متفرقه تاریخچه موسیقی رپ

[Behtina]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]

​

[/BCOLOR]
[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)] [/BCOLOR]

[BCOLOR=rgb(255, 255, 255)]موسیقی رپ
سبک موسیقی رپ که در دهه ۱۹۶۰ توسط سیاهپوستان آمریکایی در برانکس (واقع در نیویورک) به وجود آمد نوعی سلاح مبارزه جوانان سیاه با تبعیض‌های نژادی رایج در آن زمان بود و به همین دلیل بود که به خاطر بیان مشکلات زندگی در گِتوها (جایی برای زندگی مردمی که جزو اقلیت یک شهر به حساب می‌آیند) به موسیقی گتو نیز شهرت دارد.
گرچه همواره سیاهپوستان را صاحبان موسیقی رپ می‌دانند اما نمی‌توان از نقش آمریکایی‌های لاتینی تبار در زنده نگه داشتن این سبک چشم پوشی کرد، در ثانی رپ در دنیای امروز از چار چوبی که آنرا منحصراً مربوط به سیاهپوستان می‌ساخت خارج شده و به یک شیوه اعتراض برای جوانان جهان تبدیل شده؛ در واقع هر جا که جوان‌ها هستند و هر کجا که نارضایتی وجود دارد رپ هم بعنوان یک شیوه اعتراض که در قالب موسیقی و در دل کلماتی که به سرعت و پشت سر هم پیاده می‌شوند نهفته‌است ٫ در آنجا حضور دارد.
می توان گفت رپ موسیقی اعتراضی است که کمی چاشنی طنز (fun) به آن اضافه شده.
تاریخچه
سیاهپوستان بنیان گذار رپ در آن زمان بدلیل نداشتن استطاعت مالی کافی و عدم وجود امکانات لازم، قادر به ضبط آهنگ‌های خود در استودیو نبودند و به ناچار هنر خود را در خیابان عرضه می‌داشتند و به جای استفاده از ساز، دست می‌زدند! (صدای دست زدنی که امروزه در در آهنگ‌های رپ و هیپ هاپ می‌توان براحتی آن را شنید به نوعی احترام به رپرهای اولیه و بنیانگذاران رپ است) اما بالاخره روزی رسید که رپرها توانستند آهنگ‌های خود را ضبط کنند.
با اینکه بسیاری معتقدند اولین آهنگ‌های رپ را Grandmaster Flash یا The Sugarhill Gang ضبط کرده‌اند اما این عقیده در مورد موسیقی Hip Hop صحت دارد نه در مورد رپ. به هر تقدیر نخستین آهنگ رپی که رسماً در تاریخ موسیقی ضبط شد «Here Come the Judge» نام داشت که در سال ۱۹۶۸ توسط کُمدین معروف Pigmeat Markham ضبط شده بود.
رپ و هیپ هاپ حال حاضر آمریکا
هر چند رپ و هیپ هاپ در آمریکای امروز هنوز هم لحن تلخ و تمسخر آمیز اعتراضی خود را حفظ کرده اما دیگر درباره مباحثی که در آغاز تولد خود به آنها می‌پرداخت سخنی به میان نمی‌آورد یا حد اقل ٫ به ندرت درباره آن‌ها سخن می‌گوید؛ گویا آرزوی دکتر لوتر کینگ در مورد برابری حقوق سیاهان و سفید پوست‌ها، لااقل در مورد رپرها در حد زیادی به تحقق پیوسته، چون محور اصلی موسیقی رپ و هیپ هاپ در آمریکای حال حاضر را گنگستا رپ (Gangsta Rap) و تا حدود زیادی هاردکور رپ (Hardcore Rap) تشکیل می‌دهد به عبارت ساده تر امروزه مباحث اصلی این موسیقی را مواد مخـ ـدر، قانون شکنی و در مجموع هر مبحث دیگری که باعث می‌شود والدین فرزندان خود را از گوش دادن به این موسیقی منع کنند؛ شاید امروزه بتوان رپ را فقط متعلق به بزرگترها نامید اما در این میان گروه‌هایی مثل Native Deen و رپرهایی که سبک Christian Rap را دنبال می‌کنند تلاشی هر چند بی فایده برای جلوگیری از این امر می‌کنند اما با وضعی که امروز بر دنیای رپ و هیپ هاپ حاکم است شاید تنها می‌توان آن‌ها را رپرهایی متعلق به دنیای کوچکترها دانست.
رپ فارسی
رپ فارسی به شکلی از موسیقی رپ گفته می‌شود که به زبان فارسی (و عمدتاً در ایران) خوانده می‌شود. این سبک موسیقی اگر چه عمدتاً متاثر از سبک رپغربی است، اما تمام ویژگی‌های آن را ندارد و برخی خصوصیات آن در رپ غربی وجود ندارد. رپ فارسی در اوخر دههٔ ۱۳۷۰ خورشیدی در ایران شکل گرفته و خواننده‌های زیادی به طور رسمی و غیر رسمی (اصطلاحاً زیر زمینی) در این سبک فعال هستند.
منبع:Asemoni.com[/BCOLOR]​

 

[Printemps]

چرا سبک رپ ?!​

این مقاله در دو بخش تهیه گردیده است که ادامه آن در هفته آینده خدمت شما دوستان ارایه میگردد :

چرا رپ ؟ سوالی ساده اما در خور تفکر که همراه شده است با واقعیت به نام تفکر الحاقی در جامعه ای سنتی و نیمه مدرن .

متن بالا در نظر شما سنگین بود یا مزحک ؟

باید گفت جامعه ما همچون هر جامعه ای از چندین قشر مختلف سنی ساخته شده است و با تمایلات و تفکرات گوناگون و تقریبا خلقیات و تفکرات هر دهه با دهه بعد متمایز است . این در واقعیت امر قابل مشاهده بوده و سیر تحول آن از سال ۱۳۷۰ با شدت بیشتر و قابل درک تری به چشم می آید .



شاید اصلی ترین عامل آن پیشرفت و تعامل تکنولوژی در زندگی بشر بوده است.



قلب ما موسیقی را در قالب سنتی و پاپ درک کرده ایم که هرکدام در زمان پیدایش خود ساختار شکن بوده اند و با موجودیت آن توسط ادیان یا سیستم حاکم بر جامعه مخالفت به میان میامده است . میتوان گفت همین فشار و مقابله ای که با سبک رپ در کشور ما میشود زمانی با سبک های مجاز و پذیرفته شده حال حاظر نیز میگردیده ! هر قالب ابتدا جدیدی نوعی هنجار شناخته مشود و سپس و به مرور زمان در دل جامعه جای باز گرده و از انجا که مهره های حاکمیتی هر کشوری در آینده برگرفته از مردم است بعد از چندین سال یا دهه و یا حتی قرن ، مقابله با هنجار ها به پلیان میرسد و تعامل و پذیرش آن آغاز میگردد .

حال چرا هیچ سیستمی از این مورد درس نمیگیرد به فنون حفاظت از حاکمیت بر میگردد که قصد سرگرم کردن مردم و انحراف شیوه فکری آنها را از مسیر درست دارند تا همیشه دقدقه مردم چیزی به جز واقعیات بنا گردد .

حال با این پس زمینه به پاسخ چرایی انتخاب سبک رپ باز میگردیم ؟ هرچند انتخاب یک امر درونی است اما شما را با پنجره ای جدید از دنیایی جدید به نام رپ آشنا میکنیم اما باز کردن این پنجره را بر عهده خود شما میگذاریم ….

 

[Printemps]

[HIDE-THANKS]

اولین بار رپ توسط بردهان آمریکایی یا همان کاکاسیاها در حدود 200 سال پیش خوانده شد که به زبان سرخ پوستان جنگل های نواحی وبه صورت اعتراض بود.

بعد ها این شعارها واین اعتراض ها به صورت یک موسیقی یا یک زبان اعتراض دوباره توسط یک سیاه دیگر در آمریکای شمالی از نو ساخته شد.ولی این بار در حدود 100 سال پیش این اتفاق افتاد.ولی این بار این موسیقی نسبت به دفعه ی پیش بسیار فرق کرده بود و روی یک موسیقس بسیار ساده وبه صورت پاپ که مقداری گفتارش عوض شده بود در آمد.این موسیقی بسیار بین مردم جای گرفت بعد ها راک بام گرفت (البته این راک با راک امروزی بسیار متفاوت است) و اولین گروهی که راک را باهم به وجود آوردند و ان را به صورت یک کنسرت بزرگ در آوردند گروه (The doors)بودند که چند سال بعد توسط دولت آمریکای شمالی اعدام شدند.ما قسمتی از بیت های این هنر مندان بزرگ را برای شما در پایین برای شما می آوریم.شایان زکر است که فقط یک نفر از اعزای این گروه سرخ پوست بود و سه نفر دیگر همگی سفید پوست بودند و اسم اصلی ترین عضو گروه جیمی موریسون نام داشت.

[/HIDE-THANKS]


اين منم تغيير با
رپ.رپ رپ

 

[Printemps]

[HIDE-THANKS]

رپ از کجا شروع شد و چرا؟
​

برخی ادعا کرده‌اند ریشه موسیقی رپ به جامائیکا در دهه 1960 میلادی بازمیگردد، زمانی که خوانندگان در مراکز تفریحی به جای صحبت‌ کردن در میان پخش دو موسیقی، ترجیح دادند در حین پخش آن صحبت کنند. برخی حتی به دوره‌های گذشته در دو سه قرن پیش اشاره می‌کنند که بردگان در محافل رقـ*ـص و آواز خود چیزی شبیه به رپ می‌خواندند. اما به هر حال موسیقی رپ ابتدا در آمریکا و در دهه 1970 میلادی به جهان معرفی شد، زمانی که خوانندگان آفریقایی-آمریکایی به دلیل مشکلات مالی توان شرکت در دوره‌های آموزشی و یا تأسیس و استفاده از استودیوهای مجهز جهت ضبط ترانه خود را نداشتند. این سیاهپوستان که از تبعیض و فقر خسته شده بودند، محتوای اعتراضی و عدالت‌خواهانه را در ترانه‌های بی‌نظم خود می‌گنجاندند. به سبک رپ، تسامحاً سبک «هیپ هاپ» هم گفته می‌شود.


گسترش سبک رپ در آمریکا علاوه بر اینکه با اعتراضات عدالت‌طلبانه سیاهان علیه نژادپرستی سیستماتیک همراه بود، دستکم همزمان است با دو جنبش فکری و اجتماعی در جهان توسعه‌یافته که بسیار به اختصار به آن دو اشاره می‌کنیم:

- جنبش فکری پست مدرنیسم:

این مکتب شامل همه نظریه‌پردازانی است که به نوعی با قواعد خشک مدرنیسم در تعریف خاص از عقل، توسعه، خیر اخلاقی، سیر تاریخ، ساختار اجتماعی، سبک زندگی و مانند آن مخالف هستند و معتقدند این تعاریف، بی‌طرفانه و علمی نیست. برای مثال در تعریف مدرن از سیر تاریخ بشر، همه تحولات گذشته در یک سیر خطی تصور می شود که اوج تکامل آن در جوامع توسعه‌یافته غربی قابل مشاهده است و بهترین سبک زندگی، همان سبک زندگی سفیدپوستان مرفه چند کشور معدود اروپایی و آمریکایی دانسته می‌شود. جالب اینکه یکی از ریشه‌های اصلی پست‌مدرنیسم، مخالفت با نگاه رشته‌های مدرن مردم‌شناسی و قوم‌شناسی به اقوام آفریقایی و آسیایی است. پست‌مدرن‌ها معتقد بوده و هستند که مردم‌شناسی مدرن، گویی تفاوتی میان پژوهش در یک گروه از انسانهای آفریقایی با گله‌ای از حیوانات وحشی در جنگل‌های آفریقا قائل نیست!

- جنبش اجتماعی چپ جدید:

بلندشدن صدای دانشجویان چپگرا در اروپا به ویژه در فرانسه جهان غرب را با یک شوک بزرگ مواجه ساخت. شورش بزرگی که دانشجویان در 1968 به راه‌انداختند، بدون گرایش به شوروی سابق، نسبت به رویه‌های ظالمانه و فاصله طبقاتی در نظام سیـاس*ـی-اقتصادی لیبرالیسم معترض بود. ریشه این جنبش در مکتب فرانکفورت قرار داشت که یورگن هابرماس آخرین و برترین فیلسوف آن به شمار میرود. جنبش تسخیر وال‌استریت که به جنبش 99% نیز مشهور است، از نسلهای بعدی همان دانشجویان چپگرا محسوب می‌شود.




این گروه‌ها مدعی هستند مارکسیسم اگر چه نمیتواند یک نظام مطلوب را ایجاد کند، اما انتقاداتی که به نظام لیبرالیسم وارد میکند قابل تأمل است. عمده توجه این گروه به ارتباطات پنهانی است که میان رسانه‌های جمعی، ثروتمندان، سیاستمداران و صاحبان صنایع در جوامع غربی وجود دارد، به گونه‌ای که آزادی فکر و عمل را از شهروندان عادی گرفته و روز بروز به فاصله طبقاتی و امتیازات انحصاری در همه حوزه‌ها می‌افزاید.


موسیقی رپ با همه این مفاهیم و حرکت‌ها پیوند خورد و از دایره محدود سیاهپوستان آمریکایی، به هر جایی که جوانانی معترض نسبت به وضعیت حاکم در جامعه یا حکومت وجود داشته باشند، کشیده شد. ابتدا سفیدپوستان به عنوان آهنگساز و تنطیم‌کننده در کنار خوانندگان سیاهپوست ترانه ساختند اما به تدریج رپ‌خوان‌های سفیدپوست هم فراوان شدند.


ویژگی‌های کلی سبک رپ

شاید اولین ترانه‌ای که به نام رپ به انتشار عمومی رسید، «طرب رپرها» (Rapper’s Delight) بود. سازندگان این ترانه یعنی گروه The Sugarhill Gang که نام خود را از یکی از محلات شهر نیویورک گرفته‌اند، با گیتار، طبل و دست‌زدن به ضبط ترانه می‌پرداختند.



سبک رپ در یک نگاه کلی و بدون ورود به جزئیات فنی، چند ویژگی موسیقایی و کلامی دارد که در سال‌های اولیه پیدایش رپ بسیار آشکارتر بوده است:

- ویژگی‌های موسیقایی سبک رپ: ضرب‌آهنگ تند + بی‌اعتنایی به ساختارهای آهنگسازی

- ویژگی‌های کلامی سبک رپ: بی‌اعتنایی به ساختارهای شعری و قافیه‌سازی + انتقاد با چاشنی طنز + بیان تلخ واقعیت‌های ناشنیده از معضلات اجتماعی و اقتصادی در طبقات پایین

در واقع هنرمندان این سبک، تلاش کردند تمام اجزای آن را برای اعتراض به وضع حاکم و شکستن هاله قدسی و سنگین پیرامون آن بکار گیرند و بجای آن، همه را به جدی‌گرفتن مشکلات واقعی مردم، فارغ از تبلیغات پوشالی رسانه‌ها و ژست‌های رسمی دعوت کنند. ضرب‌آهنگ تند، نشان‌دهنده درددلهای فراوان و عصبانیت از معضلات اجتماعی است؛ بی‌اعتنایی به ساختارهای آهنگسازی و قافیه‌پردازی نیز ناشی از نارضایتی فرد از وضعیت موجود و مخالفت با مشکلاتی است که ساختارهای رسمی مدرنیسم بر جامعه تحمیل کرده است. به بیان دیگر خواننده با همه توان و بکارگیری همه ابزارهایی که در اختیار دارد، هواداران خود را به شکستن تصورات نادرست از پیشرفت جامعه و توجه به واقعیت‌های تلخ و ناشنیده از زندگی محرومان مجبور می‌کند.

رپ به مرور زمان بر سایر سبک‌های موسیقی اثر گذاشت و در ترکیب با آنها به ویژه پاپ، جاز و فانک (که برخی ریشه سبک رپ را نیز در همین سبک‌ها جستجو می‌کنند)، سبک‌های جدیدی را ابداع کرد. هر خواننده‌ای به ویژه برای سودآوری بیشتر، تلاش کرد موسیقی رپ را با سبک‌های محلی در کشور خود ترکیب کند.

ژانرهای نوین در سبک رپ


امروزه علاوه بر ژانر کلاسیک رپ که محتوای عدالت‌طلبانه آن را شرح دادیم، یکی از جریان‌های اصلی در سبک رپ، «رپ گانگستری» است که مبدع آن رپرهایی چون choolly Dو Ice-T بودند. گروه «دشمن عمومی» (Public Enemy) نیز ابتکاراتی در سبک رپ ایجاد کرد به گونه‌ای که برخی این گروه را بنیان‌گذار و مبدع ژانر گانگستری می‌دانند. یکی از ترانه‌های مشهور آنها با نام «علیه قدرت بجنگ» (Fight The Power) در مورد برخورد نابرابر پلیس علیه سیاهپوستان در آمریکا بود.



در واقع اگر چه ژانر گانگستری رگه‌هایی از عدالت‌خواهی اولیه را حفظ کرد، اما با استفاده از آن، دسته‌های بزهکار شهری که گرفتار فقر، خشونت و فساد هستند، محتوای خود را وارد سبک رپ کرده‌اند. مواد مخـ ـدر، قانون‌شکنی، جملات مبتذل و تحقیرآمیز نسبت به زنان و مطالبی مانند این، با کلماتی رکیک و جملاتی خشن با ضرب‌آهنگی تند و تا حدودی آشفته بیان می‌شوند.

این مسأله موجب شده عمده ترانه‌های رپ صفت 18+ بگیرند

کی از نمونه‌های برجسته که موجب شهرت این ژانر شد، گروه N.W.A است که در اینجا میتوان از آهنگ مشهورشان «مستقیم، بیرون از کامپتون» (Straight Out of Compton) نام برد. بسیاری از ترانه‌های گانگستری زن را در حد یک ملعبه جنـ*ـسی فروکاستند بلکه از تصاویر نامناسب نیز برای تبلیغ گروه‌ها و آلبوم‌های رپ استفاده کردند.

با این حال به ویژه پس از ورود خوانندگان زن به سبک رپ که امروزه دیگر تعدادشان کم نیست، برخی از آنها تلاش کردند از حیثیت زنان دفاع کنند. در واقع نه فقط در مورد زنان، بلکه همه ویژگی‌های محتوایی جریان گانگستری که بیان شد مانند خشونت و مواد مخـ ـدر، توسط برخی خوانندگان و گروه‌های ترانه‌ساز که از اواخر دهه 1980 میلادی ظهور کردند، زیر سؤال رفت؛ تا جایی که ژانر جدیدی به نام «رپ مسیحی»، «انجیلی» یا «مقدس» توسط این منتقدان ایجاد شد. یکی از اولین رپرهای مسیحی استیون وایلی (Stephen Wiley) بود که برای کودکان، انجیل تدریس میکرد. وی در 1985 میلادی ترانه‌ای با نام «زنگ تفریح انجیل» (Bible Break) منتشر کرد.
برخی رپرهای گانگستری پس از رواج رپ مذهبی، تغییر رویکرد داده و بدان پیوستند مانند گروه «گانگسترهای انجیل» (Gospel Gangstas). محتوای ژانر مسیحی عمدتاً به اخلاق، ایمان، وجدان و مانند آن برمیگردد و در بسیاری موارد نیز بر اساس این مبانی به سراغ مسائل جامعه مدرن و یا مشکلات سیاهان و فقیران میرود. در واقع این ژانر، زبان حال یک انسان مؤمن در هیاهوی جامعه مدرن است، تناقض‌هایی که میان زندگی‌اش، وضعیت جامعه‌اش و تعالیم دینی‌اش می‌بیند و تلاش میکند با یک انگیزه مذهبی و انسانی به حل آن بپردازد. لازم به ذکر است بسیاری از رپرها که در ژانرهای دیگر ترانه می‌سرایند، شاید برای گسترش هواداران خود یا برای ایجاد تنوع، هر از چندی یک ترانه نیز در ژانر مذهبی منتشر می‌کنند.



چند رپر جدید در ژانر مسیحی

در اینجا قصد داریم چند رپر در ژانر مسیحی را بشناسانیم. شناختن این رپرها در حد اجمالی و شنیدن بخش‌هایی از ترانه‌های آنها که در لینک‌های پایانی می‌آید، شاید ما را با بخشی کمترشناخته‌شده از دنیای رپ آشنا کند. البته برخی از این خوانندگان گاهی در ژانرهای دیگر نیز ترانه خوانده و می‌خوانند. لازم به ذکر است برخی از ترانه‌های ژانر مذهبی در زمان خود در صدر جدول فروش جهانی رپ قرار گرفته است:

· گروه «دین بومی» ( Native Deen) متشکل از سه رپر مسلمان در واشنگتن است که هدف خود را حفظ ایمان و زندگانی بهتر در جوامع مدرن اعلام کرده‌اند و عمدتاً به مسائل پیشروی مسلمانان آمریکا می‌پردازند. این افراد که از تبار آمریکایی-آفریقایی هستند، تا کنون در 60 شهر در سراسر جهان به اجرای موسیقی پرداخته‌اند.




آمیشو برکت (Sho Baraka) از رپرهای آمریکایی است که در آلبوم اخیر خود با نام «دهمین فوق‌العاده» (Talented Tenth) بار دیگر به مسائل طبقه محروم در آمریکا توجه کرده و بر مبنای تعالیم انسانی مسیح، پرسش‌های تلخی را پیرامون طبقاتی‌بودن جامعه آمریکا، نژادپرستی و تبعیض جنـ*ـسی مطرح می‌سازد، گر چه استفاده وی از برخی الفاظ معمول در رپ گانگستری مخالفت‌هایی را در میان هوادارنش برانگیخت.



لِکره مور (Lecrae Moore) خواننده تگزاسی است که در جوانی متحول شده است. وی از مؤسسان بنیاد Reachlife در آمریکا است که شبکه‌ای از کلیساها را به هم مرتبط می‌سازد.

· اندی مینو (Andy Mineo) معروف به ام.سی. از رپرهای جوان نیویورکی است. وی عضو گروه موسوم به «آتش‌بس» شده و به توزیع انجیل در مناطق فقیرنشین آمریکا نیز می‌پردازد.



بابی بیشاپ (Bobby Bishop) ترانه‌سرا و خواننده پرکار رپ است که عمدتاً با آلبوم مشهور خود در سال 2005 یعنی Government Name شناخته شد.

· کانیه وست (Kanye West) خواننده رپ، آهنگساز، تنظیم‌کننده ترانه، کاردگران فیلم و طراح مد است، متولد جورجیا و از هنرمندان مبتکر و البته بسیار پرحاشیه. با این حال آلبوم وی با نام «ترک تحصیل کالج» و ترانه وی با نام «مسیح قدم میزند» در سال 2004 با استقبال فراوان از جانب طرفداران ژاندر مذهبی روبرو شد. آلبوم آخر وی با نام Yeezus (که هر شنوندهای را به یاد Jesus یا مسیح می‌اندازد) و یکی از ترانه‌های آن با نام «من یک خدا هستم» میلادی نیز با نظرات موافق و مخالف فراوانی روبرو شد.


· کا.بی. یا کوین بِرگس (KB) پس از طلاق والدینش به خلافکاری‌هایی دچار شد اما بواسطه یک دوست، توبه کرده و اکنون یکی از رپرهای ژانر مذهبی است.


· کا.جِی. 52 (K.J-52) کار خود را به صورت رسمی از سال 2000 آغاز کرده و مانند لکره، برنده جایزه Dove شد (در سال 2004 و 2007). این جایزه هر سال به بهترین موسیقی رپ تعلق میگیرد.

اینها تنها چند رپر معروف در میان ده‌ها رپر مسیحی هستند. اینکه می‌گوییم «رپرهای مسیحی» یا «مقدس» به این معنا نیست که آثار آنها مورد تأیید ما است. اساساً قصد این گزارش پرداختن به این موضوعات یا صدور حکم درباره رپ و رپرها نیست. تنها خواستیم بگوییم دنیای رپ، این‌گونه خوانندگان را نیز شامل می‌شود که از رپ برای بیان تعالیم مذهبی و چالش‌های زندگی انسان مؤمن سود میبرند. رپ با همه این رپرها باید در نظر گرفته شود. شاید نتوان همه را به یک چوب راند.


رپ در ایران چه میکند؟


اولین آلبوم رپ که در ایران با مجوز رسمی منتشر شد، «اسکناس» از شاهکار بینش‌پژوه در 1383 شمسی بود که موضوع عمده آن انتقاد از فاصله طبقاتی بود و چاشنی تغزل و طنز داشت. پس از آن میتوان از سروش لشگری (هیچکس) و یاسر بختیاری (یاس) به عنوان دو رپر مشهورتر نام برد.

در رسانه ملی تنها ترانه‌هایی که به سبک رپ پخش شده است، ترانه‌های رضا عطاران در تیتراژ برخی مجموعه‌های تلویزیونی یعنی «ترش و شیرین» و «متهم گریخت» بوده است. این ترانه‌ها ترکیبی ار رپ و پاپ بود. برخی از خوانندگان دیگر نیز که به رپر مشهورند، در واقع بیشتر ترکیبی از این دو سبک را اجرا می‌کنند.

به تدریج رپرهای ایرانی هر یک برای خود نام مستعاری انتخاب کرده و از این سبک برای اهداف مختلفی بهره بردند. هم‌اکنون خوانندگان فراوانی در این سبک می‌خوانند. البته واقعیت آن است که بسیاری از آنها به بیراهه رفته‌اند و بعضاً استودیوهای زیرزمینی آنها پلمب و پایگاه‌های اینترنتی آنها فیـلتـ*ـر شده است.

حصين ( حسين رحمتي ) سروش لشگری (معروف به هیچ‌کس) و یاسر بختیاری (معروف به یاس) از جمله رپرهای ایرانی هستند که نسبت به رپرهای متعدد مبتذل‌خوان، توانسته‌اند محتوای اجتماعی - انتقادی را در کارهای خود حفظ کنند. گرچه، در میان آثار آن‌ها نیز مواردی نزدیک به محتوای مبتذل پیدا می‌شود.

دسته‌بندی‌های متعددی از رپ فارسی ارائه شده ولی به نظر میرسد جدا از برخی رپرها چون امیر مقصودلو (تتلو) که ترانه‌‌های متنوعی در ژانرهای مختلف میخواند، سه ژانر اصلی در رپ فارسی تقریباً قابل تمییز است:

1. گروه اول کسانی هستند که به نظر می‌رسد رپ را بهتر شناخته‌اند. آنها در بسیاری از ترانه‌ها از ژانر کلاسیک رپ (انتقاد به مسائل اجتماعی) ویا ژانر مذهبی بهره میگیرند، یعنی یا از رپ برای بیان مشکلات زندگی مردم کوچه و بازار یعنی درد محرومین جامعه و اعتراض به برخی رویه‌های اجتماعی و سیاست دولتها بهره می‌گیرند و فقر و کمبود امکانات، طلاق، بیماری، بی‌کسی و مانند آن را به تصویر می‌کشند؛ ویا در ترانه‌های خود به بیان مفاهیم اخلاقی (فردی یا اجتماعی) و مضامینی چون صبر و مقاومت، عشق به مادر، وطن‌دوستی، بی‌اعتباری دنیا و مانند آن با زبان عامیانه و در دل مسائل ملموس زندگی مردم می‌پردازند. در بسیاری از ترانه‌ها ترکیبی از این دو ژانر ارائه می‌شود. یاس، هیچکس و پیشرو از این رپرها به شمار می‌آیند.

2. برخی خوانندگان اگر چه مضمون اعتراضی رپ را حفظ کردهاند اما متاسفانه برخلاف گروه اول افراط کرده و اعتراض خود را بر کلیت نظام سیـاس*ـی و حتی دین نشانه رفته‌اند، مانند دیو و شاهین نجفی. این افراد در ترانه‌های خود به صراحت از لزوم براندازی نظام سیـاس*ـی و ارتداد از اسلام دعوت میکنند. بیان اعتراض‌آمیز این گروه، همه مشکلات را ناشی از این دو عامل می‌داند و با زبانی تلخ دو گزینه را پیشروی شنوندگان خود می‌گذارند: انقلاب بنیادی برای تغییر همه چیز، یا خودکشی. این گروه به اشتباه برای اصلاح ابرو، چشم را کور می‌کنند و به جای حل مشکل، بر مشکلات می‌ا‌فزایند.

3. گروه سوم که شاید عمده خوانندگان رپ را در بر می‌گیرد و به سبک گانگستری نزدیکترند، از ضرب‌آهنگ خاص رپ بهره گرفته و ترانه‌های آنها معمولاً تغزل‌هایی سطحی با زبانی مبتذل است، مانند گروه‌ها و افرادی موسوم به زدبازی، حسین تهی، ساسی مانکن و آرمین 2AFM. بیان اعتراض‌آمیزی که گاهی توسط این رپرها استفاده می‌شود، عمدتاً به گلایه از نامرادی معشوق یا نارضایتی و فروپاشی روانی ناشی از روابط آزاد برمی‌گردد. این خوانندگان مخاطب خود را جوانانی در نظر گرفته‌اند که در خیابان کلانشهرها به دنبال روابط آزاد جنـ*ـسی و پارتی‌های شبانه هستند.

· این گونه نیست که همه رپرهای منتقد با اصل نظام سیـاس*ـی یا دین مردم مخالف باشند. بلکه به جز چند رپر دست چندم، سایر خوانندگان شاخص رپ به برخی رویه‌های اجتماعی یا برخی سیاست دولت‌ها انتقاد می‌کنند و خواستار رفع فقر و درمان دردهای محرومین جامعه هستند. و البته آن دسته از خواننده‌هایی که ترانه‌هایی با مضامین مبتذل و الفاظ رکیک اجرا می‌کنند از سوی دسته اول رپرها نیز طرد شده و وصله‌ای ناجور برای این سبک موسیقی به حساب می‌آیند.

برداشت نادرست از سبک رپ گانگستری در ایران موجب رشد نسخه داخلی آن با مضامین جنـ*ـسی و روابط آزاد شده است

· ترانه‌های رپ اگر چه شتاب زیادی در بیان کلمات خود دارند، اما این مسأله موجب نمی‌شود خوانندگان هدفمند و باشخصیت، کلمات نامناسب و رکیک را به صورت لجام‌گسیخته در جملات شعرگونه خود بگنجانند. هرچند تعدد خواننده در این سبک بویژه در کشورمان، موجب غلبه ابتذال در موسیقی رپ فارسی شده است و اصولا در جامعه موسیقی رپ ناخودآگاه سبکی مبتذل و مملوء از ابتذال کلامی و محتوایی با گرایش‌های جنـ*ـسی و روابط بی‌قید و نامشروع را به ذهن متبادر می‌سازد و همین موضوع سبب شده است تا تقریبا راه برای ورود این سبک به عرصه موسیقی مجاز - اگر نگوییم بسته - اما بسیار دشوار شود.

جمع‌بندی

سبک رپ ابتدا در جوامع فراصنعتی و متأثر از مکاتب منتقد مدرنیسم زاده شده و با ریتم ساختارشکنانه و محتوای اعتراضی خود، صدای اعتراض طبقات پایین به ناعدالتی بوده است اما بخشی از آن به تدریج اسیر فسادهای خیابانی، خشونت، اعتیاد و محتواهایی از این دست شد، به گونه‌ای که برخی خوانندگان در نقد ترویج فساد و خشونت توسط ژانر گانگستری، ژانر مسیحی را رواج دادند. با ورود سبک رپ به ایران، برخی ناظران اجتماعی بدون درک وجود این ژانرهای متفاوت، به دلیل غلبه ژانر گانگستری در غرب، تصور کردند همه رپ همان خشونت و فساد است. از این رو با این درک نادرست، قضاوت‌های مثبت و منفی نادرستی انجام دادند و موسیقی رپ به جامعه ایران به عنوان موسیقی مبتذل شناسانده شد.

اثر دیگری از یاسر بختیاری با موضوع پرداختن به معضلات اجتماعی و دانش‌آموزان در آتش سوخته
به بیان دیگر سبک موسیقی رپ، عناصری دارد که تنها یکی از آنها ریتم تند کلام و قافیه‌های نامنظم است. عنصر مهم دیگر در این سبکِ نسبتاً جدید که معمولاً –حتی از جانب برخی رپرها- کمتر بدان دقت می‌شود، محتوای آن است؛ محتوایی که در غرب، به ویژه در سال‌های ابتدایی تلاش میکند صدای عدالتخواهی پابرهنگان و محرومان را به گوش مرفهان بیدرد برساند و در یکی دو دهه اخیر نیز با نام ژانر مسیحی توانسته است اقشار مذهبی غرب را به خود متوجه

در واقع سبک رپ مانند همه سبک‌های دیگر، یک ابزار برای بیان مفاهیم و تلقین احساس است. این نوع استفاده شاعر، خواننده و آهنگساز از این سبک است که نشان‌دهنده میزان آشنایی وی با مباحث نظری پیرامون آن، عمق فکری و دغدغه‌های هنرمند و نهایتاً والایی یا پستی شخصیت وی است. بنابر این منصفانه نیست یک قضاوت کلی در مورد همه رپِرها داشته باشیم. به نظر می‌رسد نمیتوان رپرها را به صورت کامل محکوم یا به صورت کامل تأیید کرد. حتی شاید درست نباشد همه ترانه‌های یک رپر را تأیید یا رد کرد. هر ترانه رپ، بررسی جداگانه و قضاوت منصفانه را از شنوندگانش می‌طلبد.

نکته آخر اینکه ژانرهای متنوع در سبک رپ، به ما این امکان را گوشزد میکند که برخی از محتواهای آن، با تغییراتی کم یا زیاد، میتواند هم‌خانوادهه‌ایی در تعالیم دینی و فرهنگ ایرانی ما بیابد. به ویژه در اینجا میتوان از ژانر کلاسیک که عدالت‌طلب و فقرستیز و استکبارستیز بوده است و ژانر مسیحی که با نگاهی اخلاقی و دینی به بیان چالش‌های زندگی مدرن می‌پردازد، نام برد. همانطور که در ابتدا متذکر شدیم، در اینجا قصد بیان حکم فقهی و قانونی یا هواداری از برخی رپرهای ایرانی را نداریم، بلکه با توجه به فراگیری روزافزون این سبک از موسیقی در میان نسل جوان - بویژه در کلانشهرها - که متناسب با ریتم تند زندگی است، تنها به وظیفه هنرمندان متعهد برای بهره‌گیری از این ابزار هنری نسبتاً جدید و تولید ترانه‌هایی با سبک رپ اشاره می‌کنیم که با سبک زندگی و فرهنگ بومی ما همخوان باشد.[/HIDE-THANKS]