شعر اشعار امیلی دیکنسون

[فاطمه صفارزاده]

بسمه تعالی

در این تاپیک اشعار امیلی دیکنسون قرار می‌گیره.
لطفا اگه شعری پیدا کردین و خواستین ارسال کنین، حتما از تکراری نبودنش اطمینان پیدا کنید!

 

[فاطمه صفارزاده]

چشم به راه توام

زنبور! چشم‌به‌راه توام
دیروز بود به دوستی
می‌دادم این خبر
که «دگر رسیده وقت آمدنت»

غوک‌ها هفته‌ی پیش آمده‌اند
جا افتاده و مشغول کار شده‌اند
پرنده‌ها کم‌وبیش بازگشته‌اند
شبدرها جان گرفته، گرم شده‌اند

نامه‌ام «هفدهم» دست توست، به حدس
پاسخی، یا از آن بهتر،
خودت به داد دلم برس
دوستدارت، مگس

 

[فاطمه صفارزاده]

دنیا

دنیا

دنیا برایم شوربختی بود

تا اینکه تورا بمن بخشید..

 

[فاطمه صفارزاده]

انتظار

ساعتی انتظار کشیدن ــ طولانی است ــ
اگر ورای آن، تنها عشق در میان باشد ــ
ابدیت را انتظار کشیدن ــ کوتاه است ــ
اگر عشق پاداشت دهد نهایت را ــ

 

[فاطمه صفارزاده]

نزدیک به تنهایی

خودم را در میان گل‌هایم پنهان می‌کنم،
همین‌که بر سـ*ـینه‌ی تو لخـ*ـتی دست می‌کشم،
تو نیز، بی‌واهمه، مرا بر تن می‌کنی ــ
و فرشته‌ها باقی ماجرا را می‌دانند.

خودم را در میان گل‌هایم پنهان می‌کنم
همین که از گلدان تو محو می‌شوم،
تو، بی‌واهمه، با من همدردی می‌کنی
نزدیک به تنهایی.

 

[فاطمه صفارزاده]

کسی بودن

من هیچ‌کسم! تو کیستی؟
تو هم آیا ــ هیچ‌کس ــ هستی؟
پس ما جفت همیم!
به کسی نگو!
جار می‌زنند ــ می‌دانی!

کسی ــ بودن ــ چقدر ملال‌آور است!
چقدر بی پروا ــ همچون قورباغه‌ای ــ
نام کسی را ــ در تمام ژوئن ــ بر زبان می‌آورند
برای گندابی ستایش‌گر!

 

[فاطمه صفارزاده]

امیدی بزرگ فرو ریخت

امیدی بزرگ فرو ریخت
تو صدایی نشنیدی
ویرانه‌ها در درون بود
آه از خرابه‌ی حیله‌گری که هیچ قصه‌ای نگفت
و ‌شاهدی را راه نداد

ذهن را برای بارهای گران ساخته‌اند
برای وضعیت بیم و وحشت پرورده‌اند
چندی لنگان‌لنگان در دریا فرو شدن
و وانمود کردن که در خشکی

ستایش نکردن زخم
تا چنین وسعت یافت
که زندگی‌ام همه در آن قدم گذاشت
و گودال‌ها و حفره‌ها که در کنار بود

بستن پلک ساده‌ای
که به خورشید گشوده بود
تا وقتی آن نجار ظریف
میخی ابدی بر آن بکوبد

 

[فاطمه صفارزاده]

نامه

یک نامه لـ*ـذت دنیاست-
خدایان را انکار می کند.

 

[فاطمه صفارزاده]

طلوع

اکنون برایت می‌گویم خورشید چگونه طلوع کرد
در هر دم تاری ابریشمین
برج‌ها در یاقوت ارغوانی شناور شدند
و خبر چون دسته‌ی سنجاب‌ها پراکنده شد

تپه‌ها گره از کلاه گشودند
پرندگان آواز سر دادند
آن‌گاه آهسته به خود گفتم
«این دیگر خورشید است»

اما این‌که چگونه غروب کرد نمی‌دانم
گویی نردبانی ارغوانی بود
که دخترکان و پسرکان زرد
از آن مدام بالا می‌رفتند

و هنگامی‌که بدان‌سو رسیدند
مدیر مدرسه‌ای خاکستری‌پوش
میله‌های غروب را به‌آرامی برداشت
و همه را در پی خود کشاند

 

[فاطمه صفارزاده]

ایمن در حجره‌های مرمریشان

دور از دسترس صبح
و دور از دسترس ظهر
ایمن در حجره‌های مرمرینشان خفته‌اند
ساکنان شکیبای رستاخیز
توفال از حریر
سقف از سنگ

نسیم در قصر آفتابش آهسته می‌خندد
زنبور عسل در گوشی ناشنوا همهمه می‌کند
پرندگان زیبا آهنگ غفلت می‌خوانند
وه که چه حکمتی در این‌جا ویران شده است

در هلال فراز آنان
سال‌ها شکوهمندانه می‌گذرند
جهان‌ها قوس‌هاشان را خالی می‌کنند
و فلک‌ها پارو می‌کشند
نیمتاج‌ها فرو می‌افتند و قاضیان تسلیم می‌شوند
بی‌صدا چون نقطه‌ها بر قابی از برف