متون ادبی کهن رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

[Diba]

ای دل پی آرزو بسیار مرو

دیدی که چه جائیست دگربار مرو

روزی سه چهارت ار رهایی دادند

هان باسر آن حدیث و آن کار مرو

 

[Diba]

تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو

گر ره یابد زمانه بگریزد ازو

از ابر کفت بر سر دشمن بارد

آن قطره که طوفان بلاخیزد ازو

 

[Diba]

کس نیست که جان بنده برهاند ازو

یا داد من دل شده بستاند ازو

سبحان الله که نیست سرتاپایش

عیبی که دلم عنان بگرداند ازو

 

[Diba]

داری سرعیش از در سودا درشو

بی زحمت خویشتن بتنها درشو

در می طلبی نیایی اندر کشتی

از جامه برون آی و بدریا درشو

 

[Diba]

ای دل ره او می روی اوّل خون شو

وآنگاه بیا تات بگویم چون شو

زین مشکل اگر برون شوی می جویی

بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو

 

[Diba]

از بند سخن لبم چو بگشاد گره

از خشم در ابروانش افتاد گره

بادست حدیث من واو آب لطیف

بر آب فتد ز جنبش باد گرده

 

[Diba]

چون دید که رکد غمزۀ خیره سته

بر قصد دلم کمان ابرو برزه

از پسته همی کرد اشارت که مزن

وز گوشۀ بادام همی گفت که ده

 

[Diba]

ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه

کز دست تو دارم همه احوال تباه

اینک چشمم گواه اگر رنجه شوی

در روی تو بگذرانم این هر دو گواه

 

[Diba]

ای راه وصال تو درازی کوتاه

جز بندگی تو هر چه کردیم، گـ ـناه

اومید نداند بسر کوی تو راه

و اندیشه نیارد که کند در تو نگاه

 

[Diba]

یاران منا، چه بودتان از ناگاه

کاندر پی یکدیگر برفتید بگاه؟

ماهی بدو هفته گر برآید هر ماه

دیدم که بیک هفته فرو رفت دوماه