*SAmirA
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2016/01/09
- ارسالی ها
- 30,107
- امتیاز واکنش
- 64,738
- امتیاز
- 1,304
نام فیلم: Straight Outta Compton (بچهی ناف کامپتون)
ژانر: بیوگرافی،درام،موسیقی
مدت زمان: ۱۴۷ دقیقه
کارگردان : F. Gary Gray
نویسندگان : Jonathan Herman, Andrea Berloff
بازیگران : O'Shea Jackson Jr., Corey Hawkins, Jason Mitchell
هزینه تولید: ۲۹ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Universal Pictures
منتقد: جان دیفور (The Hollywood Reporter) - امتیاز ۷ از ۱۰
خلاصه داستان : گروه NWA از ميان خيابان های کامپتون کاليفرنيا در اواسط دهه ۱۹۸۰ به وجود آمد و توانست با موسيقی اش درباره داستان های زندگی در زاغه ها انقلابی در فرهنگ هيپ هاپ ايجاد کند.
تعداد فيلم های زندگينامه ای ساخته شده درباره گروه های موسيقی که اعضايش همگی در يک سطح هستند به مراتب کمتر از فيلم هایی است که درباره هنرمندان انفرادی ساخته شده اند و اين امر دليل خوبی هم دارد: کافی است سعی کنيد که عدالت را درباره نحوه به شهرت رسيدن تنها سه شخصيت، به خصوص وقتی که بعد از مدتی هر يک از آن ها مسير متفاوتی را انتخاب کرده اند رعايت کنيد، در اين صورت می بينيد که زمان کافی برای پروراندن اين ستاره ها در قالب کاراکترهای انسانی نخواهيد داشت. به اين ترتيب فيلم «بچهی ناف کامپتون»(Straight Outta Compton) که درباره فعاليت گروه خرده پای N.W.A است به يک فيلم زندگينامه ای تبديل می شود و بيش از دو ساعت بيننده را بدون اين که حتی کوچکترين اشاره ای به شاخه های رقيب هيپ هاپ (از خشم به جای پابليک اِنِمی تا حال و هوای خوش دِ لاسول) که باعث می شدند صدای خشمناک N.W.A برای بسياری از انسانها ناراحت کننده بشود سرگرم می کند.
اين فيلم که توسط اعضای سابق N.W.A. يعنی آيس کيوب و دکتر Dre توليد شده و توسط اف گَری گِری، که کارش را با کارگردانی ويدئویی از آيس کيوب شروع کرد و در ادامه فيلم کمدی «جمعه»( Friday) را ساخت، کارگردانی شده است در واقع پرتره ای است که سعی می کند ايرادات کارهایی که در زمان خود بحث هایی به مراتب بيشتر از آنچه اينجا می بينيم به راه انداخته بودند را ماست مالی کند. اما اگر فيلم بسياری از زشت ترين رفتارها را به دوش بازيگران جانبی (مانند سوج نايت بدنام با بازی آر مارکوس تيلر) می اندازد، در واقع سعی می کند ماموريت خود را به انجام برساند، و به داستان گروهی که اثراتش هنوز هم احساس می شود جان ببخشد.
بيشترين موفقيت «بچهی ناف کامپتون» مرهون نمايش واقعيت های زندگی انسانی در قالب نوعی از موسيقی است که به محض ورود به بازار منجر به شکل گيری کاريکاتورهای رسانه ای و واکنش های عصبی از جانب گروه های محافظه کار و دولتی شد. (البته نيازی به گفتن نيست که اين گروه گاهی اوقات هم تلاشی برای رفع اين اعتراضات نمی کرد). بازيگران نقش های کيوب و Dre که حالا کلی مشهور شدهاند دو پسر نوجوان به نام های اوشی جکسون جونيور و کوری هاوکينز هستند که سعی می کنند نقششان را به بهترين نحو ايفا کنند. فيلمنامه با برخی از مقالات نوشته شده درباره اين که چگونه اين دو با يک دلال مواد مخـ ـدر به نام ايزی ایی (جکسون ميچل) همکاری کردند تناقض دارد: در فيلم Dre سعی می کند از او به عنوان منبع سرمايه استفاده کند. بعد از اين که خواننده هایی که برای خواندن ترانه های کيوب استخدام شده بودند انصراف می دهند، ایی برای خواندن آنها ترغيب می شود- و جالب اين که به طرز خنده داری اين کار را انجام می دهد تا اين که Dre چند راهنمایی به او می کند.
آهنگ «Boys-n-the-Hood» که يه آهنگ محلی است توجه يک مدير سفيد پوست، جری هلر (پل جياماتی) را جلب می کند.او به آن هامی گويد «می تونم قول يک نمايش مجاز رو بهتون بدم» و بعد گروه را با شرکت Priority Records آشنا می کند که آلبوم پرفروش «بچهی ناف کامپتون» را راهب بازار می کند. اما سعی می کند تا در کمپانی Ruthless Records ايزی ایی نيز شريک شود و گرچه فيلم در ارائه جزئياتی کمکی نمی کند، اما او به جز به ایی به بقيه اعضای گروه کمتر از حقشان پول می دهد. اين باعث جدا شدن کيوب، که مجبور است به مردم ياداوری کند که بيشتر ترانه ها را او نوشته است و نتوانسته سهم خود را بگيرد، می شود؛ بعد از مدت کوتاهی Dre نيز به راه خود می رود و به همراه نايت کمپانی Death Row Records را تاسيس می کند.
البته قبل از تجزيه گروه، F--- tha Police، سرودی که باعث وحشت در آمريکا شد ولی در اين فيلم عالی ترسيم شده است را داريم. اين سرود بعد از نمايش چند صحنه که در آن پليس های نژادپرست و خشن رپرها و همسايگان شان را بدون هيچ دليلی تحقير می کنند توسط کيوب سروده شد. بعد از اين گروه ياد می گيرد که چطور از اعتراض مردم و آزارهای پليس برای ساخت ترانه های بيشتر استفاده کند.
در حالی که فيلم صحنه های عاشقانه پشت ساخت اين آهنگ را نشان می دهد، اما اصلاً چيزی درباره نگرانی های افرادی که ادعا می کردند ترانه های ديگر اين گروه از جرم و جنابت حمايت و آن را تحسين می کردند ديده نمی شود. و حتی کمترين توجهی به اعتراضات مربوط به حس تنفر از زنان در ترانه هايشان نکرده است: زنان در اين فيلم به هيچ انگاشته شده اند. تنها بعد از چند صحنه نمايش آن ها در قالب my friend يا همسر به آنها افتخار داده می شود تا صحبت کنند، آن هم در حد دو سه خط ديالوگ که نشان دهد آن ها موجودات حساسی هستند. در يک صحنه زننده، قهرمانان خشن ما پايان يک نمايش کميک را با بالا انداختن زنی نيمه عـریـ*ـان در راهروی يک هتل و قفل کردن درب به روی او جشن می گيرند.
به دو عضو ديگر N.W.A. دجی يلا و ام سی رن توجه کمی شده است (به طوری که يلا با بازی نيل براون جونيور تنها در چند صحنه به مدت کوتاهی ديده می شود). اما در مقايسه با نايت که به عنوان رئيس Death Row زندگی اعيانی داشت در حالی که هنرمندانی مانند توپاک شاکور و اسنوپ داگ و ديگران او را ميليونر کرده بودند، اين دو برای کل ماجرا اهميت کمتری دارند. هر دو شخصيت هلر سفيد پوست و نايت سياه پوست به منظور ارائه يگ حقيقت و شايد با نيات موجهی وارد داستان می شوند. اما هر دوی اين ها انسان های خطرناکی هستند- بنابراين در مورد نايت بازيگران بايد مواظب باشند حتی اگر پول زيادی برای بازی نقش او به آنها پيشنهاد شود. نگران نباشيد: بعد از پايان داستان «کامپتون» داستان های زياد ديگری بايد ساخته شوند.
ژانر: بیوگرافی،درام،موسیقی
مدت زمان: ۱۴۷ دقیقه
کارگردان : F. Gary Gray
نویسندگان : Jonathan Herman, Andrea Berloff
بازیگران : O'Shea Jackson Jr., Corey Hawkins, Jason Mitchell
هزینه تولید: ۲۹ میلیون دلار
محصول کشور: ایالات متحده آمریکا
کمپانی توزیع کننده: Universal Pictures
منتقد: جان دیفور (The Hollywood Reporter) - امتیاز ۷ از ۱۰
خلاصه داستان : گروه NWA از ميان خيابان های کامپتون کاليفرنيا در اواسط دهه ۱۹۸۰ به وجود آمد و توانست با موسيقی اش درباره داستان های زندگی در زاغه ها انقلابی در فرهنگ هيپ هاپ ايجاد کند.
تعداد فيلم های زندگينامه ای ساخته شده درباره گروه های موسيقی که اعضايش همگی در يک سطح هستند به مراتب کمتر از فيلم هایی است که درباره هنرمندان انفرادی ساخته شده اند و اين امر دليل خوبی هم دارد: کافی است سعی کنيد که عدالت را درباره نحوه به شهرت رسيدن تنها سه شخصيت، به خصوص وقتی که بعد از مدتی هر يک از آن ها مسير متفاوتی را انتخاب کرده اند رعايت کنيد، در اين صورت می بينيد که زمان کافی برای پروراندن اين ستاره ها در قالب کاراکترهای انسانی نخواهيد داشت. به اين ترتيب فيلم «بچهی ناف کامپتون»(Straight Outta Compton) که درباره فعاليت گروه خرده پای N.W.A است به يک فيلم زندگينامه ای تبديل می شود و بيش از دو ساعت بيننده را بدون اين که حتی کوچکترين اشاره ای به شاخه های رقيب هيپ هاپ (از خشم به جای پابليک اِنِمی تا حال و هوای خوش دِ لاسول) که باعث می شدند صدای خشمناک N.W.A برای بسياری از انسانها ناراحت کننده بشود سرگرم می کند.
اين فيلم که توسط اعضای سابق N.W.A. يعنی آيس کيوب و دکتر Dre توليد شده و توسط اف گَری گِری، که کارش را با کارگردانی ويدئویی از آيس کيوب شروع کرد و در ادامه فيلم کمدی «جمعه»( Friday) را ساخت، کارگردانی شده است در واقع پرتره ای است که سعی می کند ايرادات کارهایی که در زمان خود بحث هایی به مراتب بيشتر از آنچه اينجا می بينيم به راه انداخته بودند را ماست مالی کند. اما اگر فيلم بسياری از زشت ترين رفتارها را به دوش بازيگران جانبی (مانند سوج نايت بدنام با بازی آر مارکوس تيلر) می اندازد، در واقع سعی می کند ماموريت خود را به انجام برساند، و به داستان گروهی که اثراتش هنوز هم احساس می شود جان ببخشد.
بيشترين موفقيت «بچهی ناف کامپتون» مرهون نمايش واقعيت های زندگی انسانی در قالب نوعی از موسيقی است که به محض ورود به بازار منجر به شکل گيری کاريکاتورهای رسانه ای و واکنش های عصبی از جانب گروه های محافظه کار و دولتی شد. (البته نيازی به گفتن نيست که اين گروه گاهی اوقات هم تلاشی برای رفع اين اعتراضات نمی کرد). بازيگران نقش های کيوب و Dre که حالا کلی مشهور شدهاند دو پسر نوجوان به نام های اوشی جکسون جونيور و کوری هاوکينز هستند که سعی می کنند نقششان را به بهترين نحو ايفا کنند. فيلمنامه با برخی از مقالات نوشته شده درباره اين که چگونه اين دو با يک دلال مواد مخـ ـدر به نام ايزی ایی (جکسون ميچل) همکاری کردند تناقض دارد: در فيلم Dre سعی می کند از او به عنوان منبع سرمايه استفاده کند. بعد از اين که خواننده هایی که برای خواندن ترانه های کيوب استخدام شده بودند انصراف می دهند، ایی برای خواندن آنها ترغيب می شود- و جالب اين که به طرز خنده داری اين کار را انجام می دهد تا اين که Dre چند راهنمایی به او می کند.
آهنگ «Boys-n-the-Hood» که يه آهنگ محلی است توجه يک مدير سفيد پوست، جری هلر (پل جياماتی) را جلب می کند.او به آن هامی گويد «می تونم قول يک نمايش مجاز رو بهتون بدم» و بعد گروه را با شرکت Priority Records آشنا می کند که آلبوم پرفروش «بچهی ناف کامپتون» را راهب بازار می کند. اما سعی می کند تا در کمپانی Ruthless Records ايزی ایی نيز شريک شود و گرچه فيلم در ارائه جزئياتی کمکی نمی کند، اما او به جز به ایی به بقيه اعضای گروه کمتر از حقشان پول می دهد. اين باعث جدا شدن کيوب، که مجبور است به مردم ياداوری کند که بيشتر ترانه ها را او نوشته است و نتوانسته سهم خود را بگيرد، می شود؛ بعد از مدت کوتاهی Dre نيز به راه خود می رود و به همراه نايت کمپانی Death Row Records را تاسيس می کند.
البته قبل از تجزيه گروه، F--- tha Police، سرودی که باعث وحشت در آمريکا شد ولی در اين فيلم عالی ترسيم شده است را داريم. اين سرود بعد از نمايش چند صحنه که در آن پليس های نژادپرست و خشن رپرها و همسايگان شان را بدون هيچ دليلی تحقير می کنند توسط کيوب سروده شد. بعد از اين گروه ياد می گيرد که چطور از اعتراض مردم و آزارهای پليس برای ساخت ترانه های بيشتر استفاده کند.
در حالی که فيلم صحنه های عاشقانه پشت ساخت اين آهنگ را نشان می دهد، اما اصلاً چيزی درباره نگرانی های افرادی که ادعا می کردند ترانه های ديگر اين گروه از جرم و جنابت حمايت و آن را تحسين می کردند ديده نمی شود. و حتی کمترين توجهی به اعتراضات مربوط به حس تنفر از زنان در ترانه هايشان نکرده است: زنان در اين فيلم به هيچ انگاشته شده اند. تنها بعد از چند صحنه نمايش آن ها در قالب my friend يا همسر به آنها افتخار داده می شود تا صحبت کنند، آن هم در حد دو سه خط ديالوگ که نشان دهد آن ها موجودات حساسی هستند. در يک صحنه زننده، قهرمانان خشن ما پايان يک نمايش کميک را با بالا انداختن زنی نيمه عـریـ*ـان در راهروی يک هتل و قفل کردن درب به روی او جشن می گيرند.
به دو عضو ديگر N.W.A. دجی يلا و ام سی رن توجه کمی شده است (به طوری که يلا با بازی نيل براون جونيور تنها در چند صحنه به مدت کوتاهی ديده می شود). اما در مقايسه با نايت که به عنوان رئيس Death Row زندگی اعيانی داشت در حالی که هنرمندانی مانند توپاک شاکور و اسنوپ داگ و ديگران او را ميليونر کرده بودند، اين دو برای کل ماجرا اهميت کمتری دارند. هر دو شخصيت هلر سفيد پوست و نايت سياه پوست به منظور ارائه يگ حقيقت و شايد با نيات موجهی وارد داستان می شوند. اما هر دوی اين ها انسان های خطرناکی هستند- بنابراين در مورد نايت بازيگران بايد مواظب باشند حتی اگر پول زيادی برای بازی نقش او به آنها پيشنهاد شود. نگران نباشيد: بعد از پايان داستان «کامپتون» داستان های زياد ديگری بايد ساخته شوند.
