متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

ای قامت تو چو روز در دی کوتاه

زنهار مدار دست از می کوتاه

خورشید رخت بلند از آن برنامد

تا دست زوال باشد از وی کوتاه

 

[Diba]

بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه

بگرفت سرشک چشم من هر سر راه

در آرزوی روی تو این چشم پرآب

دارم چو سقایه روز و شب بر سر راه

 

[Diba]

هر گـه که ز جور تو من دل خسته

در کار تو پاره یی شوم آهسته

آید هـ*ـوس تو گوش جانم گیرد

و آرد بسر کوی تو گردن بسته

 

[Diba]

ای بسته بکین من میان آهسته

وی کرده مرا قصد بجان آهسته

جان می خواهی و برنیاید بشتاب

آهسته تر ای جان و جهان آهسته

 

[Diba]

شایستة هجر خدمتی نا کرده

در نعمت هجران توام پرورده

ادرار روان اشک در وجه منست

و اجرای غمت همی خورم ده مرده

 

[Diba]

میآید و چهره از عرق تر کرده

چو کان بکفت و اسب ز جابر کرده

واندر رخم زلفهای گرد آلودش

شهری دل خسته خاک بر سر کرده

 

[Diba]

بر خیره غرور خویش پیوست مده

بر باد نبوده خرمن هست مده

جون نیست ترا بدست نقدی روشن

باری رخ یارو باده از دست مده

 

[Diba]

ای قفل زبخل بردهان افگنده

درعهد توکس ندیدخوان افگنده

ازنان سپهی ساز وز سفره علمی

تااین نشود شکسته وآن افگنده

 

[Diba]

اقبال تو باد دایم افزاینده

صیت تو رونده دولتت آینده

هم پایۀ قدر بر فلک ساینده

هم سایۀ لطف بر جهان پاینده

 

[Diba]

ای داد تو بر داد و دهش پاینده

بر خاک رخ از فروتنی شاینده

بگشاد در و آب زده خانۀ خویش

هر شب ز پی رونده و آینده