شعر رباعیات حافظ

[White Moon]

-بسم الله-

در این تاپیک، رباعیتِ سروده شده توسط حافظ قرار خواهند گرفت.
فهرست شعرها به ترتیب آخر حرف قافیه گردآوری شده است.
منبع: گنجور


-لطفا از ارسال پست نامربوط خودداری نمایید-​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۱

جز نقش تو در نظر نیامد ما را
جز کوی تو رهگذر نیامد ما را

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت
حقا که به چشم در نیامد ما را

رباعی شمارهٔ ۲

بر گیر نوشید*نی طرب‌انگیز و بیا
پنهان ز رقیب سفله بستیز و بیا

مشنو سخن خصم که بنشین و مرو
بشنو ز من این نکته که برخیز و بیا
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳

گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات
گفتم دهنت، گفت زهی حب نبات

گفتم سخن تو، گفت حافظ گفتا
شادی همه لطیفه گویان صلوات


رباعی شمارهٔ ۴

ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست
آیینه به دست و روی خود می‌آراست

دستارچه‌ای پیشکشش کردم گفت
وصلم طلبی زهی خیالی که توراست
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۵

من باکمر تو در میان کردم دست
پنداشتمش که در میان چیزی هست

پیداست از آن میان چو بربست کمر
تا من ز کمر چه طرف خواهم بربست

رباعی شمارهٔ ۶


تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست

زان روی که از شعاع نور رخ تو
خورشید منیر و ماه تابنده شده‌ست
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۷

هر روز دلم به زیر باری دگر است
در دیدهٔ من ز هجر خاری دگر است

من جهد همی‌کنم قضا می‌گوید
بیرون ز کفایت تو کاری دگراست



رباعی شمارهٔ ۸

ماهم که رخش روشنی خور بگرفت
گرد خط او چشمهٔ کوثر بگرفت

دلها همه در چاه زنخدان انداخت
وآنگه سر چاه را به عنبر بگرفت
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۹

امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
وز بستر عافیت برون خواهم خفت

باور نکنی خیال خود را بفرست
تا در نگرد که بی‌تو چون خواهم خفت

رباعی شمارهٔ ۱۰

نی قصهٔ آن شمع چگل بتوان گفت
نی حال دل سوخته دل بتوان گفت

غم در دل تنگ من از آن است که نیست
یک دوست که با او غم دل بتوان گفت
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۱۱

اول به وفا می وصالم درداد
چون مـسـ*ـت شدم جام جفا را سرداد

پر آب دو دیده و پر از آتش دل
خاک ره او شدم به بادم برداد

رباعی شمارهٔ ۱۲


نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد
نی لـ*ـذت مـسـ*ـتی‌اش الم می‌ارزد

نه هفت هزار ساله شادی جهان
این محنت هفت روزه غم می‌ارزد
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۱۳

هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد
هر پاکروی که بود تردامن شد

گویند شب آبستن و این است عجب
کاو مرد ندید از چه آبستن شد

رباعی شمارهٔ ۱۴

چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود
نرگس به هوای می قدح ساز شود

فارغ دل آن کسی که مانند حباب
هم در سر میخانه سرانداز شود
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۱۵

با می به کنار جوی می‌باید بود
وز غصه کناره‌جوی می‌باید بود

این مدت عمر ما چو گل ده روز است
خندان لب و تازه‌روی می‌باید بود

رباعی شمارهٔ ۱۷


از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

گفتی که پس از سیاه رنگی نبود
پس موی سیاه من چرا گشت سفید

رباعی شمارهٔ ۱۸

ایام شباب است نوشید*نی اولیتر
با سبز خطان بادهٔ ناب اولیتر

عالم همه سر به سر رباطیست خراب
در جای خراب هم خراب اولیتر
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۱۹

خوبان جهان صید توان کرد به زر
خوش خوش بر از ایشان بتوان خورد به زر

نرگس که کله دار جهان است ببین
کاو نیز چگونه سر درآورد به زر

رباعی شمارهٔ ۲۰

سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر
وآغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکشد
حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر
​