شعر اشعار هیلده دُمین

[فاطمه صفارزاده]

بسمه تعالی

سلام.
در این تاپیک اشعار این شاعر، هیلده دُمین، قرار میگیره!
لطفا از ارسال پست اسپم، تکراری و هرچیزی که مجبور به حذفش بشین (یا مجبور به ‌‌گزارش زدنش بشم) خودداری کنین.
لطفا لطفا تکراری نفرستین!
اگه هم مطمون نیستین مال این شاعر هست یا نه، نفرستین!

 

[فاطمه صفارزاده]

کلید خانه

محکم، در مشت‌هامان می‌فشاریم
کلید خانه‌هامان را
با آنها در سفریم
آری ما
رانده‌شدگان.

قلب، آن خانۀ قدیمی
پنجره‌های روشنی دارد
چهره‌های درون آن اما
دیگرهمه بیگانه‌اند.

دیگر در خواب
تنها در خواب
می‌توانی داخل شوی
با این کلیدها
که در بیداری اینچنین
در دست‌های تو سنگینی می کنند.

 

[فاطمه صفارزاده]

پاییز

آشیانۀ پرنده بی‌برگ می‌شود
ما از پاییز می‌ترسیم
چهرۀ مردگان را ترسیم می‌کنیم
هنگامی که به پیش رانده می‌شویم
چراکه از زمستان وحشت داریم.

آن زن سالخورده که جلوی ما ایستاده بود
بادگیر ما بود
برگ تابستانی ما
مادر ما
که مرگش
گامی ما را به جلوتر راند.

 

[فاطمه صفارزاده]

رویا در زمستان

از پنجره خم شدی
یک خانه از سپیدی‌های جنوب
تختِ من در خیابانی باز بود
و نمی‌دانم چگونه بود
از دیوار چون سوسماری
به پایین سُر خوردی
سبک، مثل یک کودک
این همان شبی بود که من رفتم
نمی‌توانستم بروم و ‌رفتم
وقتی که گریه کردم، قطار سرش را
همچون یک اسب به عقب گرداند.

 

[فاطمه صفارزاده]

سبز تا طلایی

راه‌ها خالی خواهند بود، برادر
در برابر خانه‌ام
خانه ای که در آن زندگی می‌کنم
راه‌هایی که نمی‌آیی
و من هرگز تو را در آنها نخواهم دید.

در تاریکی
عبور از اشک‌ها
عبوری طولانی
از روزی که نیامدی
تا روزی که نمی‌آیی.

آیا همچنان در انتظار تو خواهم ماند
بر راه‌های روشن
از لرزش سبز
تا لرزش طلاییِ
برگ‌های بید؟

 

[فاطمه صفارزاده]

دو کبوتر زیر باران

پاهای من که بسیار رفته‌اند
پاهای من، دو کبوتر
که هر شب
آشیانۀ دست‌های تو را جست‌و‌جو کرده اند
پاهای کودکی‌ام
که تو بیرونشان انداخته‌ای،

جلوی پاگرد
زیر باران نشسته‌
در آغـ*ـوش هم غنوده اند

دو کبوتر زیر باران
پاهای کودکی‌ام.

 

[فاطمه صفارزاده]

زیگورات

از مارپیچ پلکان بالا می‌رویم،
دست در دست،
در بارویی که خود پی افکندیم.

هوا، سبک و سبک‌تر می‌گردد
میان دو قلب دیگرهیچ پرده‌ای نیست
تنها آفتاب از روزنه‌ها، گاه‌ گاه
بر مزرعۀ کهن می‌تابد.

در هر دُور
تو بر زخم‌های من، نمک می‌پاشی
می‌خندی و
مرا می‌بوسی

و اینچنین نوازشگرانه به اوج می رسیم
من،گریان
به سوی آخرین دُور

و اینک بدرود یک کبوتر
پرواز ایکاروس.

 

[فاطمه صفارزاده]

رز وحشی

به رؤیا دیدم که رُزی وحشی ام
با گلبرگ‌هایی پریده‌رنگ
شکفته بر کاسبرگی تنگ.
تو ترانه‌خوان می‌گذشتی
من بوته ای رنگین بودم، سرشار از تخمکها.

خواب چمنزاری پاکیزه را دیدم
تو دانه‌ای متورم بودی
در شکافی.

وقتی از خواب پریدم،
آبستن نبودم
و صدای ما،
ضعیف‌تر از بادی بود
که بر برگی از درخت قان
می‌وزید.

 

[فاطمه صفارزاده]

زیباتر

زیباترند شعرهای نیکبختی.

همان‌سان که شکوفه‌ها
از شاخه‌ها زیبا ترند
زیباترند شعرهای نیکبختی.

همان‌سان که پرندگان
از تخم‌ها زیباترند
و زیبا می شود هنگامی که روشنایی می آید
زیباتراند سعادت و خوشبختی.

و زیباتراند
شعرهایی که نخواهم سرود
من هرگز.

 

[فاطمه صفارزاده]

زنبق

همۀ رنگ‌ها خالی‌اند
و نزدیک‌ها چه دور
هیچ چیز شایستۀ اعتماد نیست
شاید این زنبق
که دیروز اینجا نبود
و امروز صبح مرا نگاه کرد
بنفش در سبز.

قمری صدا می‌زند
دقایق از حرکت بازایستاده اند
در شب، پنهان و بی صدا
این زنبق آمد
در شب، پنهان و بی صدا
می‌خواهم که بروم.