متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

فخرست مرا از آن رخ فرخ تو

صد شه نکنه آنچه کند یک رخ تو

گرمات شود از تو حریفی چه عجب؟

یا بازی خود نگه کند یا رخ تو

 

[Diba]

با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو

باطل نکنم نام خود از دفتر تو

هر چند سر من نبود از در تو

تا سر دارم همی زنم بر در تو

 

[Diba]

تا آتش مرگ دود بر کرد از تو

تا باد فنا گرد برآورد از تو

با اب دو دیده جفتم و فرد از تو

من بردم رنج و خاک برخود از تو

 

[Diba]

بس سرکه بعشق رفت برباد از تو

بس شور که ندر زمانه افتاد از تو

در مدت دوران تو دیدیم ، نبود

یک دل که بدو نرفت بیداد از تو

 

[Diba]

ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو

از درد مباد گرد بر دامن تو

تا بنده چو شمعست رخ روشن تو

هر چند ز رشته می گدازد تن تو

 

[Diba]

ای مقصد آمال در و درگه تو

وی آینۀ غیب دل آگه تو

جان تازه شد از رسیدن ناگه تو

بادا همه سال عافیت همره تو

 

[Diba]

هر سال که تشریف دهی چون گل نو

با باد بود برفتنت بسته گرو

من لابه کنان چو بلبل اندر پی تو

تو خنده زنان گوش در اکنده ورو

 

[Diba]

جامی که نوشید*نی ارغوانیست درو

آبیست که آب زندگانیست درو

زان باده که صد جان نها نیست درو

پیریست که آتش جوانیست درو

 

[Diba]

آن شانه که از تو هست یک موی درو

چون ارّه کشم زبان زهر سوی درو

وان آینه یی که رری در روی تو کرد

چون قبله شب و روز کنم روی روی درو

 

[Diba]

شد باد مطّرا گر پیرامن سرو

آورد چنار دست در گردن سرو

ابر آمد و برداشت بصد لابه گری

گردی که نشسته بود بر دامن سرو