شعر اشعار آنتونیو ‌گاموندا

[فاطمه صفارزاده]

وضوح تو

بالای برکه

کبوتران، به گرد سرت می‌گردند
وقتی بال‌هاشان به گیسوان تو می‌خورد
خم می‌شوم
و وضوح‌ات را در آب تماشا می‌کنم.

من در وضوح توام
و خود را باز نمی‌شناسم:
کبوتری هستم تاجدار
در دلِ آب.
در تو.

 

[فاطمه صفارزاده]

نگاهم کن!

رویا می‌بینی.

می‌ترسی از هرآن‌چه نیست
و در با‌غ‌های سیاه
صدای غرش می‌شنوی.

من هم می‌ترسم از چهره‌ی خویش
که نامرئی می‌شود.

دست از رویا بردار
یا لااقل
چهره‌هایی را رویا ببین
که بیرونِ تواند:

نگاهم کن!

 

[فاطمه صفارزاده]

در چشم‌هایت

در چشم‌هایت
غم توقف می‌کند.
هنوز غم نیست
اما نگاهم می‌کند.

و گلبرگی از سایه
از چشم‌هایت
فرو می‌افتد.

 

[فاطمه صفارزاده]

یادت رفته نگاهم کنی

یادت رفته نگاهم کنی،
آه! نابینای لبریزِ نور.

دستانت را از من گرفته‌ای
و من به آغـ*ـوش تو می‌گریزم
از خویش.

خیال می‌کنی از من چشم می‌پوشی
اما من
خیال توام.

 

[فاطمه صفارزاده]

دور

چون آهنگی که از دوردستان می‌شنویم
لمس می‌کنم دستان دورت را
در خویش.
چنین است ناپیدایی و
حلاوت.

 

[فاطمه صفارزاده]

نمی‌یابمت به رویا

نه مویه‌ی پرندگان است
بالای سایه‌ها،
نه رعشه‌‌ی گوگرد در خموشی طوفان.

نه جیوه است در رگان من
و نه تراکم تابستان
در دلم.

هیچ کس نیست:
چهره‌ات ترک گفت
رویاهای مرا
و نمی‌یابمت
زیر پلک‌های خویش.

 

[فاطمه صفارزاده]

نوازش

از دستانم می‌ترسی
گاهی اما می‌خندی و در خود پنهان می‌شوی
و بی‌آن‌که بدانی
نور می‌پاشی به گرد من،

دستانم را پیش می‌آورم
نه برای لمس تو،
که تنها نورت را نوازش می‌کنم.

 

[فاطمه صفارزاده]

از من گریخت

از من گریخت.
شاید در توست
و تنها در دل کوچک‌ات احساس‌اش می‌کنی.
آری،
یک سایه است
سنگینی نمی‌کند بر دلت.

 

[فاطمه صفارزاده]

نور می‌اندیشی

می‌گویی: نور می‌آید.
حالا وقتش نیست.
ولی تو محال را نمی‌شناسی.
نور می‌اندیشی.

 

[فاطمه صفارزاده]

گل واپسین

گلی هستی پیش از مغاک
همان گل واپسین.