متون ادبی کهن غزليات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

دلبرم هم ز بامداد برفت

کرد ما را غمین و شاد برفت

آن همه عهدها که دوش بکرد

با مدادش همه زیاد برفت

گفت کین هفنه میهمان توام

آن حدیثش خود از نهاد برفت

باز گردیدنش نبد ممکن

راست چون تیر کز گشاد برفت

همچو خاکسترم نشاند ز هجر

بر سر آتش و چو باد برفت

روز من شب شد و عجب نبود

کافتابم ز بامداد برفت

صبر بیچاره چون بخانة دل

دید کآتش در اوفتاد برفت

خواست جانم که همرهش باشد

لیک با او نه ایستاد برفت

بکه نالم ز جور غمزه او؟

کز جهان ریم عدل و داد برفت

 

[Diba]

باد نوروزی ره بستان گرفت

دست عاشق دامن جانان گرفت

نو عروسان چمن را دست ابر

پای تا سر در در و مرجان گرفت

صبح خندان چون دمی از صدق زد

حالی آن دم در گل خندان گرفت

همچو بیماران دیگر باد را

آرزوی صحن سروستان گرفت

گل فروشست از سر خوبان باغ

ابر کز چشمش جهان طوفان گرفت

دست بر عالم فشاند آزاد وار

سرو چون کارجهان آسان گرفت

عزم استقبال گل دارد درخت

از شکوفه سیم در کف زان گرفت

جامهای گازری در سر کشید

شاخ را چون در چمن باران گرفت

هر درختی کو قد یارم بدبد

از تعجّب دست در دندان گرفت

چون صبا نشناخت کس قدر بهار

زان چنانش در میان جان گرفت

 

[Diba]

ای مرا کرده مشوّش زلفت

وی ز گل ساخته مفرش زلفت

تا که در خسته دل ما پیوست

نیست خالی ز کشاکش زلفت

شد ز بیماری چشمت آگاه

هست از آن روی بر آتش زلفت

روز خوش را دل من شب خوش کرد

تا که او راست شب خوش زلفت

نور خورشید نهان شد چو فکند

سایه یی بر رخ مه وش زلفت

آن چه خطّست که گویی که بمشک

سیم را کرد منقش زلفت

گفتم ان زلف بگیرم یک شب

گشت از اندیشه مشوّش زلفت

گرز حال دل من می پرسی

آنک آنک سوی خودکشی زلفت

 

[Diba]

چه باشد گر ز من یادت نیاید

که از دوری فراموشی فزاید

ز چشمت چشم پرسش هم ندارد

که از بیمار پرسش خود نیاسد

مکن، بر جان من بخشایش کن

بگو آخر که آن مسکین نشاید

سلامی از تو مرسومست ما را

پس از سالی مرا مرسوم باید

چرا بربستی از من راه پرسش؟

مگر کاری ترا زین می گشاید؟

بجان تو که اندر آرزویت

مرا یک روز الی می نماید

بشب می آورم روزی بحیلت

که شب آبستنست تا خود چه زاید

 

[Diba]

تا بکف جام می توانم دید

زهد و سالوس کی توانم دید؟

نکنم یاد زهد و صومعه هیچ

تا رخ ترک فی توانم دید

هر دم از باد پیچش افتاده

در تهی گاه نمی توانم دید

از قدح باده چون فروغ زند

در عدم نقش شی توانم دید

ز اندرون قدح بچشم صفا

راز پنهان می توانم دید

بر گل عارض نکو رویان

شبنم از رشح خوی توانم دید

در سر زلفشان دل شده را

نیم شب نقش پی توانم دید

نه نه، کز زهد چنگ بدرک را

رگ گسته ز پی توانم دید

شیشۀ بد مزاج نازک را

زامثلا کرده قی توانم دید

ورصراحی نه در رکوع بود

ریخته خون وی توانم بود

 

[Diba]

اهل تو بازار گوهر بشکند

زلف تو ناموس عنبر بشکند

درّ دندان تو خون صف برکشد

شکّر اندر قلب لشکر بشکند

رنگ خون پیدا شود بر چهره ات

چون صبا زلف ترا سربشکند

هر که در بندد دری در کوی صبر

حلقة زلف تو آن در بکشد

پیش قدّ و خطّ تو نقّاش چین

هر زمان پرگار و مسطر بشکند

ز آرزوی آن دوتا مشکین رسن

ماه نو خود را چو چنبر بشکند

ترسم این سرها که دارد زلف تو

توبت من بار دیگر بشکند

هر که او در انتظار وصل تست

روزگارش دل بغم در بشکند

روزی از ناگه دل دیوانه ام

در جهد وان مهر شکّر بشکند

راستی را از تو باید خواست آب

هرکه او را لقمه در بر بشکند

از دهانت کام دل حاصل کند

و ارزوی جان غم خور بشکند

 

[Diba]

دل ز غم عشق تو کی جان برد؟

تا که جفای تو برین سان بود

دست کش از دامن تو کوتهست

هر نفسی سوی گریبان برد

لذّت جان کی بود آنرا که او

بی رخ تو عمر بیابان برد؟

تا هـ*ـوس آن لب و دندان پزد

بس که دلم دست بدندان برد

جای ز نخ باشد آنجا که ماه

باز نخت گوی بمیدان برد

خاک جهان بر سر چوگان و گوی

زلف تو چون سربزنخدان برد

هر چه ترا آرزویست آن بکن

بر رهی آنست که فرمان برد

دان که بدان شاد بود جان من

کز تو غم و جور فراوان برد

آنچه دلم دید ز عشق بتان

وآنچه همی از غم ایشان برد

زنده بر آتش نهمش زین سپس

پیش من ارنام نکو آن برد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

ز لعلت عکس در جام می افتاد

نشاط عالمش اندر پی افتاد

جهانی می پرستی پیشه کردند

چو از رویت فروغی بر می افتاد

جمالت پرده از رخسار برداشت

گل از بس شرمساری در خوی افتاد

سراپایم چو نی در بند عشقست

غمت در من چو آتش در نی افتاد

دل سرگشته ام زان پس که خون شد

بدست عشق تو دانی کی افتاد

ز راه دیده بیرون رفت و عشقت

نشان خون بدید و بر پی افتاد

دلم با عارض ساده دل تست

که طرّاری چو زلف بروی افتاد

دلم بردی نگه دارش که هرگز

شکاری این چنینت در نیفتاد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

دل بدان دلنواز خواهم داد

جان بشمع طراز خواهم داد

پس ازین من بدست عشق و هـ*ـوس

مالش حرص و از خواهم داد

چشم و دل را چو شمع و اتش و آب

مایه و برگ و ساز خواهم داد

مده ای عقل زحمتم بسیار

که جواب تو باز خواهم داد

چند گویی که دل بدو دادی؟

دادم آری و باز خواهم داد

بر سرم عشق ترکناز آورد

تن درین ترکتاز خواهم داد

زین دو در بند دیدگان شب و روز

اشکها را جواز خواهم داد

ار دل از من بناز میخواهد

من بدو از نیاز خواهم داد

نازنین است یار من پیشش

جان شیرین بناز خواهم داد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Diba]

دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد

به بی قراری با خویشتن قرار نهاد

ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت

پس انگهی قدم اندر ره استوار نهاد

بگرد خویش چو پرگار می دود بر سر

کنون که پای طلب در میان کا نهاد

هر آن ستم که ز دلدار دید در ره عشق

گـ ـناه آن همه بر بخت و روزگار نهاد

ز تنگنای دلم چون بجست قطرۀ اشک

ز راه دیده روان سر بکوی یار نهاد

هر آن سیه گریی کان دوزلف با من کرد

برفت و یک یک بر دست آن نگار نهاد

ز بیم تنگی اندر حصار ینه دلم

ذخیرۀ غم و اندوه بی شمار نهاد

مرا بخون دل خود چو تشنه دید فلک

بدست گریه ام این کام در کنار نهاد

هم از نوا در ایّام دان که نرگس تو

مرا بسان گل از نوک غنزه خار نهاد

کسی که نام فراق تو بر زبان آورد

چنان بود که زبان در دهان مار نهاد

وصال را چه کنم زین سپس؟ که مایۀ عمر

فراق او همه در راه انتظار نهاد

دانلود رمان های عاشقانه