- عضویت
- 2018/11/30
- ارسالی ها
- 6,382
- امتیاز واکنش
- 14,551
- امتیاز
- 898
- سن
- 26
پیشینه تاریخی
استان کردستان بخشی از سرزمینی است که تحت حاکمیت مادها قرار داشت. مرز تاریخی سرزمین هایی که بوسیله مادها اداره می شده، در شمال به «اوراتو» ، در غرب به «آشور» و در جنوب و جنوب غربی به ایلام و سومر منتهی می شد. قبل از تشکیل دولت مادها درایران چهار طایفه به نام های «هوریان»، «لولوبیان» اجداد طوایف لرها، «کامیاران» اجداد مادها و گوتیان زندگی می کردند. تاریخ اقوام کرد تا قبل از اسلام چندان روشن نیست. بر اساس اسناد و مدارک به جا مان ده کردها از «طایفه گوتیان» بودند که بارها مورد تاخت و تاز آشوری ها قرار می گرفتند. این قوم بعدها با دولت ماد متحد می شوند و آشوریان را منقرض کردند. همچنین بر اساس متن نوشته كتیبه داریوش در تخت جمشید و بیستون: دولت ماد در سال ۵۵۰ ق. م، در قلمرو دولت هخامنشیان قرار داشته است در عصر سلجوقیان و به ویژه در عهد حكومت طغرل بیگ تمامی ناحیه كوهستانی غرب ایران یعنی كردستان، به عراق عجم نام گذاری شد و در منشوری از خلیفه عباسی، در سال ۴۳۷ هـ. ق، از طغرل بیگ سلجوقی به عنوان «ملوك العراقین» نام بـرده شده است.
به نظر می رسد كه در دوره ایلخانان مغول، كردستان جزو عراق عجم محسوب می شد. در کتاب «سفر جنگی گزنفون» به نام «کردوخوی» برای اقوام کرد اشاره شده است. این قوم در کوه ها و دره های میان عراق و ارمنستان و به خصوص در محلی که امروزه «زخو» نامیده می شود قرار دارد، ساکن بودند. هرچند تاریخ اقوام کرد در پیش از اسلام تاریک و مبهم است ولی در دوره پس از اسلام پیشینه ای روشن تر دارد.
در اوایل قرن هفتم هجری، سلیمان شاه از تركمانان ایوه بر آن حكومت كرده است. شرف الدین بدلیسی حدود كردستان را در روزگار صفوی و در كتاب «شرف نامه » خود با افزودن ولایت لرستان یك جا ذكر می كند و در شرف نامه سرزمین لرستان و قوم لر را با كردها یكی می شمارد.
اعراب در تاریخ ۱۶ یا ۲۰ هـ. ق، قلعهها و استحكامات كردها را تصرف كردند. در ۲۳ هـ.ق، كه سپاه عرب در ایالت فارس مشغول فتوحات بود، کردهای فارس در دفاع از فسا و دارابجرد شركت داشتند. فتح شهر زور و داراباذ كه از شهرهای كردنشین بودند، در سال ۲۲ هـ ق، صورت گرفت. ابوموسی اشعری در سال ۲۵ هـ. ق، كردها را سركوب كرد. در سال ۳۸ هـ ق، کردهای ناحیه اهواز ،در قیام خریت ابنراشد برضد «امیرالمؤمنین علی(ع)» جانب خریت را گرفتند، اما پس از قتل «خریت» این قیام سرکوب و عده زیادی از آنان كشته شدند.
در سال ۹۰ هـ. ق، کردهای منطقه فارس سر به شورش برداشتند و این شورش بهوسیله حجاج ابن یوسف ثقفی سركوب شد. در سال ۱۴۸ هـ.ق، کردهای موصل قیام كردند و منصور خلیفه عباسی، خالد برمكی را برای سركوبی آنان به آنجا فرستاد و وی نیز شورش كردها را سركوب كرد. در سال ۲۲۴ هـ. ق. یكی از پیشوایان کردهای اطراف موصل به نام جعفر ابن فهرجیس برضد خلیفه معتصم سر به شورش گذاشت خلیفه سردار معروف خود «آیتاخ» را به جنگ او فرستاد.
در دوره حکومت صفویه قسمت وسیعی از کردستان آن روز تحت تسلط دولت ایران قرار داشت که شامل دامنههای شرقی کوههای زاگرس بود. با تشکیل سلسله زندیه، برای نخستین بار در تاریخ ایران سلسلهای کرد نژاد به سلطنت رسید به طوری که در اواخر حکومت زندیه، قسمتی از آذربایجان غربی به تصرف طایفه دنبلی که یکی از طوایف بزرگ کرد بودند، درآمد و شهر خوی را به عنوان مرکز حکومت و قدرت خود انتخاب کردند.
در قرن نوزدهم میلادی بارها کردها در خاک عثمانی میل باطنی خود را برای رسیدن به استقلال و تشکیل دولتی کرد زبان ظاهر کردند. در سال ۱۸۷۸ میلادی، شیخ عبیدالله نقشبندی به فکر تاسیس کردستان مستقل تحت حمایت دولت عثمانی افتاد در پی این تصمیم، طرفداران وی در سال ۱۸۸۰ میلادی، اطراف ارومیه، ساوجبلاغ، مراغه و میاندوآب را به تصرف خود درآوردند که این خود باعث متحمل زحمات زیاد سپاهیان ایران برای به دست آوردن این منطقه شد.
قاضی محمد همزمان با حضور قوای متفقین در سال ۱۹۴۶ میلادی در ایران و با حمایت دولت روسیه شوروی، جمهوری خلق کردستان را که مرکز آن مهاباد بود، تشکیل داد. پس از تخلیه کامل ایران از قوای متفقین و اعزام ارتش دولت مرکزی به نواحی آذربایجان و کردستان، این شورش و جمهوری ناشی از آن نیز از هم متلاشی گردید.
بنا به پیش نویس شماره ۱۲۷۵ در سال ۱۳۱۶/۹/۹، ایران به شش بخش تقسیم شده بود. استان ها غربی شامل شهرهای کردستان، کرمانشاه، لرستان، همدان، خوزستان و کهکیلویه بود. بالاخره در سال ۱۳۳۷ هـ. ش، با توجه به فرمان شورای وزرا، کردستان از پنجمین استان جدا شد و استان کردستان را تشکیل داد.
استان کردستان بخشی از سرزمینی است که تحت حاکمیت مادها قرار داشت. مرز تاریخی سرزمین هایی که بوسیله مادها اداره می شده، در شمال به «اوراتو» ، در غرب به «آشور» و در جنوب و جنوب غربی به ایلام و سومر منتهی می شد. قبل از تشکیل دولت مادها درایران چهار طایفه به نام های «هوریان»، «لولوبیان» اجداد طوایف لرها، «کامیاران» اجداد مادها و گوتیان زندگی می کردند. تاریخ اقوام کرد تا قبل از اسلام چندان روشن نیست. بر اساس اسناد و مدارک به جا مان ده کردها از «طایفه گوتیان» بودند که بارها مورد تاخت و تاز آشوری ها قرار می گرفتند. این قوم بعدها با دولت ماد متحد می شوند و آشوریان را منقرض کردند. همچنین بر اساس متن نوشته كتیبه داریوش در تخت جمشید و بیستون: دولت ماد در سال ۵۵۰ ق. م، در قلمرو دولت هخامنشیان قرار داشته است در عصر سلجوقیان و به ویژه در عهد حكومت طغرل بیگ تمامی ناحیه كوهستانی غرب ایران یعنی كردستان، به عراق عجم نام گذاری شد و در منشوری از خلیفه عباسی، در سال ۴۳۷ هـ. ق، از طغرل بیگ سلجوقی به عنوان «ملوك العراقین» نام بـرده شده است.
به نظر می رسد كه در دوره ایلخانان مغول، كردستان جزو عراق عجم محسوب می شد. در کتاب «سفر جنگی گزنفون» به نام «کردوخوی» برای اقوام کرد اشاره شده است. این قوم در کوه ها و دره های میان عراق و ارمنستان و به خصوص در محلی که امروزه «زخو» نامیده می شود قرار دارد، ساکن بودند. هرچند تاریخ اقوام کرد در پیش از اسلام تاریک و مبهم است ولی در دوره پس از اسلام پیشینه ای روشن تر دارد.
در اوایل قرن هفتم هجری، سلیمان شاه از تركمانان ایوه بر آن حكومت كرده است. شرف الدین بدلیسی حدود كردستان را در روزگار صفوی و در كتاب «شرف نامه » خود با افزودن ولایت لرستان یك جا ذكر می كند و در شرف نامه سرزمین لرستان و قوم لر را با كردها یكی می شمارد.
اعراب در تاریخ ۱۶ یا ۲۰ هـ. ق، قلعهها و استحكامات كردها را تصرف كردند. در ۲۳ هـ.ق، كه سپاه عرب در ایالت فارس مشغول فتوحات بود، کردهای فارس در دفاع از فسا و دارابجرد شركت داشتند. فتح شهر زور و داراباذ كه از شهرهای كردنشین بودند، در سال ۲۲ هـ ق، صورت گرفت. ابوموسی اشعری در سال ۲۵ هـ. ق، كردها را سركوب كرد. در سال ۳۸ هـ ق، کردهای ناحیه اهواز ،در قیام خریت ابنراشد برضد «امیرالمؤمنین علی(ع)» جانب خریت را گرفتند، اما پس از قتل «خریت» این قیام سرکوب و عده زیادی از آنان كشته شدند.
در سال ۹۰ هـ. ق، کردهای منطقه فارس سر به شورش برداشتند و این شورش بهوسیله حجاج ابن یوسف ثقفی سركوب شد. در سال ۱۴۸ هـ.ق، کردهای موصل قیام كردند و منصور خلیفه عباسی، خالد برمكی را برای سركوبی آنان به آنجا فرستاد و وی نیز شورش كردها را سركوب كرد. در سال ۲۲۴ هـ. ق. یكی از پیشوایان کردهای اطراف موصل به نام جعفر ابن فهرجیس برضد خلیفه معتصم سر به شورش گذاشت خلیفه سردار معروف خود «آیتاخ» را به جنگ او فرستاد.
در دوره حکومت صفویه قسمت وسیعی از کردستان آن روز تحت تسلط دولت ایران قرار داشت که شامل دامنههای شرقی کوههای زاگرس بود. با تشکیل سلسله زندیه، برای نخستین بار در تاریخ ایران سلسلهای کرد نژاد به سلطنت رسید به طوری که در اواخر حکومت زندیه، قسمتی از آذربایجان غربی به تصرف طایفه دنبلی که یکی از طوایف بزرگ کرد بودند، درآمد و شهر خوی را به عنوان مرکز حکومت و قدرت خود انتخاب کردند.
در قرن نوزدهم میلادی بارها کردها در خاک عثمانی میل باطنی خود را برای رسیدن به استقلال و تشکیل دولتی کرد زبان ظاهر کردند. در سال ۱۸۷۸ میلادی، شیخ عبیدالله نقشبندی به فکر تاسیس کردستان مستقل تحت حمایت دولت عثمانی افتاد در پی این تصمیم، طرفداران وی در سال ۱۸۸۰ میلادی، اطراف ارومیه، ساوجبلاغ، مراغه و میاندوآب را به تصرف خود درآوردند که این خود باعث متحمل زحمات زیاد سپاهیان ایران برای به دست آوردن این منطقه شد.
قاضی محمد همزمان با حضور قوای متفقین در سال ۱۹۴۶ میلادی در ایران و با حمایت دولت روسیه شوروی، جمهوری خلق کردستان را که مرکز آن مهاباد بود، تشکیل داد. پس از تخلیه کامل ایران از قوای متفقین و اعزام ارتش دولت مرکزی به نواحی آذربایجان و کردستان، این شورش و جمهوری ناشی از آن نیز از هم متلاشی گردید.
بنا به پیش نویس شماره ۱۲۷۵ در سال ۱۳۱۶/۹/۹، ایران به شش بخش تقسیم شده بود. استان ها غربی شامل شهرهای کردستان، کرمانشاه، لرستان، همدان، خوزستان و کهکیلویه بود. بالاخره در سال ۱۳۳۷ هـ. ش، با توجه به فرمان شورای وزرا، کردستان از پنجمین استان جدا شد و استان کردستان را تشکیل داد.
دانلود رمان و کتاب های جدید