متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون

از نالۀ من بناله آید گردون

گر بر لب جیحون گذرم نیست کنون

خود می گذرد بر لب چشمم جیحون

 

[Diba]

آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون

از دایره وصل نه نیکوست برون

با من رگ چشم دوش در خون باری

همچون رک چنگت آمد از پوست برون

 

[Diba]

از خار چو آمد گل رنگین بیرون

اندوه کنیم از دل غمگین بیرون

کردند نظاره را عروسان چمن

سرها ز دریچه های چو بین بیرون

 

[Diba]

فرّاش چمن باد شمالست اکنون

بی باده و گل عمر و بالست اکنون

می خور که با جماع همه اهل خرد

خون رزو مال گل حلالست اکنون

 

[Diba]

شد راز من و تو ای صنم فاش کنون

افتاد میان خلق و او باش کنون

اکنون که شدند آگه ازین دشمن و دوست

باری نفسی بر آرو خوش باش اکنون

 

[Diba]

سبحان الله ز گردش چرخ برین

بی شرکت من غمی نیاید بزمین

ور روی زمین نشاط و شادی گیرد

ما را نبود بنیم جو بهره ازین

 

[Diba]

دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین

گردان شده چون پیاله زان دست بدین

باز آی و کنون چون خم می بازم بین

خونین دل و سر گرفته و خانه نشین

 

[Diba]

گر رای تماشا کنی ای دل منشین

بیرون جه از آن کمند زلف برچین

پیرامن چشمۀ حیات لب او ی

بگشای یکی دو چشم و آن سبزه ببین

 

[Diba]

آن قامت همچو سرو آزاد به بین

وان زلف پراگندۀ بر باد ببین

بر چهرۀ تو زلف و بر آن زلف گره

سبحان الله چه۹ بر چه افتاد ببین

 

[Diba]

در دست شه آن ساغر غمکاه ببین

خورشید که جان می کشد از ماه ببین

هندوی برهنه دیده یی در ردیا

اندر کف شاه خنجر شاه ببین