پشت كوه
مجموعه هيچكسان
به طرز عجيبي جذاب بودن و نويسنده هاشون خيلي خوب احساس ترس و خوشحالي و... رو به مخاطب القا ميكردن .پشت كوه ديالوگهاي فوق العاده اي داشت مخصوصا شخصيت كوهان و باباشترزاد
هی سفر به دیار عشق و میخوندم و هی برا دختره گریه میکردم.
رمانهای گاد فادر، آبرویم را پس بده، ثمره انتظار و کلاً نوشته های خانوم مون شاین رو خیییلی میخوندم...
دزیره رو دوبار خوندم و حال کردم البته به فاصله چند سال...برباد رفته رو هم همین طور اما کتابعشق ژنرال ار دوموریه رو واقعا دوبار پشت هم خوندم دوسش داشتم.به نظرم این خانم تو بیان و توصیف مقتدره و البته بعضی قسمتای کتاب کلیدر رو مجبور بودم چند بار بخونم اخه کتاب چند جلدی بود و تو فاصله زمانی جلدهاش به دستم میرسید و بعضی از اتفاق ها رو فراموش میکردم دوباره مجبوری به جلد قبلی و اون واقعه رجوع میکردم ...یادش بخیر اقای دولت ابادی یکی از معدود نویسندهای چیره دست قدیمی هستن که متاسفانه جایی از ایشون رد پایی نمیبینیم.