داستانک داستان های کوتاه خارجی|کاربران نگاه

[shiva ni]

part seven


She found it at last. It surely had been made for Jim and no one else. There was no other like it in any of the stores, and she had turned all of them inside out. It was a platinum fob chain simple and chaste in design, properly proclaiming its value by substance alone and not by meretricious ornamentation--as all good things should do. It was even worthy of The Watch. As soon as she saw it she knew that it must be Jim's. It was like him. Quietness and value--the description applied to both. Twenty-one dollars they took from her for it, and she hurried home with the 78 cents. With that chain on his watch Jim might be properly anxious about the time in any company. Grand as the watch was, he sometimes looked at it on the sly on account of the old leather strap that he used in place of a chain.​

بالاخره آن را پیدا کرد. شکی نداشت که آن هدیه برای "جیم" ساخته شده بود و نه برای کسی دیگر.مثل آن در هیچکدام از فروشگاههای دیگر یافت نمی شد.و او به همه ی آنها سر زده بود و آنها را زیر و رو کرده بود.یک زنجیر طلای سفید؛با طرحی ساده و بی پیرایه ، فقط همان ماده سازنده ی آن ، یعنی طلای سفید ، کافی بود و بس تا ارزشش را نشان دهد و به هیچ زرق و برق و فریبندگی دیگری نیاز نبود- همه ی چیزهای خوب و با ارزش همینطور هستند.واقعا هم ،همین زنجیر برازنده ی ساعت "جیم" بود.ارزشمند و باوقار-وصفی درخور و شایسته ی هر دوتای آنها. بیست و یک دلار بابت زنجیر پرداخت کرد و با هشتادوهفت سنت باقیمانده با عجله راه منزل را درپیش گرفت. "جیم" با داشتن آن زنجیر روی ساعت طلایش ،از این به بعد ، توی هر شرکتی که کار می کرد ، دیگر درباره ی زمان حساس می شد و به آن علاقه نشان می داد.چون ساعت طلا خیلی ارزشمند و باشکوه بود ، بنابر این "جیم" گاهی اوقات به بند چرمی کهنه که به جای زنجیر بسته شده بود نگاه تحقیرآمیزی می کرد.

When Della reached home her intoxication gave way a little to prudence and reason. She got out her curling irons and lighted the gas and went to work repairing the ravages made by generosity added to love. Which is always a tremendous task dear friends--a mammoth task.​

وقتی "دلّا" به منزل رسید ، شادی و سرخوشی اش اندکی جایش را به تفکر و منطق داد.اتوی فر دهنده ی موهایش را برداشت، اجاق گاز را روشن کرد و دست به کار مرتب کردن و اصلاح آثار مخربی شد که سخاوت عاشقانه اش به بار آورده بود.همیشه این کار ، کار وحشتناکی است ، دوستان عزیز-یک کار بزرگ.

 

[shiva ni]

(part eight)


Within forty minutes her head was covered with tiny, close-lying curls that made her look wonderfully like a truant schoolboy. She looked at her reflection in the mirror long, carefully, and critically.​

ظرف چهل دقیقه موهای باقیمانده اش را آرایش کرد و سرش را با فرهای ریز و نزدیک به هم پوشاند، طوری که قیافه و نگاهش ،به طرز شگفت آوری، مثل بچه دبیرستانی های مدرسه گریز شده بود.برای مدتی طولانی ، با دقت و وسواس هرچه تمام تر ، به تصویرش توی آینه نگاه کرد.

"If Jim doesn't kill me," she said to herself, "before he takes a second look at me, he'll say I look like a Coney Island chorus girl. But what could I do--oh! what could I do with a dollar and eighty-seven cents?"​

با خودش فکر کرد "اگه جیم خفه م نکنه ، حتما قبل از اینکه برای بار دوم بهم نگاه کنه میگه قیافه م شبیه دختر رقاصه های توی نمایش موزیکال شده . آه ، خوب چکار می تونستم بکنم ؟! با یک دلار و هشتاد و هفت سنت چکار می تونستم بکنم؟!"

At 7 o'clock the coffee was made and the frying-pan was on the back of the stove hot and ready to cook the chops.​

ساعت هفت، قهوه آماده شد . ماهیتابه را هم برای پختن گوشت های دنده آماده کرده بود و روی اجاق گذاشته بود تا گرم شود.

 

[shiva ni]

part nine


Jim was never late. Della doubled the fob chain in her hand and sat on the corner of the table near the door that he always entered. Then she heard his step on the stair away down on the first flight, and she turned white for just a moment. She had a habit of saying little silent prayers about the simplest everyday things, and now she whispered: "Please, God, make him think I am still pretty."​

"جیم " هیچوقت دیر نمی کرد."دلّا" زنجیر را که توی دستش گرفته بود ، دولا کرد.یک گوشه ی میز نشست، درست نزدیک دری که همیشه "جیم"از آن وارد می شد.بعد صدای قدم هایش را چند پله پایین تر ، توی پاگرد اول ، شنید.برای یک لحظه رنگش مثل گچ سفید شد.او همیشه عادت داشت که چشمانش را می بست و توی دلش درباره ی کارهای روزانه اش دعاهای کوچکی می کرد.و حالا هم همین کار را کرد :"خداجونم... خواهش می کنم کاری کن که اون هنوز فکر کنه من خوشگل ام."

The door opened and Jim stepped in and closed it. He looked thin and very serious. Poor fellow, he was only twenty-two--and to be burdened with a family! He needed a new overcoat and he was with out gloves.​

در باز شد."جیم " آمد تو و بعد در را بست.لاغر و تکیده ، خیلی هم جدی به نظر می رسید.مرد بیچاره ؛ فقط بیست و دوسال داشت-و بار یک خانواده را داشت به دوش می کشید!به یک پالتو جدید احتیاج داشت و دستکش هم نداشت.

Jim stepped inside the door, as immovable as a setter at the scent of quail. His eyes were fixed upon Della, and there was an expression in them that she could not read, and it terrified her. It was not anger, nor surprise, nor disapproval, nor horror, nor any of the sentiments that she had been prepared for. He simply stared at her fixedly with that peculiar expression on his face.​

"جیم " از در وارد شد.مثل سگی شکاری که برای یک بلدرچین کمین کرده باشد ، بی حرکت ماند.چشمانش روی "دلّا" ثابت ماندند ، و احساسی در آنها بود که "دلّا" نمی توانست درک کند، و او را به وحشت انداخت.عصبانیت و خشم نبود ، شگفتی هم نبود، نفرت هم نبود ، و اصلا هیچکدام از آن احساساتی نبود که "دلّا" خودش را برای آن آماده کرده بود.او فقط داشت با همان حالت عجیب توی چهره اش ، خیره ، به "دلّا" نگاه می کرد.

Della wriggled off the table and went for him.​

"دلّا" تکانی خورد ، از مقابل میز بلند شد و به طرف او رفت.

 

[shiva ni]

part ten​

"Jim, darling," she cried, "don't look at me that way. I had my hair cut off and sold it because I couldn't have lived through Christmas without giving you a present. It'll grow out again--you won't mind, will you? I just had to do it. My hair grows awfully fast. Say 'Merry Christmas!' Jim, and let's be happy. You don't know what a nice-what a beautiful, nice gift I've got for you."​

با گریه گفت : " جیم عزیزم ، اینجوری به من نگاه نکن. موهام رو کوتاه کردم و فروختمشون چون نمی تونستم کریسمس رو ببینم بدون اینکه برای تو هدیه ای بخرم. دوباره بلند میشن-تو اهمیت نمی دی ، مگه نه؟من فقط ، باید ، باید این کار رو می کردم.همین.موهام خیلی زود بزرگ میشن.بگو کریسمس مبارک!جیم.بیا خوشحال باشیم.نمی دونی چه چیز قشنگی – چه چیز زیبایی ، چه هدیه ی خوشگلی برات خریدم."

"You've cut off your hair?" asked Jim, laboriously, as if he had not arrived at that patent fact yet, even after the hardest mental labour.​

"جیم" به زحمت توانست بپرسد : " تو موهات رو کوتاه کردی؟" انگار هیچوقت ،حتی بعد از سخت ترین شرایط کاری هم ، چهره اش این شکلی نشده بود.

Cut it off and sold it," said Della. "Don't you like me just as well, anyhow? I'm me without my hair, ain't I?"​

"دلّا" گفت : " کوتاشون کردم ، بعد هم فروختموشون.با این همه دیگه دوستم نداری؟! منم ، خودمم ، بدون موهام ، مگه نه؟"

Jim looked about the room curiously."You say your hair is gone?" he said, with an air almost of idiocy.​

جیم با کنجکاوی نگاهی به دور و بر اتاق انداخت و بعد با آهنگی تقریبا همراه با بلاهت گفت : "یعنی میگی موهات رفتن؟"

You needn't look for it," said Della. "It's sold, I tell you--sold and gone, too. It's Christmas Eve, boy. Be good to me, for it went for you. Maybe the hairs of my head were numbered," she went on with a sudden serious sweetness, "but nobody could ever count my love for you. Shall I put the chops on, Jim?"​

"دلّا" گفت : احتیاجی نیس دنبالشون بگردی.فروخته شدن، من دارم بهت میگم – فروخته شدن و از دس رفتن.شب کریسمسه ، پسر.باهام خوب باش، چون اون موها به خاطر تو از دس رفتن.شاید موهای رو سر منو میشد شمرد" و بعد با ملاحتی غیرمنتظره و صادقانه ادامه داد:"اما هیشکی تا حالا نتونسته عشقم به تو رو بشماره.گوشتای دنده رو بپزم جیم؟"

ادامه داستان در روزهای بعد ​

 

[shiva ni]

The purpose of life




A long time ago, there was an Emperor who told his horseman that if he could ride on his horse and cover as much land area as he likes, then the Emperor would give him the area of land he has covered.
Sure enough, the horseman quickly jumped onto his horse and rode as fast as possible to cover as much land area as he could. He kept on riding and riding, whipping the horse to go as fast as possible. When he was hungry or tired, he did not stop because he wanted to cover as much area as possible.
Came to a point when he had covered a substantial area and he was exhausted and was dying. Then he asked himself, "Why did I push myself so hard to cover so much land area? Now I am dying and I only need a very small area to bury myself."
The above story is similar with the journey of our Life. We push very hard everyday to make more money, to gain power and recognition. We neglect our health , time with our family and to appreciate the surrounding beauty and the hobbies we love.
One day when we look back , we will realize that we don't really need that much, but then we cannot turn back time for what we have missed.
Life is not about making money, acquiring power or recognition . Life is definitely not about work! Work is only necessary to keep us living so as to enjoy the beauty and pleasures of life. Life is a balance of Work and Play, Family and Personal time. You have to decide how you want to balance your Life. Define your priorities, realize what you are able to compromise but always let some of your decisions be based on your instincts. Happiness is the meaning and the purpose of Life, the whole aim of human existence. But happiness has a lot of meaning. Which king of definition would you choose? Which kind of happiness would satisfy your high-flyer soul?​

مقصد زندگی


سال ها پیش، حاکمی به یکی از سوارکارانش گفت: مقدار سرزمین هایی را که بتواند با اسبش طی کند را به او خواهد بخشید. همان طور که انتظار می رفت، اسب سوار به سرعت برای طی کردن هر چه بیشتر سرزمین ها سوار بر اسبش شد و با سرعت شروع کرد به تاختن. با شلاق زدن به اسبش با آخرین سرعت ممکن می تاخت و می تاخت. حتی وقتی گرسنه و خسته بود، متوقف نمی شد چون می خواست تا جایی که امکان داشت سرزمین های بیشتری را طی کند. وقتی مناطق قابل توجهی را طی کرده بود به نقطه ای رسید . خسته بود و داشت می مرد. از خودش پرسید: چرا خودم را مجبور کردم تا سخت تلاش کنم و این مقدر زمین بدست بیاروم؟ در حالی که در حال مردن هستم و تنها به یک وجب خاک برای دفن کردنم نیاز دارم.
داستان بالا شبیه سفر زندگی خودمان است. برای بدست آوردن ثروت، قدرت و شهرت سخت تلاش می کنیم و از سلامتی و زمانی که باید برای خانواده صرف کرد، غفلت می کنیم تا با زیبایی ها و سرگرمی های اطرافمان که دوست داریم مشغول باشیم.
وقتی به گذشته نگاه می کنیم. متوجه خواهیم شد که هیچگاه به این مقدار احتیاج نداشتیم اما نمی توان آب رفته را به جوی بازگرداند.
زندگی تنها پول در آوردن و قدرتمند شدن و بدست آوردن شهرت نیست. زندگی قطعا فقط کار نیست ، بلکه کار تنها برای امرار معاش است تا بتوان از زیبایی ها و لـ*ـذت های زندگی بهره مند شد و استفاده کرد. زندگی تعادلی است بین کار و تفریح، خانواده و اوقات شخصی. بایستی تصمیم بگیری که چه طور زندگیت را متعادل کنی. اولویت هایت را تعریف کن و بدان که چه طور می توانی با دیگران به توافق برسی اما همیشه اجازه بده که بعضی از تصمیماتت بر اساس غـ*ـریـ*ــزه درونیت باشد. شادی معنا و هدف زندگی است. هدف اصلی وجود انسان. اما شادی معناهای متعددی دارد. چه نوع شادی را شما انتخاب می کنید؟ چه نوع شادی روح بلند پروازتان را ارضـ*ـا خواهد کرد؟

 

[shiva ni]

A boy and a girl were playing together. The boy had a collection of marbles. The girl had some sweets with her. The boy told the girl that he will give her all his marbles in exchange for her sweets. The girl agreed. The boy kept the biggest and the most beautiful marble aside and gave the rest to the girl. The girl gave him all her sweets as she had promised. That night, the girl slept peacefully. But the boy couldn't sleep as he kept wondering if the girl had hidden some sweets from him the way he had hidden his best marble.


Moral of the story


If you don't give your hundred percent in a relationship, you will always keep doubting if the other person has given his/her hundred percent. This is Applicable for any Relationship like love , friendship, employer – employee relationship etc.
Give your 100% to everything you do and sleep peacefully​

پسر و دختر کوچکی با هم بازی می‌کردند. پسر چند تا تیله داشت و دختر کوچولو هم چندتایی شیرینی با خودش داشت. پسر کوچولو به دختر کوچولو گفت: من همه تیله‌هایم را به تو می‌دهم و تو همه شیرینی‌هایت را به من بده.

دختر کوچولو قبول کرد. پسر بزرگترین و قشنگترین تیله‌اش را مخفیانه برداشت و بقیه را به دختر کوچولو داد. اما دختر کوچولو همان جوری که قول داده بود تمام شیرینی‌هایش را به پسرک داد. همان شب دختر کوچولو با آرامش تمام خوابید و خوابش برد. ولی پسر کوچولو نمی‌توانست بخوابد چون به این فکر می‌کرد که همانطوری که خودش بهترین تیله‌اش را پنهان کرده بود شاید دختر کوچولو هم مثل او یک خرده از شیرینی‌هایش را پنهان کرده و همه شیرینی‌ها را به او نداده باشد.

نتیجه اخلاقی:

اگر در رابـ ـطه تان صد در صد صادق نباشید همیشه در شک و تردید به سر خواهید برد که آیا دیگران صد در صد با شما صادق بوده اند. این در مورد هر ارتباطی صدق می کند دررابطه عشق ، دوستی ، رابـ ـطه کارمند و کارفرما و....

در مورد آنچه که انجام میدهی صد در صد صداقت داشته باش و با آرامش بخواب. (ﻋﺬﺍﺏ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﻧﯿﺴﺖ... ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﺎﻝ ﻛﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺻﺎﺩﻕ ﺍﺳﺖ...)

ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﮐﻮﺋﯿﻠﻮ

 

[shiva ni]

The Blind Man


A man carrying a small red box in one hand walked slowly down the street. His old straw hat and faded garments looked as if the rain had often beaten upon them, and the sun had as many times dried them upon his person. He was not old, but he seemed feeble; and he walked in the sun, along the blistering asphalt pavement. On the opposite side of the street there were trees that threw a thick and pleasant shade: people were all walking on that side. But the man did not know, for he was blind, and moreover he was stupid.

In the red box were lead pencils, which he was endeavoring to sell. He carried no stick, but guided himself by trailing his foot along the stone copings or his hand along the iron railings. When he came to the steps of a house he would mount them. Sometimes, after reaching the door with great difficulty, he could not find the electric button, whereupon he would patiently descend and go his way. Some of the iron gates were locked, their owners being away for the summer, and he would consume much time striving to open them, which made little difference, as he had all the time there was at his disposal.

At times he succeeded in finding the electric button: but the man or maid who answered the bell needed no pencil, nor could they be induced to disturb the mistress of the house about so small a thing.

The man had been out long and had walked far, but had sold nothing. That morning someone who had finally grown tired of having him hanging around had equipped him with this box of pencils, and sent him out to make his living. Hunger, with sharp fangs, was gnawing at his stomach and a consuming thirst parched his mouth and tortured him. The sun was broiling. He wore too much clothing—a vest and coat over his shirt. He might have removed these and carried them on his arm or thrown them away; but he did not think of it. A kind woman who saw him from an upper window felt sorry for him, and wished that he would cross over into the shade.

The man drifted into a side street, where there was a group of noisy, excited children at play. The color of the box which he carried attracted them and they wanted to know what was in it. One of them attempted to take it away from him. With the instinct to protect his own and his only means of sustenance, he resisted, shouted at the children and called them names. A policeman coming round the corner and seeing that he was the centre of a disturbance, jerked him violently around by the collar; but upon perceiving that he was blind, considerably refrained from clubbing him and sent him on his way. He walked on in the sun.

During his aimless rambling he turned into a street where there were monster electric cars thundering up and down, clanging wild bells and literally shaking the ground beneath his feet with their terrific impetus. He started to cross the street.

Then something happened—something horrible happened that made the women faint and the strongest men who saw it grow sick and dizzy. The motorman’s lips were as gray as his face, and that was ashen gray; and he shook and staggered from the superhuman effort he had put forth to stop his car.

Where could the crowds have come from so suddenly,as if by magic? Boys on the run, men and women tearing up on their wheels to see the sickening sight: doctors dashing up in buggies as if directed by Providence.

And the horror grew when the multitude recognized in the dead and mangled figure one of the wealthiest, most useful and most influential men of the town, a man noted for his prudence and foresight. How could such a terrible fate have overtaken him? He was hastening from his business house, for he was late, to join his family, who were to start in an hour or two for their summer home on the Atlantic coast. In his hurry he did not perceive the other car coming from the opposite direction and the common, harrowing thing was repeated.

The blind man did not know what the commotion was all about. He had crossed the street, and there he was, stumbling on in the sun, trailing his foot along the coping.
​

مرد نابينا


مرد جعبه قرمزي همراهش بود و آرام آرام پايين خيابان را پشت سر مي گذاشت.كلاه حصيري كهنه و لباس هاي بي رنگ و رويش حاكي از آن بود كه انگار باران بارها آن ها را زير مشت و لگد خود گرفته بود و خورشيد هم به دفعات روي تن او آن هارا خشك كرده بود.مرد پير نبود ولي ضعيف به نظر مي آمد;در امتداد پياده روي آسفالت كه زير تابش نور خورشيد حسابي داغ شده بود,راه خود را در پيش گرفت.در آن طرف خيابان,درختان ,سايه انبوه و با صفايي را افكنده بودند.مردم,همگي در آن طرف راه مي رفتند.اما مرد اين موضوع را نمي دانست,زيرا كه نابينا بود و علاوه بر آن كودن هم بود.

جعبه قرمز,حاوي مداد هاي سربي معمولي بود كه او سعي در فروش آن ها داشت.عصايي همراهش نبود ولي با كشيدن پاي خود به قرنيس هاي سنگي يا دست كشيدن به امتداد نرده هاي آهني راه خود را پيدا مي كرد.زماني كه به پله هاي خانه اي مي رسيد,از آن ها بالا مي رفت.گاهي اوقات,بعد از پيدا كردن در با زحمت فراوان,نمي توانست زنگ آن خانه را بيابد.از اين رو صبورانه از پله ها پايين مي آمد و راه خود را در پيش مي گرفت.بعضي از در هاي بزرگ آهني قفل بودند,چون صاحبانشان براي تعطيلات تابستاني رفته بودند.و او مي توانست زمان كمتري را در جلوي آن ها هدر دهد.البته اين هم توفيري نداشت,به خاطر اين كه آن ها هميشه در سر راه مرد بودند.

مواقعي كه موفق به پيدا كردن زنگ خانه اي مي شد,خدمتكار يا مستخدمه اي كه در را باز مي كرد نه به مداد احتياجي داشت و نه حتي مي توانست براي چنين چيز ناچيزي مزاحم خانم خانه بشود.

مرد خيلي وقت بود كه از خانه بيرون زده و راه بسياري را پيموده بود.اما هنوز چيزي نفروخته بود.آن صبح,كسي كه سرانجام از ول گشتن مرد به ستوه آمده بود,او را با اين جعبه مداد بيرون فرستاده بود تا مرد خرج خود را در بياورد.گرسنگي با دندان هاي تيزش دل مرد را مي خاييد و تشنگي طاقت فرسايي دهانش را خشكانده بود.و اين دو ,مرد را عذاب مي داد.گرماي خورشيد سوزان بود.و مرد لباس زيادي بر تن داشت- جليقه و كتي روي پيراهنش -شايد اگر آن ها را در مي آورد و به دست مي گرفت يا به گوشه اي پرتشان مي كرد,كمي حالش بهتر مي شد.اما اين چيزي نبود كه در فكرش مي گذشت.مرد مهرباني كه اين صحنه را از پنجره اي نظاره مي كرد,دلش به حال مرد نابينا سوخت و آرزو كرد كه اي كاش او به طرف سايه خيابان برود.

مرد آرام آرام خيابان را پشت سر گذاشت تا به جايي رسيد كه دسته اي از بچه هاي شلوغ پلوغ و ذوق زده مشغول بازي بودند.رنگ جعبه اي كه همراه مرد بود,توجه بچه ها را به خود جلب كرد و بچه ها كنجكاو شدند كه بدانند درون آن چيست.يكي از بچه ها سعي كرد كه جعبه را از دست مرد بگيرد.اما مرد از روي غريزه از تنها وسيله امرار معاش خود دفاع كرد.در برابر آن حمله مقاومت كرد,فريادي بر سر بچه ها كشيد و بد و بيراهي به آن ها گفت.پليسي كه از همان حوالي مي گذشت,او را ديد كه وسط معركه اي قرار دارد.با خشونت به سمتش رفت و يقه اش را گرفت و به سمت خود كشيد.ولي بعد از اين كه فهميد او نابينا است از مجازات كردن او صرف نظر كرد و اجازه داد كه او برود.مرد زير تابش خورشيد به راهش ادامه داد.

زماني كه بي هدف در حال گشت زدن بود به خياباني برخورد كه هيولاهاي الكتريكي به سرعت از آن رد مي شدند.بوق هاي نخراشيده اي را به صدا در مي آوردند و يكسره زمين زير پاي او را با قدرت هولناك خود مي لرزاندند.مرد رفت كه از خيابان رد بشود.

در آن هنگام واقعه اي روي داد.واقعه اي وحشتناك كه از ديدن آن زنان غش كردند و قوي ترين مردان نيز گيج و منگ شدند.لب هاي راننده همانند صورتش به خاكستري مي نماييد. خاكستري مرگبار; و او از آن تلاش فوق بشري خويش در راستاي متوقف كردن ماشين مات و مبهوت مانده بود.

جز سحر و جادو چه نيرويي مي توانست چنين جمعيتي را با چنان سرعتي به اين جا بكشاند؟پسران در حال دويدن بودند,مردان و زنان براي ديدن اين صحنه دلخراش سر و دست مي شكستند.دكترها كه گويي پروردگار درشكه هايشان را هدايت مي كرد نيز با سرعت هر چه تمام تر بدان جا رسيدند.

و جماعت وقتي پيكر متلاشي شده يكي از متمول ترين و با نفوذ ترين و موثرترين مردان شهر را به جا آوردند,ترس و وحشت سراپايشان را فرا گرفت.مردي كه براي خردمندي و دورانديشي خود شهره خاص و عام بود,چگونه چنين سرنوشت وحشتناكي بر او مستولي شده بود؟او با شتاب از تجارتخانه اش بيرون زده بود و چون براي ملحق شدن به خانواده اش كه تا ساعتي ديگر عازم خانه تابستاني خود در اقيانوس اطلس بودند,دير كرده بود.با چنين شتاب و عجله اي كه داشته,ماشيني كه از سمت مخالف مي آمده,نديده بود و دوباره آن اتفاق دلخراش و هميشگي تكرار شده بود.

مرد نابينا نمي دانست كه آن همه سر و صدا براي چيست.از خيابان رد شد و دوباره مثل قبل همچنان كه پايش را در امتداد قرنيس ها مي كشيد,در گرماي سوزان خورشيد به راه خود ادامه داد.

 

[F@EZEH]

An old lady went out shopping last Tuesday. She came to a bank and saw a car near the door. A man got out of it and went into the bank. She looked into the car. The keys were in the lock. ​

The old lady took the keys and followed the man into the bank. ​

The man took a gun out of his pocket and said to the clerk, “Give me all the money.” ​

But the old lady did not see this. She went to the man, put the keys in his hand and said, “Young man, you’re stupid! Never leave your keys in your car: someone’s going to steal it!”
The man looked at the old woman for a few seconds. Then he looked at the clerk—and then he took his keys, ran out of the bank, got into his car and drove away quickly, without any money​

 

[F@EZEH]

Mary was an English girl, but she lived in Rome. She was six years old. Last year her mother said to her, ‘You’re six years old now, Mary, and you’re going to begin going to a school here. You’re going to like it very much, because it’s a nice school.’
‘Is it an English school?’ Mary asked.
‘Yes, it is,’ her mother said
Mary went to the school, and enjoyed her lessons. Her mother always took her to school in the morning and brought her home in the afternoon. Last Monday her mother went to the school at 4 o’clock, and Mary ran out of her class.
‘We’ve got a new girl in our class today, Mummy,’ she said. ‘She’s six years old too, and she’s very nice, but she isn’t English. She’s German.’
‘Does she speak English?’ Mary’s mother asked.
‘No, but she laughs in English,’ Mary said happily.

 

[гคђค1737]

The story tells about a mountain climber, who wanted to climb the highest mountain.


He began his adventure after many years of preparation, but since he wanted the glory just for himself, he decided to climb the mountains alone


The night fell heavily in the heights of the mountain, and the man could not see anything.


All was black. Zero visibility, and the moon and the stars were covered by the clouds


As he was climbing...only a few feet away from the top of the mountain, he slipped and fell into the air.


Falling at a great speed the climber could only see black spots as he went down, and the terrible sensation of being sucked by gravity


He kept falling ... and in those moments of great fear, it came to his mind all the good and bad episodes of his life


He was thinking now about how close death was getting, when all of a sudden he felt the rope tied to pulled his waist and pulled him very hard. His body was hanging in the air...


Only the rope was holding him. And in that moment of stillness "he had no other choice but to scream: "Help me God


All of a sudden, a deep voice coming from the sky answered want do you want me to do?


"Save me God!"


"Do you really think I can save you?"


"Of course I believe you can."


Then cut the rope tied to your waist"


There was a moment of silence...and the man decided to hold on the rope with all his strength


The rescue team tells that the next day a climber was found dead and frozen. His body was hanging from a rope, his hands holding tight to it, only three feet away from the ground.


داستان کوهنورد


داستان درباره یک کوهنورد است که می خواست ازبلندترین کوه ها بالابرود.


اوپس ازسال ها آماده سازی، ماجراجویی خودراآغازکردولی ازآنجایی که افتخارکاررافقط برای خودمی خواست تصمیم گرفت تنهاازکوه بالابرود.


شب بلندی های کوه راتماما دربرگرفت ومردهیچ چیزرانمی دید.


همه چیزسیاه بود.اصلا دیدنداشت وابرروی ماه وستاره هاراپوشانده بود.


همان طور که از کوه بالا می رفت.چندقدم مانده به قله ی کوه پایش لیز خورد ودرحالی که به سرعت سقوط می کرد ازکوه پرت شد.


درحال سقوط فقط لکه های سیاهی رادرمقابل چشمانش می دید.


واحساس وحشتناک مکیده شدن به وسیله قوه ی جاذبه اورادرخودمیگرفت


همچنان سقوط میکردودرآن لحظات ترس عظیم، همه ی رویدادهای خوب وبدزندگی به یادش آمد.


اکنون فکرمیکرد مرگ چقدر به اونزدیک است.


ناگهان احساس کردکه طناب به دور کمرش محکم شد.


بدنش میان آسمان و زمین معلق بودوفقط طناب اورانگه داشته بود.


ودراین لحظه ی سکون برایش چاره ای نماندجزآنکه فریادبکشد"خدایا کمکم کن!"


ناگهان صدای پرطنینی که از آسمان شنیده می شدجواب داد:"ازمن چه می خواهی؟"


- ای خدانجاتم بده


- واقعاباورداریکه من می توانم تورانجات بدهم؟


- البته که باوردارم


- اگرباورداری طنابی راکه به کمرت بسته است پاره کن...


یک لحظه سکوت... ومردتصمیم گرفت باتمام نیرو به طناب بچسبد


گروه نجات می گویندکه روزبعدیک کوهنوردیخ زده رامرده پیداکرند.


بدنش از یک طناب آویزان بودوبادست هایش محکم طناب را گرفته بود...


واوفقط یک متراززمین فاصله داشت.