شعر دو بیتی ها

[Behtina]

مزن شانه به زلف پرشــکن را ،

مپوش از سنبل تر یاســمن را

دل فایز وطن دارد درآن زلف ،

مکن دور از وطن اهل وطن را
​

 

[Behtina]

عجب دارم از آن زلف چلیپا ،

که دارد صد هزاران دل درآن جا

بت فایز مزن شانه برآن زلف ،

مکن ویرانه خود آن آشـیان‌ها​

 

[Behtina]

بهار آمد گلستان شد مطــــرا ،

شدند از نو عنادل مـسـ*ـت وشیــدا

جوانی کاش فایــز بد چوگلشن ،

که هرساله شدی سرسبز و خضـرا​

 

[Behtina]

بتا آهسته تر بردار پــــا را ،

از این دام بلا بردار مـــا را

سراغ نیمه جان داری ز فایز ،

بیا بستان سرمنت خدا را​

 

[Behtina]

اگر خواهی بسوزانی جهان را ،

رخی بنما بیفشان گیسوان را

بت فایز اشارت کن به ابروت ،

بکش تیغ و بکش پیر و جوان را​

 

[Behtina]

به رخ جا داده‌ای زلف سیه را ،

بکام عقرب افکندی تو مه را

که دیده عقرب جراره فایــز ،

زند پهلو به ماه چهـارده را​

 

[^Venus^]

ببندم شال و میپوشم قدک را

بنازم گردش چرخ و فلک را

بگردم آب دریاها سراسر

بشویم هر دو دست بی نمک را

 

[^Venus^]

تن محنت کشی دیرم خدایا

دل با غم خوشی دیرم خدایا

زشوق مسکن و داد غریبی

به سـ*ـینه آتشی دیرم خدایا

 

[^Venus^]

اگر یار مرا دیدی به خلوت

بگو ای بی‌وفا ای بیمروت

گریبانم ز دستت چاک چاکو

نخواهم دوخت تا روز قیامت

 

[^Venus^]

ته که ناخوانده‌ای علم سماوات

ته که نابرده‌ای ره در خرابات

ته که سود و زیان خود ندانی

بیاران کی رسی هیهات هیهات