متون ادبی کهن رباعیات کمال خجندی

[فاطمه صفارزاده]

بسمه تعالی

رباعیات کمال خجندی در اینحا قرار می‌گیره.

 

[فاطمه صفارزاده]

دی جلوه گری بین که آراست مرا

خوان کرم خدا مهیاست مرا

حلوا چو زغاره بود در سفره ما

امروز همان زغاره حلواست مرا

 

[فاطمه صفارزاده]

قول و غزلی که دل رباید همه را

چنگت بوصول چپ سراید همه را

چنگ تو بچنگ زلف خوبان ماند

ز آنرو که شکستنش خوش آید همه را

 

[فاطمه صفارزاده]

گفتم مـسـ*ـتی گفت که آری بخدا

گفتم مگذار گفت که بگذار مرا

گفتم بازا گفت که از من بازا

گفتم رفتم گفت دگر باز میا

 

[فاطمه صفارزاده]

با پسته شیرین تو شکر هیچ است

با سنبل مشگین تو عنبر هیچ است

گویند که هیچ است ز تنگی دهنت

من هیچ ندیده ام سخن در هیچ است

 

[فاطمه صفارزاده]

تا کی نبود با دل من تمکینت

تا چند بود جور و جفا آئینت

پیوسته بکینه دلم می پیچد

زلفین خم اندر خم چین بر چینت

 

[فاطمه صفارزاده]

دندان مرا چو درد پنهان بگرفت

آن درد نهان در دل و در جان بگرفت

چون مرهم درد ها همه در لب تست

آن لب باید بریز دندان بگرفت

 

[فاطمه صفارزاده]

کس خوبتر از تودر جهان ممکن نیست

بس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

گر خوبی ماه پیکران بد مهریست

پس خوبتر از تو در جهان ممکن نیست

 

[فاطمه صفارزاده]

در دور زمان لحظه ای آرامش نیست

دنیای دنی مکان آسایش نیست

این عزت و جاه و شوکت و منصب و قال

از بهر بشر بغیر آلایش نیست

 

[فاطمه صفارزاده]

انسان بمثل آینه باشد بالذات

همواره بود مظهر حق این مرات

زیبد که بشر فخر و مباهات کند

زین موهبت عظیم بر موجودات