش داشت .
دوستی آنها گر چه پا از حیطه ی پاکدامنی و ایمان فراتر نرفته بود اما درد بزرگی به همراه داشت و آن این بود که :
فرشته مادر کودکانی قد و نیم قد بود و او ؛
پدر کودکی شیرین سخن !


پایان

 

[م . میشی]

داستان پانزدهم

لبریز از حسرت
پسرک نگاهی به سر و وضعش انداخت . کفش هایش دهان باز کرده و شلوارش پاره شده بود . با اندوه آهی سوزناک کشید و روی نیمکتی از پارک نشست .
کنارش پسری نشست که کفش و لباسش حکایت از مرفه بودنش داشت . با حسرت نگاهی به لباسهای شیک و کفش های واکس زده اش انداخت و سپس نگاهی به خودش . به آهستگی از جا برخاست . زیر سایه ی درخت نشست و چشمهایش را بر هم گذاشته و در دل آرزویی کرد .
آرزو کرد جای او باشد و برای لحظه ای هم که شده , خود را در آن کفش و لباس ببیند .
چشمها را که باز کرد ناباورانه جای او بر نیمکت نشسته بود , با همان لباس و کفش واکس زده ! و پسرک مرفه دور درخت با شادمانی می جست و آواز خوانده و بازی میکرد .
باز نگاهی به خود انداخت , باور نمیکرد خودش باشد . از دل خوشحال بود که شیک و آراسته شده . سر که بلند کرد , زنی با ویلچر مقابلش ایستاد .
به خود آمده بود ! اما دیر ...
او نمی توانست راه برود !
پایان

 

[م . میشی]

داستان شانزدهم

انکر الاصوات
داستانی بر مبنای حقیقت
یکی از بدترین صداها را داشت . وقتی صدایش در کوچه ها و محله های شهر می پیچید ؛ همه به نوعی احساس تنفر و انزجار میکردند و هر کس در دل چیزی می گفت و تعدادی نیز آشکارا لب به اعتراض می گشوند .
- وای خدا باز این پیداش شد !
_ دِ لامصب بذار بخوابیم !
- حالا چه وقته سروصدای تو بود !
- باز یه روز تعطیل خواستیم بخوابیم این مزاحم پیداش شد !
و بودند حتی کسانی که سر از پنجره بیرون آورده و با داد و قال او را دعوت به سکوت میکردند و با تغیّر می گفتند :
_ آی پیری !!! می بندی فکتو یا بیام پایین ببندمش؟
چه گرفتاری شدیم این همه محله ! برو تو محله هایی دیگه فکتو بجنبون !
اما پیرمرد چه صبورانه سر به زیر انداخته و بی سروصدا به محله ای دیگر رفت .
پیرمرد خسته و تشنه بود و دیدن این رفتارها از مردمی که به اصطلاح بافرهنگ بودند ؛ عذابش میداد .
اما به خود می بالید ؛ که روزی حلالش را کوچه به کوچه در شهر فریاد میزد و هوای تب دار شهر حریف شرافتش نشده بود .
او جار زدنش را باعث افتخار میدانست چرا که همین جار زدن شرف داشت به اینکه مال حرام خورده و از دیوار مردم بالا برود .
اما مردم ! این مردم به اصطلاح نوعدوست ؛ او را مزاحم خویش می پنداشتند و جالب اینکه هیچکس او را مرد نمی نامید که حاضر بود هر خفتی را بپذیرد اما دست بسوی حلال مردم به حرام نکشد !
نان خشکی را میگویم !
با زحمت کوچه ها را یکی پس از دیگری طی کرد اما چشم به حلال مردم ندوخت !
پایان

 

[م . میشی]

داستان هفدهم

داستانی واقعی

عشقی پوسیده , خیالی باطل

چند سالی از ازدواجش می گذشت , اما هنوز شور و شوق عشق قدیمی اش را در سر داشت و نمی توانست او را از یاد ببرد . به طوری که تمام شعرهایش را هنوز برای او می سرود .
زمانی که کودکش متولد شد , خیال می کرد تمام محبتش در مهر مادری انباشته شده و آن خیال باطل را از سر بیرون خواهد کرد اما باز نشد گویی هیچگاه دوست نداشت واقعیت زندگی اش را بپذیرد .
تا اینکه آن شب بین رؤیا و واقعیت یکی را برگزید .
همین که روحش در عالم خواب به پرواز درآمد , خوابی عجیب دید .
گویی عشق قدیمی اش به خواستگاری اش آمده است و اصرار دارد که او را با خود همراه کرده و برای همیشه از آن خود کند .
دختر در عالم رؤیا چنان از این اتفاق خوشحال شد که گویی همه چیز را در واقعیت می بیند . پس از سالها انتظار سرانجام به آرزویش می رسید .
اما همین که آماده ی رفتن شد و خواست سوار بر اسب آرزوهایش شود , پدر کودکش را همراه با کودک دلبندش دید , که با ظاهری شیک و آراسته دست در دست هم به طرف او می آیند .
انتظارش را نداشت در لحظه ی آخر با چنین صحنه ای روبرو شود . با دیدن این صحنه , بیکباره در خویش ویران شد .
هراسان از خواب پرید و خود را در دنیای واقعی دید .
ذوق و شوق نگاه کودکش , از خاطرش نمی رفت . او با این خواب گویی از خواب خرگوشی بیدار شده بود .
از جا برخاست و کودک دلبندش را که معصومانه به خواب رفته بود را در آغـ*ـوش کشید و بی محابا بر صورتش بـ..وسـ..ـه میزد و اشک ندامت می ریخت .
تصمیم گرفت تا برای همیشه آن خیال باطل را از سر بیرون کند و به زندگی واقعی خویش بپردازد و خاطره های پوسیده ی آن عشق قدیمی را دور می اندازد .

پایان

 

[م . میشی]

داستان هجدهم

داستانی واقعی

چون زن بود ...

وقتی بیمار میشد چون پروانه ای به دور او می گشت و همچون یک پرستار حرفه ای به او رسیدگی میکرد . تا می گفت آخ سرم ! او می بایست مرهمی بر سرش می گذاشت و برای پادردش همیشه چون یک ماساژور عمل میکرد . برای تب هایش مسکن بود و برای دردهایش مرهم اما ؛
وقتی حرف میزد , می گفتش :
_ أه چقدر غر میزنی خودت خسته نشدی؟ بلد نیستی بدون غرولند کار کنی؟
وقتی خواسته های بچه هایش را بازگو میکرد , می گفتش :
- تو هم بچه شدی و درک نداری که چنین خواسته ای رو تو همچین موقعیتی از من داری؟
هیچوقت اجازه ی حرف زدن نداشت و هر گاه بیمار می شد , اجازه ی ناله کردن !
ناله کردنش ناز کردن لقب میگرفت و خودش نازک نارنجی... و حرف زدنش غر زدن محسوب میشد .
اینجا بود که تفاوت زن و مرد را فهمید .
پس ترجیح داد تا برای همیشه سکوت اختیار کند , چون او یک زن بود !

پایان

 

[م . میشی]

داستان نوزدهم

پیشرفت به ازای محبت

هر هفته خونه ی آقا مرتضی جای سوزن انداختن نبود . صدای خنده و شادی مهمونها گوش آسمون رو کر میکرد . بزرگترها دور هم جمع بودند و هر کدوم یه چیزی تعریف میکرد تا گل سرسبد بودن رو بنام خودش ثبت کنه و اونی موفق به این کار میشد که در طول هفته ماجراهای جالب و شنیدنی بیشتری براش اتفاق افتاده بود و یا اینکه جوک بیشتری برای تعریف داشت .
بزرگترها این چنین مشغول بودند و بچه ها هم همه با هم گروه تشکیل میدادند و توی حیاط بزرگ و سرسبز خونه که یه قسمت از حیاط رو درختهای نارنج و لیمو و پرتقال پر کرده بود ، به بازی و شادی و بدو و بپر میگذروندند . گاهی هم ممکن بود بازیشون به گیس کشی کشیده بشه که با وساطت بچه های بزرگتر مشکلشون حل میشد و باز بازیشون از سر گرفته میشد .
روزگار خوشی بود و بزرگترها همیشه انتظار آخر هفته رو می کشیدند . یعنی طول هفته کار میکردند به شوق آخر هفته که همه خونه ی آقا مرتضی جمع بشن و روز تعطیل خوشی رو با هم بگذرونند .
البته ناگفته نمونه که طبق توافق قبلی هر هفته یکی خرج و مخارج مهمونی رو به عهده میگرفت .
اما دیری نپائید که با پیشرفت تکنولوژی روز دنیا خونه ی آقا مرتضی هم پیشرفت کرد و این از اونجا شروع شد که آقا مرتضی به عنوان هدیه به هر یک از اعضاء خونواده اش یک تلفن همراه داد .
پس از چندی شنید دستگاهی هست که اگه خریداری کنه میتونه با تمام نقاط ارتباط برقرار کنه و از اخبار روز دنیا مطلع بشه و همین باعث به روز شدن خونه اش شد و با حرکتی ساده و سریع پای اینترنت هم به خونه باز شد .
کم کم شور و نشاط از خونه اش برچیده شد و هر کس با تلفن همراهش سرگرم شد . فاصله بین اعضاء خونواده افتاد و فامیل هم که به این تکنولوژی دست پیدا کرده بودند ، از طریق اینترنت با هم صحبت میکردند . مهمونیهای آخر هفته کم رنگ و کمرنگ تر شد و زندگیشون رو به تنهایی سوق داده شد .
صفحه ی کوچک تلفن همراه شاهد لبخندهای تک نفره شد و خبری از خنده های دسته جمعی نبود و ردپای پاییز و زمستان بر بهار خونه نشست .
برگهای درختان نارنج و لیمو زرد شد و در حسرت یک قطره محبت همانند صاحبخونه سوختند .
حال آقا مرتضی توی ایوان خونه نشسته و به درختان خشکیده چشم دوخته و زیر لب زمزمه میکرد :
خودم کردم که لعنت بر خودم باد .
پایان

 

[م . میشی]

داستان بیستم
سفر
توانی برای جیغ کشیدن در خود سراغ نداشت . هر چه انرژی در بدن داشت ، به همراه صداهای ناهنجار از حنجره اش بیرون پریده بود . اشکها بی صدا راه گونه اش را پیش گرفته بودند . او چون مجسمه ای که توان حرکت نداشت بر روی مشتی خاک نشسته بود و هر از گاهی چشمهایش را به اطراف می گرداند .
آنچه را که می دید ، باور نداشت . سرش به قدری سنگین شده بود که توان نگه داشتن آن بر تنش را نداشت و چشمانش به سختی پیرامونش را می دیدند و از سرمای اطراف چیزی حس نمی کرد .
عمقی نداشت ، سرد و نمور و تنگ بود . پس این چگونه می توانست جایی مناسب برای عزیزی باشد که خود قلبی به وسعت و پاکی دریا و به گرمی آفتاب داشت! و تا به حال در قلبی می زیست که تمام دنیا را برای او میخواست و بس ؛ قابل قیاس نبودند .
تا دقایقی دیگر پدر را در این سرما رها میکرد .
حرف پدر در گوشش طنین انداز شد که می گفت:
همه روزی بار سفر بسته و به این سفر خواهند رفت ، پس بهتر آنکه پیش از راهی شدن کوله بارمان اندوخته از کار نیک باشد تا توشه ای با خویش به همراه ببریم و از هر چه بدیست ، دوری گزینیم که ایمانمان را به باد خواهد داد .
صدای پدر در گوشش جانی تازه به او بخشید . پدر همیشه او را به کوه استقامت و صبر تشبیه کرده بود .
از جای برخاست و تمام توانش را جمع کرد و در دست و پایش ریخت . دو رکعت نماز گذارد و پدر توسط چند نفر به دست خاک سرد سپرده شد . هیاهوی جمعیت آهسته آهسته کم شد و هر کس به راه خود می رفت .
دختر جوان نیز پس از قدری ، عزم رفتن نمود .
او نیز می رفت تا توشه ی سفر فراهم کرده و خود را برای سفری دور و دراز آماده کند .
سفری که تاریخ و وقت عزیمتش مشخص نبود اما میدانست دیر یا زود او نیز به دنبال عزیزش راهی خواهد شد و این تنها امیدی بود که در قلبش می درخشید .
پایان