قزوین معرفی استان قزوین و مناطق دیدنی آن

[ATENA_A]

امامزاده هفت صندوق در میان گورستان روستای هفت صندوق شهر ضیاءآباد در 21 کیلومتری جاده ضیاءآباد به تاکستان قرار دارد. ساختمان این امامزاده به شکل مستطیل بوده و دارای حرمی مربع شکل است که ایوان و درِ ورودی آن در قسمت جنوبی قرار دارد. دیواره شرقی و غربی دارای چهار طاق‌نمای کم‌عمق به ارتفاع 7 متر است که از تزئینات اندک آجری برخوردار می‌باشد. ضلع شمالی بنا سه طاق‌نما با قوس جناغی دارد. گنبد بنا از نوع دوپوش است که از خارج به صورت پیازی و از داخل مدور است.

بنای فعلی امامزاده از آثار دوره قاجاریه می‌باشد.

 

[ATENA_A]

امامزاده ولی مدفن یکی از از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌باشد که در بخش ضیاءآباد شهرستان تاکستان قرار دارد و از آثار دوره ایلخانی است. بنای امامزاده بر روی سکوی سنگی نسبتاً کوتاهی قرار دارد و اِزاره آن با قطعه سنگ‌های قهوه‌ای در دو ردیف تا ارتفاع 1/10 متر ساخته شده و بقیه آن با آجرهای ساده کار شده است. در سه قسمت بیرونی دیوار بنا طاق‌نماهایی دیده می‌شود. در قسمت فوقانی ساختمان گنبد قرار گرفته که در قسمت پایین به شکل استوانه‌ای با ارتفاع 2/30 متر است و پس از قطاربندی ساده‌ای که به کمک دو رج آجر ایجاد شده، بخش اصلی گنبد شکل گرفته است.

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

 

[ATENA_A]

برج‌های دوگانه خرقان دو آرامگاه از دوره سلجوقیان می‌باشند که در یک کیلومتری روستای حصار ارمنی از توابع خرقان غربی و در 32 کیلومتری جاده قزوین- همدان قرار دارند. برج شرقی دارای نقشه هشت ضلعی است و بر هر ضلع آن طرح‌های متنوع آجری نقش شده است. تمامی بنا به ضخامت 60 سانتی‌متر با آجرهای ساده به ابعاد 5×19×19 سانتی‌متر ساخته شده سپس روی آن پوششی تزئینی با آجر به ضخامت 21 سانتی‌متر اجرا شده است. در هشت گوشه بنا ستون‌های مدوری قرار دارند که قطر آن‌ها به جز دو تا از ستون‌ها که راه پله مارپیچ منتهی به بام را دربر می‌گیرند، همگی یکسان است. این برج دارای گنبدی دوپوش است و در میان گنبدهای دو پوسته‌ای که پوسته دوم آن‌ها مخروطی شکل نیست، این بنا نخستین گنبد دو پوسته قرن پنجم هجری قمری به شمار می‌رود و از این نظر حائز اهمیت است. به فاصله 30 متر از این برج، برج غربی قرار دارد که از نظر شکل و ابعاد تقریباً هم اندازه برج اول است ولی از نظر قدمت جدیدتر از برج شرقی است. این بنا نیز دارای گنبد دوپوش و یک پلکان منتهی به فضای بین این دو پوشش است.

این دو برج‌ با بیش از 50 طرح آجری جزو شاهکارهای آجرکاری معماری ایران به شمار می‌روند و آرامگاه دو نفر به نام‌های «ابوسعید بیجار پسر سعد» و «ابومنصر ایلتای تیتکین» می‌باشند.

 

[ATENA_A]

بقعه پیر بنایی است به شکل مربع مستطیل به ابعاد 6/65×6/45 متر که در جنوب شرقی تاکستان واقع شده است. این بنا در نهایت سادگی شیوه معماری استواری دارد و از استحکام و زیبایی آجرکاری‌های دوره سلجوقی بهره‌مند است. این آجرکار‌ی‌ها در نمای ورودی و نیز در قسمت داخلی هشت وجهی زیر گنبد به خوبی نمایان است. در این قسمت نگاره‌هایی به شکل صلیب شکسته و تکه‌های کوچک گچبری مشاهده می‌شود.

قدیمی‌ترین تصویر این مقبره را فلاندن در سال 1841 میلادی تهیه کرد که در آن روزگار از آبادی و رونق بیشتری برخوردار بوده است. او می‌نویسد: ««سیاده» تنها چیز ویژه مربوط به خود داشت و آن دیوارهایی است که به بروج متکی هستند و از آجر ساخته شده‌اند و بدین لحاظ حصار مستحکمی جهت سیاده فراهم ساخته‌اند. خانه کدخدا در بین خانه‌ها مشخص است. نوک گنبدهای مساجد از بال و پر سفید لک‌لک‌ها می‌درخشد که در این محل آشیانه دارند و مساجد بدین وسیله تشخیص داده می‌شود. بیرون سیاده، خرابه‌ای دیدم که جلب توجه مرا نمود و حدس زدم باید مقبره‌ای باشد، چه شکل خاصی داشت. بر روی محوطه‌ای مربع شکل و آجری گنبدی زده‌اند که خسارت کلی دیده اما دیوارهایش تزئیناتی از آجرهای کوچک به احجام مختلف دارد. کنگره و کیلویی‌هایش روی هم قرار گرفته و تنها دری داشت که در اثر آوار زیاد مسدود شده بود. وضع منظره این بنا شباهتی به سبک هندی و بایستی از دوره مغولان باشد».

 

[ATENA_A]

قلعه دختر در 20 کیلومتری شهرستان تاکستان در حوالی ضیاءآباد و در مجاورت روستای آبکلو بر بالای یک کوه سنگی قرار دارد. این قلعه که بقایای دژ عظیم و شکوهمندی متعلق به دوره ساسانی می‌باشد از کیلومترها مسافت قابل مشاهده است.

این قلعه از سه طرف به پرتگاه‌های عمیق منتهی می‌شود و تنها راه ورود به آن از سوی جنوب است. در مسیر منتهی به قلعه آثاری از سکوهای متعدد مشاهده می‌شود که نشانگر آن است که در زمان آبادانی قلعه این پله‌ها جهت دسترسی به آن ساخته شده‌اند. دیوار بلندی که با سنگ لاشه و ملاط ساخته شده است و ضخامت بیش از 3/60 متر دارد، از استحکام و پایداری این دژ دفاعی حکایت دارد. از ویژگی‌های این قلعه چشم‌انداز وسیع و اِشراف بر تمام دشت گسترده قزوین، ترکیب شگفت‌آور سنگ لاشه با آجر، فرورفتگی‌ها و برجستگی‌های موزون در سطح دیواره قلعه، تزئینات بسیار زیبا و مقرنس و طرح‌های دیگر می‌باشد.

قلعه دختر به زبان مردم منطقه «قِز قلعه» نامیده می‌شود. «قِز» در زبان ترکی به معنی دختر می‌باشد.

 

[ATENA_A]

امامزاده علاءالدین در 30 کیلومتری شهر آوج در حاشیه روستای امامزاده علاءالدین در دامنه کوه قوزی قرار دارد. بنای بقعه به شکل مربع مستطیل و به ابعاد تقریبی 5/15×5/14 متر است و بر روی سکویی به ارتفاع 1 متر قرار دارد. داخل بنا فاقد تزئینات و جبهه خارجی آن دارای قاب‌بندی و طاق‌نما است. این بنا احتمالاً متعلق به دوره صفویه می‌باشد.

 

[ATENA_A]

امامزاده عبدالله در مجاورت روستای فارسجین از توابع بخش ضیاءآباد شهرستان تاکستان قرار دارد و از آثار به جا مانده از قرن ششم هجری قمری می‌باشد. قسمت اصلی این بنا عبارت از یک هشت ضلعی است که بر روی آن قسمت گردنی گنبد با ارتفاع 3 متر و محیط 18/45 متر ساخته شده و گنبدی مخروطی با ارتفاع 7/5 متر بر فراز آن برپا گشته است.

 

[ATENA_A]

امامزاده منصور در میان گورستان روستای منصور بخش آوج شهرستان بوئین زهرا قرار دارد. بنای امامزاده دارای نقشه مربع شکل است. گنبد دوپوش بنا به وسیله هشت خشخاشی به آهیانه تکیه دارد. بنا به جز نقوش گره‌بندی، تزئینات دیگری ندارد. معماری بنا مشابه معماری صفویه است و احتمالاً به آن دوران تعلق دارد ولی مشخص نیست این آرامگاه متعلق به چه کسی می‌باشد.

 

[ATENA_A]

کاروانسرای شاه عباسی در وسط شهر آوج قرار دارد و وسعت تقریبی آن 55×58 متر می‌باشد و دارای طرح دو ایوانی است. شالوده کاروانسرا از سنگ‌های لاشه و قلوه سنگ بنا شده و روی آن آجرچینی شده است. کاروانسرا از داخل دارای دو ایوان و 24 ایوانچه است و در پشت اکثر آن‌ها، حجره‌ها واقع شده‌اند که چهار عدد از آن‌ها به شترخان کاروانسرا راه دارند. شترخان به صورت راهرویی طویل با پوشش طاق و تَویزه است و زیر هر طاق نمای آن سکویی جهت باراندازی قرار دارد.

این کاروانسرا از جمله منزلگاه‌هایی است که در مسیرهای اصلی کشور و به دستور شاه عباس صفوی بنا شده و در سال 1040 هجری قمری در زمان پادشاهی شاه صفی به پایان رسیده است. متأسفانه این بنا در زلزله تیر ماه سال 1380 خورشیدی آسیب‌های جدی دید.

 

[ATENA_A]

تپه زاغه با وسعت حدود 20 هزار مترمربع در 8 كیلومتری شمال شرق دهستان سگزآباد از توابع شهرستان بوئین زهرا قرار دارد. این تپه تقریباً به شکل مدور و رأس آن كمتر از یک متر از سطح زمین‌های اطراف بالاتر است.

در بررسی‌های اولیه این تپه، بقایای یكی از اولین اجتماعات كشاورزی به دست آمده كه معرِّف یكی از مكان‌های اولیه استقرار در ایران است. تاریخ تقریبی استقرار در زاغه به اواخر هزاره 6 قبل از میلاد باز می‌گردد که با مهاجرت اهالی این مکان به نقطه‌ای دیگر، این محل به كلی متروک شد. به نظر می‌رسد تپه زاغه قدیمی‌ترین بقایای باستانی را دربر دارد و پس از متروكه شدن آن، استقرار در تپه باستانی قبرستان آغاز شده است. معماری بناهای زاغه اكثراً با چینه و خشت بوده و برای پوشش سقف آن‌ها از تیرهای چوبی استفاده شده است. برای پخت و پز نیز از انواع اجاق در اتاق‌ها بهره می‌جستند. سفال‌های تپه زاغه به رنگ قرمز یا نخودی با سطحی صیقل یافته است که اكثراً توسط سفالگران محلی در خارج از روستا پخته می‌شده است. برخی از سفال‌های این تپه، منقوش و عمدتاً دارای اشکال هندسی می‌باشند.

اشیای به دست آمده از این تپه عبارتند از ریتون‌های كره‌ای، مخروطی و استوانه‌ای شکل، مُهر، پیكرک (مجسمه‌های كوچک) حیوان و انسان، تیغه و آثار سنگی و استخوانی.

از سال 1349 خورشیدی حفاری‌هایی توسط هئیت‌های باستان‌شناسی دانشگاه تهران در این مكان انجام شده است. اشیای زیر از تپه زاغه به دست آمده‌ که در حال حاضر در موزه باستان‌شناسی دانشگاه تهران نگهداری می‌شوند.