هنگامه ندیم کار
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2015/08/27
- ارسالی ها
- 807
- امتیاز واکنش
- 14,850
- امتیاز
- 671
منبع:...
داستان کلاسیک:
شاید شاخصه ی بارزی را که می توان برای داستان های کلاسیک نام برد این است که در داستان کلاسیک وحدت زمان و وحدت مکان وجود دارد. بیشتر نویسنده های داستان های کلاسیک از راوی اول شخص مفرد و سوم شخص مفرد و یا دانای کل استفاده می کردند. زمان در بیشتر داستان های کلاسیک به صورت خطی بود به این معنا که زمان از زمان گذشته رو به آینده در حال حرکت بود. معمولا در داستان های کلاسیک بیشتر به عینی نویسی توجه شده است تا ذهنی نویسی و کمتر وارد ذهنیت شخصیت های داستان ها می شود.
رئالیسم:
تعریفی که می توان از رئالیسم کرد همان واقع گرایی می باشد به این مفهوم که یک نویسنده واقع گرا به بیان واقعیات جامعه ی خویش دست می زند. تابلوهای نقاشی که از اشیاء و یا هرچیز واقعی گرفته می شود و یا اینکه عکسهایی که که از اطراف گرفته می شود خود می تواند نمونه ی بارز یک واقع گرایی باشد.اواخر قرن 18 تا اوایل قرن 19 دیدگاهی که رئالیست ها داشتند یک دیدگاه بیرونی یاobjective بود. رئالیسم روش دقیق برای بازنمایی واقعیات بیرونی و مواجه با امور (حادثه –ماجرا) آن گونه که هستند می باشد.
ویژگی های داستان کوتاه رئالیستی:
1:پیروی اکید از اصل علت و معلولی :یعنی داستانی که قصد نوشتن آن را داریم باید دارای پلات باشد.
2:اجتناب از رویدادهای نامحتمل.
3:ساختار سه قسمتی : به این معنا که داستان باید دارای آغاز-میانه و پایان باشد.
4:زمان حتماً باید خطی باشد: زمان از زمان حال و یا از گذشته شروع شود و به آینده ختم شود.
5:در داستان حتما باید به مکان اشاره شود.
6:داستان های رئالیستی نباید بی مکان و بی زمان باشد.
7:داستان های رئالیستی نباید دارای شخصیت های تفرد یافته باشد. مثلا نیاید گفت فلان کس شوخ است بلکه باید کاملا شخصیت پردازی شود.
8:درباره طبقه ی متوسط و یا طبقه ی فقیر جامعه باشد.
9:تعلیقی که در داستان وجود دارد ناموجه پیش نرود.
10:قوانین طبیعی را زیر پا نگذارد.
11:نباید دانای کل نامحدود باشد و فرصت تفکر را از خواننده بگیرد.
12:برای دیالوگ های داستان از زبان محاوره استفاده شود.پ
13:در داستان شفافیت روایی در مقابل فصاحت بلاغی وجود داشته باشد.
14:از کارکرد ارجاعی به جای کارکرد مجازی استفاده شود.
15:زبان متعین باشد :به این معنا که عینیت داشته باشد و این عینیت در مقابل زبان انتزاعی به کار گرفته می شود.
16:سعی شود از زبان محاوره ای استفاده شود.
داستان مدرن:
"نویسنده مدرنیست "در قرن بیستم با توجه به نظریه فروید مطرح شد. با توجه به این نظریه هر انسان هم دارای ضمیر خودآگاه و هم دارای زمین ناخودآگاه می باشد. و خواننده ی یک اثر با دقتی در خوانش خود می تواند انجام دهد هم می تواند به جنبه ی خودآگاه و هم جنیه های ناخودآگاه یک داستان مدرن پی ببرد. یکی از بارزترین خصوصیاتی که یک داستان مدرن دارا می باشد این است که یک داستان مدرن بیشتر جنبه های درونی و یا ذهنی راوی و یا شخصیت های یک داستان را کندوکاو می کند وکمتر مثل داستان های رئالیستی به جنبه های بیرونی یک اثر توجه می کند. نکته ای دیگری که در داستان های مدرن و پست مدرن حائز اهمیت می باشد این است که روایت در این داستان ها یک روایت خطی نمی باشد بلکه زمان یک زمان فرای زمان خطی می باشد و به نوعی از سیلان ذهن استفاده می شود به این معنا که نظمی را که یک روایت خطی دارا می باشد را ندارد اما با این وجود باز هم نمی توان گفت که نحوه بیان روایت بی نظم است زیرا این نوع روایت نظم و منطق خاص خود را دارد و زمانی که در داستان مدرن وجود دارد هم می تواند فلاش بک بخورد به زمان گذشته و راوی ماجراهایی را بیان کند که در گذشته اتفاق افتاده است و هم می تواند به آینده سیر کند. چون بیشتر داستان های مدرن در ذهن اتفاق می افتد راوی که انتخاب می شود بیشتر اول شخص مفرد می باشد. زیرا این راوی بهتر می تواند از احساسات و ذهنیات شخص به خواننده اطلاع دهد و همچنین روایتی که صورت می گیرد چون در ذهن اتفاق می افتد ممکن است به نوعی دارای آشفتگی باشد. چرا که بیشتر شخصیت های اصلی داستانهای مدرن افراد روان پریشی هستند که از اجتماع اطراف خود هر کدام با دلایلی که دارند گریزانند. آنها انسانهای تنهایی هستند که تنهایی را به در اجتماع بودن ترجیح داده اند. البته در داستان های مدرن روایت ممکن است توسط یک یا چند نفر صورت بگیرد تا خواننده با دید گسترده تری و از زاویه های دید متفاوتی داستان را درک نماید. نکته ای که در داستان مدرن و پست مدرن می توان به آن توجه کرد. جریان سیال ذهن می باشد. که در بیشتر داستان ها مدرن و پست مدرن از آن تکنیک استفاده می شود و در ادامه به تعریف آن و خصوصیات آن پرداخته خواهد شد.
پست مدرن:
در سال 1962 بعد مرگ کندی هیچ فرقی بین اواخر مدرن و پُست مردن وجود نداشت. در کتاب تریستیان شندلی رمان پست مدرن شامل:
1:محاکات:به این معنا که آنچه را که در طبیعت هست تغییر دهیم که آن را در داستان استفاده نکنیم.
2: سرخوش بازی های زبانی: موجودات خاصی را در آن می آوریم.
3:تدابیر صوری عناصر داستان.
4: استفاده وسیع از خیالپردازی های شاعرانه و سوررئالیسم
5:فقدان گره گشایی.
6:عاری از همه ی آرایه های ادبی.
7:دقیق شدن در رموز کوچک و بیان نشده ی زندگی روزمره.
8:کولاژ-سکوت-تخریب جریان سخن.
ویژگی های زبانی در آثار نویسندگان پست مدرن(به خصوص داستان کوتاه)
1:رویکرد تازه به جدال و حادثه.
2:تشبیهات غریب.
3:اغراق بیش از اندازه و عدم اغراق.
4:استعاره های غریب.
5:بسیار موجز.
6:اساس داستان کوتاه روایت و دیالوگ است.
7:عناوین غریب داستان.
8:عدم انسجام و عدم فصل بندی و عدم فرجام داستان.فرجام های مختلف برای داستان- فرجام های پیشنهادی برای داستان...
9:جدال شخصیت ها بر علیه مولف بر اساس نظریه رولان بارت.
جریان سیال ذهن:
سیال ذهن یک نوع تک گویی درونی است . زمان در سیال ذهن به نوعی خطی نمی باشد. در سیال ذهن صحبت یک نفره ای صورت می گیرد که می تواند مخاطب داشته باشد یا خیر. سیال ذهن از دو تکنیک استفاده می کند. 1)تداعی معانی: به این معنا وقتی ما چیزی را ببینیم یاد اتفاقی که در گذشته افتاده است بیفتیم . مثلا وقتی یک نفر بوی کباب را می شنود یاد خاطره ی خوبی از گذشته که اتفاقا در آن روز هم بوی کباب را شنیده است می افتد. 2)گفتگوی درونی: که می تواند به صورت مستقیم یا غیر مستقیم (حدیث نفس) باشد. مثلا «چه روز قشنگی» که در ذهن اتفاق می افتد ولی بر زبان جاری می شود و اگر برزبان جاری نشود می شود گفتار درونی و اگر خود نویسنده را برداریم و ذهنیت را بگذاریم آن دیگر گفتگوی درونی مستقیم است و اگر نویسنده باشد آن درونی غیر مستقیم می باشد. مثل شازده احتجاب زمانی که وارد تابلو می شود که گفتار درونی مستقیم است زیرا با کسی حرف نمی زند.
داستان کلاسیک:
شاید شاخصه ی بارزی را که می توان برای داستان های کلاسیک نام برد این است که در داستان کلاسیک وحدت زمان و وحدت مکان وجود دارد. بیشتر نویسنده های داستان های کلاسیک از راوی اول شخص مفرد و سوم شخص مفرد و یا دانای کل استفاده می کردند. زمان در بیشتر داستان های کلاسیک به صورت خطی بود به این معنا که زمان از زمان گذشته رو به آینده در حال حرکت بود. معمولا در داستان های کلاسیک بیشتر به عینی نویسی توجه شده است تا ذهنی نویسی و کمتر وارد ذهنیت شخصیت های داستان ها می شود.
رئالیسم:
تعریفی که می توان از رئالیسم کرد همان واقع گرایی می باشد به این مفهوم که یک نویسنده واقع گرا به بیان واقعیات جامعه ی خویش دست می زند. تابلوهای نقاشی که از اشیاء و یا هرچیز واقعی گرفته می شود و یا اینکه عکسهایی که که از اطراف گرفته می شود خود می تواند نمونه ی بارز یک واقع گرایی باشد.اواخر قرن 18 تا اوایل قرن 19 دیدگاهی که رئالیست ها داشتند یک دیدگاه بیرونی یاobjective بود. رئالیسم روش دقیق برای بازنمایی واقعیات بیرونی و مواجه با امور (حادثه –ماجرا) آن گونه که هستند می باشد.
ویژگی های داستان کوتاه رئالیستی:
1:پیروی اکید از اصل علت و معلولی :یعنی داستانی که قصد نوشتن آن را داریم باید دارای پلات باشد.
2:اجتناب از رویدادهای نامحتمل.
3:ساختار سه قسمتی : به این معنا که داستان باید دارای آغاز-میانه و پایان باشد.
4:زمان حتماً باید خطی باشد: زمان از زمان حال و یا از گذشته شروع شود و به آینده ختم شود.
5:در داستان حتما باید به مکان اشاره شود.
6:داستان های رئالیستی نباید بی مکان و بی زمان باشد.
7:داستان های رئالیستی نباید دارای شخصیت های تفرد یافته باشد. مثلا نیاید گفت فلان کس شوخ است بلکه باید کاملا شخصیت پردازی شود.
8:درباره طبقه ی متوسط و یا طبقه ی فقیر جامعه باشد.
9:تعلیقی که در داستان وجود دارد ناموجه پیش نرود.
10:قوانین طبیعی را زیر پا نگذارد.
11:نباید دانای کل نامحدود باشد و فرصت تفکر را از خواننده بگیرد.
12:برای دیالوگ های داستان از زبان محاوره استفاده شود.پ
13:در داستان شفافیت روایی در مقابل فصاحت بلاغی وجود داشته باشد.
14:از کارکرد ارجاعی به جای کارکرد مجازی استفاده شود.
15:زبان متعین باشد :به این معنا که عینیت داشته باشد و این عینیت در مقابل زبان انتزاعی به کار گرفته می شود.
16:سعی شود از زبان محاوره ای استفاده شود.
داستان مدرن:
"نویسنده مدرنیست "در قرن بیستم با توجه به نظریه فروید مطرح شد. با توجه به این نظریه هر انسان هم دارای ضمیر خودآگاه و هم دارای زمین ناخودآگاه می باشد. و خواننده ی یک اثر با دقتی در خوانش خود می تواند انجام دهد هم می تواند به جنبه ی خودآگاه و هم جنیه های ناخودآگاه یک داستان مدرن پی ببرد. یکی از بارزترین خصوصیاتی که یک داستان مدرن دارا می باشد این است که یک داستان مدرن بیشتر جنبه های درونی و یا ذهنی راوی و یا شخصیت های یک داستان را کندوکاو می کند وکمتر مثل داستان های رئالیستی به جنبه های بیرونی یک اثر توجه می کند. نکته ای دیگری که در داستان های مدرن و پست مدرن حائز اهمیت می باشد این است که روایت در این داستان ها یک روایت خطی نمی باشد بلکه زمان یک زمان فرای زمان خطی می باشد و به نوعی از سیلان ذهن استفاده می شود به این معنا که نظمی را که یک روایت خطی دارا می باشد را ندارد اما با این وجود باز هم نمی توان گفت که نحوه بیان روایت بی نظم است زیرا این نوع روایت نظم و منطق خاص خود را دارد و زمانی که در داستان مدرن وجود دارد هم می تواند فلاش بک بخورد به زمان گذشته و راوی ماجراهایی را بیان کند که در گذشته اتفاق افتاده است و هم می تواند به آینده سیر کند. چون بیشتر داستان های مدرن در ذهن اتفاق می افتد راوی که انتخاب می شود بیشتر اول شخص مفرد می باشد. زیرا این راوی بهتر می تواند از احساسات و ذهنیات شخص به خواننده اطلاع دهد و همچنین روایتی که صورت می گیرد چون در ذهن اتفاق می افتد ممکن است به نوعی دارای آشفتگی باشد. چرا که بیشتر شخصیت های اصلی داستانهای مدرن افراد روان پریشی هستند که از اجتماع اطراف خود هر کدام با دلایلی که دارند گریزانند. آنها انسانهای تنهایی هستند که تنهایی را به در اجتماع بودن ترجیح داده اند. البته در داستان های مدرن روایت ممکن است توسط یک یا چند نفر صورت بگیرد تا خواننده با دید گسترده تری و از زاویه های دید متفاوتی داستان را درک نماید. نکته ای که در داستان مدرن و پست مدرن می توان به آن توجه کرد. جریان سیال ذهن می باشد. که در بیشتر داستان ها مدرن و پست مدرن از آن تکنیک استفاده می شود و در ادامه به تعریف آن و خصوصیات آن پرداخته خواهد شد.
پست مدرن:
در سال 1962 بعد مرگ کندی هیچ فرقی بین اواخر مدرن و پُست مردن وجود نداشت. در کتاب تریستیان شندلی رمان پست مدرن شامل:
1:محاکات:به این معنا که آنچه را که در طبیعت هست تغییر دهیم که آن را در داستان استفاده نکنیم.
2: سرخوش بازی های زبانی: موجودات خاصی را در آن می آوریم.
3:تدابیر صوری عناصر داستان.
4: استفاده وسیع از خیالپردازی های شاعرانه و سوررئالیسم
5:فقدان گره گشایی.
6:عاری از همه ی آرایه های ادبی.
7:دقیق شدن در رموز کوچک و بیان نشده ی زندگی روزمره.
8:کولاژ-سکوت-تخریب جریان سخن.
ویژگی های زبانی در آثار نویسندگان پست مدرن(به خصوص داستان کوتاه)
1:رویکرد تازه به جدال و حادثه.
2:تشبیهات غریب.
3:اغراق بیش از اندازه و عدم اغراق.
4:استعاره های غریب.
5:بسیار موجز.
6:اساس داستان کوتاه روایت و دیالوگ است.
7:عناوین غریب داستان.
8:عدم انسجام و عدم فصل بندی و عدم فرجام داستان.فرجام های مختلف برای داستان- فرجام های پیشنهادی برای داستان...
9:جدال شخصیت ها بر علیه مولف بر اساس نظریه رولان بارت.
جریان سیال ذهن:
سیال ذهن یک نوع تک گویی درونی است . زمان در سیال ذهن به نوعی خطی نمی باشد. در سیال ذهن صحبت یک نفره ای صورت می گیرد که می تواند مخاطب داشته باشد یا خیر. سیال ذهن از دو تکنیک استفاده می کند. 1)تداعی معانی: به این معنا وقتی ما چیزی را ببینیم یاد اتفاقی که در گذشته افتاده است بیفتیم . مثلا وقتی یک نفر بوی کباب را می شنود یاد خاطره ی خوبی از گذشته که اتفاقا در آن روز هم بوی کباب را شنیده است می افتد. 2)گفتگوی درونی: که می تواند به صورت مستقیم یا غیر مستقیم (حدیث نفس) باشد. مثلا «چه روز قشنگی» که در ذهن اتفاق می افتد ولی بر زبان جاری می شود و اگر برزبان جاری نشود می شود گفتار درونی و اگر خود نویسنده را برداریم و ذهنیت را بگذاریم آن دیگر گفتگوی درونی مستقیم است و اگر نویسنده باشد آن درونی غیر مستقیم می باشد. مثل شازده احتجاب زمانی که وارد تابلو می شود که گفتار درونی مستقیم است زیرا با کسی حرف نمی زند.
