متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

چون بر تو نباشد اعتماد سخنی

افتد به بدی نام تو در هر دهنی

عالم بگشایی تو بهر دم زدنی

در صدق چو صبح اربدری پیرهنی

 

[Diba]

هم بر سر آن نیی که ما را بینی

وان حال که دیده یی یکی وا بینی

برخیز و بنظّارۀ احوال من آی

گر دل دهدت که درد دلها بینی

 

[Diba]

تیری، که چو در خود کشمت دور شوی

ماهی، که شوی غریب هرمه بنوی

اشکی، که چو در چشم من آیی بدوی

عمری، که همان دم که درآیی بروی

 

[Diba]

بر خاک در تو دوش ای سلسله موی

با بی خوابی کرده بدم روی بروی

تا روز بدست هجر چون قرعۀ فال

می غلتیدم ز پهلو اندر پهلوی

 

[Diba]

آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی

می نالد و سودکی کند ناله اوی؟

چون گل همه سر گذشت بلبل شنود

بر خنده یی آرد غم یک سالۀ اوی

 

[Diba]

خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی

امروز خوشک نشین که فردا بروی

چندین بحدیت رفتن از جا بمرو

کاینجا تو بدان آمده یی تا بروی

 

[Diba]

هر دم ز برم رخت نوردی بروی

در نامده زود بازگردی بروی

چون غنچه نقاب بسته آیی بر من

وانگه که نقاب باز کردی بروی

 

[Diba]

شخصی دارم دلی خراب اندر وی

جانی دارم هزار تاب اندر وی

در آرزوی روی تو دارم شب و روز

چشمی و هزار چشمه آب اندر وی

 

[Diba]

دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی

ور می گویی بیا بگوشم در گوی

بنمود مرا حلقة زرّین در گوش

یعنی که حدیث وصل من بازر گوی

 

[Diba]

با آنکه بکس دست بپیمان ندهی

زنجیر کنی از زور بر دست نهی

بربست بیکبارگی ای سرو سهی

زر دست ترا، چو بی زری دست رهی