متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

Diba · 2019/03/25

دل در سر زلف تونه زان بست رهی

کورا دو هزار بند بر بند نهی

گاهیش بزیر کلهی بنشانی

گاهیش بدست شانه یی با ز دهی

Diba · 2019/03/25

دستی که بر او همی می نا ب نهی

دل میدهدت که خیره در تاب نهی

انصاف بده چه چرب دست استادی

کز آتش ناب مهر بر آب نهی

Diba · 2019/03/25

من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی

عشق آمد و داد از توام بر نایی

پیرانه سر ار چه نیست جز رسوایی

الحق خوشم آید این کهن پیرایی

Diba · 2019/03/25

ای سرو که سر بر آسمان می سایی

وز قدّ بلند لاف می پیمایی

هر چند گرفت کار تو بالایی

ترسم که هم از قامت او زیر آیی

Diba · 2019/03/25

مانند گل دو رنگی ای بینایی

بی زر رخ گلگون بکسی ننمایی

پندارم غنچه یی که تا دامن دل

پر زر نکنی بند قبا نگشایی

Diba · 2019/03/25

مشتاق توام ، روی بمن ننمایی

بیمار توان، بپرسشم نگرایی

صد بند بود مرا، یکی نگشایی

آخر بچه کار دوستان بازآیی؟

Diba · 2019/03/25

گل گر چه کند دعوی شهر آرایی

او چون رخ تو کجاست در زیبایی؟

این از پی آسایش بینی باشد

وان از پی روشنایی بینایی

Diba · 2019/03/25

یک روز بکوی عاشقان بر نایی

وز بهر تماشا نظری نگشایی

تا چون سر زلف خویش بینی آنجا

بر هر در خانه، حلقه یی سودایی

Diba · 2019/03/25

کی بر کنم از تو من دل ای بینایی

کز عشق تو گشته ام بدین رسوایی؟

وان روز که در جور و جفا افزایی

گویی که بچشم من نکوتر آیی

Diba · 2019/03/25

گـه خصم شوی مرا و گـه یار آیی

روزی بهزار گونه در کار آیی

ای دوست نترسی که بدود دل من

در دست کسی چو خود گرفتار ایی؟