همونطور که گفتم بستگی به کتابش داره مثلا اون ژانری که من اسم بردم نگارشش عامیانه باشه، اصلا با عقل جور در نمیاد. فکر کن اگه اربـاب حلقه ها عامیانه نوشته می شد بازم اینقدر طرفدار داشت؟
ولی در مورد رمان هایی که دوستان تو انجمن می نویسن، آره عامیانه بیشتر به مزاج طرفدارا خوش میاد
ادبی منو بیشتر جذب میکنه گرچه هر دو نوع لحن لطف خودشونو دارن.
ولی از نظر من لحن ادبی بیشتر با احساسات نویسنده عجین شده و منو به حال و هوای داستان نزدیک تر میکنه.بطوری که رمانهای خودم هم تو این لحن نوشتم.
البته اینم باید در نظر داشته باشیم که رمان نویس های جدید با شیوهای که در پیش گرفتن لحن عامیانه رو در چشم مخاطب های ادبی خون بد جلوه دادن.
در ارتباط با مخاطب کم لحن ادبی هم باید بگم، داستان یعنی لحن ادبی، رمان یعنی احساسات، یعنی آرایه. تشبیه و جان بخشیدن به اشیاء چیزی که تو لحن ادبی به وفور میشه ازش استفاده کرد. نمیتونم درک کنم عزیزانیو که گفتن ادبی نمیخونن چون حوصلهی فکر کردن ندارن!
عزیز جان شما چرا اصلا رمان میخونی وقتی نمیخوای فکر کنی؟ مگه نه اینکه همهی ما داستان میخونیم تا یه چیزی یاد بگیریم؟ تا یه بار مثبت برامون داشته باشه؟
هردوش خوبه. ولی ادبی بهتره. چون کار کسیه که هنر بیش تری داره. البته نه اینکه عامیانه نویسان بلد نباشن اما میزان ارتباط من با رمان های ادبی خیلی بیش تر بوده
بستگی به قلم نویسندش داره
اگه نویسنده بتونه در عین ادبی بودن رمانش، اون حس صمیمیت رو در خواننده به وجود بیاره، قطعا ادبی بهتره
چون هم نوشتنش سخت تره و هم باارزش تره