متون ادبی کهن رباعیات کمال خجندی

[فاطمه صفارزاده]

در ملک وجودم بجز از دوست مجو

در خانه دل نیست کسی غیر از او

مانند کبوتر این دل شیدایم

پر میزند و مدام گوید یا هو

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم چه زنم در غم تو گفت که آه

گفتم چه کنم در پی تو گفت نگاه

گفتم که کجا روم ز دست غم تو

گفتا که بتون و تنجه و آب سیاه

 

[فاطمه صفارزاده]

ما روی تو بینیم نبینیم به ماه

تا روی تو بینم نبینم به ماه

راهی که رساند بتو ما را شب هجر

با روی تو بینیم نبینیم به ماه

 

[فاطمه صفارزاده]

ای آنکه تویی سوار در هر هنری

از وعده اسب دادیم دی خبری

بی همتی است اسب تنهها بتو داد

خواهیم روانه کرد اسبی و خری

 

[فاطمه صفارزاده]

ای گشته تو مشهور به شیرین سخنی

در نقل رباعیات تو پنج منی

بربکر ربابیت چو بیند گوید

کاندر غلطم که من توام یا تو منی

 

[فاطمه صفارزاده]

با قامتت ای لاله رخ سوسن بوی

از جای رود چو آب سرو لب جوی

پیش رخ تو زسیلی باد صبا

گل هم بطبانچه سرخ میدارد روی

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم جانا گفت بگو گر مردی

گفتم مردم گفت که نیکو کردی

گفتم چشمم گفت بس این بی آبی

گفتم نفسم گفت مکن دم سردی

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم چشمم گفت مگر بی بصری

گفتم جانم گفت ز دستم نبری

گفتم عقلم گفت که بر عقل مخند

گفتم که تنم گفت که بر تن بگری

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم چه کند دفع غمم گفت که می

گفتم چه زند راه دلم گفت که نی

گفتم که تو داری دل من گفت که کو

گفتم ز غمت جان بدهم گفت که کی

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم قمرت گفت به چشمش گردی

گفتم شکرت گفت به چشمش خوردی

گفتم بازآ گفت که باز آرودی

گفتم مردم گفت کنون جان بردی