داستانک داستان های کوتاه خارجی|کاربران نگاه

[гคђค1737]

Jimmy was a very fat boy. He always used to be sad because of his obesity. So, he decided to consult a doctor. He said to the doctor, “How can I reduce my weight? Everybody teases me at the school.”


The doctor advised him to exercise daily. After few days, he again went to the doctor and complained that despite of exercising, he couldn’t reduce his weight rather, putting on weight.


The doctor asked him what exercise he was doing. Jimmy replied, “I go for horse riding everyday. The result is that I gained weight while the horse lostweight.”


The doctor laughed and showed him how to exercise.



داستان کوتاه خنده دار اسب سواری

پسری بود به اسم جیمی که چاق بود. او همیشه به خاطر اینکه چاق بود، ناراحت بود و برای همین تصمیم گرفت که پیش دکتر برود.


جیمی به دکتر گفت :


من چه طوری می توانم لاغر شوم؟ همه بچه ها در مدرسه من را به خاطر چاقی مسخره می کنند.


دکتر به جیمی سفارش کرد که هر روز ورزش کند.


بعد از چند روز جیمی دوباره پیش دکتر رفت و گفت با اینکه هر روز ورزش می کنم ولی نه تنها لاغر نشدم ، بلکه چاق تر هم شدم!


دکتر سوال کرد:


چه جور ورزشی می کنی؟


جیمی جواب داد:


من هر روز اسب سواری می کنم، ولی من چاق تر شدم و اسبم لاغرتر شده!


دکتر خندید و به جیمی یاد داد چه طوری ورزش کند.

 

[Na_fas]

Mummy Duck lived on a farm. In her nest, she had five little eggs and one big egg. One day, the five little eggs started to crack. Tap, tap, tap! Five pretty, yellow baby ducklings came out.

Then the big egg started to crack. Bang, bang, bang! One big, ugly duckling came out. ‘That’s strange,’ thought Mummy Duck.

Nobody wanted to play with him. ‘Go away,’ said his brothers and sisters. ‘You’re ugly!’

The ugly duckling was sad. So he went to find some new friends.

‘Go away!’ said the sheep. ‘Go away!’ said the cow. ‘Go away!’ said the horse.

No one wanted to be his friend. It started to get cold. It started to snow! The ugly duckling found an empty barn and lived there. He was cold, sad and alone.

Then spring came. The ugly duckling left the barn and went back to the pond.

He was very thirsty and put his beak into the water. He saw a beautiful, white bird! ‘Wow!’ he said. ‘Who’s that?’

‘It’s you,’ said another beautiful, white bird.

‘Me? But I’m an ugly duckling.’

‘Not any more. You’re a beautiful swan, like me. Do you want to be my friend?’

‘Yes,’ he smiled.

All the other animals watched as the two swans flew away, friends forever.

 

[Na_fas]

جوجه اردک زشت
اردکِ مادر در مزرعه ای زندگی می کرد.

در لانه اش پنج تخم کوچک و یک تخم بزرگ داشت.

یک روز، پنج تخم کوچک شروع به ترک خوردن کردند. ترق، ترق، ترق!

پنج جوجه اردک کوچولوی زرد و زیبا از آنها بیرون آمدند.

بعد تخم بزرگ شروع به ترک خوردن کرد. تلق، تلق، تلق!

جوجه اردک بزرگ زشتی از آن بیرون آمد.

اردکِ مادر با خودش فکر کرد: «عجیبه.»

هیچ کس دوست نداشت با او بازی کند.

خواهر و برادرهایش به او می گفتند «از اینجا برو.»

«تو زشتی!»

جوجه اردک زشت غمگین بود. پس رفت تا دوستان جدیدی پیدا کند.

گوسفندگفت: «از اینجا برو!»

گاوگفت: «از اینجا برو!»

اسب گفت: «از اینجا برو!»

هیچ کس نمی خواست با او دوست شود.

کم کم هوا سرد شد.

برف شروع به باریدن کرد.

جوجه اردک زشت انباری خالی پیدا کرد و آنجا ماند. سردش شده بود و غمگین و تنها بود.

سپس بهار از راه رسید.

جوجه اردک زشت از انبار بیرون رفت و به برکه برگشت.

خیلی تشنه بود و منقار خود را در آب فرو برد.

او پرنده ای زیبا و سفید بود!

او گفت: «وای! اون کیه؟»

پرنده سفید زیبای دیگری گفت: «اون تویی.»

«من؟ ولی من که یه جوجه اردک زشتم.»

«دیگه نیستی. تو هم مثل من یه قوی زیبا هستی.»

دوست داری با من دوست بشی؟»

او لبخندی زد و گفت: «آره.»

همه حیوانات دیگر آنها را که تا همیشه با هم دوست ماندند، در حال پرواز و دور شدن از آنجا تماشا کردند.

 

[Na_fas]

Once upon a time, a boy named Jack got himself into the biggest, most humongous heap of trouble ever. It all started when Jack’s mama asked him to milk the old cow. But Jack decided he was tired of milking cows. “No way, no how. I’m not milking this brown cow now,” said Jack, and he decided to sell the old cow, so he’d never have to milk it again!

Jack was on his way to market to sell the cow when he came across a peddler. “Hi, Mr. Peddler,” said Jack. “Where are you headed?” asked the peddler. “I’m going to sell my cow at the market,” Jack answered. “Why sell your cow?” asked the peddler. “Trade her for beans!” “Beans?” asked Jack. “Not just any kind of beans,” said the peddler, “magic beans.” “What do they do?” asked Jack. “They do magic!” said the peddler. “Magic? Sold!” said Jack, and he traded the cow for three magic beans.

Jack got home and told his mama he had sold the cow so he wouldn’t have to milk her anymore. “Oh dear, you did what?” Jack’s mama asked. “I sold her for magic beans,” said Jack. “You sold a cow for magic beans?” Jack’s mama couldn’t believe what Jack was telling her. “There’s no such thing as magic beans,” she said as she threw the beans out the window. “Well, I did make them disappear, but that still doesn’t make them magic!”

Suddenly, the ground rumbled and began to shake. A magic beanstalk grew up right before their eyes! Jack saw it and immediately began to climb the tall beanstalk. “Get back here this instant!” called Jack’s mama, but Jack wasn’t listening.

Jack climbed up and up and up and up the beanstalk.

At the top of the beanstalk, Jack found a giant castle. He walked up to the giant door, cracked it open, and went inside.

Inside the castle, Jack saw the most amazing thing he had ever seen. It was a goose. But it wasn’t just any old ordinary goose. This goose laid eggs made of gold! “That is so cool,” thought Jack. “Think of all the things you could do with golden eggs!” And then, Jack got the worst idea he’d ever had—he was going to take the goose!

Jack lifted the goose off of its perch. Just then, the biggest, most fearsome, and only giant Jack had ever seen came into the room. The giant saw that his goose wasn’t in its usual spot! “Fee fi fo funch, if you took my goose, I’ll eat you for lunch!” “Oh no,” thought Jack. “That giant’s going to eat me! I’ve got to get out of here without him seeing me!”

Quietly and carefully, Jack took the goose and made his way toward the door. He was almost out of the room when—honk! The goose cried out and the giant spotted Jack! “Fee fi fo fummy, give that back or I’ll call my mummy!” roared the giant. “Ahhh!” screamed Jack. He ran toward the beanstalk.

Jack ran as quickly as he could down the beanstalk, but the giant was following close behind.

Just as Jack put his feet back on the ground, the giant picked up Jack in his enormous hands. “Fee fi fo fummy, I bet you taste yum yum yummy!” said the giant. Just as the giant was about to eat Jack, the ground began to shake, and there, standing right behind the giant, was an even bigger, taller, more humongous lady giant! “Two giants!” thought Jack. “They’ll eat me now for sure!”

“Put that boy down, Willifred,” the giant mama told her son. The giant put Jack back down on the ground. “Now what have I told you?” she asked. “Don’t eat other kids,” said the giant sheepishly. “That’s right, we don’t eat other kids,” said the mama giant. “But he took my goose!” cried the giant.

Just then, Jack’s mama came out of the farmhouse. “What on earth is going on here?” she asked. “Well,” Jack began, “there was this castle, and inside was the coolest goose ever—it lays golden eggs! As I was taking it, this giant kid came in and was all ‘fee fi fo fum’ and then I—” “You mean you took this boy’s goose?” Jack’s mama interrupted. “Yeah, but it lays golden eggs!” Jack paused and thought about it. “Huh. Now that you mention it, I guess that wasn’t very nice,” said Jack. Jack looked at the giant. “I’m sorry I took your goose. I know I shouldn’t take things that don’t belong to me.” “That’s OK. I suppose I should’ve asked you to give me back the goose without trying to eat you. I’m sorry too,” said the giant. “Hey, do you want to play baseball?”

Jack and the giant became good friends, using the beanstalk to visit each other whenever they wanted. “You know,” Jack said, “if it weren’t for those three magic beans, I never would have learned how to play giant baseball.” “You’re right,” said the giant. “I’d say the whole adventure was a giant success!”​

 

[Na_fas]

جک و لوبیای سحرآمیز
یکی بود یکی نبود. پسری به اسم جک خودش را در گنده‌ترین دردسر انداخت. همه‌چیز وقتی شروع شد که مادرش از او خواست گاو پیرشان را بدوشد. اما جک فکر کرد که دیگر از دوشیدن آن گاو خسته شده است.

جک گفت: «اصلاً امکان نداره. من الان اون گاو حنایی پیرو نمی‌دوشم.» او تصمیم گرفت گاو پیر را بفروشد تا دیگر مجبور نباشد شیر آن را بدوشد!

جک به بازار می‌رفت تا گاو را بفروشد که دست‌فروشی را سر راهش دید. جک گفت: «سلام آقای پدلر.» دست‌فروش از او پرسید: «داری کجا می ری؟» جک جواب داد: «میرم که گاومو تو بازار بفروشم.» دست‌فروش پرسید: «چرا گاوتو بفروشیش؟ اونو با لوبیا معامله کن!» جک پرسید: «لوبیا!» دست‌فروش جواب داد: «نه هر لوبیایی. با لوبیاهای سحرآمیز عوض کن.» جک پرسید: «اونا چیکار می کنن؟» دست‌فروش گفت: «اونا جادو می کنن!» جک گفت: «جادو؟ باشه فروختمش! و گاو را با سه دانه‌ی لوبیا معامله کرد.

جک به خانه برگشت و به مادرش گفت که گاو را فروخته تا دیگر مجبور نباشد آن را بدوشد. مادر جک پرسید: «تو چیکار کردی عزیزم؟» جک گفت: «من گاوه رو با لوبیاهای سحرآمیز معامله کردم.» «تو گاو رو با چند تا لوبیای سحرآمیز عوض کردی؟» مادر جک نمی‌توانست حرف جک را باور کند. او گفت: «هیچ لوبیای سحرآمیزی وجود نداره.» و لوبیاها را از پنجره به بیرون پرتاب کرد. او گفت: «حالا من اونا رو غیب کردم ولی بازم این کار من اونارو سحرآمیز نکرد!»

ناگهان زمین با غرشی شروع به لرزیدن کرد. بوته‌ی لوبیایی جلوی چشم آن‌ها از زمین رویید. جک آن را دید و فوراً از بوته بلند لوبیا بالا رفت.

مادرش داد زد: «همین‌الان برگرد اینجا!» ولی جک گوش نمی‌داد.

جک رفت بالا، بالاتر و بالاتر.

در نوک بوته‌ی لوبیا قصر بزرگی دید. به طرف در بزرگ آن رفت و بازش کرد و وارد شد.

داخل قصر شگفت‌انگیزترین چیز در تمام عمرش را دید. یک غاز آنجا بود. اما آن غاز از آن غازهای همیشگی و معمولی نبود. آن غاز تخم‌های طلا می‌گذاشت! جک با خودش فکر کرد: «چه خوب شد. فکر کن با این تخم‌های طلا چه کارا میشه کرد!» و سپس بدترین فکر ممکن به سرش زد- او می‌خواست غاز را بردارد!

جک غاز را از جایی که نشسته بود بلند کرد. در همین لحظه بزرگ‌ترین و ترسناک‌ترین و تنها غولی که جک دیده بود وارد اتاق شد. غول دید که غاز در جای همیشگی‌اش نیست!

غول گفت: هی هو های هانار. اگه تو غاز منو برداشته باشی می‌خورمت واسه ی ناهار!

جک با خودش فکر کرد: «اوه نه. این غوله میخاد منو بخوره! باید یه جوری ازاینجا برم بیرون که منو نبینه!»

او بی سروصدا و یواشکی غاز را برداشت و به طرف در راه افتاد. چیزی نمانده بود که از اتاق بیرون برود که غاز جیغ کشید و غول جک را پیدا کرد!

غول نعره زد: «هی هو های هَنَم، پسش بده یا صدا می‌زنم نَنَم!

جک جیغی زد: « آه!» و به طرف ساقه لوبیا دوید.

جک با تمام سرعت از ساقه لوبیا پائین آمد اما غول هم پشت سرش پائین می‌رفت.

درست وقتی جک پا روی زمین گذاشت غول او را به روی دستان بزرگش بلند کرد.

غول گفت: «هی هو های هَزه، حتماً هستی خوشمزه! درست وقتی غول می‌خواست جک را بخورد زمین شروع به لرزیدن کرد و یک خانم غول بزرگ‌تر، قدبلندتر و گنده‌تر کنار بچه غول ایستاد!

جک با خودش فکر کرد: «حالا دو تا شدن. حالا دیگه حتماً منو می خورن!»

خانم غوله گفت: «ویلفرد اون پسر رو بذارش زمین.» بچه غول جک را روی زمین گذاشت.

خانم غوله پرسید: «به تو چی گفته بودم؟» بچه غول با شرمندگی گفت: «بچه‌های دیگه رو نخور.» خانم غوله گفت: «بسیار خوب. ما بچه‌های دیگه رو نمی‌خوریم.»

بچه غول داد زد: «ولی اون غاز منو ورداشته!»

در همین لحظه مادر جک از خانه روستایی بیرون آمد. او پرسید: «اینجا چه خبر شده؟

جک شروع به گفتن کرد: «خوب اونجا این قصره بود و توش جالب‌ترین غازی که دیدم بود- تخم طلا میذاره! وقتی داشتم ورش می‌داشتم این بچه غوله اومد تو و هی های هو و اینا می‌کرد. بعدش من…»

مادر جک حرف او را قطع کرد: «منظورت اینه که غاز این پسرو ورداشتی؟»

جک گفت: «آره. ولی تخم طلا میذاره.» سپس مکثی کرد و راجع به آن کمی فکر کرد. بعد گفت: «حالا که گفتی به نظرم خیلی هم جالب نمیاد.» جک نگاهی به بچه غول کرد و گفت: «از اینکه غاز تو رو برداشتم معذرت میخام. می دونم که نباید چیزی که مال من نیست بردارم.»

بچه غول گفت: «عیبی نداره. به نظرم بهتر بود به جای اینکه بخوام بخورمت ازت می‌خواستم غازو بهم پس بدی. منم معذرت میخام. راستی میای بیس‌بال بازی کنیم؟»

جک و بچه غول دوستان خوبی شدند و هر وقت که می‌خواستند همدیگر را ببینند از بوته لوبیا استفاده می‌کردند.

جک گفت: «اگه اون سه تا لوبیای سحرآمیز نبودن یاد نمی‌گرفتم بیس‌بال غولی بازی کنم.»

بچه غول گفت: «راس میگی. منم میگم که همه‌ی این ماجراها یه موفقیت بزرگ بود!»

 

[Na_fas]

After a bitter loss, John Herdman, the head coach of the Canadian women’s soccer team spitefully threw their silver medal into the crowd. He later told the media that “I don’t play this game for medals… and not silver ones anyway.” Some people have called him a sore loser, but apparently, his feelings are not uncommon.

Research into gold, silver and bronze medal winners show that silver medal winners are often unhappier than bronze medal winners. Gold is first, silver is second and bronze is third. The rankings are clear, but silver medal winners don’t come in second for happiness.

David Matsumoto is a professor of psychology at San Francisco State University and a former US Olympic Judo coach. He researched the facial expressions of 84 Olympic medal judo winners from 35 countries. He found that 13 out of 14 gold medal winners smiled after their final match. Bronze medal winners smiled 18 out of 26 times. Silver medal winners, on the other hand, never smiled after their final match ended. Instead, some of them displayed facial expressions of sadness and contempt.

The agony of the silver medalists has been researched among other sports, and the results are similar. Some psychologists say that silver medalists are comparing up, while bronze medalists are comparing down. While the silver medalist is often in agony over coming so close to gold but failing, the bronze medalist is happy that they won something rather than nothing.

Basing our happiness or sadness on how close we come to success transcends sports. Imagine a plane that crashes in the wilderness. A lone survivor walks for days towards civilization but dies 75 miles before reaching the nearest town. Compare that story with a similar survivor who also walks for days, but collapses a quarter mile from the town. Who deserves more compensation for their death? This question was given to different groups of people in a research study. People who heard the story of the survivor who almost reached safety awarded more compensation money to the survivor’s family.

They say that time heals all wounds, but the pain of the silver medalists doesn’t always fade. One elderly former Olympic runner was interviewed about coming in 2nd place in his youth. He remembers being far ahead of the competition and then fading towards the end of the race. Now in his 90s, he says that not a day goes by that he doesn’t think of that race.​

 

[Na_fas]

عذاب شکست
جان هردمن سرمربی تیم فوتبال بانوان کانادا پس از شکستی تلخ مدال نقره تیم را کینه توزانه به سوی جمعیت پرت کرد. او بعدها به رسانه‌ها گفت: «من این بازی را برای به دست آوردن مدال انجام ندادم… به هر حال برای کسب مدال نقره هم نبود.» بعضی ها او را بازنده‌ای غم زده نامیدند اما پر واضح است که احساسات او چندان هم غیرعادی نیست.

تحقیق درباره‌ی برندگان مدال‌های طلا، نقره و برنز نشان داده است که برندگان مدال نقره، غمگین‌تر از برندگان مدال برنز بوده‌اند. طلا اول است و نقره و برنز دوم و سوم. رتبه‌ها معلوم و مشخص‌اند اما برندگان مدال نقره از لحاظ شادی در رتبه دوم قرار نمی‌گیرند.

دیوید ماتسوموتو استاد روان‌شناسی دانشگاه دولتی سان فرانسیسکو و مربی اسبق تیم جودوی المپیک آمریکا است. او حالت چهره‌ی 82 مدال آور المپیک از 35 کشور در ورزش جودو را مورد تحقیق و بررسی قرار داد. او دریافت که 13 نفر از 14 برنده‌ی مدال طلا پس از مسابقه فینال لبخند به لب داشته‌اند. 18 نفر از 26 برنده‌ی مدال برنز نیز لبخند زده‌اند. اما برندگان مدال نقره هیچ‌گاه پس از پایان مسابقه فینال لبخند نزده‌اند. در عوض، حالت چهره برخی از آنها حاکی از اندوه و سرافکندگی بوده است.

اندوه برندگان مدال نقره در سایر رشته های ورزشی نیز مورد بررسی قرار گرفته و نتایج مشابهی به دست آمده است. برخی از روانشناسان می‌گویند که برندگان مدال نقره، خود را با رتبه‌ی بالاتر از خود مقایسه می‌کنند حال آنکه برندگان مدال برنز، خود را با رتبه‌های پائین‌تر قیاس می‌کنند. وقتی برندگان مدال نقره به خاطر نزدیک شدن به کسب مدال طلا و از دست دادن آن دچار اندوه می‌شود، برندگان مدال برنز خوشحالند که رتبه‌ای کسب کرده‌اند و دست خالی نمانده‌اند.

تناسب شادی یا اندوه با میزان نزدیکی به پیروزی از ورزش فراتر رفته است. فرض کنید هواپیمایی در مکانی دورافتاده سقوط کرده است. بازمانده‌ای تنها، به مدت چند روز به سوی یافتن نشانی از تمدن راه می‌رود اما در فاصله‌ی 75 مایلی نزدیک‌ترین شهر می‌میرد. این ماجرا را با بازمانده‌ای مقایسه کنید که او نیز چندین روز راه رفته اما یک چهارم مایل مانده به شهر جان می‌سپارد. کدامیک مستحق دریافت بیمه خسارت بیشتری است؟ در یک تحقیق، این سوال از گروه‌های مختلفی از افراد پرسیده شد. افرادی که ماجرای بازمانده‌ای که تقریبا به محل امن رسیده بود را می شنیدند، خانواده او را مستحق دریافت مبلغ بیشتری می دانستند.

میگویند، زمان زخمها را التیام می‌‌دهد، اما دردی که برنده‌ی مدال نقره دچارش شده، هیچگاه از بین نمی‌رود. مصاحبه‌ای با یکی از دوندگان سابق المپیک که حالا سن و سالی از او گذشته درباره‌ی کسب مقام دوم در ایام جوانی ترتیب داده شد. او به یاد می‌آورد در رقابت بسیار جلوتر بوده و در اواخر مسابقه عقب افتاده بود. حال که در دهه نهم زندگی‌اش قرار دارد، می‌گوید هیچ روزی را بدون فکر کردن به آن مسابقه سپری نکرده است.

 

[Na_fas]

Rufus was a monster. A very, very BIG monster. He was bigger than a house and WAY BIGGER than you or me.

Rufus was one of the nicest monsters around. But to everyone else, he looked mean and ferocious. His face was always stuck in a frown. He tried and tried and tried, but he just couldn’t turn his frown into a smile.

Rufus was also very polite. He would always say things like, “Hello,” or “Thank you very much.” But to everyone else, it always sounded like, “RRROOOOOOOAAAAAAAAR”.

Needless to say, Rufus was a very sad and lonely monster.

One day, Rufus was terribly hungry. He looked all around and saw a BIG ice cream cone. “Yummy!” said Rufus. But of course, it sounded like, “RRRRROAAAAAAAR!!”

Rufus ran toward the ice cream cone as fast as he could. But every time Rufus ran, his arms, feet, and tail would crash into anything close by. “Sorry!” said Rufus. But of course, it sounded like, “RRRROOOOOOOOOAAAAAAAR!!”

ROOOOOOOOAAAAAAARR!

RRROOOOOOOAAAAAAARR!

Just as Rufus was about to eat his ice cream, he noticed that it had become really noisy. People were screaming, cars were honking, and sirens were sounding.

Rufus saw a group of people nearby and asked “Excuse me. What’s going on?” But of course, when he said this, it sounded like, “RRROOOOOOAAAAAR!” So the people just screamed and ran away.

Suddenly, a group of policemen surrounded Rufus. “Freeze!” they shouted, “Drop the ice cream cone and put your hand and claw in the air!” Rufus was really scared. He dropped the ice cream cone and raised his arms.

“I’m sorry,” he said, “I didn’t mean to do anything wrong.” But of course, to the policemen, it sounded like, “RRROOOAAAAAAR!”

“Get him!” shouted the policeman. Rufus became so frightened that he started to run away as fast as he could. The policemen hopped into their police cars and helicopters and chased after Rufus. “I didn’t mean to do anything wrong,” shouted Rufus, “I’m sorry!”

Rufus found a quiet spot to hide in the park. He sat down and wondered why no one wanted to be near him and why the police were so mad at him. He felt really sad and lonely.

AND he was still terribly hungry.

All of a sudden, Rufus heard a tiny voice from below. “Hello.”

Standing next to Rufus was a little girl. “Sounds like you’re hungry,” she said, “I can hear your tummy rumbling.” It was so calm and quiet that Rufus could hear his tummy rumbling too. The little girl held her hand out to Rufus. “Here, you can have some of my ice cream cone if you’d like.” Rufus looked at the little girl and paused for a moment. “It’s OK,” she said, “I won’t bite.”

Rufus gently took the ice cream from the little girl. He took the tiniest bite he could with his BIG, BIG teeth. The ice cream tasted soooo good! “Do you feel better now?” asked the little girl. Rufus nodded and was just about to say “Thank you,” when all of a sudden, the policemen appeared in a big commotion.

“Be careful!” shouted the policemen to the little girl, “You’re standing next to a mean and ferocious monster!” “He’s not mean and ferocious,” said the little girl to the policemen, “He’s just really hungry. Can’t you hear his tummy rumbling?” The policemen stopped and listened. It became so calm and quiet that they could hear Rufus’ tummy rumbling too.

Then the policemen realized what had happened. They had looked at Rufus’ frown and thought he was mean. They had heard his “RRROOOAAAARR!” and thought he was ferocious. But Rufus wasn’t mean or ferocious at all. It was just a BIG misunderstanding.

The policemen felt really bad. “We’re sorry,” they said, “We were wrong to chase after you. Can you ever forgive us?” Rufus nodded and said, “Yeah, it’s OK.” But of course it sounded like, “RRROOOOOAAAARR!”

The litte girl and the policemen all laughed and laughed. At that moment, Rufus was the happiest he had ever been and he didn’t feel lonely or sad anymore

and suddenly, Rufus’ frown became a great BIG beautiful smile!

 

[Na_fas]

غرش روفوس!
روفوس یک هیولا بود. یک هیولای خیلی خیلی بزرگ. او بزرگ‌تر از یک خانه بود و خیلی بزرگ‌تر از تو و من.

روفوس یکی از بهترین هیولاهای آن‌طرف‌ها بود. اما به چشم همه بدجنس و سنگدل به نظر می‌رسید.

صورتش همیشه اخمو بود. او سعی کرد، سعی کرد، و بازهم سعی کرد اما نتوانست اخمی که روی صورتش بود به لبخند تبدیل کند.

روفوس خیلی هم باادب بود. او همیشه چیزهایی مثل «سلام» یا «خیلی ممنونم» می‌گفت. اما همه آدم‌ها، چیزهایی که او می‌گفت را به شکل «غرش» می‌شنیدند.

نیاز به گفتن نیست که روفوس یک هیولای غمگین و تنها بود.

یک روز روفوس خیلی گرسنه بود. اطرافش را نگاه کرد و یک بستنی قیفی بزرگ دید. روفوس گفت: «دهنم آب افتاد!» اما به نظر آمد که غرش می‌کند!

روفوس با نهایت سرعت به‌طرف بستنی قیفی دوید. اما هر بار که روفوس دوید بازوها، پاها و دمش به چیزهایی که سر راهش بودند خورد. روفوس گفت: «ببخشید!»

اما به نظر رسید که غرش می‌کند!

غرش!

غرش!

درست وقتی‌که می‌خواست بستنی را بخورد متوجه شد که زیادی سروصدا راه انداخته است. مردم داشتند جیغ می‌زدند، ماشین‌ها بوق می‌زدند و آژیرها به صدا در آمده بودند.

روفوس گروهی از مردم را در نزدیکی‌اش دید و پرسید: «ببخشید، چه خبر شده؟» اما وقتی این را گفت به نظر رسید که غرش می‌کند! به همین خاطر مردم جیغ زدند و فرار کردند.

ناگهان یک دسته پلیس روفوس را محاصره کردند. آن‌ها داد زدند: «از جات تکون نخور. بستنی قیفی رو بنداز و دست‌ها و پنجه‌ها تو ببر بالا! روفوس واقعاً ترسیده بود. بستنی را انداخت و دست‌هایش را بالا برد. او گفت: «ببخشید. نمی‌خواستم کار بدی بکنم.» اما این بار هم پلیس‌ها فکر کردند که غرش می‌کند!

پلیس‌ها داد زدند: «بگیریدش!» روفوس آن‌قدر ترسید که با نهایت سرعت شروع به دویدن کرد. پلیس‌ها ماشین‌ها، و بالگردهایشان را سوار شدند و شروع به تعقیب روفوس کردند.

روفوس در یک پارک گوشه‌ای ساکت پیدا کرد. آنجا نشست و با خود فکر کرد که چرا هیچ‌کس نمی‌خواهد نزدیک او باشد و چرا پلیس آن‌قدر از دست او عصبانی است. احساس کرد واقعاً غمگین و تنهاست.

و هنوز هم خیلی گرسنه بود. ناگهان صدای نحیفی از پائین شنید. «سلام». کنار روفوس یک دختر کوچولو ایستاده بود. دخترک گفت: «به نظرم تو گرسنته. صدای قاروقور شکمتو می‌شنوم.» آنجا آن‌قدر ساکت و آرام بود که روفوس هم می‌توانست صدای قاروقور شکمش را بشنود. دخترک دستش را به‌طرف روفوس دراز کرد. «بیا. اگه بخای می تونی یه کمی از بستنی قیفی من بخوری.» روفوس کمی به دخترک نگاه کرد و کمی مکث کرد. دخترک گفت: «نترس. من گاز نمی‌گیرم.»

روفوس آرام بستنی را از دخترک گرفت. با دندان‌های خیلی خیلی بزرگش کوچک‌ترین گازی را که می‌توانست از بستنی گرفت. بستنی خیلی خیلی خوب بود! دخترک پرسید: «الآن حالت بهتره؟» روفوس سرش را تکان داد و همین‌که می‌خواست بگوید «خیلی ممنون» ناگهان پلیس‌ها با همهمه و سر صدای زیادی سررسیدند.

پلیس به دخترک گفت: «مراقب باش. تو کنار یک هیولای بدجنس و سنگدل وایسادی!» دخترک به پلیس گفت: «اون بدجنس و سنگدل نیست. فقط خیلی گرسنشه. صدای قاروقور شکمشو نمی شنوین؟» پلیس گوش کرد. آنجا آن‌قدر ساکت و آرام شده بود که آن‌ها هم توانستند صدای قاروقور شکم روفوس را بشنوند. بعد پلیس فهمید چه اتفاقی افتاده است. آن‌ها اخم روفوس را دیده و فکر کرده بودند که بدجنس است. آن‌ها صدای غرش او را شنیده و فکر کرده بودند که سنگدل است. اما روفوس اصلاً بدجنس و سنگدل نبود. همه‌ی این‌ها یک سوءتفاهم بزرگ بود.

پلیس‌ها احساس شرمندگی می‌کردند. آن‌ها گفتند: «معذرت می‌خایم. ما اشتباه کردیم که تو رو تعقیب کردیم. میشه ما رو ببخشی؟» روفوس سرش را تکان داد گفت «آره عیبی نداره.» اما این بار هم به نظر آمد که غرش می‌کند!

دخترک و پلیس‌ها خندید و بازهم خندیدند. در آن لحظه بود که روفوس از هر وقت دیگری خوشحال‌تر بود و دیگر احساس غم و تنهایی نکرد و ناگهان اخم روی صورت روفوس به لبخند بزرگ و زیبایی تبدیل شد.

 

[Na_fas]

A speedy hare lived in the woods. She was always bragging to the other animals about how fast she could run.

The animals grew tired of listening to the hare. So one day, the tortoise walked slowly up to her and challenged her to a race. The hare howled with laughter.

“Race you? I can run circles around you!” the hare said. But the tortoise didn’t budge. “OK, Tortoise. You want a race? You’ve got it! This will be a piece of cake.” The animals gathered to watch the big race.

A whistle blew, and they were off. The hare sprinted down the road while the tortoise crawled away from the starting line.

The hare ran for a while and looked back. She could barely see the tortoise on the path behind her. Certain she’d win the race, the hare decided to rest under a shady tree.

The tortoise came plodding down the road at his usual slow pace. He saw the hare, who had fallen asleep against a tree trunk. The tortoise crawled right on by.

The hare woke up and stretched her legs. She looked down the path and saw no sign of the tortoise. “I might as well go win this race,” she thought.

As the hare rounded the last curve, she was shocked by what she saw. The tortoise was crossing the finish line! The tortoise had won the race!

The confused hare crossed the finish line. “Wow, Tortoise,” the hare said, “I really thought there was no way you could beat me.” The tortoise smiled. “I know. That’s why I won.”