طبق آمار، بیشتر کسایی که اهل مطالعه و کتاب خوندن هستن، پایان خوش رو ترجیح میدن.
اما همه چیز به ایده و قلم نویسنده برمی گرده!
داستانی که پایان تلخ داره هم میشه خیلی جذاب باشه :)
این همه آدم رمان رو میخونه تا حداقل یکم هم که شده از دنیای منفی فاصله بگیره و این همه فرار می کنن شخصیت ها از اتفاقات بدی که براشون میفته، بعد آخرش بمیرن، دیگه با دنیای واقعی که مرگ زیاد داریم چه فرقی میکنه؟ اینجوری ممکنه در انتها رمان حس منفی و بدی رو به خواننده منتقل کنه.
خب هیچ قانونی وجود نداره که بخواد تعیین کنه برای هر ژانر چه پایانی باید داشته باشیم.
نویسندگی یه امرِ خلاقانه است و این به ذات و هوش خلاقِ نویسنده بر می گرده که انتخاب کنه چه پایانی مناسبه؛ اما چیزی که مسلمه اینه که پایانی رو باید انتخاب کنیم که رمان رو در ذهن کسی که اون رو خونده موندگار کنه.
درباره این که چجوری باید بفهمیم چه پایانی مناسب رمانمونه، اول از همه باید به خودمون نگاه کنیم.
آیا من نویسنده ای هستم که خواننده برام مهمه؟ یا پی رنگ و محتوای رمانم؟
اگر از دسته اول باشید خب پایانی رو انتخاب کنید که شاده و همه چیز ختم به خیر میشه و همه خوش بخت میشن.
اما اگه از دسته دوم هستید و به پیامی که قراره توسط نوشته تون به خواننده رسونده بشه وفادار، بهتره اونقدر روی پی رنگتون کار کنید تا به اندازه کافی مستحکم بشه تا بتونه پایانی در خورِ خودش پیدا کنه. (در اینجا طبق پی رنگ پایان می تونه باز، شاد یا غمگین باشه)
یه نکته دیگه هم که باید بدونید اینه که قرار نیست پایان رمان شما به مذاق همه خواننده هاتون خوش بیاد. از نظر یه نفر ختم شدن رمان عاشقانه به ازدواج و بچه دار شدن یه پایان عالیه و از نظر یه نفر دیگه خسته کننده و تکراری.
پس درباره انتخاب پایان، سلیقه و انتخاب نویسنده و همچنین پی رنگ مهمه.