چالش داستان نویسی

[Saeedeh.br]

خیلی خسته بودم . انگار یه وزنه ی صد تنی روی بدنم گزاشته باشن . حتی نمیتونستم چشم هام رو باز کنم .
صدای باز بسته شدن در رو شنیدم . و بعد از اون صدای تق تق کفش هایی که به طرف من میومد .
احساس کردم کسی کنارم نشست و دست هامو گرفت . قطره ای اشگ روی دستم چکید و پشت سرش اشک هاس دیگه
صدایی اشنا شنیدم . صدایی که اشنا تر از هر آشنایی بود . آخ که چقدر دلم برای صاحب این صدا تنگ شده بود .
با شنیدن صداش انکار جانی تازه در وجود من دمیده شد . چشمانم را باز کردم . نگاهم را به نگاه اشکی اش دوختم
وقتی چشمان بازم را دید خوشحال شد و شادی اش را با فشردن دستم نشان داد .
چند لحظه ای طول کشید تا بفهمم چرا در بیمارستانم . خدایا من با او چه کرده بودم . من دلش را شکستم ، غرورش را له کردم اما او باز هم برای من اشک میریخت؟
صدایش زدم :
«مادر؟؟»
جواب داد :
«جان مادر؟»
اشک هایم روان شد ، باز هم صدایش زدم :
« مادر ، مادر زیبای من؟ »
« جانم دخترم ، دختر کله شق من ؟»
میان اشک هایم به مادرم لبخند تلخی زدم ، از ان لبخند هایی که از صد تا بغض و گریه بد تر است .
«دوستت دارم مادر ، تنهام نزار ، کمکم کن .»
« جان مادر ، تو فقط بگو من جانم هم برایت میدهم »
«مادر تنهایم گذاشت ، به من خ*ی*ا*ن*ت کرد »
اما او سرزنشم نکرد ، دعوایم نکرد ، جوابم لبخند تلخی بود و سکوت
سکوت وسکوت وسکوت

 

[N..sh]

با صدای دعوا کردن دو نفر، چشمامو باز کردم.
سپنتا و سمانه رو می دیدم که بالای سرم ایستادن و درحال جر و بحث کردن بودن!
سپنتا با حالتی تهاجمی به سمت سمانه خم شده بود و با صدای نسبتا بلندی داد میزد و سمانه دستش رو، روی کمرش گذاشته بود و لبخند خونسردی به لب داشت!
سپنتا با خشم رو به سمانه گفت_ بسه دیگه! دختره ی هیچی ندار! نمیخوام دیگه ببینمت! از زندگی من و زنم گمشو بیرون!
سمانه، با صدای بلندی خندید و عصبی و هیستریک گفت_ هه! مثه اینکه یادت رفته چیکار کردی جناب!
خب...مشکلی نیست یادت میندازم! من و تو دو روز پیش رفتیم محضر و یه عقد کوچولو و ساده کردیم!
با بهت دستم رو روی دهنم گذاشتم و هینی کشیدم!
سپنتا که تازه متوجه من شده بود، سریع به طرفم برگشت و دستم رو توی دستش گرفت و گفت_ خوبی...عزیزم؟
با بغض نگاهش کردم و تلخ گفتم_ آره از این بهتر نمیشم! باورم نمیشه.... چرا؟ چرا؟.. مگه من چیکار کرده بودم؟
سپنتا، هولزده و با چشمهایی گشاد شده گفت_ ب..ببین... من قبول دارم.. اشتباه کردم ولی...تو منو ببخش!
خندیدم و با ابروهایی بالا رفته گفتم_ حتما!
با ندامت نگاهم میکرد!
با چشمهایی که به وضوح،نم اشک رو داخلشون احساس میکردم، گفتم_ چرا این کار رو کردی؟ چرا نذاشتی خودمو راحت کنم؟
من دلم نمیخواد برای همیشه حسرت بخورم که چرا نتونستم راحت بشم؟! چرا... سپنتا؟
-----------------------------------------------------------------------------------------
شرمنده اسم دختره رو یادم رفته بود! حوصله هم نداشتم پستهای قبلی رو بخونم. برای همین اسمش رو نگفتم.