شعر رباعیات حافظ

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۲۱

عشق رخ یار بر من زار مگیر
بر خسته دلان رند خمـار مگیر

صوفی چو تو رسم رهروان می‌دانی
بر مردم رند نکته بسیار مگیر

رباعی شمارهٔ ۲۲

در سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودازده را کار بساز

گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار
در خوشـی‌ خوش‌آویز نه در عمر دراز
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۲۳

مردی ز کنندهٔ در خیبر پرس
اسرار کرم ز خواجهٔ قنبر پرس

گر طالب فیض حق به صدقی حافظ
سر چشمهٔ آن ز ساقی کوثر پرس



رباعی شمارهٔ ۲۴

چشم تو که سحر بابل است استادش
یا رب که فسونها برواد از یادش

آن گوش که حلقه کرد در گوش جمال
آویزهٔ در ز نظم حافظ بادش
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۲۵

ای دوست دل از جفای دشمن درکش
با روی نکو نوشید*نی روشن درکش

با اهل هنر گوی گریبان بگشای
وز نااهلان تمام دامن درکش
رباعی شمارهٔ ۲۶

ماهی که نظیر خود ندارد به جمال
چون جامه ز تن برکشد آن مشکین خال

در سـ*ـینه دلش ز نازکی بتوان دید
مانندهٔ سنگ خاره در آب زلال
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۲۷

در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل
بربست مشاطه‌وار پیرایهٔ گل

از سایه به خورشید اگرت هست امان
خورشید رخی طلب کن و سایهٔ گل

رباعی شمارهٔ ۲۸

لب باز مگیر یک زمان از لب جام
تا بستانی کام جهان از لب جام

در جام جهان چو تلخ و شیرین به هم است
این از لب یار خواه و آن از لب جام
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۲۹

در آرزوی بـ*ـوس و کنارت مردم
وز حسرت لعل آبدارت مردم

قصه نکنم دراز کوتاه کنم
بازآ بازآ کز انتظارت مردم

رباعی شمارهٔ ۳۰

عمری ز پی مراد ضایع دارم
وز دور فلک چیست که نافع دارم

با هر که بگفتم که تو را دوست شدم
شد دشمن من وه که چه طالع دارم
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳۱

من حاصل عمر خود ندارم جز غم
در عشق ز نیک و بد ندارم جز غم

یک همدم باوفا ندیدم جز درد
یک مونس نامزد ندارم جز غم

رباعی شمارهٔ ۳۲

چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن
با لشگر غم چه بایدت کوشیدن

سبز است لبت ساغر از او دور مدار
می بر لب سبزه خوش بود نوشیدن


​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳۳

ای شرمزده غنچهٔ مستور از تو
حیران و خجل نرگس مخمور از تو

گل با تو برابری کجا یارد کرد
کاو نور ز مه دارد و مه نور از تو

رباعی شمارهٔ ۳۴

چشمت که فسون و رنگ می‌بازد از او
افسوس که تیر جنگ می‌بارد از او

بس زود ملول گشتی از همنفسان
آه از دل تو که سنگ می‌بارد از او

​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳۵

ای باد حدیث من نهانش می‌گو
سر دل من به صد زبانش می‌گو

می‌گو نه بدانسان که ملالش گیرد
می‌گو سخنی و در میانش می‌گو

رباعی شمارهٔ ۳۶

ای سایهٔ سنبلت سمن پرورده
یاقوت لبت در عدن پرورده

همچون لب خود مدام جان می‌پرور
زان راح که روحیست به تن پرورده
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳۷

گفتی که تو را شوم مدار اندیشه
دل خوش کن و بر صبر گمار اندیشه

کو صبر و چه دل، کآنچه دلش می‌خوانند
یک قطرهٔ خون است و هزار اندیشه

رباعی شمارهٔ ۳۸

آن جام طرب شکار بر دستم نه
وان ساغر چون نگار بر دستم نه

آن می‌که چو زنجیر بپیچد بر خود
دیوانه شدم بیار بر دستم نه
​

 

[White Moon]

رباعی شمارهٔ ۳۹

با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی
کنجی و فراغتی و یک شیشهٔ می

چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی
منت نبریم یک جو از حاتم طی

رباعی شمارهٔ ۴۰

قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای
ما را نگذارد که درآییم ز پای

تا کی بود این گرگ ربایی، بنمای
سرپنجهٔ دشمن افکن ای شیر خدای
​