شعر اشعار گونار اکلوف

[فاطمه صفارزاده]

بسمه تعالی

در این تاپیک اشعار گونار الکوف قرار میگیره.
اگه قصد ارسال شعر داشتید از تکراری نبودنش اطمینان پیدا کنید.
اسپم ممنوع!
لطفا اگه قصد گذاشتن شعری رو دارید از فونت و سایز خوانا استفاده کنید.

 

[فاطمه صفارزاده]

پانایا

پانایا
از من دور شو!
از من که تو را می‌جویم
می‌دانم
که تنها
تو را می‌جویم
به‌سان نوزادی که هرگز پستان به دهان نگیرد
یا
او را از پستان مادر نتوان گرفت
نه! می‌خواهم میان چشمه‌های خشک‌ناشدنی پستانهایت
سر نهم
در شدّت گرسنگی و قحط
تنهایی تو و بی‌پسر؟
می‌خواهم من هم تنها بمانم.

 

[فاطمه صفارزاده]

انگار که دریا

چنان که دریا تعقیب‌ام کرده باشد و
بازوانش را
پرتاب کرده‌باشد به سویم
در اتاقم
در دل شب
انگار دریا به دورم پیچیده باشد
بازوانِ صدای‌اش را،
چنگ بر من می‌افکند دریا
در آغـ*ـوش‌ام می‌گیرد،
دریا.

 

[فاطمه صفارزاده]

تاریکی هزار چشم

در تاریکی
چشم‌ها بر من می‌خمند
ظلمت یک هزار چشم
و هزار فضای حیران
تاریک‌تر از ابروانم
یا حلقه‌ی موها بر گیج‌گاه‌ام،
تار چون سوسوی چراغی نامرئی
تلالویی بر گونه و پیشانی

چمیده بر تقدیرت، بی‌هیچ‌جنبشی
این چهره‌ی یار توست
ولی چنین ستمکار
ستمکار-چشمانی چرا؟

می‌دانم، سرانجام، آینه آنجاست
و می‌دانم که دیگرگونه‌کسی،
چشم خواهد دوخت به بیرونِ آینه
روزی چشمهایت را می‌گردانی به سویش و
وقتی دوباره سر برگردانی،
من نیز،
ناپدید خواهم شد.

 

[فاطمه صفارزاده]

ناپیدایی

در پاییز یا در بهار
چه فرقی می‌کند؟
در جوانی یا پیری
چه اهمیتی دارد؟
به هر حال ناپدید می‌شوی
در تصویر کل
ناپدید شدی، ناپیدا شده‌ای
حالا یا لحظه‌ای پیش
یا هزار سال پیش
ناپیدایی‌ات اما
به‌جا می‌ماند.

 

[فاطمه صفارزاده]

از دستانت

همچون زنانی که برمی‌گردند
کوزه‌ به سر، کوزه به دوش
از غیبت کنار چشمه
لبریز از هم
از شوهران و از پسران همسایه‌
لبریز از خویش
کوزه‌ات را بردار از سرت یا شانه‌ات
بر زمین بگذار و
به کسی فکر کن
که گلویش از خاک پرشده‌
سه روز است نه چیزی خورده، نه نوشیده
به من فکر کن
و آن‌چه بر من رفته است
نه فقط به همسایه‌‌ و همسایه‌ی همسایه‌ات
با دستهایت به من آب بنوشان، دخترم
چشمانم حتی به نوشیدن باز نمی‌شوند.

 

[فاطمه صفارزاده]

آگهی مرگ

آگهی من
در روز عزای من:
بگذار به‌خواب رویم
هر کدام تنها
کنار هم.

 

[فاطمه صفارزاده]

نوشید*نی نگاهت

چشمانت شعله‌ورند
از نوشید*نی سرخ:
چگونه بنشانم این شعله‌ها را؟
– تنها با نوشیدن از هر دو چشم
به بـ..وسـ..ـه
یکی پس از دیگری-
آن‌گاه دوباره آن‌ها را پر می‌کنی
از نوشید*نی زرد
که بیش از همه دوست می‌دارم.

 

[فاطمه صفارزاده]

غیاب

نه آفتاب بود، نه ماه
و نه ستاره
که به من نور بخشیدند
تاریکی بود و
نور عشق در درونِ من
و پرتوش که تنم را می‌خلید.

انگار هیچ‌کس نبودم
و تو، تو، ای فاطمه
به جان‌ام سایه‌ای بخشیدی
چراغی نقره‌ای به من دادی
پس از آن‌‌که رفتی.

 

[فاطمه صفارزاده]

بس است!

تا کی، بیدارم می‌داری ای فرشته
بدین افکار؟
چند بار دیگر از خواب خواهی‌ام پراند؟
چه کسی با آن‌ها به خواب می‌رود؟

روزگاری خیال می‌کردم همسر توام
زمانی حتی دخترت
دختری که خود را چون فـاحـ*ـشـ*ـه‌ای در بازار مکاره فروخت
تا برای همه‌‌مان نان بیاورد

یک‌بار
انگشتانم را بر شانه‌هایت کشیدم و
و زیر بال‌ها، پرهایی را لمس کردم
که به زیر انگشتانم ذوب می‌شوند.
یک‌بار آن‌ها را دور گونه‌‌ات گرداندم
تا فقط لمس‌‌اش کنم که چون بال‌ پروانه‌‌ای
پودر می‌شود.

چطور می‌توانم از تو خلاصی بجویم؟
بس است. دیگر به هیچ رویایی
بیدارم مکن.