شعر اشعار آنتونیو ‌گاموندا

[فاطمه صفارزاده]

خداحافظی

با دستانت
که آهنگی هدایتشان می‌کند،
آهنگی که سربسته به خاطر می‌آوری،
می‌گویی خداحافظ بر آستانه‌ی در.

آه! ای حلاوت ابله،
می‌گویی خداحافظ بر آستانه‌ی در
و دست‌هایت
لحظه‌ای را ترسیم می‌کنند
بی‌پایان.

 

[فاطمه صفارزاده]

به مادرت در آ

به مادرت درآ
و بگشا پلک‌هایت را
آرام درآ در دلش

میوه‌ای باش
دوباره در سکوت.
عطش،
چنان درختی که تپش‌های پرندگان را
در خود می‌گیرد و
بدانان تکیه می‌کند.
پس فرود می‌آیند
سایه و
عطر.

 

[فاطمه صفارزاده]

بر لب‌هایت

بر لب‌هایت
کلمات ناشناخته شکل می‌گیرند
و نامشهود
به لطافت
دور تو می‌گردد.

 

[فاطمه صفارزاده]

چهره‌ات در آینه

چهره‌ات در آینه
چنان بالی ظهور می‌کند
که لحظه را ترک می‌گوید.

دوست دارم چهره‌ات را در آینه
و دوست دارم تو را
وقتی که ترک‌ام می‌گویی.

 

[فاطمه صفارزاده]

صدای گریه‌ات را می‌شنوم

صدای گریه‌ات را می‌شنوم.

بالا می‌روم
تا اتاق‌هایی که سایه
بر دیوارهای بی‌حرکت سنگینی می‌کند،
ولی تو آن‌جا نیستی:
تنها ملافه‌ها هستند
که می‌پیچند
به دور رویاهای تو.

دیگر
همه‌چیز نامشهود است در من؟

هنوز نه.
فراتر از سکوت
دیگربار
صدای گریه‌ات را می‌شنوم.

 

[فاطمه صفارزاده]

گلی نامرئی

با زبانت که بر آن
یک بی‌خبری درخشان می‌گذرد
حرف می‌زنی
از گلی نامرئی.
حرف می‌زنی
از خودت.
هرگز
در دستانم
گلی نامرئی نگرفته بودم.

 

[فاطمه صفارزاده]

کور بودم در نور

کور بودم در نور
اما تو، جنون را
به دوران در آوردی.

همه چیز شهود است
همه چیز رها از معناست.

 

[فاطمه صفارزاده]

گیسوان تو

گیسوانت در دستان من
و بارقه‌شان برگذشته از ازدحام‌های نامشهود
از لحظاتی که مدام ترک‌ام می‌کنند.

گیسوان‌ات
میان دو ابدیت کاذب.

آه ای دلتنگی مالامالِ نور:
ای گیسوان تو
در دستان من.

 

[فاطمه صفارزاده]

گریه‌ات

تنها هستی در خویش
به زیر نور خود
گریان.

بر صورت‌ات
گلبرگی‌ست، زخمی.

گریه‌ات در رگ‌های من جاری می‌شود.
علت من‌ای تو و
درمان من.

 

[فاطمه صفارزاده]

تو همان برفی

برف را می‌بینی
آمیخته به برگ‌های بو.
در چشم‌هایت
سفیدی و سایه را نگه می‌داری،
سکوت پرندگان را نظاره می‌کنی.

می‌دانم که پرندگان گریخته‌اند
می‌دانم که باز نخواهند گشت
می‌دانم که تو
ورای محدودیت‌های من
وجود داری.

که تو
همان برفی.