Z
Zhinous_Sh
مهمان
قهرمان یا ضدقهرمان؟ در دنیای کلاسیک همیشه مرزی بین قهرمان و ضدقهرمان، شخصیت مثبت و شخصیت منفی، درستی و غلط و اخلاقیات و ضداخلاقیات وجود دارد. ولی در سینمای مدرن و پست‌مدرن چیزی به عنوان قطعیت وجود ندارد و برعکس کلاسیک از اسطوره‌سازی فرار می‌کند و با در‌هم آمیختن سیاهی و سفیدی، شخصیت‌های متناقض و خاکستری را خلق می‌کند و در واقع باورپذیری را ایجاد می‌کند.
از قهرمانان کلاسیک می‌توان جان وین در جویندگان، همفوری بوگارت زبل و باهوش دنیای نوآر و جیمز استوارتِ ملودرام‌های فرانک کاپرا را مثال زد. در این مثال‌ها خیر و شر کاملا از هم جدا شده و در واقع هیچ تناقضی وجود ندارد. ولی سینمای مدرن و پست‌مدرن همیشه خود را با تناقضات شکل می‌دهند ، فرار از اسطوره و ایجاد دیالکتیک در پرداخت شخصیت‌های فیلم باعث شد تا با ضدقهرمان‌هایی که به قهرمان و نماد تبدیل شدند مواجه شویم. شخصیت‌هایی چون جف کاستلو (آلن دلون) و تراویس بیکل (راننده تاکسی) که با وجود داشتن شاخصه‌های یک ضدقهرمان، به قهرمان و یک تیپ و ژست محبوب در میان مخاطبان سینما تبدیل شدند.
“تو واقعا هیچوقت اینجا نبودی” جدیدترین فیلم لین رمزی، کارگردان زن اهل ایرلند، از فیلم‌های متفاوت سال است. لین رمزی با لانتیموس مشترکا جایزه‌ی بهترین فیلمنامه را از جشنواره کن دریافت کرد و خواکین فینیکس برای بازی دشوار و منحصربفرد خود در نقش یک قاتلِ کم‌حرف، مبتلا به شیزوفرنی، سادومازوخیست، تنها، افسرده و مبتلا به انواع بیماری‌های روحی جایزه بهترین بازیگر مرد را در کن بدست آورد.
لین رمزی قبل از “تو واقعا هیچوقت اینجا نبودی”، با فیلم‌هایی چون “تله‌ی موش” و “باید در مورد کوین حرف بزنیم” نگاه و قدرت داستان‌گویی و تسلط خود بر تکنیک‌های سینمایی کاملا ثابت کرده است. جدیدترین فیلم رمزی از نقطه نظر روایت و بازی با رنگ و استفاده‌های متفاوت از فیلترهای رنگی، فلش‌بک و استفاده از قاب‌های انعکاس در آینه، شباهت بیشتری به “باید در مورد کوین حرف بزنیم” دارد.
“جو” با (بازی خواکین فینیکس) یک ضد قهرمانِ کم‌حرف، دچار استیصال و مشکلات روحی و روانی، با زخم‌های متعدد بر بدن و صورت، موهای بلند با ریش خاکستری است که با مادر خود زندگی می‌کند و برای کشتن پول دریافت می‌کند.
