تهران معرفی استان تهران و مناطق دیدنی آن

[ATENA_A]

تپه ترپاق قلعه تهرانˈ در فاصله یک کیلومتری جنوب غربی دهستان فیلستان و در جنوب جاده فیلستان به پویینک واقع شده است. ارتفاع آن از سطح زمین های اطراف حدود ۱۲ متر و دارای وسعتی حدود ۲۰ هزار متر مربع است.

ترپاق قلعه در دوره اسلامی بر روی تپه تاریخی با استفاده از مصالح خشت و گل ساخته شده است. ترپاق در اصطلاح زبان ترکی به معنای خاک است و این قلعه نزد اهالی منطقه به تریاق قلعه یعنی قلعه خاکی یا گلی معروف است.

هم اکنون بخش هایی از برج و باروی قلعه باقی مانده و براساس سفال های بدست آمده ازآن می توان قدمت تپه را به هزاره اول قبل از میلاد نسبت داد.

 

[ATENA_A]

موزه جهان نما تهران در ضلع غربی کاخ صاحبقرانیه قرار دارد و در واقع جزیی از بنای این کاخ است. این مجموعه در میدان شهید باهنر یا نیاوران واقع است. در سال ۱۳۵۵فضایی در این کاخ برای نگهداری آثار و اشیاء هنری اهدایی و یا خریداری شده با چهار سالن در طبقه همکف و یک سالن در زیرزمین در نظر گرفته شد.
بر سقف تالار میانی موزه جهان نما، نقاشی روی چوب با نقوش گل و مرغ شیراز به چشم می خورد. این موزه در بهمن ماه سال ۱۳۷۶ جهت بازدید عموم گشایش یافت.
آثار موجود در موزه جهان نما در دو بخش هنر پیش از تاریخ و آثار هنرهای تجسمی معاصر ایران و جهان به نمایش درآمده اند. از جمله می‌توان به آثار بجامانده از تمدن‌های باستانی پیش کلمبیایی، مفرغ های لرستان، سفالینه ‌های املش، هنرهای سرخپوستان آمریکای شمالی مربوط به هزاره های اول و دوم پیش از میلاد اشاره کرد.
همچنین آثاری از هنرمندان معاصر ایرانی همچون سهراب سپهری، ناصر اویسی، فرامرز پیلارام، جعفر روحبخش، پرویز کلانتری، بهمن محصص، سیراک ملکونیان، ژازه طباطبایی، مش اسماعیل، پرویز تناولی و هنرمندان غیر ایرانی چون ژرژ براک، پل گوگن، پل کله، پابلو پیکاسو، کامیل پیسارو، پیر آگوست رنوار، دیگو جاکومتی، فرنان لژه و مارک شاگال در موزه جهان نما برای نمایش عرضه شده اند.

 

[ATENA_A]

ﻣﻮزه ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ پردیسان تهران در فضایی با مساحت داخلی ۱۸۰۰ متر مربع در شمال غربی تهران واقع شده است و در فروردین ۱۳۸۳ افتتاح گردیده است. ﻣﻮزه ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ پردیسان با تاکید بر اهمیت و ارزش تنوع زیستی و در راستای وظایف قانونی سازمان حفاظت محیط زیست ایجاد شده است و هدف مدیریت موزه همواره این بوده است که با استفاده از کادر کارشناسان خود نقش موثری در تحقیقات، اطلاع رسانی و آموزش برای گروه های مختلف سنی و علاقه مندان به محیط زیست ایفا نماید.

اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺼﻮرت ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺗﺨﺼﺼﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﮔﯿﺎﻫﯽ، ﺟﺎﻧﻮری و ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﺳﻨﮓ و ﮐﺎﻧﯽ و ﻓﺴﯿﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻀﺎی داﺧﻠﯽ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎی ﻣﻮزه ﺗﻨﻮع زﯾـﺴﺘﯽ ﺑـﺎ اﻟﻬـﺎم از ﻃﺒﯿﻌـﺖ اﯾـﺮان، ﺟﻬـﺎن و زﯾـﺴﺘﮕﺎﻫ ﻬﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺟﺎﻧﻮران ﻃﺮاﺣﯽ و ﻓﻀﺎﺳﺎزی ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﻣﻮزه ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪی ﺑﺮاﺳﺎس ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻗﺎره ای – زﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪد در ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ

ﺷﺎﻣﻞ ﻏﺮﻓﻪ ﻫﺎی ذﯾﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ :

ﻏﺮﻓﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻨﻘﺮضﺷﺪه اﯾﺮان : اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﯿﺮاﯾﺮاﻧﯽ و ﺑﺒﺮ ﺧﺰری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دو ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﻨﻘﺮض ﺷﺪه اﯾﺮان ﻃﯽ ﯾﮏ ﻗﺮن اﺧﯿـﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ.

ﻏﺮﻓﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﯿﺎب اﯾﺮان : ﺷﺎﻣﻞ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺤﯿﻂزﯾﺴﺖ ﺗﺤﺖ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﻗﺮاردارﻧﺪ ﮐﻪ ازآن ﺟﻤﻠﻪ می ﺘﻮان ﺑﻪ ﯾﻮز ﭘﻠﻨﮓ آﺳﯿﺎﯾﯽ، ﮐﺮوﮐﻮدﯾﻞ ﭘﻮزهﮐﻮﺗﺎه اﯾﺮاﻧﯽ،ﻫﻮﺑﺮه، ﺳﯿﺎه ﺧﺮوس و ﺧﺮس ﺳﯿﺎه آﺳﯿﺎﯾﯽ اﺷﺎره ﻧﻤﻮد.

ﻏﺮﻓﻪ ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ اﯾﺮان : اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ در ﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﮔﻮﻧﻪ ﻫـﺎی ﭘﺴﺘﺎﻧﺪاران، ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن اﯾـﺮان ﺑـﻮده ﮐـﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻨـه ﮐﺜﺮت ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﮐﺸﻮرﻋﺰﯾﺰﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. از اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮان ﺑـﻪ ﮔـﻮزن زرد اﯾﺮاﻧـﯽ و ﮔﻮر اﯾﺮاﻧـﯽ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﺷﺎﺧﺺ اﯾﺮان و ﮐﻞ ﺑﯿﺴﺘﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ دارای رﮐﻮرد ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ، اﺷﺎره ﻧﻤﻮد.

ﻏﺮﻓﻪ ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﺟﻬﺎن: ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﭘﺴﺘﺎﻧﺪاران و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن از ﺑﯿﺎﺑﺎن های آﻓﺮﯾﻘﺎ ﺗﺎ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﺑﻮده، ﮐﻪ از ﻟﺤﺎظ اﺑﻌﺎد و ﺑﺰرﮔﯽ ﺟﺜﻪ، ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰی را ﺑﺮای ﺑﺎزدﯾﺪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﻮزه ﻓﺮاﻫﻢ آورده اﺳﺖ.

ﻏﺮﻓﻪ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس : در اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﺳﻌﯽ ﺷﺪه ﺗﻠﻔﯿﻖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی آﺑﺰی و ﺧﺸﮑﯽ زی ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﯾﻮراﻣﺎی ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎی ﺣﺮا و ﻣﺎﮐﺘﯽ از ﻧﻤـﺎی ﺳـﺎﺣﻠﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺗﺪاﻋﯽ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻓﺎرس ﺑﺎﺷﺪ.

ﻏﺮﻓﻪ ﻗﺎره آﺳﯿﺎ : اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ درﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﻗﺎره آﺳﯿﺎ ﺑﻮده ﮐﻪ از آن ﺟﻤﻠﻪ می ﺘﻮان ﺑﻪ ﺑﺒﺮ ﺑﻨﮕﺎل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﻮﻧـﻪ ﺷـﺎﺧﺺ ﮐـﺸﻮرﻫﻨـﺪ و ﮐﻞ ﻣﺎرﺧﻮر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ رﮐﻮرد ﮐﺸﻮر اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن اﺷﺎره ﻧﻤﻮد.

ﻏﺮﻓﻪ ﻗﺎره اروﭘﺎ: ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﻨﻮع اﻧﺪک ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ ﻗﺎره وﺳﻌﺖ ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﻣﻮزه ﺑﻪ آن اﺧﺘﺼﺎص داده ﺷﺪه، ﮐﻪ از ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی اﯾـﻦ ﻗﺎره، ﺷﺎﻣﻮا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻏﺮﻓﻪ ﻗﺎره آﻓﺮﯾﻘﺎ : آﻓﺮﯾﻘﺎ ﻗﺎره ای ﻏﻨﯽ از ﺗﻨﻮع زﯾﺴﺘﯽ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻃﺒﻊ آن ﻣﺘﻨﻮع ﺗﺮﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ در ﻣﻮزه ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎی اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﻣﺘﻌﻠـﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده آﻧﺘﻠﻮپﻫﺎﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻏﺮﻓﻪ ﻗﺎره آﻣﺮﯾﮑﺎ : اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ از ﭘﺴﺘﺎﻧﺪاران و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را درﺧﻮد ﺟﺎی داده ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ از اﯾﻦ ﮔﻮﻧـﻪ ﻫـﺎ در ﺣـﺎل ﺣﺎﺿـﺮ، ﺗﻨﻬـﺎ در ﻗـﺎره آﻣﺮﯾﮑﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﯿﺮﮐﻮﻫﯽ (ﭘﻮﻣﺎ) و ﺟﮕﻮار اﺷﺎره ﻧﻤﻮد.
ﻏﺮﻓﻪ ﻗﺎره اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯿﻪ : اﯾﻦ ﻏﺮﻓﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﮔﻮﻧﻪ اﻣﻮ (Emu) ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺮﻧﺪه ﻣﻄﺮح ﮐﺸﻮر اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎ وﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺠـﺴﻤﻪ ﮐﺎﻧﮕﻮروﻫـﺎی ﺧﺎﮐـﺴﺘﺮی و ﻗﺮﻣـﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻏﺮﻓﻪ زﯾﺴﺘﮕﺎه ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮب : در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ، ﻣﺎﮐﺘﯽ از ﭘﻨﮕﻮﺋﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮب ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.

اگر علاقمند به بازدید از موزه های حیات وحش هستید همچنین می توانید از موزه های موزه حیات وحش هفت چنار تهران و موزه حیات وحش دارآباد تهران نیز بازدید کنید

 

[ATENA_A]

استودان گبرها یا استخوان‌دان گبرها، در شهر ری و دامنه شمالی کوه بی‌بی شهربانو قرار دارد. در این محل زرتشتیان اجساد مردگان خویش را طعمه حیوانات می‌ساخته‌ و پس از جدا شدن گوشت و خشک شدنش، استخوان ها را در استودان که معمولا ً از سنگ یا آهک یا گل می‌ساختند قرار می‌دادند.
تاریخ احداث این دخمه، ظاهراً به زمان ساسانیان یا شاید جلوتر از آن برسد. در این مکان آنها اجساد مردگان خویش را طعمه حیوانات می‌ساخته‌اند چون طبق آیین و اعتقادشان، دفن مرده در خاک، یا انداختنش در آب خروشان رودخانه و یا حتی سوزاندن شان در آتش حرام است، زیرا عناصر چهارگانه (آب، باد، آتش و خاک) را مقدس و به آلودگی کشاندنشان را امری ناشایست می‌دانستند.

 

[ATENA_A]

حمام نواب از جمله آثار دوره قاجاریه شهر تهران است و در خیابان 15 خرداد شرقی کوچه بیک دامغانی( بازارچه نواب سابق) قرار دارد .
در اولین نقشه‌های تهیه شده تهران به نام گذر حمام نواب ذکر شده است. این بنا توسط زنانی به نام‌های سارا سلطان خاتون و سارا حاجر خاتون که دختران فردی به نام نواب بوده‌اند ساخته شده است.

حمام نواب، پاتوق فرهنگی بافت تاریخی شد

حمام نواب برای جلوگیری از اتلاف گرما و امکان استفاده از آب قنوات و چشمه‌ها به برای استحمام، پایین‌تر از سطح زمین ساخته شده است.

مصالح به کار رفته در ساخت این بنا شامل آجر، آهک، ساروج، سنگ و کاشی است. در این بنا پس از مرمت، از سیمان نیز برای حفظ آن استفاده شده است.

حمام نواب دارای بخش‌هایی چون هشتی، سربینه، تنظیف گرمخانه، سرویس بهداشتی، خزینه، استخر و ستون است.

چیزی که در معماری این بنا مشهود است کاربندی و وجود آهک روی سطح بنا بسیار محدود بوده که حاکی از وجود تزیینات قابل توجه در آن است و نشان از ذوق و استعداد هنری معمار آن دارد.

این حمام دارای کتیبه کاشی‌کاری شده بوده و از آن برای صحنه‌های از فیلم قیصر استفاده شده است.

حمام نواب در سال 1390 تغییر کاربری داد و به همت شهرداری منطقه ۱۲ و اتحادیه صنایع دستی کشور و سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان تهران به مرکز صنایع دستی شهر تهران تبدیل شد.

حمام نواب در سال 1385 توسط سازمان میراث فرهنگی با شماره 16225 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید.

 

[ATENA_A]

دریاچه مصنوعی با سطح ۲۲۰ هزار متر مربع و گنجایش ۶۰۰ هزار متر مکعب در شمال استادیوم یکصد هزار نفری بعنوان مرکز ورزشی، تـفریحی احداث شده است .
دو جاده پیاده رو یکی در سطح پائین و یکی در سطح بالا و یک جاده ماشین رو در بالا تعبیه شده است و دور تا دور دریاچه چمن کاری شده است .
در آغاز سه رستوران در شمال، شرق و غرب برای مردم تاسیس شده بود که فقط رستوران شرقی باقیمانده است.
عمق متوسط دریاچه ۴ متر می باشد، طول آن ۱۲۰۰ متر و عرض آن ۱۸۰ متر است .
این در یاچه تقریبا به صورت طبیعی وجود داشت و خاکریزهای استادیوم یکصد هزار نفری از این محل تامین شده است .
در این دریاچه انواع رشته های قایقرانی ( کایاک ، کاناپلو ، کانو کانادایی و …. ) و اسکی روی آب انجام می شود .

 

[ATENA_A]

پنج محله، پنج نام! این تمام چیزی است كه كن امروز از بزرگی و شكوه گذشته به یادگار دارد. كنی كه یك روز محدوده اش از میانه جاده چالوس بود تا جنوب شهر تهران، امروز در این پنج محله خلاصه می شود. سرآسیاب «جردن» كن! می توان گفت سرآسیاب «جردن» كن است. در ضلع شمالی و نزدیك به شهران و جاده سولقان. به همین خاطر از شمال منطقه ـ سرآسیاب ـ شروع می كنم. به هرحال در این بلاد تمام رده ها به شمال شهر ختم می شود!اما قبل از وارد شدن به محله، طرح این پرسش بد نیست كه چرا «سرآسیاب»؟ می گویند در كن آسیاب های زیادی وجود داشته و یكی از آنها در نزدیكی تكیه كنونی سرآسیاب بوده. در حول این یك محل و در كنار نانوایی محله جایی وجود داشته به نام «سوختون» كه در آنجا هیزم می ریختند تا نان بپزند و چون نزدیك به آسیاب بوده این محل به سرآسیاب مشهور شده. طبق آنچه از روستاهای كهن در دست است، بیشتر این روستاها محلی به نام سرآسیاب دارند و آنهم به خاطر وجود آسیاب در زندگی آن روز این جماعت است. درقاضی و كوچه های تودرتو كوچه های در قاضی عموماً پیچ در پیچ اند. از این كوچه پسكوچه های تنگ و پیچ در پیچ راهی می یابم به امامزاده در قاضی یا امامزاده كابل حسین! به داخل حرم امامزاده می روم. اتاقی كوچك كه قبری را در میانه خویش جای داده! روی سنگ قبر بدون حفاظ امامزاده نوشته شده: «از فرزندان امام سجاد كه در كن در كوچه گهوارتراشان به مدت سه روز در منزل شخصی به نام حاج احمد حلوایی بودند، مأموران اطلاع پیدا كردند و ایشانرا به شهادت رسانیدند.» قدمت كن و محله های وابسته درست معلوم نیست. حداقل اهالی درست از آن اطلاعی ندارند. اما گویا در زمان تجدید بنای ساختمان مسجد كه قبل ها فقط یك دیوار گلی داشت سنگی پیدا می شود با نوشته ای كهن كه مربوط می شده به هزار و صدو هفتاد سال پیش! اما شاید معماتر از قدمت نام در قاضی باشد كه اتفاق اهالی از معنای آن بی خبرند. تنها و تنها می گویند و بیشتر نیز در پی آن كه بفهمند این نام یعنی چه نیستند. اما احتمالاً و به قول یكی از اهالی محل سكونت یك قاضی یا یك عالمی بوده است و گمان می رود كه «دارقاضی» یا «دارالقاضی» باشد. كه امروزه به درقاضی تبدیل شده. میون ده یا محله حاج فتاح «میون ده» همانطور كه از نامش پیداست، در میانه كن واقع شده است. نمی دانم رونق آن روزهای میون ده چگونه بوده است، اما امروزه كه چندان رونقی ندارد، خلوت شده و بدون تب و تاب. حاج اسدالله فتاح از آنگونه آدم هاست كه در اولین نگاه به نظر می آید شناسنامه محله است. من همین فكر را می كنم و به همین خاطر «میون ده» را محله حاج فتاح نامگذاری كردم. به نزدیكی خانه حاج اسدالله و خیابان حاج فتاح می رسم. گویا حدسم درست بود. حیاط كوچك و شاداب خانه، میزبان گپ كوتاه من و حاج اسدالله است ،می گوید: «تمام محله ها با هم دعوا داشتند! هیچ كس از «میون ده» مثلاً به سرآسیاب نمی رفت. خیلی بد بود، اما الان خوب شده. خدا رحمت كند حاج آقا تهرانی را كه همه را صلح داد. اعمال او باعث شد كه صلح و صفا برقرار بشه.» بالون، پایین یا بالای ده؟! می گویند قدیمی ترین محله كن از میان این پنج محله و اماكن كهنی كه حتی نشانی هم ازشان نیست محله بالون است. به قول رندان كنی مكان هبوط آدم (ع) در این زمین بوده. یعنی«سراندیب» كن! گشت در كوچه های بالون نكات جالبی را پیش روی آدمی می آورد. اینكه بیشتر پیرمردهای بالون صندلی تاشویی دارند كه در كوچه و خیابان روی دوش می گذارند و هر جا احساس خستگی كردند، باز می كنند و رویش می نشینند. نمونه ابوالقاسم یعقوبی با هفتادسال سن كه در حین گپی كوتاه نكات جالبی را نیز به ما گفت. نكاتی از محله بالون و گذشته اش! این پیرمردها تاریخ زنده این محله اند و خاطراتشان به اندازه كتابی قطور است كه حوصله ای می خواهد تا آن را از سـ*ـینه اینان بیرون بكشد.بالون اماكن كهن زیادی دارد. از مسجد و حسینیه و حمام گرفته تا آب انبار و درختان كهن! می گویند از اماكن بسیار قدیمی كه شناسنامه محله و حتی كن محسوب می شود. «تكیه» بالون است. مدتی نمی گذرد كه در هنگام تعمیر این تكیه به سنگ نوشته ای برخورده اند كه نشان از «وقف كنندگان» این تكیه می دهد. سنگی قدیمی كه الان در دیواره كناری تكیه كار گذاشته شده. اما اهالی می گویند قدمت این تكیه بیش از سیصدسال است. اگر چه به نظر می رسد از این هم بیشتر باشد. محله بالون با چهارهزارنفر جمعیت امروز از محله های پرجمعیت كن است كه در ضلع جنوبی این منطقه واقع شده با محصولاتی كشاورزی مانند: گندم، سیب، توت، انار، خرمالو و …! البته گندم در سال های دوردست كشت می شده و امروزه زمینی برای كشت گندم در این اطراف نیست. در بالون یكی دو قنات جاری است كه یكی از آنان قنات فرمانفرما نام دارد كه حكایت طولانی و جالبی دارد. اما از آن جالب تر و حیرت انگیزتر مسجد قدیمی سر چاه است كه جزو میراث فرهنگی شناخته شده. در مسجد دوچنار قدكشیده كه طبق محاسبات قدمت آنها به بیش از نهصدسال می رسد. اسماعیلیان یا همون اسمالون خودمون اسمالون یا اسماعیلیان محله ای است در حاشیه كن و ضلع غربی كن. چیزی از اسمالون در دست نداشتم حتی نمی دانستم چرا اسماعیلیان؟! آیا خاندانی در این محله سكونت داشتند یا …! به هرحال برای روشن شدن نكات تاریك بحث به سراغ حاج شعبان علی از اهالی قدیمی رفتم. حاج شعبانعلی درست نمی داند. ولی احتمال می دهد قدمت اسمالون به بیش از چهارصد یا پانصدسال برسد. بناهای قدیمی مانند آب انبار و حمام كه نشان می دهد قدمت این محله شاید از آنچه می پندارند بیشتر باشد. این حمام توسط میراث فرهنگی ضبط شده است . + نوشته شده در دوشنبه بیست و هفتم شهریور 1391ساعت 12:9 توسط فهیمه محمدخانی | یک نظر ________________________________________ پیست اسکیت رود دره کن هم به بهره برداری رسید نصب آلاچیق، تامین روشنایی و احداث پیاده رو از جمله طرح هایی است که در راستای تامین رفاه شهروندان اجرا شد. به منظور توسعه فضای ورزشی و تفریحی پیست اسکیت رود دره کن در زمینی به مساحت 1750 متر مربع احداث و به بهره برداری رسید. حمیدرضا معظمی، معاون حمل و نقل و ترافیک منطقه با بیان اینکه منطقه 5 از ظرفیت های مناسب در ایجاد فضاهای گردشگری و تفریحی برخوردار است گفت: به منظور استفاده بهینه از ظرفیت های موجود و ایجاد و توسعه فضاهای ورزشی و تفریحی همزمان با اجرای طرح ساماندهی رود دره کن پیست اسکیت احداث و به بهره برداری رسید. وی پیست دوچرخه سواری و جاده تندرستی را از دیگر فضاهای تفریحی ایجاد شده در رود دره کن برشمرد و گفت: با توجه به استقبال شهروندان از امکانات موجود پیست اسکیت در راستای تکمیل و توسعه مجموعه های تفریحی و ورزشی در زمینی به مساحت 1750 مترمربع احداث شد. معظمی با بیان اینکه نرده گذاری حریم پیست ها با حذف ایمن سازی انجام شده است گفت: نصب آلاچیق، تامین روشنایی و احداث پیاده رو از جمله طرح هایی است که در راستای تامین رفاه شهروندان اجرا شد. معاون حمل و نقل و ترافیک در پایان با اشاره به اختصاص 100 میلیارد ریال اعتبار برای طرح ساماندهی رود دره کن گفت: ایجاد قطب گردشگری ساماندهی رود دره کن و توسعه و تکمیل مجموعه گردشگری کوهسار از جمله برنامه ها و چشم اندازهای پیش بینی شده بلند مدت منطقه است. از کن می نویسم ؛ کن منطقه ای در شمال غرب تهران است که در جنوب روستاهای سولقان و امامزاده داوود واقع شده و اتوبان همت کن را به نیمه تقسیم کرده است معمولا در کتابها و هنگام گفتگو های عامیانه از کن به عنوان دره کن یا شهر توت نام بـرده می شود و به این علت به کن دره کن می گویند که تقریبا می توان گفت قسمتی از کن را کوهها احاطه کرده است و کن به مانند دره ای در این کوهها می ماند و به همین علت در کن آب و هوایی تقریبا مانند آب و هوای شمیرانات معتدل و خنک وجود دارد و از این جهت به کن شهر توت می گویند که اغلب افراد ساکن کن در گذشته صاحب زمین های توت بوده اند که متاسفانه بیشتر انها در طرح اتوبان همت از بین رفت و ما بقی هم به صورت چهاردیواری درآمده و اجاره داده شده است. محله های کن کن به 5 محله تقسیم می شود که هر محله تا محله دیگر مرز مشخصی دارد و هر محله برای خود یک حمام ، تکیه و حسینیه و چندین مسجد و قبرستان مخصوص به خود دارد . در بعضی از محله ها مدارسی نیز وجود دارد . محله سرآسیاب : می گویند در قدیم در آن آسیاب وجود داشته است و تمام خانه های کن در حاشیه این آسیاب شکل گرفته اند به همین خاطر به آن سرآسیاب به معنی بالای آسیاب می گویند. محله اسماعیلیان : در قدیم فرقه ای به نام اسماعیلی که بسیار جنگجو بودند وارد این محله از کن می شوند و به این خاطر به این محله اسماعیلیان می گویند و کار آنها دامداری ، زمینداری و ساختن وسایل جنگی بوده است . محله میانده : این محله در وسط کن قرار دارد و به همین خاطر به آن میانده می گویند محله دارقاضی : این محله در قسمت غربی کن واقع شده و به این خاطر که فرد عادلی که به لقب قاضی در آنجا به مردم دار قالی می داده است و مردم قالی می بافتند به محله دار قاضی شهرت یافته است. محله بالان : این محله نیز همزمان با ساخته شدن محله سراسیاب آباد شده و در قسمت جنوبی کن قرار داد و چون در قدیم مردم این محله پالان می دوختند و همراه با محصولات کشاورزی به شهر می بردند و در بازار پالان دوزان می فروختند به همین علت به این محله محله بالان می گویند . در قدیم هر محله برای خود آب انباری داشته که اکنون آثاری نه چندان زیاد از آنها باقی مانده است و بعضی از این محله ها دارای خزینه بوده اند خزینه بدین صورت بوده است که حوضی در وسط گرمابه بوده است که از آن آبی برداشته و خود را تمیز می کردند و در آخر به داخل حوضی رفته و خود را با آب تمیز شستشو می دادند ونمونه از این خزینه ها در محله اسماعیلیان باقی مانده ولی به علت تخریب زیاد در آن بسته است .

 

[ATENA_A]

یکی از قلل سرسخت البرز مرکزی، قله آسمان‌کوه است. آسمان‌کوه در جنوب البرز مرکزی و شمال دشت لار و نزدیکی‌های روستای گرمابدر واقع می‌باشد. گرمابدر آخرین روستای منطقه رودبار قصران در ۵۰ کیلومتری تهران است که برای رسیدن به آن باید از تهران این مسیر را پیمود: تهران ـ گردنه قوچک ـ فشم ـ حسن‌در ـ سه‌راه لالان ـ آبنیک و در انتها گرمابدر و گردنه خاتون‌بارگاه

 

[ATENA_A]

دو برار مرتفع ترین خط الرأس رشته کوه های فیروزکوه است و در حد فاصل دو جاده هراز تا جاده فیروزکوه و در جناح جنوبی این رشته کوه ها قرار دارد.

بررسی توپوگرافی قله : خط الرأس 75 کیلومتری دو برار از جنوب بخش پلور در جاده هراز آغاز و با تشکیل قلل مرتفع متعددی از جمله بزم چال یا چنگیزچال، پروانه، انگمار، دوبرار، سوزچال، قره داغ، قیاق لکه و شاه تپه به نمرود در جاده فیروزکوه می پیوندد. دریاچه تار و رودخانه های دلیچای و تار در جنوب خط الرأس و رودخانه نمرود و لاسم در شمال آن جریان دارند. این خط الرأس از طریق یال و قله کم ارتفاع 3208 متری سیاه ریز به کوه پاشوره و سایر جناح ها کاملاً آزاد می باشد.

ویژگی خاص : برف دائمی و برفچال در میان گرده های شمالی این خط الرأس همواره وجود دارد و دریاچه تار و هویر از ویژگی های طبیعی منطقه می باشد.

مسیر صعود به قله : پلور را به قصد منطقه ای در میان دو کوهستان مرتفع و سردسیر پشت سر می گذاریم. از کنار دماوند با شکوه می گذریم. از پلی بزرگ بر روی رودخانه عبور کرده و به سمت زیار که نخستین آبادی مسیر است می رویم. در امتداد خط الرأس پر برف دوبرار به آبادی کوچک ل*ـاسُم می رسیم.منظر کوهستان دوبرار با شکوه و زیباست.رودها وچشمه ها از هر سو روانند و تکه برف های بزرگی و جناح های شمالی را دوبرار پوشانده است. از ده خارج شده و سپس از رود خانه گذشته.

(1) در میان دره ای که تپه سیاه ریز آن را از شرق احاطه کرده به سمت یال انگمار به پیش می رویم.

ابتدای یال انگمار با شیب تندی توأم است که پس از مدت زمان اندکی به یک قله فرعی کوتاه می رسد.(2) از آن سوی قله سرازیر می شویم. و مجدداً مسیر سنگلاخی پر شیب دیگری را پیش رو داریم. از میان گرد ه سنگی بالا می کشیم.این مسیر پس از مدتی بر روی یال مرتفع انگمار قرار می گیرد که باسربالایی تندی همراه است.مسیر همچنان ارتفاع می گیرد. و زمانی که به پشت سر خود نگاه می کنیم دماوند با شکوه را می بینیم که به تدریج از پشت کوه عبرت سر برمی آورد. به نظر می رسد اگر دستی بلند کنیم می توانیم یال هاو دره هایش را حتی لمس کنیم.قله غربی دوبرار با دیواره های سیاه رنگش در سمت چپ ما دیده می شود. ارتفاع هر لحظه بیشتر و لبه یال باریک تر وپرشیب تر می شود استراحت کوتاهی کرد ه با تغییر مسیر یال به سمت راست پای برقله 4150 متر انگمار می نهیم.(3) دیدار از گوهر فیروزه ای رنگ دریاچه تار در زیر قله وپس ازآن برج های برفی زرین کوه و دیواره هایش لـ*ـذت بخش و روح افزاست. از قله کمی ارتفاع کم کرده،برروی لبه خط الرأس سنگی وخاکی که به سمت شرق کشیده شده است از شیب نسبتاً تندی بالا می رویم. به نظر می رسد قله برفراز این سر بالایی باشد. اما نه، این که قله فرعی کاذب است. وقتی برفراز آن می ایستیم قله دوبرار غربی با مسیر ملایم در روبه روی ما قرار دارد. پس عزممان را جزم کرده واین قسمت را نیز به آهستگی صعود می کنیم. از فراز قله 4250 متری دوبرار شرقی به یک باره در جلوی دیده گانمان سراز خط الرأس به در می آورد. و مسیر را کمی به سمت جنوب متمایل می کنیم از روی یک خط الرأس سنگلاخی با صرف مدت زمان کوتاهی بر بلندای دوبرارشرقی می رسیم. دیدگاه های اطراف زیبا و بی بدیل اند. در جنوب کوهستان قوچ وزرین کوه، در شرق قلل ادامه خط الرأس و قله هایی چون سوزچال،رخش،کمرپشت،قره داغ در شمال پاشوره بزرگ وهلزم ولهرک درشمال غربی دماوند، میشینه مرگ، امیری، ساهون، زیره وره و کوه زنگرزدگان ودر جناح های شمال غربی وغربی کوه های البرز مرکزی به ویژه خلنو که چون عقابی تیزچنگ برفراز آن بال گشوده دیده می شود. از قله به سمت قله غربی و سپس تا نزدیکی قله کاذب اول باز می گردیم و این بار از مسیر سراشیبی نسبتاً تندی در میان قله غربی وقله فرعی با احتیاط وآرام به درون کاسه یک برفچال فرود می آییم. انتهای این کاسه به دشتی در سـ*ـینه کش حد فاصله دو گرده صخره ای سرسبز وزیبا با چشمه فراوان می رسد. در انتها نیز به رودخانه ل*ـاسُم وسپس به ده باز می گردیم. بهترین زمان صعود به دوبرار در اواخر تیر ماه و برای دوست داران یخ و برف و استفاده از تکنیک های کوهنوردی، اوایل خرداد می باشد.

وضعیت قله در زمستان :خط الرأس دوبرار و قلل آن دارای زمستان سخت و مخاطره انگیزاست. ریزش بهمن های پی درپی در جناح های شمالی و جنوبی به شدت در زمستان ادامه می یابد و دنباله آن تا اوایل بهار نیز وجود دارد. بر روی لبه خط الرأس نقاب های برفی بزرگی تشکیل می شود. صعود قلل منطقه به تجربه کافی زمستان و استفاده از وسایل کامل کوهنوردی نیاز دارد.

 

[ATENA_A]

آستان امامزاده فضل بن علي (علیه السلام) در منتهی الیه شرق شهر لواسان امروزی واقع شده است. در ضلع جنوبی محله ناران و در جنوب تکیه جدیدالاحداث محله، در انتهای کوچه ای به نام امامزاده. در ارتفاع 1809 متری از سطح دریا. بناي اصلي بقعه مربع شكل و با مساحت حدود 100 متر مربع در فضايي به مساحت 2500 متر مربع قرار دارد و كاملاً بازسازي شده است. درب چوبي و قديمي بقعه همراه با نقوش كنده كاري گياهي با تاريخ 1272 هجري متعلق به دوره ناصرالدين شاه قاجار است كه بر روي آن با خطوط شكسته نستعليق نام استاد سازنده را «آقابابا نوایی» معرفی کرده که آن را به بخش های دیگر وصل می کند. فضای حرم مطهر جهت مراجعه زوار به خوبی مهیا شده است و امکانات مناسبی تهیه شده است. در سالهای اخیر به شکل بسیار مناسبی بازسازی شده است و آیینه کاری های داخل حرم از زیبایی خاصی برخوردار است. بنای امامزاده ‌جنب حسینیه بوده به گونه‌ای كه صحن امامزاده و حسینیه یكی است؛ بخشی از صحن این امامزاده نیز به مزار محله تبدیل شده است.‌ بنا دارای 2 ایوان است؛ ایوان ورودی در ضلع شمالی واقع شده و به احتمال قوی ورودی اصلی و قدیمی‌امامزاده، ایوان جنوبی بوده است. بعد از ایوان جنوبی وارد اتاق مقبره می‌شویم كه دارای آیینه‌كاری است. بنا به گفته خادم امامزاده، تغییراتی ‌داخل امامزاده صورت گرفته است. ضریح قدیمی چوبی بوده است. طراحی ضریح جدید توسط استاد اسکندرپور هنرمند اصفهانی انجام شده است. و آقای سید علی کاظمی نیز این ضریح را ساخته اند. در ساخت این ضریح از 250 گرم طلا و 50 کیلوگرم نقره و فلزاتی از جمله کروم استفاده شده است. این ضریح به شیوه قلم کاری در ابعاد 3/30×2/30 متر مربع ساخته و نصب شده است. این اثر در تاریخ ۱ مهر ۱۳۸۲ با شماره ثبت ۱۰۳۷۳ به‌ عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.