من رمانای با ژانر اجتماعی رو خیلی دوس دارم
همچنین طنز
ترسناک
جنایی
پلیسی( البته نه از نوع آب دوغ خیاریش:/ همونا که هی پلیسای زن رو به عنوان جاسوس میفرستن، اونام که ماشاالله یا عاشق خلافکاره میشن یا یه پلیسی اون جا بوده که اونا همو نمی شناختن وجدانا دیگه گند پلیسی رو در اوردن)
در واقع رمانایی که سبک حادثهای داشته باشن. یعنی هی پشت سر هم اتفاقای عجیب غریب توش بیفته)
البته من به عاشقانهام ارادت دارم و اولین رمانم تو انجمن رو هم ژانر عاشقانه داره. ولی اگه صرفا هر کدوم از ژانرایی که بالا گفتم باشه هم اگه نویسنده خوب بهش پرداخته باشه دنبال می کنم.
به نظر من همه ی جذابیت رمان بخش عاشقانشه
البته این بخش خیلی حساسه چون اگه مهارت کافی نباشه خواننده رو خسته میکنه و حس تکراری موضوع رو القا میکنه اگه قراره همچین حسی رو بده بهتره که اصلا رمان بخش عاشقانه نداشته باشه رمان های موفقی رو خوندم که بخش عاشقانه نداشته اما جذابیت زیادی داشته
مثل رمان لبخند مسیح و شاید فراموشت کنم.موضوع رمان برای من مهم تر از بخش های طنز و عاشقانه هست